GOT LOVE กำราบหมาบ้าด้วยท่ายาก (?)

           
 
           GOT LOVE คนของกู Vs คนสำคัญ
 
" มายุ่งเหี้ยอะไรกับคนของกู !? "
 
            
 
 
                “นายเป็นรุ่นน้อง?” ผมเอ่ยถามออกไปพร้อมมองไปที่ยูนิฟอร์มมหาลัยเดียวกับผมเลยแหะ ปีไหนเนี้ย?
 
“ผมชื่อคิม ยูคยอม อายุ 19 ปี เรียนปีหนึ่ง คณะนิเทศ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^” รอยยิ้มเป็นมิตรนั่นส่งมาให้ผมบ่อยครั้ง ผมไม่เคยเห็นหน้ามันในมหาลัยอะ -_- ก็เพิ่งมา 3 วันเองคนเป็นพัน ๆ ใครจะไปจำได้ว่ะ
 
“อืม ๆ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” ผมตอบรับการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการของยูคยอมโดยการยื่นมือออกไปเชคแฮนด์ ยูคยอมยื่นมือมาจับผมอย่างรวดเร็ว แต่..
 
ผลัก!
 
“เฮ้ย!!” ผมร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อร่างของยูคยอมเซล้มถลาไปกับพื้นเพราะโดนใครบางคนผลักออกอย่างรุนแรง
 
“มายุ่งเหี้ยอะไรกับคนของกู!?” เสียงแหบทุ้มตวาดดังไปทั่ว ทำให้นักศึกษาแถวนั้นที่เดินผ่านมา 4 - 5 คนมองกันอย่างอยากรู้อยากเห็น
 
“เหอะ อะไรกับครับรุ่นพี่ คนของพี่… ใช่มาร์คฮยองหรอครับ?” ยูคยอมลุกขึ้นมายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าแจ็คสันที่เป็นคนก่อเรื่อง ยูคยอมช้าที่ผมที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอย่างไม่เข้าใจ
 
“เออ! กูเป็นผู้ปกครองมันมึงอย่าเสือกยุ่ง” แจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงโมโหและโกรธจัดจนน่ากลัว ผมที่ยืนดูเหตุการณ์พร้อมกับนักศึกษาคนอื่น ๆ ที่เริ่มมารวมตัวกันดูเหตุการณ์เยอะขึ้น
 
“แจ็คสัน  พอได้แล้วอย่ามีเรื่องกันเลย คนมองใหญ่แล้ว” ผมดึงแขนแจ็คสันให้ถอยออกมา
 
“อย่ามายุ่ง! คนพวกนี้มันชินแล้ว มีเรื่องกับไอ้คนชั่ว ๆ แบบนี้” แจ็คสันจ้องหน้ายูคยอมอย่างกับจะเข้าไปฉีกร่างหนาอีกคนเป็นชิ้น ๆ โอยย! มีเรื่องอะไรกันเนี้ย!?
 
“ฮ่ะ ๆ ผมนี่หรอครับชั่ว ผมไปทำอะไรให้กันล่ะครับ จู่ ๆ ก็มาผลักผม ในขณะที่ผมกำลังคุยอยู่กับคนสำคัญ” ยูคยอมพูดพลางยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่เหมือนไม่มีความรู้สึกจะเป็นมิตรเลย เอ๊ะ? คนสำคัญ ? อะไรว่ะงง !!
 
“หุบปากหมา ๆ ของมึงไปเลยนะ ถ้าไม่อยากให้กูกระทืบมึงตายตรงนี้!” แจ็คสันชี้หน้ายูคยอมที่กำลังยิ้มขำขัน ยูคยอมพยักหน้าน้อย ๆ แล้วมองไปมาที่ผม
 
“ไว้เจอกันใหม่นะครับ My sweet ” พูดจบยูคยอมก็เดินจากไป พร้อมกับคนอื่น ๆ ที่เริ่มถยอยกลับบ้านกัน เหลือผมกับแจ็คสันที่ยังยืนอยู่ ผมเงียบไม่ได้พูดอะไรมองไปที่แจ็คสันที่มองตามหลังยูคยอมไปอย่างเครียดแค้น
 
“เอ่อ นายกลับบ… โอ้ยย TOT” ผมยังพูดไม่ทันจบไอ้หมาบ้านี่ก็กระชากแขนผมลากไปอย่างแรง พาร่างผมไปที่รถแล้วเปิดประตูรถแล้วเหวี่ยงร่างผมเข้าไป
 
โป้ก!
 
