องค์ชายหน้านิ่งกับเจ้าหญิงจอมจุ้น 당 신 을 사 랑 합 니 다.

ณ เวลาช่วงใกล้ค่ำ

ฉันกำลังนั่งดูซีรี่ย์ของยุนอาเพียงคนเดียวในบ้านที่เงียบสงบ

ติ๊ด ๆๆๆๆ

“ฮัลโหลค่ะแม่”

“[แทยอนวันนี้แม่กลับไม่ได้นะพวกเรากะจะพักที่บ้านป้าก่อนถือซะว่ามาเยี่ยมพวกแกเลย แล้วแทยอนอยู่บ้านรึเปล่าน่ะ]”

“อืมใช่ค่ะ”

“[งั้นก็ช่วยดูแลบ้านให้หน่อยนะ แม่ขอโทษจริงๆที่ลูกโดนคนพวกนั้นลากออกจากงาน]”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...”

“[งั้นอย่าลืมกินข้าวนะแม่มีอาหารอยู่ในตู้อุ่นกินได้เลย อย่ากินแต่บะหมี่นักหละช่วยกินข้าวด้วย]”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“[ราตรีสวัสดิ์นะ]”

“เช่นกันค่ะ”

แล้วฉันก็เดินไปหยิบบะหมี่มาต้มกิน มันง่ายกว่าการที่จะต้องอุ่นกับข้าวพวกนั้นซะอีกในเมื่ออยู่คนเดียวไม่จำเป็นต้องกินหรอกนะ

แล้วฉันก็ดูซีรี่ย์จนจบ ก่อนจะเปลี่ยนช่องเพื่อดูข่าว แต่ต้องบังเอิญเจอข่าวในพระราชวังในงานต้อนรับการกลับมาขององค์ชายคริส ดูเขาสิยืนโบกมือแล้วก็ทำน่าขรึมๆบนแท่นพระราชพิธีสายตาอย่างนั้นมันเย็นชาชัดๆ แล้วกล้องก็กวาดไปรอบๆตัวเจ้าชาย

ฉันกระดกแก้วขึ้นจะกินน้ำ....

ปู๊ดดดดดดดดดดดดดด

ฉะฉันพุ่นน้ำออกไปเกือบจะโดนโทรทัศน์เมื่อกล้องไปจับที่ผู้ชายคนหนึ่งเข้า

“ในงานนี้นะคะท่านผู้ชมได้มีผู้เข้าเฝ้าเป็นจำนวนมากนอกจากประชาชนแล้วยังมีท่านประธานธิบดีบยอนและบุตรชายคือคุณ บยอน แบคฮยอน”

“คะคนที่เราเจอตอนที่เราโดนรถเชี่ยวนิ จำได้แล้วมิน่าหน้าตาคุ้นๆ ตัวจริงหล่อกว่าในโทรทัศน์อีกคนนี้สินะที่เป็นแฟนบอยของยุนอานะ....ว้าวหล่อที่สุด!”

ฉันแทบกะโดดคลุบโทรทัศน์ในความน่ารักของลูกชายประธานธิบดีเข้า

“แล้วในขณะเดียวกันนะค่ะยังได้พบกับขบวนเสด็จขององค์ชายชานยอลที่ให้เกียรติมาต้อนรับพระเชษฐาด้วยตนเองค่ะท่านผู้ชมขา.....”

OoO คะๆๆๆๆๆคนนี่ที่ๆๆๆเราจะๆๆเจอตอนรถเชี่ยว เฮ้ยไม่สิคนนี้ที่ขับรถชนเรา

เพี๊ยง!! แก้วน้ำร่วงจากมือฉันที่กำลังตาค้าง ไม่จริง มะๆๆไม่จริงใช่ไหมคนนั้นเขาเป็นองค์ชายเหรอ!

“องค์ชายชานยอล!”

ฉันเผลอหลุดปากเรียกชื่อของเขาพร้อมกับริมฝีปากที่สั่นเทา ฉันหลี่ตามองผลาสเตอร์ที่แป๊ะไว้ที่หัวเข่ามือไม้ของฉันมันสั่นระรัว เมือมองเห็นผลาสเตอร์สีขาวแผ่นนั้น....

