เพื่อนกัน ฉันรักเธอ. ♥

"คุณพ่อ คุณแม่ สวัสดีค่ะ/ครับ"ฟางกับป๊อปปี้พูดพร้อมกันหลังจากที่ทั้งคู่กลับมาจากโรงเรียนแล้วเห็นพ่อกับแม่ของเธอยืนรออยู่หน้าบ้าน
 
"เป็นยังไงบ้างอยู่ที่บ้านดื้อกันไหม"แม่ของฟางพูดแ้ล้วมองหน้าลูกสาวที่เข้าไปกอดอย่างดีใจ
 
"ไม่ดื้อเลย ไม่เชื่อถามป๊อปดู ใช่ไหมป๊อป"ฟางพูดแล้วตะโกนไปยังบ้านตรงข้ามซึ่งเป็นบ้านป๊อปปี้
 
"ใช่ครับคุณน้า ฟางไม่ดื้อเลยสักนิด"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มหน่อยๆ
 
"แล้วเราล่ะป๊อป ดื้อไหม"พ่อของป๊อปปี้พูดขึ้น
 
"โหยยย ระดับนี้ไม่ดื้ออยู่แล้ว เนาะฟางเนาะๆ"ป๊อปปี้พูดแล้วหันไปหาฟางที่กำลังพยักหน้าและมองเขาอยู่
 
"งั้นวันนี้เดี๋๋ยวเรามาฉลองกันเลย โอเคไหม"แม่ของป๊อปปี้พูด
 
"ดีค่ะ/ครับ"ฟางกับป๊อปปี้พูดพร้อมกัน แล้วทั้งสองครอบครัวก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข
 
งานเลี้ยงเล็กๆถูกจัดขึ้นที่บ้านของป๊อปปี้เพราะทั้งสองลงความเห็นว่าจะมาบ้านของป๊อปปี้ อันที่จริงจะเรียกว่างานเลี้ยงก็ไม่เชิงเพราะมีกันแค่ 6 คน 
 
"ฟางแต่งตัวสวยจัง"ป๊อปปี้พูดขึ้นเพราะเห็นฟางที่ใส่ชุดกระโปรงสีชมพูกำลังเดินมาที่บ้านป๊อปปี้
 
"บ้าหรอ พูดอย่างนี้เราก็เขินน่ะป๊อป"ฟางพูดแล้วก้มหน้าด้วยความเขินอาย
 
"สองคนนี้เหมาะสมกันจริงๆ ผมจองฟางให้ลูกผมเลยน่ะ คุณสันต์"พ่อของป๊อปปี้พูดกับพ่อของฟาง เพราะเห็นทั้งสองนั่งคุยกันอย่างสนิทสนม
 
"ผมว่าก็ดีน่ะครับ แต่ก็คงปล่อยให้เค้าคิดกันเอง ฮ่าๆ"พ่อของฟางพูดขึ้นก่อนที่ภรรยาของทั้งสองจะเดินมาหา
 
"คุยอะไรกันหนุ่มๆ"แม่ของป๊อปปี้เอ่ยขึ้นเพราะเห็นทั้งสองกำลังคุยกันอย่างมีความสุข
 
"ก็แค่จองตัวหนูฟางให้เจ้าป๊อปมันเฉยๆ"พ่อของป๊อปปี้พูดขึ้นเล่นเอาคุณแม่ทั้งสองยิ้มตาม
 
"ก็ดีน่ะ เธอว่าไงฤดี"แม่ของป๊อปปี้พูดกับแม่ของฟาง
 
"เหมาะสมกันดี คุณสันต์ว่าไง ฉันก็ว่าอย่างนั้น"แม่ของฟางพูด แล้วทั้งหมดก็มองฟางกับป๊อปปี้ที่กำลังแกล้งกันอยู่แล้วก็ขำตามความน่ารักของทั้งสอง
 
 
"เอ่อ..นี่ฟาง เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วน่ะ"ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วหันไปมองหน้าฟาง
 
"ทำไมหรอ?"ฟางถามป๊อปปี้ไป
 
"คือป๊อปยังไม่รู้เลยว่าเสป็กฟางเป็นยังไง"ป๊อปปี้พูดด้วยความเขินอาย
 
"ฮ่าๆ จะจีบเราหรอ"ฟางพูดแล้วทำหน้ากวนๆใส่ป๊อปปี้
 
"บ้า เป็นเพื่อนกันอ่ะดีแล้ว ฮ่าๆ"ป๊อปปี้พูดพลางหัวเราะไปด้วย
 
"ความจริงมันก็มีอยู่น่ะ ไอ้เสป็กหนุ่มๆเนี่ย"ฟางพูด ป๊อปปี้จึงรีบพูดขึ้นทันที
 
"แล้วเป็นแบบไหนล่ะ"ป๊อปปี้ถามไป
 
"ก็คงจะเป็น หล่อ เท่ เรียนเก่ง และมีความเป็นผู้นำล่ะมั้ง"ฟางพูดแล้วยิ้มหันหน้าไปทางอื่น ป๊อปปี้จึงหันไปมองฟาง
 
"หรอ หายากน่ะคนแบบนี้ ฮ่าๆ"ป๊อปปี้พูดแล้วหัวเราะไปด้วย
 
"นายล่ะ เป็นแบบไหน"คราวนี้ฟางถามป๊อปปี้กลับบ้าง
 
"ฉันหรอ อาจจะเป็นคนที่เรียบร้อย อ่อนหวาน เรียนเก่งด้วยก็ได้ แล้วก็ เป็นตัวของตัวเองน่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ฟาง ฟางมองแล้วใจเต้นแรงไปด้วย
 
"ฟาง ๆ"ป๊อปปี้พูดพลางโบกมือไปที่หน้าฟาง เพราะฟางมองหน้าเขานานมากจนเขาทำตัวไม่ถูก
 
"ห้ะ"ฟางที่ออกจากห้วงภวังค์ ก็พูดขึ้น
 
"มองหน้าฉันทำไม"ป๊อปปี้พูดแล้วเฉมองไปทางอื่น
 
"มองเฉยๆ จะว่าไปเพื่อนฉันก็หล่อเหมือนกันน่ะเนี่ย ฮ่าๆ"ฟางพูดแล้วตบไหล่ป๊อปปี้เบาๆ
 
"บ้าไปล่ะ กี่โมงแล้วเนี่ย ไปนอนดีกว่าเริ่มง่วง"ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปที่นาฬิกา
 
"4 ทุ่มล่ะ งั้นฉันกลับบ้านแล้วเหมือนกัน แล้วพรุ่งนี้เจอกันใหม่น่ะ^^"ฟางพูดแล้วโบกมือลาป๊อปปี้ ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านของป๊อปปี้
 
"เสป็กแบบนั้นจะมีบ้างไหมเนี่ย"ป๊อปปี้ที่อยู่ในห้องของเขาก็นอนคิด
 
"คงไม่หรอก เฮ้อ"ป๊อปปี้พูดขึ้นอีกแล้วขยับไปปิดโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอน
 
 
"ผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวาน ใครจะเป็นแบบนั้นเห้อะๆ"ฟางคิดในขณะที่อยู่บนห้องของตัวเอง
 
"ไม่มีหรอก บ้าไปแล้ว"ฟางพูด พลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน... 
 
 
 
 
 
ติดตามต่อตอนหน้าน่ะค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ด้วย