Last all right loveสุดท้ายก็ได้รักกัน

Last all right love 5
           
“ภู  แม่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
 
“อ่อ...ครับ  งั้นผมขอดื่มน้ำก่อนนะครับ”ผมลงมาหาน้ำกินข้างล่าง  แต่พอเดินลงมาก็เห็นแม่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น  ท่านหันมามองผมนิดหน่อยแล้วเรียกให้ผมไปนั่งคุยกับท่าน
            “แม่มีอะไรกับผมหรอครับ”
 
            “แม่มีอะไรจะถามเราหน่อยน่ะ  ยังไม่ง่วงใช่มั้ย”แค่จะถามอะรนิดหน่อยแล้วทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นด้วย
 
“ครับ  แม่มีอะไรจะถามงั้นหรอครับ”
 
“แม่อยากรู้ว่า  ภูคิดยังไงกับธีร์”แม่ถามผมด้วยท่าทีละน้ำเสียงเครียดๆ  แต่ผมเครียดกว่าแม่อีก  แม่ถามอย่างนี้หมายความไง
 
“แม่หมายความว่าไง”ผมถามด้วยเสียงที่ไม่ต่างจากแม่
 
“แม่แค่อยากรู้เฉยๆว่าภูคิดยังไงกับธีร์  แม่ไม่ได้ว่านะถ้าภูจะชอบธีร์  แม่แค่อยากจะรู้เฉยๆ”
 
“คือ..ผมไม่รู้เหมือนกันอ่ะว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน  ผมรู้แค่ว่า  ผมไม่อยากให้มันเป็นอะไร  ไม่อยากให้ใครใกล้มัน  ไม่อยากให้มันเห็นคนอื่นสำคัญกว่าผม  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่และผมก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไร”ผมพูดเสียงแผ่ว  พอพูดจบพบก็หลุบตาลงต่ำไม่กล้ามองหน้าแม่  แต่ผมได้ยินเสียงแม่หัวเราะ  ผมจึงเงยหน้ามามองท่านเห็นท่านกำลังกลั้นหัวเราะอยู่  ผมก็งงสิครับว่ามันคืออะไร
“อะไรกันอ่ะแม่  แม่หัวเราะอะไร”
 
“คึคึ  ภูรู้มั้ยว่าที่ภูพูดออกมาน่ะมันคือหวงนะ ภูหวงธีร์อย่างนี้แสดงว่าภูก็ชอบธีร์น่ะสิ”ชอบหรอ  ผมชอบไอ้ธีร์อย่างนั้นหรอ
 
“ชอบหรอครับ  แต่ผมกับไอ้ธีร์เป็นผู้ชายนะ”ถึงจะรู้สึกดีกับมันบ้างก็เถอะ  แต่ยังไงผมกับมันก็เป็นผู้ชาย
 
“แล้วไงล่ะ  คนเราจะรักจะชอบกันมันไม่เกี่ยวนี่ว่าจะต้องเป็นเพศไหน  ขอแค่รักกันก็พอแล้ว”
 
“แล้วแม่จะรับได้หรอ  ถ้าผม...ชอบไอ้ธีร์”แม่จะรับได้มั้ย  ถ้าผมชอบมัน
 
“รับได้สิ  ถ้าลูกแม่รักใครแม่ก็รักด้วย”
 
“ผมรักแม่ที่สุดเลยครับ”ผมโผเข้ากอดแม่  ผมรักแม่ก็ตรงนี้แหล่ะครับ รักที่ท่านเข้าใจผม
“แต่...ผมยังไม่แน่ใจอ่ะครับว่าผมรักไอ้ธีร์รึป่าว”ผมไม่แน่ใจจริงๆ  บางทีผมอาจจะไม่ได้ชอบมันก็ได้  ผมอาจแค่อยู่กับมันมากไปก็ได้จนผมคิดว่าผมชอบมัน
 
“ไม่แน่ใจก็ไม่เป็นไรลูก  เรายังมีเวลาอีกนานที่จะตัดสินใจ  แต่ตอนนี้ภูขึ้นไปนอนก่อนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย”
 