“โอ้ย ! เจ็บ T^T” ผมที่ไม่ได้ตั้งตัวว่าจะถูกโยนเข้ามาให้รถ เลยไม่ทันได้ก้มหัว หัวผมเลยไปโขกเข้ากับขอบหลังขาทางด้านประตูคนนั่ง
 
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” แจ็คสันไม่สนใจว่าผมจะเป็นอะไร เจ็บมั้ย มันไม่สนอะไรทั้งนั้น พูดจบมันก็เอาขาผมเข้าไปในตัวรถและทำการปิดประตูใส่ผมทำเอาสะดุ้ง แจ็คสันขึ้นรถไปฝั่งคนขับแล้วเริ่มขับรถออกตัวตรงไปที่คอนโดทันที
 
คอนโด
 
               พอมาถึงที่ห้องผมก็ได้แต่เดินกุมหัวตรงที่โขกจนโนปูดตามไอ้หมาบ้ามา ไหนว่ามีเรื่องคุยตลอดทางก็ไม่พูดอะไรซักคำ ผมเดินเข้าไปภายในห้อง พร้อมกับไปหาผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ มาเพื่อจะประคบร้อน
 
“เดี๋ยวกูมีเรื่องจะถาม” เสียงแจ็คสันดังขึ้นก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อไปเอาน้ำอุ่น ผมหันไปหามันแล้วทำหน้าเบื่อ ๆ
 
“ขึ้นกูขึ้นมึง กูไม่อยากคุย” ผมชอบพูดคำนี้ประจำเวลาที่แจ็คสันจะพูดูพูดมึงกับผมแต่ก็ไม่ค่อยห้ามได้หรอกครับ
 
“มาร์คมานี่ มีเรื่องจะคุยด้วย” นี่ล่ะครับสุภาพสุด ๆ แล้วครับ เฮ้ออ 
 
“มีอะไรก็พูดมา” ผมเดินไปนั่งตรงเก้าอี้บาร์ที่ใกล้ตัวที่สุดพร้อมมองหน้าแจ็คสันที่ขมวดคิ้วตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อกี้ยังไม่ยอมคลายเลย
 
“เป็นอะไรกับไอ้ยูค?” แจ็คสันกอดอกยืนมองผมคาดคั้นเอาคำตอบ
 
“จะเป็นอะไรได้ละ เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกเมื่อกี้นี้” ผมบอกตามความจริงไป ผมก็ไม่เข้าใจหรอกว่ามันจะอะไรกะยูคยอมนักหนา แล้วทำไมต้องโมดหขนาดลงจากรถมาผลักเด็กนั่นขนาดนั้น
 
“ไม่จริง มันบอกว่านายเป็นคนสำคัญ!” แจ็คสันเริ่มขึ้นเสียงใส่ผม ผมพูดความจริงนะครับ อะไรว่ะกูงงนะครับ
 
“ฉันพูดความจริง ไม่เชื่อก็แล้วแต่นาย” ผมลุกขึ้นแล้วเตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำ เริ่มปวดหัวตุบ ๆ แล้ว
 
“อย่ามาโกหก! มาอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่วัน ก็ริหาผัวแล้วหรอ!?” คำพูดรุนแรงของแจ็คสันสาดเข้ามาในโสตประสาทของผมจนผมสะอึกไปเลยครับ ผมไปทำแบบนั้นเมื่อไหร่ครับ ?
 
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเด็กนั่น อย่าพุดจาต่ำ ๆ แบบนั้นกับฉันอีกนะแจ็คสัน!” ผมก็เป้นผช. คนนึงนะ ทำไมต้องหาผัวด้วยครับ ? รู้จักกันไม่เท่าไหร่ทำไมถึงมองผมเป็นคนแบบนั้น
 
“หึ ยังไงก็ช่าง อย่าไปยุ่งกับมันจำไว้” แจ็คสันพูดจบก้เดินเข้าไปในห้องเฉยเลย ผมได้แต่อ้าปากค้างอย่างไม่รู้เหตุผล ชีวิตผมมันจะซวยอะไรอีกมั้ย ?
 
[ END By Mark ]
 
Marksine : เดี๋ยวจะไปลงใน Dek-D ด้วยย >_< ติดตามกันเยอะ ๆ นะะ