[ChanBeak]-Love you only

Chanyeol Part’s
แม้ประตูจะปิดลงแล้ว....
 
แม้ตอนนี้ไม่ได้เห็นใบหน้านั้นแล้ว…
 
แม้ตอนนี้ริมฝีปากไม่ได้สัมผัสกันแล้ว…
 
แต่ทำไม...ทำไมใจผมยังเต้นเร็วและแรงเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกไม่หยุดซะที ผมยังยืนพิงประตูอยู่อย่างนั้น อาการที่ผมเป็น...สิ่งที่ผมกำลังเผชิญ เขาเรียกว่าหวั่นไหวใช่มั้ย ถ้าผมให้แก่ตัวมากกว่านี้ใบหน้านั้นจะยังยิ้มให้ผมอยู่มั้ย
 
กลัวเหลือเกิน...
 
ผมยกมือข้างนึงขึ้นกุมหัวใจเอาไว้ หยุดซะที...หยุดประหม่า หยุดหวั่นไหว ผมต้องเข้มแข็งสิ ทำแบบนั้นมันไม่ถูก มันอันตรายเกินไปทั้งสำหรับหัวใจผมเองและตัวแบคฮยอน ผมต้องหยุด  
 
“ชานยอล...เสร็จแล้วละ...” ที่อยู่ๆผมก็ลุกพรวดออกมา คงทำให้เข้าใจผิดแน่ๆเสียงถึงได้ดูแผ่วเบาอย่างคนไม่กล้าพูดเต็มเสียง แต่ถ้าผมไม่ทำอย่างนั้น ถ้าผมไม่ห้ามใจตัวเองที่ผ่านมาจะไม่มีค่าอะไรเลย
 
“ชานยอล...” ผมเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับชะงักเพราะร่างเล็กยืนอยู่ตรงหน้าอยู่แล้ว แต่โชคดีที่ก้มหน้าอยู่ ผมเดินเข้าไปในห้องโดยไม่ลืมจูงมือแบคฮยอนให้เดินตามมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่ทำแผลเมื่อวาน แต่คราวนี้ผมดึงร่างเล็กในนั่งตักแทน แบคฮนอยตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมนั่งอย่างว่าง่าย
 
“ทำไมดูหง๋อยๆละ”
 
ผมถามบ้าอะไรของผมเนี่ย...
 
“เปล่าซะหน่อย”
 
ขอบคุณนะ...
 
“นายนั้นแหละทำอะไรของนาย -/////-”
 
ขอบคุณ...ที่กลับมาเป็นเหมือนเดิม
 
“ทำแผลไง” ว่าผมพลางพยายามแกะกล่องพยาบาล แต่มันยากเย็นเหลือเกิด เพราะมีที่สั่นยากจะควบคุม และเหมือนแบคจะสังเกตเห็นถึงได้กุมมือผมไว้
 
“ขอโทษ” ผมรีบชักมือออกแล้วรีบแกะกล่องพยาบาลทันที ไม่เอานะแบค...อย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมรีบทำแผลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ก่อนที่ผมจะบ้าตาย พอทำเสร็จผมก็รีบลุกพรวดออกมาทันทีโดยที่ไม่ได้ปิดประตูห้องนอน แบคเลยวิ่งตามออกมา
 
ปัง!
 
“โอ๊ย”
 
“ดีโอ!” ตอนนี้ทุกคนประสานเสียงกันเลย เพราะผมกะจะไปอยู่ห้องไอ้ไคมันแต่เพราะรีบเกินทำให้เปิดประตูฝาดเข้ากับหน้าใครบางคนลงไปนอนกุมจมูกตัวเอง แบคฮยอนวิ่งผ่านผมไปดูเพื่อนทันที ทำไมนะ...ทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายพยายามหนีแต่พอแบคไม่ได้สนใจผมแล้วถึงรู้สึกปวดหนึบที่อกซ้ายด้วย
 
“แบค! นายโอเคใช่มั้ย” ดีโอพอเห็นแบคก็เลิกกุมจมูกพุ่งเข้ากอดแบคทันที
 
“ตอนนี้นายห่วงตัวเองก่อนเถอะ เป็นไงบ้างเนี่ย” แบคผละออกแล้วรีบสำรวจเพื่อนตัวเองทันทีดีแล้วแหละที่แบคไม่ได้เอ่ยปากพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไป แค่นี้ผมก็สบายใจแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมองไคแวบนึงแล้วเดินออกมาทันที
 
“ดีแล้วละ...”
 