“ฝันดีนะครับ  ผมรักแม่ที่สุดเลย”ผมหอมแก้มแม่ไปสองที  แม่ก็หอมแก้มผม  แล้วพูดอะไรบางอย่างออกมา  ทำเอาผมเขินเลยครับ
 
“แต่ก็ไม่เท่าธีร์ใช่มั้ย?”แม่อ่ะ!!!  ภูเขินนะ
 
“แม่ก็  ภูไปนอนแล้วนะครับ”ผมบอกแม่อีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้อง  ก็เห็นไอ้ธีร์นอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็ก  เอาหน้าไปซุกกับผ้าห่ม
//นิสัยกับความสูงมึงนี่คนละทางเลย//ผมพึมพำอยู่คนเดียว  ก่อนจะเดินขึ้นไปนอนบนเตียงข้างมัน  เอาผ้าห่มมาห่มตัวเอง หันหน้าเข้าหามัน ตอนนี้มันนอนหันหลังให้ผมอยู่ผมเขยิบตัวเองเข้าไปหามันจนตอนนี้หน้าอกของผมชิดกับแผ่นหลังของมันแล้ว  ผมเอื้อมมือไปกอดมันไว้หลวมๆแล้วหลับตาลงพร้อมกับกอดเอวมันเอาไว้
           
.
            .
            .
            .
 
“อื้อ.....”ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าเอื้อมมือขึ้นไปหยิบนาฬิกาที่อยู่ตรงหัวเตียง  ตอนนี้พึ่งหกโมงผมเลยยังไม่ลุกไปอาบน้ำ  หันมามองไอ้คนตัวสูงที่ผมนอนกอดมันอยู่  ผมเอื้อมมือไปเกลี่ยแก้มมันเบาๆจนมันเริ่มรู้สึกตัวผมเลยแกล้งหลับต่อ
 
“อื้อ...กี่โมงแล้วเนี่ย?”มันถามเสียงงัวเงีย  แต่ผมก็ยังแกล้งหลับต่ออยากรู้ว่ามันจะทำอะไรต่อ
“เฮ้ย!! อะ..อะไรเนี่ย”มันคงรู้แล้วสินะว่าผมกอดมันอยู่  โวยวายใหญ่เลย
“ภู..ไอ้ภูตื่นยัง”มันเรียกชื่อผมพร้อมกับโบกมือไปมาตรงหน้าผม  แต่ผมก็ไม่ได้ตอบรับอะไรมัน
“ยังไม่ตื่นใช่มั้ย  ถ้างั้นกูทำอะไรมึงก็คงจะไม่รู้สินะ...”เห้ย!  มันจะทำอะไรผมเนี่ย
 
จุ๊บ
 
“มอนิ่งคิสนะมึง”แค่นั้นแหล่ะ  แล้วมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย  แต่ผมนี่สิอึ้งไปเลย  เมื่อกี้มันหอมแก้มผมหรอ  ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆเหมือนอยากจะระเบิด
ผมนอนเขินอยู่นานจนได้ยินเสียงคนออกมาจากห้องน้ำ  ผมเลยทำเป็นว่าพึ่งตื่นนอน
 
“อื้อ..มึงตื่นนานแล้วเหรอ”มันเดินหน้าแดงออกมาจากห้องน้ำ  สงสัยว่ามันคงจะเขิน  คนอะไรหอมเค้าเองแล้วยังจะมาเขินอีก  เค้าสิต้องเขินเค้าโดนหอมนะ  เค้าเสียหาย
 
“อ่ะ...อื้ม  มึงพึ่งตื่นใช่มั้ยไปอาบน้ำสิเดี๋ยวต้องไปโรงเรียนกันแล้ว”
 
“ธีร์  มึงจะไปโรงเรียนหรอว้ะ”
 
“อืม  อยากไปเคลียเรื่องนั้นให้มันจบๆ”
 
“มึงไหวใช่มั้ย”
 
“เออ  เดี๋ยวกูโทรบอกให้แม่ไปโรงเรียนด้วยเลย  งั้นให้แม่กูไปส่งที่โรงเรียนเลยละกัน”
.
.
.
.
.
 
