FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 

 

 

                   อยู่มกโพก็สุขขีไปตามๆ กันจนไม่อยากจะกลับบอสตัน อยู่บ้านก็เบื่อจนต้องออกมาเดินเที่ยวชมวิวยามค่ำคืนที่สวยไม่แพ้ในกรุงโซล

 

          “ไม่ได้มาตั้งนานยังสวยเหมือนเดิมเลย”ร่างบางว่า ตาก็มองไปรอบๆ เมือง มองแสงไฟยามค่ำคืนที่ส่องแสงคล้ายจะแข่งกัน

          “สวยเหมือนคนที่ดูอยู่ตอนนี้เลย”ร่างบางชะงักกึกก่อนจะยิ้มออกมาจนแก้มอูม

          “ขอบคุณ”

          “หือ ขอบคุณอะไร”ร่างสูงถามขึ้น

          “ก็คำชมเมื่อกี้ไง”ร่างบางว่า ก่อนจะมองหน้าร่างสูงเขินๆ แต่คำพูดของซีวอนทำให้ร่างบางแทบจะควันออกหู

          “ฉันไม่ได้ชมนาย ฉันชมคนนั้นน่ะ”มือใหญ่ชี้ไปทางหญิงสาวที่ยืนดูวิวค่ำคืนเช่นกัน คยูฮยอนเห็นแบบนั้นก็ตะปบหน้าหล่อแล้วดึงเข้าหา

          “เหรอ”แค่นั้นร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มแหย

          “เปล่าจ้า ชมตัวเองนั่นแหละ ใครจะกล้าชมคนอื่นล่ะ คนที่ยืนใกล้ๆ สวยขนาดนี้”ร่างสูงว่า

         “แสบมั้ยสีข้างน่ะ”ว่าหน้าตึง ไม่ชมเขาไม่ว่า แต่ไปชมคนอื่นต่อหน้าต่อตาเขาเนี่ยมันน่าตัด!!!

         “แสบนิดๆ จ้า”แค่นั้นร่างบางก็กระทุ้งศอกใส่ท้องร่างสูงอย่างจัง แล้วสบัดตัวออกเดินหนีด้วยความงอน ทำให้คนที่ยืนร้องโอกโอยอยู่ต้องรีบวิ่งตาม

         “คยูอ่า...อย่างอนสิ่คนดี เดี๋ยวคืนนี้จะง้อทั้งคืนเลย”แทนที่จะหยุดร่างบางกลับเดินเร็วกว่าเดิมด้วย ความเขิน ง้ออะไรทั้งคืนบ้ารึปล่าว ง้อห้านาทีก็หายแล้ว ง้อทั้งคืนใครอยากจะให้ง้อ....มันเหนื่อย!!!

         “อย่ามาจับนะ ไปง้อคนสวยของนายโน่นเลย ชริส์”ร่างบางสบัดมือร่างสูงออก แต่ซีวอนก็ไม่ได้โกรธเพราะเห็นหน้าแดงๆ ของร่างบางก็รู้ว่าเขินจัด

          “ก็คนนี้แหละคนสวยของฉัน”ว่าจบก็คว้าเอวบางมากอดจนร่างบางดิ้นไม่หลุด เลยได้แต่ทำตาขึงขังใส่ แต่แขนเรียวก็โอบเอวร่างสูงเช่นกัน แล้วพากันเดินไปดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย

 

 

 

                     กลับบ้านมาได้ก็ดึกดื่นร่างบางก็ชิ่งหลับ ชเว ซีวอนจะลักหลับก็กลัวว่าตัวเองจะต้องหลับแทนเพราะอาวุธที่ร่างบางเตรียมสู้ รบเอาไว้เสมอยามคับขัน

 

 

 

 

 

 

                      เช้าวันต่อมาก็พากันไปเดินริมทะเลก่อนจะไปเกาะฮงโดโดยเรือไฮโดรฟอยล์ ร่างบางยืนรับลมทะเลอยู่บนเรือ ชเว ซีวอนก็ไม่วายเนียนโอบเอวหอมแก้ม

 

         “นี่ซีวอน ได้ข่าวมาว่าวันนี้จะมีเหตุการณ์มหัสจรรย์ของโมเสสนิ่ ฉันอยากไปดู”ร่างบางบอก ซีวอนพยักหน้ารับ

         “งั้นรีบเที่ยวบนเกาะแล้วรีบไปกัน”ร่างบางพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในเรือทำให้ร่างสูงต้องตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้

 

 

 

                       ทั้งสองเดินเที่ยวเกาะฮงโดสวีทวี๊ดวิ๊วกันสองต่อสอง ซีวอนไม่เคยปล่อยให้ร่างบางห่างตัวแขนล่ำตะหวัดเกี่ยวเอวบางเข้าหาตัว ยิ่งมีคนมองร่างบางก็ยิ่งหวง คยูฮยอนเลยแกล้งส่งยิ้มให้คนที่มองจนร่างสูงแทบจะควันออกหู