Luhan Part’s
 
ก๊อกๆๆๆๆ
 
“ลู่เกอ~ทำไมวันนี้ตื่นสายจัง ไม่สบายหรอ”
 
“อืม...ตื่นแล้วๆ” ผมพยายามดันตัวลุกขึ้นแต่ต้องทรุดตัวลงไปนอนอีกครั้ง ปะ...ปวดสะโพก ปวดไปหมดเลย T^T ผมมองไอ้คนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ เซฮุนตอนหลับก็น่ารักดีแฮะ นึกแค่นี้ผมก็ยิ้มออกมาเอามือท้ายคางมองใบหน้าหล่อเหล่าที่หลับสนิทข้างๆตัว ก่อนที่อะไรไม่รู้ดลใจให้ผมขยับเข้าไปหอมแก้มเนียนนี้เบาๆ
 
“เสี่ยวลู่...จะลักผมอีกรอบรึไง”
 
“บ้า นี้แกล้งพี่หรอ” ผมกระซิปตอบแล้วพลิกตัวหนีทันที
 
“งั้นเค้าไปซ้อมก่อนน้า ไม่ไหวก็พักเยอะๆนะ บ๊าย~ลู่เกอ”  วันนี้วันอาทิตย์สินะ โชคดีจริงๆที่ไม่ได้นัดเด็กๆซ้อมทั้งที่สนามแล้วก็พวกแบคฮยอน
 
“ขี้งอน” เซฮุนกระเทิบเข้าใกล้แล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด แผ่นหลังผมชิดกับอกกว้างทำให้ใจเต้นแบบทุกครั้ง แต่อย่าคิดว่าผมจะใจอ่อนนะ ผมหันไปมองค้อนทีนึงแล้วหันกลับ
 
“ยังอีก” คราวนี้เซฮุนฝังจมูกลงเต็มแก้มผมแล้วเลื่อนมากระซิปข้างหู ขนลุกเว้ย > <’
 
“วันนี้ไม่ได้ซ้อมเลย เพราะฮุนนะ” ผมแกล้งทำเสียงงอนคราวนี้เซฮุนชันตัวขึ้นแล้วเชยคางผมให้หันไปมอง นิ้วเรียวเกลี่ยเบาๆที่ริมฝีปากก่อนจะค่อยๆไล่มาที่มุมปาก
 
“หายแล้วไงถึงจะไปซ้อมน่ะ”
 
“แล้วฮุนคิดว่าพี่หายแล้วไงถึงได้...”
 
“ถึงได้อะไร” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างกวนประสาท ให้ตายสิผมไม่น่าเริ่มเลย เขินวุ้ยยย >////<
 
“ไม่รู้!” ผมพลิกตัวหนีอีกครั้ง แกล้งกันอยู่ได้ แต่ว่า...เมื่อคืนผมเป็นคนขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเองนิจะโทษเขาก็ไม่ได้ละเน๊อะ แต่เดี๋ยว ผมแค่ขอให้อยู่เป็นเพื่อนเพราะเวลานั้นผมกลัวการอยู่คนเดียวที่สุด ทำไมน่ะหรอ เพราะผมเคยถูกลักพาตัวตอนเด็กๆ เลยกลายเป็นกลัวขึ้นสมองไปเลยแต่ผมไม่ได้ขอหรืออนุญาตให้เขาทำอะไรผมซะหน่อย ไม่น่าเลยลู่หานเอ้ยย T^T ฮือออ (ครำครวญ)
 
“แน่ใจว่าไม่รู้ ?”
 
“ก็ใช่ไง จะเค้นเอาอะไรอีกละ”
 
“เปล่า แค่ถ้าไม่รู้จะได้เตือนความจำให้”
 
“ยะ....หยุดเลยนะ โธ่! ไม่คุยด้วยแล้ว!” ผมลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที คนอะไรวะ ทะลึ่งจริง !
 
Baekhyun Part’s
 
“โทรไม่ติดเลย หายไปไหนของมันนะ” ตอนนี้ผมกำลังพยายามติดต่อไอ้หยอยอยู่แต่ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้งก็ไม่รับสาย หรือไม่บางครั้งก็ตัดสายทิ้งไปเลย มันโกรธอะไรผมรึเปล่าเนี่ย หรือว่าเป็นเรื่องเมื่อวาน โอ๊ย! ผมน่าจะห้ามใจตัวเองมากกว่านี้ เมื่อวานผมทำอะไรลงไปเนี่ย แล้วถ้ามันไม่คุยกับผมอีกเลยละ ถ้ามันไม่แม้แต่จะมองหน้าผมอีกเลยละ แต่เดี๋ยว...ทำไมผมต้องกลัวด้วย ไม่ได้ๆๆๆ รักษาฟอร์มไว้สิแบคฮยอน นายจะไปแคร์ทำไม แต่ว่า...ถ้าปล่อยไว้นี้ก็แย่อ่ะดิ โอ๊ยยยย! แล้วเป็นบ้าอะไรมานั่งสับสนคนเดียวเนี่ย!!
 