           
วันนี้แม่ของไอ้ธีร์มาส่งเราที่โรงเรียน  พอเมื่อเช้าไอ้ธีร์โทรไปบอกแม่มัน แม่มันก็แทบเป็นลมที่ลูกตัวเองเกือบโดนข่มขืน  ไอ้ธีร์เลยบอกให้ท่านมาเคลียที่โรงเรียนกับพ่อแม่ของไอ้พอส  เพราะครูสุพจน์บอกพ่อแม่ของฝ่ายนั้นแล้วตั้งแต่เมื่อวานที่ผมโทรไปหา  พอแม่ไอ้ธีร์มาส่งท่านก็ให้เราไปห้องวงโยตามปกติ  เพราะท่านบอกว่าท่านจะเคลียเอง
 
@ห้องวงโย@
 
“นี่แก  แกได้ยินข่าวที่ว่าพี่ธีร์จะโดนปล้ำที่ห้องน้ำเมื่อคืนรึเปล่า  ที่เค้าบอกว่าพี่ภูไปช่วยน่ะ”ทันทีที่ผมกับไอ้คนที่เป็นหัวข้อสนทนาของวันนี้เดินเข้ามาในโรงเรียน  เรื่องที่ไอ้ธีร์เกือบโดนข่มขืนเมื่อคืนก็เป็นสิ่งที่พวกเราได้ยินกันมาตลอดทางเดินมาห้องวงโย  และพอมาถึงก็ได้ยินน้องในวงโยกำลังคุยกันโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของชื่อมาอยู่ในห้องนี้แล้ว
 
“รู้สิ  แต่ฉันว่าพี่ธีร์ไม่ได้โดนปล้ำหรอก  ฉันว่าพี่ธีร์ต้องไปอ่อยพี่พอสแน่  พี่เค้าเลยอารมขึ้น  แต่พอเห็นว่าพี่ภูไปเจอเลยทำเป็นว่าโดนบังคับ ทั้งๆที่สมยอม  เพราะใครๆก็รู้ว่าพี่ธีร์อยากได้พี่ภูจนตัวสั่น  ถึงขั้นทำให้พี่ภูกับพี่เต้ยเลิกกันเลยนะ  ผู้ชายอะไรไม่รู้หน้าไม่อาย”พอฟังน้องคนนั้นพูดจบผมก็หันไปมองหน้าไอ้ธีร์แต่สิ่งที่ผมเห็นคือน้ำใสๆไหลออกมาจากตาของมัน  ถึงมันจะเลิกกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานแล้ว  แต่พอมาได้ยินอย่างนี้เป็นใครก็เสียใจ  โดนหาว่าไปอ่อย  ไปแย่งผู้ชายเป็นใครก็เสียใจ
 
“น้องครับ  ถ้าไม่รู้จริงอย่าพูดดีกว่า  เพราะมันจะไม่ดีกับตัวน้องเอง”ผมพูดด้วยความโกรธ  พอผมพูดแบบนั้นพวกน้องที่ยืนคุยกันอยู่ถึงกับสะดุ้ง  พอหันมาเจอพวกผมก็ถึงกับหน้าเสีย  โดยเฉพาะไอ้น้องคนที่หาว่าไอ้ภูอ่อยนั่นด้วย  ทำไมไม่เก่งต่อหล่ะ  ที่เมื่อกี้เห็นว่าด่าอยู่ฉอดๆ
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่5 แล้วนะยังมีคนอ่านอยู่รึเปล่า  วันนี้ไรต์จะมาบอกว่าไรต์จะเขียนให้สองคนนี้คนละสี  เวลาตอนไหนภูเป็นคนบรรยายก็จะเป็นตัวษรสี ‘ดำ’  แต่ตอนไหนธีร์เป็นคนบรรยายก็จะเป็นตัวอักษรสี ‘ฟ้าเข้ม’  รีดเดอร์ทุกคนเข้าใจตรงกันน้ะคะ  อย่าพึ่งงง  ขอให้อ่านficให้สนุกนะคะ