 

         “หวงนะรู้มั้ยเนี่ย”เสียงทุ้มเอ่ยบอก คยูฮยอนหัวเราะคิก

         “ไม่รู้”ร่างบางตอบกวนประสาทก่อนจะยักคิ้วไปให้ ซีวอนหัวเราะหึออกมาทันที ก่อนจะจับไหล่เล็กทั้งสองข้างของร่างบางให้หันหน้าเข้าหา

          “ไม่รู้ งั้นคืนนี้จะลงโทษให้หนักเลย หรือจะทำตอนนี้ดีนะ ทุกคนจะได้รู้ว่านายมีผัวแล้ว”ร่างสูงว่าหน้าทะเล้น ร่างบางเบ้ปากใส่ทำให้โดนขโมยจุ๊บไปหนึ่งที่ มือเล็กตีผลั่วะๆ ด้วยความตกใจก่อนจะเดินหนีด้วยความอาย ซีวอนหัวเราะไล่หลังด้วยความชอบใจ

 

 

 

                      เดินถ่ายรูปโขดหินรูปร่างแปลกประหลาดได้ไม่เท่าไรก็พากันกลับเพราะคนค่อน ข้างเยอะ ทั้งสองนั่งเรือกลับเมืองมกโพ และไปต่อที่เกาะชินโดเพื่อไปเดินทะเลข้ามเกาะไปที่เกาะใกล้กัน

 

          “ซีวอน ดูสิ่ น้ำไม่ถึงเข่าด้วยอ่ะ”ร่างบางว่า ซีวอนที่เห็นท่าทางเด็กน้อยของร่างบางก็ยิ้มออกมา แล้วถ่ายรูปให้ ก่อนจะจูงมือกันเดินข้ามไปอีกเกาะโดยไม่ต้องใช้เรือเพราะน้ำลดลงอย่างมากทำ ให้เดินข้ามไปมาระหว่างสองเกาะได้อย่างสบาย ปรากฏการณ์นี้มีปีละสองครั้งเท่านั้นและเหมือนทั้งสองคนจะมาถุกเวลาเสียด้วย

          “ถ้าลูกมาด้วยคงจะชอบนะ”ร่างบางบอก ซีวอนยิ้มให้

          “ปีหน้าก็พามาด้วยสิ่ ปีนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ แต่อย่าบอกไอ้ตัวแสบเชียวล่ะ เดี๋ยวจะโวยวายหาว่าเที่ยวไม่ชวนอีก”ซีวอนว่ากลั้วหัวเราะ ร่างบางยิ้มจนแก้มดันตาหยี

          “ถ้าไม่มีลูก เราคงได้เที่ยวจนรอบโลกเลยเนอะ แต่มีแล้วก็ดี เวลานายไม่ว่างหรือไปไหนหลายวัน ฉันไม่เหงา”ร่างบางบอก ร่างสูงได้ยินอย่างนั้นก็รั้งไหล่เล็กเข้ามาโอบ แล้วเดินไปด้วยกัน

          “ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ไปด้วยนะ แต่บางทีไปแล้วฉันก็ไม่มีเวลาให้ นายก็อยู่คนเดียวเหมือนเดิม ฉันก็แค่คิดว่าให้นายอยู่บ้านดีกว่า อย่างน้อยอยู่กับลูกก็ยังมีเพื่อนคุย”คยูฮยอนยิ้มรับ แขนเรียวโอบเอวร่างสูงไม่ห่าง

          “ฉันน่ะ...ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะมีครอบครัวที่ดี มีคนที่รัก มีคนที่เข้าใจฉัน แต่ทุกอย่างที่ฉันไม่เคยคิดมันกลับได้มาอย่างไม่ต้องค้นหา ฉันคงโชคดีที่สุดแล้วหล่ะที่มีนายอยู่ข้างๆ ฉัน เพราะฉะนั้น นายห้ามทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ”ร่างบางบอกก่อนจะสบตาคนข้างๆ ซีวอนยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ

          “ฉันจะทิ้งแม่แมวตัวอวบได้ยังไงกัน ก็รักไปแล้วนิ่”ว่าอย่างนั้นร่างบางทำท่าจะเหวี่ยงเมื่อโดนว่าอวบ แต่พอได้ยินคำว่ารักก็เขินจนหน้าแดงร้อนผ่าวไปหมด

          “บ้า...รักเหมือนกันนะ”ว่าจบก็วิ่งหนีลุยน้ำทะเลไปข้างหน้าก่อน ซีวอนที่ได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้ววิ่งลุยน้ำตามไปติดๆ

 

 

 

 

 

                                                ............................