“เพื่อนนายโอเคอยู่ใช่มั้ย”
 
“กะ...ก็ไม่รู้เหมือนกัน” นินทาเบามากเลยครับ เอาซะผมได้ยินเลย- -^ ตอนนี้ผมมาสิงสถิตอยู่ห้องคุณไคที่ช่วยดีโอเพื่อนเลิฟผมเอาไว้ แถมยังเป็นเพื่อนสนิทที่ไอ้หยอยชอบนักชอบหนา
 
“เออดีโอ แล้วเรื่องเรียนพิเศษละ”
 
“เฮ้ยจริงด้วย! ลืมไปเลย T^T”
 
“พวกนายห่วงเรียนกันจัง - -” ไคบ่นพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้าก่อนจะกดรับแล้วกรอกเสียงใส่แบบห้วนๆ
 
“อ่า...อยู่ มันโทรหานายอยู่พอดีคุยมั้ยละ...หรอ...เคเดี๋ยวบอกให้” เดานะ...ไอ้หยอยชัวร์ๆ มันบ้ารึเปล่าครับ !! ผมโทรหามันตั้งนานไม่มีวี่แววจะรับเลย แต่กับเพื่อนนี้โทรหาเองเลย อะไรของมันวะ หรือสิ่งที่ผมกลัวจะเป็นจริง โธ่! อย่าปล่อยให้ไอ้เราคาใจอยู่คนเดียวสิโว้ยยยย T^T
 
“เรื่องเรียนพิเศษนายไม่ต้องห่วง ชานยอลบอกครูให้แล้วว่านายลาหยุด” ไอ้หมอนี้ ! ทำอะไรไม่รู้จักบอกหรอก แต่เออ...ยังดีที่จำได้ แล้วอะไรไม่รู้ดลใจให้ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามันอีกครั้ง
 
(ฮัลโหล)
 
“ทำไมโทรไปตั้งหลายรอบไม่รับ แถมยังตัดสายทิ้งอีก”
 
(นายกล้าคุยโทรศัพท์บนรถที่มีคนเยอะๆมั้ย)
 
“ถ้าคนเยอะมากก็ไม่กล้าหรอก”
 
(งั้นก็คงเข้าใจกันนะ แล้วมีไรถึงโทรมา) นั้นสิ ผมลืมเรื่องที่จะคุยไปซะสนิทเลย เรื่องอะไรน้าาาา
 
(ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวานละก็ คิดว่าตอนนี้นายคงไม่กล้าพูดต่อหน้าเพื่อนนายแน่) อ่ะจ่ะ! จริงด้วย ถ้าขืนผมพูดต่อหน้าดีโอละก็แย่โครตแล้วแหละ
 
“พี่ลู่เป็นไงบ้าง”
 
(สบายดี...ละมั้ง) อย่าละมั้งสิเฟ้ย - -^
 
“โอเค กลับดีๆละ” แล้วผมก็ตัดสายโดยที่ไม่รอปลายสายพูดอะไร อุส่าถ่อไปถึงโรงเรียนเพื่อไปทำธุระที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง บางครั้งนายก็เป็นคนดีเกินไปนะ...ชานยอล
 
“มันว่าไง”
 
“กำลังกลับ ดีโอจะกลับบ้านเลยมั้ย”
 
“อย่าเพิ่งเลย” ไคค้านขึ้นมาทันที คือผมยังพูดไม่ทันจบเลยก็สวนกลับขึ้นมาละ อะไรของเขานิ
 
“ไว้พรุ่งนี้ไปเรียนพร้อมกันมั้ยละ เสื้อนักเรียนของพวกนายซักให้หมดแล้ววันนี้ก็น่าจะแห้ง”
 
“-/////-” ผม
 
“O/////O” ดีโอ
 
รู้มั้ยทำไม...เพราะไอ้หน้าที่แบบใครที่ไหนเขาจะมาทำให้นอกจากแฟนกันจริงๆ ผมนี้ช็อคแล้วนะ คนที่หน้าร้อนจนลมออกหูนี้นั่งอยู่ข้างตัวผมเลย
 
“ไม่ต้องห่วงฉันไม่ได้ซักของนายแบคฮยอน”
 
“ส่งร้านซักว่างั้นเหอะ” ผมถอนหายใจออกมาทันที แต่ยังโล่งใจไม่ถึงสิบวิเท่านั้นแหละ
 
“ใครบอก ไอ้ชานมันซักเอง - -^” อยากกรี๊ดครับ ! เอาให้ลั่นคอนโดเล๊ยยยยย!!
 