ฉันเอื้อมมือไปแกะผลาสเตอร์ด้วยท่าทางที่เหมือนคนเป็นไข้หวัดฉันพยายามห้ามใจไม่ให้มือมันสั่นขณะที่กำลังจะแกะมัน...ฉันพยายามแกะมันให้เบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะนั้นมันคือผลาสเตอร์ของเจ้าชาย!!!

“กะเกิดมาไม่เคยได้อยู่ในอ้อมกอดใคร..พอจะเจอจริงๆกับไปอยู่ในอ้อมกอดเจ้าชายซะงั้น ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรชาตินี้จะได้เพิ่มเป็น 2 3 เท่าไม่สิ10เท่าเลย”

ฉันหยิบมันด้วยมือเดียวที่ใครเห็นคงคิดว่าฉันเป็นโรคร้ายถึงได้หยิบผลาสเตอร์แบบนั้น ฉันวางมันไว้บนโต๊ะก่อนจะวิ่งเข้าห้องหยิบสมุดโน้ตเล่มโปรดออกมาติดผลาสเตอร์ลงไปในหน้าที่สะอาดและหอมที่สุด ลูบให้มันตรึงและเนี๊ยบที่สุดพร้อมกับคำบรรยายการมาของผลาสเตอร์แผ่นนี้ลงไปในแผ่นข้างๆกัน

“และในงานนะคะท่านผู้ชมได้มีการเชิญเด็กสาวคนนึงออกจากงาน เธอคนนี้มาในชุดสีเหลืองอ๋อยเลยโดนองครักษ์ลากตัวออกไปค่ะ...นี่คือโฉมน่าเธอค่ะ”

“O_o”

นะนั้นมันเรานิ....ดุๆๆๆดูพวกนี้มันทำกับเรา...อะไรกันทำไมภาพมันดูทุเรศขนาดนั้น

ฉันเอามือกุมขมับภาพทุเรศไม่เท่าไหร่แต่คนเขาดูกันทั้งประเทศนี่สิ เครือญาติเราเล๊ะแน่ๆ แล้วก็คงมี....

ติ๊ดๆๆๆๆ

โทรศัพท์เข้า ฉะฉันเอื้อมมือไปหยิบมันช้าๆ

‘ฮเยรา’ ต้องโทรมาถามแน่ๆ ฉันวางมันลงทันทีแต่มันก็ยังคงสั่นอย่างบ้าคลั่งฉันเลยดับมันซะ

ครืด~~~~เปลี่ยนเป็นตั้งระบบสั่นแทนแต่ก็ไม่วายมีสายเข้าอีก

‘คิม ฮอล’ ไอ้บ้านี่โทรมาทำไหมหรือว่า....ดับซะ

ครืด~~~

‘จีฮเย’ โทรมา ปิด

‘ซอยอน’

‘คิม ทัน’

‘จงกุก’

‘วอน บิน’-------------->พวกนี้มันโทรมาทำไหมกานนนนนนนนนนนนนน

ปิดเครื่อง!!!!!!!!!!!!!

จบกันไอ้พวกนี้สงสัยต้องโทรมาเรื่องข่าวนั้นแน่ๆๆ ฉันคว้ารีโมตปิดทีวีแล้วก็หยิบโน้ตวิ่งเข้าห้องไป นอนดีกว่าอับอายที่จะลืมตามองตัวเอง

แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไอ้เจ้าชายดิบคริส อี้ ฟาน นายทำฉันขายหน้าต่อคนทั้งประเทศนายยยยย

ติ๊กต๊อกๆๆๆ เอิ๊กๆๆ

เสียงนาฬิกาไก่ปลุกแต่เช้า

“ฮ้าวววววว อืม~~~ยังง่วงอยู่เลย กี่โมงแล้วนี่”

เวลา 8.30 น. เช้าวันจันทร์ ขึ้น 6 ค่ำ เดือน 3 ปีมะโรง

ฉันลุกขึ้นไปล้างหน้าแต่ตายังคงกึ่งหลับกึ่งตื่น กะจะไปเปิดประตูห้องน้ำ

“อยู่ข้างในจริงๆนะ”

“พระองค์ทรงตรัสมาอย่างนั้น”

“งั้นก็ลองเรียกดู”

“จะดีหรอท่านองครักษ์”

มีเสียงผู้คนเอะอะอยู่หน้าบ้านเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ทำให้ฉันเพละมือออกจากลูกบิดประตูห้องน้ำแล้วเดินตามเสียงเอะอะนั้น

