REMINISCENCE [CHANHUN]

 
'ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะต้องมาสารภาพรักกับคนที่ฉันเคยบอกว่าฉันเกลียดที่สุด' 


 


“อะไรนะ.... ” เซฮุนถามผมอีกครั้งด้วยสีหน้างุนงงพร้อมกับค่อยๆเอานิ้วมือเกลี่ยน้ำตาออก 


“ต้องให้พูดจนได้สินะ”  ผมถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย หมดกันแผนที่วางไว้ 


“นายหมายความว่าไงชานยอล” 


“ที่ผ่านมา ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันขอโทษนาย ฉันพยายามทำให้นายเห็นมาตลอดนายไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ” 


"...." 


"แม้กระทั่งตอนที่ฉันบอกว่าเกลียดนาย แต่พอนายไม่สบาย ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้วิ่งวุ่นกระวนกระวายอยู่ในบ้าน บังคับให้นายกินยาให้ได้" 


"...." 


"ฉันพยายามกีดกันนายออกจากไอ้เควิ่นมาตลอด แม้แต่ไอ้จงแดเพื่อนสนิทของฉัน ฉันยังไม่อยากให้มันมายุ่งกับนาย" 


"...." 


"ทั้งหมดที่ทำไปมันทำให้ฉันรู้ว่า.... จริงๆแล้วฉันหวงนายมาก ฉันหึงนาย ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้นายเลย" 


"...." 


"หลายครั้งที่ฉันพยายามแสดงออกให้นายเห็น แต่ลึกๆฉันรู้ ว่านายก็สร้างกำแพงปิดกั้นฉันเหมือนกัน.... " 


"ก็.... ฉันกลัวนี่ ฉันแค่ไม่ไว้ใจ... " 


"...." 


“ก็นายไม่เคยพูด  ฉันจะรู้ไหมล่ะว่านายรู้สึกยังไง” 


“แล้วที่ผ่านมา ฉันทำมาขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอ" 


"...."  


"นายมันโง่ โง่มากเลยเซฮุน.... ” 


“.....” 


“ทั้งๆฉันรอจะให้ถึงวันเกิดนายพรุ่งนี้เที่ยงคืนแท้ๆแล้วค่อยสารภาพกับนาย” 


“….” 


“แต่ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่พูดวันนี้ตอนนี้ นายคงไม่ให้โอกาสอีกแล้ว” 


“….” 


“ โอเค  ผิดที่ฉันเองฉันอาจจะไม่ชัดเจนแต่แรก  ขอโทษ.... ” 


“….” 


“เพราะฉันเคยได้ยินใครหลายคนมักจะบอกว่า การกระทำมันสำคัญกว่าคำพูด ” 


“….” 


“แต่ถ้านายอยากได้ยิน .... ” 


“….” 


"ฟังดีๆนะ ตอนนี้ฉันกำลังจะบอกนายแล้ว" 


"...." 


“นี่คือคำสารภาพความรู้สึกทั้งหมดของฉัน” 


“….” 


“และฉันอยากจะพูดกับนายแค่คนสุดท้ายเท่านั้น” 


“….” 


“….” 


“….” 


“ฉันรักนาย” 


“….!” 


“ชัดเจนพอหรือยัง” 


“....” 


“คนๆนั้นที่ฉันพูดถึงก็คือนายคนเดียวมาตลอด โฮเซฮุน” 


"...." 


"ที่ฉันเคยทำผิดต่อนายเคยพูดอะไรไว้ ฉันขอคืนคำทุกอย่าง ต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าพี่น้องระหว่างเราอีกต่อไป" 


"...." 


"คบกับฉันได้ไหมเซฮุน?" 


"...." 


"นายอยากเป็นแฟนฉันไหม?" 


"...." 


"อยากเป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจของฉันไหม?" 


"...." 


"แค่ตอบว่านายตกลง ตอบว่านายก็รักฉันเหมือนกัน แค่นี้ง่ายฉันก็ยอมนายทุกอย่างแล้วเซฮุน.... " 


 


ผมกับเซฮุน เราต่างยืนมองตากันอยู่อย่างนั้น ไหนๆก็มาขนาดนี้แล้ว คงไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป ผมบอกได้เลยว่าตอนนี้ผมกำลังกลัว ไม่เคยรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้มาก่อนเลย ผมอยากจะร้องไห้ตรงนี้ตรงหน้าเซฮุนแต่ผมทำไม่ได้  ผมทำได้แค่ยกฝ่ามือขึ้นมาทำเป็นลูบหน้าของตัวเองแล้วหันไปอีกทาง จริงๆแล้วผมกลัวว่าน้ำตาของผมจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ต่างหาก   


แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดไม่มีผิด ตอนนี้น้ำตาของผมกำลังเอ่อคลอจวนจะไหลอยู่แล้วผมจึงใช้มือปัดมันออกอย่างลวกๆและปรับสีหน้าให้เป็นปกติ  แต่ในขณะนั้นเองผมกลับได้รับการสวมกอดจากด้านหลัง ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมามือที่คล้องเอวผมและแรงกอดที่แน่นขึ้นทำให้ผมรู้สึกสั่นไหว เซฮุนกำลังซบหน้าลงที่แผ่นหลังของผม 


"ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา" 


"...." 


"ขอโทษที่ไม่เคยมองนายในแง่ดีเลย" 


"...." 


"จริงๆแล้ว ทุกสิ่งที่นายทำมันมีผลต่อหัวใจของฉันมาก" 


"...." 


"ฉันแค่กลัว เพราะฉันยังไม่เคยมีความรัก ยังไม่เคยมีใครเลย" 


"...." 