หลังจากที่ไอ้หยอยกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์และวัตถุดิบทำอาหารทั้งหลายแหล่ผมกับดีโอก็นี้มาสิงสถิตห้องคุณไคเหมือนเดิมส่วนสองคนนั้นช่วยกันจัดการทำอาหารอยู่อีกห้องนึง โดยอ้างเหตุผลที่ไม่ให้พวกผมทำว่าพวกผมยังไม่หายดี จะอะไรนักหนากะอีกแค่ได้แผลเต็มตัว ช้ำในเล็กน้อยถึงปานกลาง ปากบวกคิ้วแตกยังเลือดซิบไม่หาย ส่วนดีโอแค่ขยับหัวไหล่มากไม่ได้ แล้วก็มีรอยช้ำเป็นวงกว้างที่ต้นคอ แค่นั้นเอง - -
 
“เลิกเดินไปเดินมาได้แล้วน่า มันเวียนหัวนะ” ดีโอท้วงเมื่อเห็นผมเดินวนไปมาไม่หยุด ก็คนมันไม่มีอะไรทำอ้า ผมไม่เคยชินกับการอยู่นิ่งๆเหมือนดีโอซะหน่อย ผมถึงเลือกที่จะไปเล่นบาสช่วงวันอาทิตย์แทนไปเรียนพิเศษเหมือนดีโอ
 
“โทษๆ” ผมรีบนั่งทันที แต่บอกไปแล้ว ว่าผมอยู่นิ่งๆไม่ได้ผมก็เริ่มหยิบนู้นนี้นั้นขึ้นมาเล่น แต่มันก็ยังคันไม้คันมืออยู่
 
“จะไปไหนอีกละ” ดีโอถามเมื่อเห็นผมลุกพรวด
 
“อยากไปดูพวกนั้นทำอาหารซะหน่อย แต่ละคนไม่น่าไว้ใจสักคนโดยเฉพาะไค”
 
“เราว่าเขาทำอร่อยดีนะ”
 
“หะ ? นายพูดอะไรออกมาดีโอ นายก็เคยเห็น”
 
“ก็ใช่ แต่เมื่อเช้าเขาทำข้าวต้มให้เราแบคไม่ได้สังเกตมือเขาหรอ” ไม่ใช่ไม่สังเกตแต่คิดว่าเป็นแผลธรรมดาที่เกิดจากการซนของตัวเขา ตอนอยู่นี้เวลาอาจารย์ไม่เข้าไคก็กลายร่างเป็นลิงดีนี้เอง - -^
 
“อย่าบอกนะว่าแผลนั้น”
 
“ก็อย่างที่แบคคิดนั้นแหละ”
 
“พอไม่อยู่ก็นินทาใหญ่เลยนะ” คนที่เดินเข้ามาพร้อมอาหารกลิ่นหอมฉุยทำเอาผมสะดุ้งเฮือก พูดถึงลิงลิงก็มา ผมเข้าไปช่วยไคถือแต่เจ้าตัวก็เบี่ยงหลบแล้วหันไปมองทางประตู ชานยอลถืออาหารอีกสองอย่างในมือ
 
“ของไอ้ชานมันร้อน ไปช่วยมันถือไป” ผมพยักหน้าแล้วรีบเดินมาหาไอ้หยอยทันที
 
“แผลดีขึ้นยัง” ผมเพิ่งเดินมาถึงตัวกลับถูกถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว
 
“อืม อย่างน้อยก็ไม่ค่อยเจ็บแล้ว”
 
“งั้นหรอ งั้นก็ดีไป” รอยยิ้มไม่รู้รู้หนาวของนายยังเหมือนเดิมนั้นก็ดีไปเหมือนกัน หลังจากจัดการอาหารทุกอย่างเสร็จเรียบพวกผมกะจะไปหาพี่ลู่ซะหน่อย ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้าง แต่พอโทรไปเซฮุนบอกว่าพี่ลู่ยังไม่หายกลัวอย่างเพิ่งไป เฮ้อ...พวกผมเลยต้องมานั่งจมปักอยู่กับห้องตัวเอง...เอิ่ม ห้องที่มาอาศัยเขาอยู่ - -^
 
“ไหน มีไรจะคุยว่ามา” ชานยอลว่าในมือถือกีตาร์มานั่งข้างผม
 
“ละ...ลืมไปแล้ว”
 