“เดียวเราจะเข้าไปเอง”

“ถ้าเข้าไปกันเยอะเดียวจะทำให้แตกตื่นกันหมด เราจะเข้าไปพบท่านเอง”

ฉันหยุดแอบฟังผู้คนที่กำลังยืนอยู่ประตูหน้าบ้าน ฉันแง้มผ้าม่านดูผู้คนข้างนอก

O_O คนพวกนี้มาทำอะไรกัน เต็มหน้าบ้านฉันเลยหรือว่า......เป็นพวกนักข่าวที่จะมาสำภาษณ์เรื่องที่ทำให้เจ้าชายดิบทรงกริ้วเมื่อวานนี้ ไม่นะ!!!!!

ก๊อกๆๆๆๆ

“มีใครอยู่ข้างในรึเปล่า”

“.....”

จะทำไงดีล่ะ ถ้าเผลอบอกไปว่ามีคนอยู่พวกนั้นต้องจับเราขึงกับเก้าอี้แล้วตั้งคำถามเราแปลกๆแน่ๆ

“มีใครอยู่ข้างในบ้างรึเปล่า”

แล้วถ้าเราไม่พูดคนพวกนั้นจะรู้ไหมว่าเราอยู่ข้างใน...ถ้ารู้ละก็คนพวกนั้นจะต้องพังประตูเขามาแน่ๆเลย!!!

“สงสัยคงไม่มีผู้ใดครับผม”

“ไหนดูสิ”

ทำไงดีๆๆๆๆๆๆฉันต้องตายแน่ๆฉันไม่อยากเป็นข่าว เมื่อวานนี้ก็ขายหน้าพอแล้วนะ

“เรารู้ว่าคุณอยู่ข้างใน รองเท้ายังมีอยู่คู่หนึ่งคุณอยู่ข้างในใช่ไหม...ถ้าคุณไม่ยอมเปิดประตูออกมาเราจะพังมันเข้าไป”

O_O พังมันเข้ามางั้นเหรออออออออออออออออ ไม่นะ

“เราจะนับหนึ่งถึงสามถ้าคุณไม่ยอมเปิดประตูเราจะทำมันจริงๆ”

“......”

ฮื่อๆๆๆๆๆ YoY เราต้องตายด้วยน้ำมือนักข่าวงั้นเหรอ ฮื่อๆๆๆๆๆ supper man ช่วยฉันด้วยยยยยยยย

“หนึ่งงงงงงงงงงงงงง”

ฮื่อๆๆๆๆๆ ไม่นะๆๆๆๆหนี หนีไง แต่ทางไหนดีล่ะ หลังบ้านไม่ได้!ล้อมรั้วแล้วไม่ทันแน่ๆ

“สองงงงงงงงงงงงงง”

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก คิดสิๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยคิดไม่ออก ซ่อนไงซ่อน ไม่ได้ๆในห้องน้ำไม่ได้ในเครื่องซักผ้าไม่ได้เล็กไป

“สะ.....”

ปั๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ชับๆๆๆๆๆ ๆๆๆๆ

“มองทางนี้หน่อยค่ะ”

“กล้องนี้ค่ะทางนี้ค่ะ”

ฉะฉันลืมตาไม่ได้ แฟลชกล้องระรัวมาที่ฉันอย่างไม่เกลงกลัวว่าฉันจะตาบอดรึเปล่า เท่าที่พอจะเหลือบมองได้นะตอนนี้ มีกล้องนับร้อยกำลังถ่ายมาที่ฉันระรัวกดมันไม่ยัง ฉันยกมือขึ้นป้องหน้าเพื่อทำให้เห็นน่าฉันน้อยที่สุด หลังจากที่ตัดสินใจสู้ตายกับพวกนักข่าว

ตะแต่สภาพฉันพึ่งตื่นนอนผมก็ยังไม่หวี ยังคงอยู่ในกางเกงเจๆ และเสื้อยืดสีเทาน่าก็ยังไม่ได้ล้างเลยนิ โธ่ววววจะทำให้ฉันดูทุเรศไปไหน

ควับ!!!

“เชิญทางนี้ขอรับ”

มีผู้ชายใส่สูตมาคว้ามือฉันไปอย่างตั้งตัวไม่ทัน เขาพาฉันเดินมาขึ้นรถเบนซ์สีดำสนิท

“เชิญขอรับ”