"สัญญากับฉันได้ไหมว่านายจะรักฉันแค่คนเดียว" 


"...." 


"เพราะว่าฉัน.... " 


"...." 


"ฉันคิดว่าฉันรักนายเหมือนกัน" 


"...." 


"ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย ปาร์คชานยอล" 


"...." 


ทันทีที่ผมได้ยินคำนั้นจากปากเซฮุน ผมก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป น้ำตาของผมหยดลงที่หลังฝ่ามือของเซฮุนอย่างห้ามไม่ได้เลยได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลสะอื้นตัวโยนอยู่อย่างนั้นเซฮุนเห็นดังนั้นเลยคลายกอดช้าๆแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าผมพร้อมกับระบายยิ้มบางๆ 


"อย่าร้องไห้ ฉันรักนายนะชานยอล ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว" 


คำพูดนั้นของเซฮุนทำให้ผมยิ้มทั้งน้ำตา เซฮุนเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาที่แก้มผมเบาๆ ผมเลยยกมือขึ้นมาทาบทับกับมือของเซฮุนไว้ สัมผัสของเซฮุนทำให้ผมผ่อนคลายขึ้นมาก มันทั้งอบอุ่น และสายตาอ่อนโยนของเซฮุนที่มองมาทำให้ผมรู้สึกดีไม่น้อย ผมสูดหายใจลึกเข้าปอดแล้วยิ้มออกมาเต็มที่ ตอนนี้ผมไม่สามารถบอกได้เลยว่าผมมีความสุขมากแค่ไหน ผมดึงเซฮุนเข้ามากอดอย่างแนบแน่นเหมือนกลัวว่าเซฮุนจะหายไป ยกมืออันสั่นเทาของตัวเองลูบหัวของเซฮุนเบาๆ พร้อมกับกดจูบที่ขมับของเซฮุนด้วยความรักและหวงแหน 


 "ฉันจะถือว่านายเป็นของฉันแล้วนะเซฮุน ห้ามมองใครนอกจากฉัน ฉันเตือนไว้ก่อน เห็นฉันร้องไห้แบบนี้ ฉันหึงแรงนะ ฮ่าๆๆๆ" 


ผมบอกพลางเอามือยีหัวเซฮุนไปมาอย่างสนุกมือ เซฮุนเลยฟาดมาที่แขนผมอย่างแรงทีนึง 


"รู้หรอกน่าาาาา นายมันเป็นพวกชอบใช้กำลัง หัวรุนแรง ขี้โมโห เอาเปรียบ ฉันรักคนแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้" 


"ฉันเป็นแบบนี้กับนายแค่คนเดียวแหละอย่าห่วงเลย คนมันรักก็หึงก็หวงเป็นธรรมดา" 


"ให้มันจริงเหอะ" 


"จริงสิโว๊ะ เป็นแฟนกันต้องเชื่อใจกันสิ แต่จะว่าไป ไหนๆเราก็ตกลงคบกันแล้ว เรียกฉันว่าพี่ชานยอลหน่อยสิเซฮุนน่าาาา" 


"บ้า ไม่พูดเด็ดขาด" 


"นะๆเซฮุน พี่อยากได้ยินนะครับ" 


"อย่าหวังเลยว่าจะพูด -__- " 


"โอเค เพิ่งตกลงคบกันนายก็ทำให้ฉันงอนเลยนะ ไม่พูดด้วยแล้ว" ผมแกล้งทำเป็นงอนแล้วหันหลังจะเดินไปที่ประตู แต่เซฮุนวิ่งเข้ามากอดผมไว้ก่อน 


"โหยยยย ขี้งอนจังเลยพี่ชานยอลเนี่ย อย่าดื้อสิเดี๋ยวเซฮุนไม่รักนะฮะ"  ผมได้ยินถึงกับหันหลังมาด้วยความดีใจ เซฮุนก็เอาแต่ยืนฉีกยิ้มตาหยีแล้วเอียงหัวไปมา มันน่ารักจริงๆเลยแฟนผมเนี่ยอย่างนี้ต้องฟัดให้เข็ด ว่าแล้วก็โน้มหน้าไปหอมที่แก้มใสฟอดใหญ่ซักที ฮ่าๆๆๆ 


"นาย! เอ้ย! พี่ชานยอล! ลามปามละนะๆ" 


"ฮ่าๆๆ ก็แฟนพี่น่ารักนี่นา ไปเดินเล่นกันที่ลำธารดีกว่า ตอนกลางคืนน่าจะมีหิ่งห้อย" 


"ไปสิฮะ เซฮุนอยากเห็นเหมือนกัน" 


เมื่อเซฮุนตอบตกลงผมเลยยื่นมือไปข้างหน้า เซฮุนมองที่มือผมนิ่งแล้วเงยหน้ามองผมอีกครั้งเหมือนชั่งใจ ผมพยักหน้าให้เซฮุนเบาๆเพื่อให้เซฮุนรับรู้ว่า จากนี้ไปผมจะจับมือเซฮุนเองและจะไม่มีวันปล่อยมือไปไหน เซฮุนค่อยๆเอื้อมมือมาวางบนมือผมแล้วระบายยิ้มออกมาบางๆ ผมจับมือของเซฮุนไว้แน่นก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป ผมรู้สึกขอบคุณมาก ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขในเวลานี้ เพราะนี่แค่ก้าวแรกของเราสองคน และผมจะทำมันให้ดีที่สุด  


 


ผมมีแฟนแล้วนะ รักมากด้วย ♥