“งั้นก็ดีไป” ไม่ลืมหรอก ทั้งๆที่ผมเป็นคนขี้ลืมแท้ๆแต่เรื่องแบบนี้ทำไมถึงไม่เคยลืมนะ พอนึกถึงทำไมต้องร้อนขึ้นมาที่หน้าทุกครั้งด้วยนะ ทำไมหัวใจต้องเต้นรัวไม่เป็นจังหวะทุกครั้งนะ
 
“นี้ เล่นให้ฟังสักเพลงได้มั้ย”
 
“ก็ได้” แล้วชานยอลก็ลงมือดีดกีตาร์ บางเพลงผมร้องได้ก็ช่วยร้องนะบ้างผมที่ผมไม่เคยฟังผมก็เออออคลอตามไปด้วย ฝีมือสุดยอดเลยแฮะรู้สึกคนที่เล่นกีตาร์เก่งๆในโรงเรียนจะมีแค่พี่เลย์ที่รู้กันทั้งโรงเรียนส่วนไอ้หยอย ผมเดานะว่าไม่เคยมีใครเห็นมันเล่นเพราะพอครูถามหาคนเล่นกีตาร์ทีไรไม่มีใครเสนอชื่อชานยอลเลยสักคน ทั้งที่เล่นกีตาร์เก่งขนาดนี้ เพราะความรู้สึกอินท์กับเพลงทำให้ระยะห่างมันน้อยลงเรื่อยๆ แต่ในทางกลับกันไม่ได้แย่ลงเลย มันกลับเพิ่มรอยยิ้มระยะหว่างผมกับชานยอลมากขึ้น
 
“นายลองเล่นมั้ย”
 
“ไม่อ่ะ ฉันเล่นไม่เป็น”
 
“ลองดีดเล่นๆก็ได้” ชานยอลยิ้มแล้วยัดเยียดกีตาร์มาไว้บนตักผมก่อนจะเอื้อมมืออ้อมหลังผมาจับคอร์ด เฮ้ย...ระยะนี้อีกแล้ว ไม่สิ นี้มันระยะประชิดแล้ว !!
 
“นายลองดีดขึ้นลงตามที่บอก เดี๋ยวจับคอร์ดให้” ผมพยักหน้าเบาๆ ให้ตายสิตอนนี้หน้าผมร้อนไปหมดแล้วนะแถมระยะนี้ผมยังรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของไอ้หยอยด้วย พอลองดีดไปสักพักผมก็ลืมเรื่องระยะห่างแล้วกลับมาสนุกกับมันอีกครั้ง จนในที่สุดหนังตาผมก็เริ่มหนักอึ้ง หาวแล้วหาวอีก พอฟังเพลงเคลิ้นๆสักพักภาพทุอย่างก็ดับลง ผมคงหลับแล้วนะสิ ยืมไหล่หน่อยนะ ไอ้หยอย...
 
Chanyeol Part’s
 
“อ้าว ?” หลับซะแล้ว...อยู่ๆร่างในอ้อมแขนผมก็พิงมาที่ไหล่แล้วนิ่งเงียบ ผมค่อยๆดึงกีตาร์ในมือออกแล้วพาร่างบางมานอนบนเตียงให้เรียบร้อย ใบหน้าตอนหลับผิดกับตอนซ่าลิบเลย ดูนิ่งสงบ ไร้เดียงสาและน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน ทั้งๆที่จริงเป็นคนที่ค่อยปกป้องคนอื่นตลอด ช่วยเหลือและดูแลคนอื่นตลอด ดูเข้มแข็งมากแต่เวลาแบบนี้กลับดูน่าปกป้องดูแลแทน แก้มเนียนดึงดูดให้ผมก้มไปฝังจมูกบนนั้น กลิ่มหอมอ่อนๆทำให้ผมไม่อยากถอนห่าง
 
“อือ...” ร่างเล็กหันหน้าเข้าหาโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัว แค่อีกหนึ่งจุดหนึ่งมิลละมั้งปากของผมจะสัมผัสกับริมฝีปากนุ่มที่เคยลิ้มลองมาแล้ว รสหวานนั้นมันแผ่ซานทั่วทั้งปาก ผมไม่เคยลืม ผมถอยห่างแล้วถึงผ้าห่มคลุมร่างของหมาน้อย
 
“ฝันดีนะ แบคฮยอน”
__________________________________________________________
พี่ปาร์คหล่ออีกแล้ววว ตอนนี้ไม่มีไรมาก ชิวๆไม่เคลียดครับ :)
กว่าจะจบ Cp. นี้ได้ปากเหงื่อเหมือนกันขอโทษที่ให้รอนานน้าา
-THx.-