 

 

 

 

                                    ใช้ชีวิตอยู่เกาหลีหนึ่งอาทิตย์ ไปกลับบ้านโน้นบ้านนี้จนครบ ซีวอนก็ต้องพาคยูฮยอนกลับอเมริกา ไม่ใช่ว่าเปิดเทอม แต่ซีวอนต้องเข้าไปทำงาน และคยูฮยอนเองก็ต้องเข้าไปเรียนรู้งานเพิ่มเติมเพราะไม่เคยทำงานด้านนี้ ก่อนที่จะกลับเข้าไปทำงานก็ไม่ลืมไปรับโซอึนกลับมาอยู่ด้วยอย่างเคย

 

              “แม่....คิดถึง”เสียงเล็กๆ เอ่ยบอก เอนตัวเข้ากอดร่างบางเพราะไม่ได้เจอหน้ามาเกือบสองเดือน ร่างบางกอดตอบด้วยความคิดถึงเช่นกัน หอมแก้มใสเสียฟอดใหญ่ ไม่ต่างจากซีวอน “คิดถึง ปาป้าโด้ย...ค่ะ”พยายามที่จะพูดให้จบประโยค เท่านั้นซีวอนก็ยิ้มร่า ที่ลูกพูดได้มากขึ้นและชัดขึ้น แต่ที่เปลี่ยนไปคือ โซอึนไม่โวยวาย ไม่งอแง

              “แม่ก็คิดถึงน้องโซอึนเหมือนกันค่ะ อยู่กับคุณปู่คุณย่าสนุกมั้ยคะ”ร่างบางพูดช้าๆ ยัยตัวเล็กส่ายหน้า นั่นทำให้คนถามงงไม่ต่างจากซีวอน

             “ไม่สนุกเหรอคะ ทำไมละค่ะคนเก่ง”เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงนุ่ม ยัยตัวเล็กเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ ร่างบางก็กอดเสียจนแทบจะจมไปกับอก

             “ย่า...ตี....อึน”เท่านั้นทั้งสองคนก็เข้าใจ ถึงว่าทำไมกลับมาอเมริกาแล้วดูเงียบเรียบร้อยขึ้นเยอะ ร่างสูงหัวเราะเบาๆ มือใหญ่ลูบผมยัยตัวเล็กด้วยความเอ็นดู

             “โกรธคุณย่าเหรอลูก อย่าโกรธคุณย่าเลยนะคะ คุณย่ารักหนูนะลูก”ร่างสูงบอกเพราะรู้ว่าโซอึนเอาแต่ใจ ที่คุณนายตีไปก็เพราะรักอยากให้หลานเลิกเอาแต่ใจและเป็นเด็กเรียบร้อย

             “ตอนนี้หนูหิวรึเปล่าคะ แม่ทำอาหารอร่อยๆ ให้ทาน เอามั้ยคะลูก”ร่างบางถามเผื่อว่าจะหิว โซอึนส่ายหน้าแล้วซบหน้ากับไหล่เล็กของร่างบาง ปากก็หาวหวอด ซีวอนอดยิ้มไม่ได้

             “พาไปนอนก่อนเถอะ ตื่นมาคงร้องหาเองน่ะ แล้วนายก็ไปพักด้วย ตื่นขึ้นมาฉันจะเตรียมมื้อเย็นไว้ให้นะ ตอนนี้ฉันต้องไปหาคุณอาก่อน แล้วจะรีบกลับมา”ร่างสูงบอกเพราะต้องเข้าไปดูงานที่ลาพักเอาไว้ก่อนจะเริ่ม งานพรุ่งนี้ จะได้เตรียมตัวถูกว่าจะต้องทำอะไรก่อน

             “พักก่อนสิ่ เพิ่งจะลงเครื่องมาเหนื่อยๆ”ร่างสูงส่ายหน้า

             “ไปแปบเดียว เดี๋ยวมา”ร่างสูงบอกแล้วดึงร่างบางที่อุ้มโซอึนให้ลุกขึ้น พาไปนอนพักในห้อง เมื่อเห็นว่าร่างบางยอมนอนแล้วจึงเดินออกไป

 

 

 

 

                                       .......................................

 

 

 

 

 

                        ซีวอนทำงานทุกวัน ไม่ต่างจากร่างบางที่พอเปิดเทอมก็เร่งทำทีสิส หลังจากปิดเทอมได้เข้าไปดูงานที่โรงแรมเป็นประจำ โซอึนก็ไปอยู่ที่บ้านของชินดงเป็นส่วนใหญ่ เพราะคยูฮยอนอยู่ในช่วงเครียดเพราะงานไม่ผ่านและไปซ้ำกับคนอื่นอีกจนซีวอนต้องช่วยคิด

 

             “เรื่องนี้มีคนศึกษาแล้วเหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่นั่งก้มหน้าดูหนังสืออยู่ที่โซฟา ร่างบางส่ายหน้า

             “ไม่รู้สิ่”ปากบอกมือก็เปิดหนังสือตาก็ไล่ตัวหนังสือไปเรื่อยๆ ก่อนจะเบนหันกลับมามองร่างสูงอีกครั้ง

             “เราต้องเอาสิ่งที่เรียนมา มาเป็นแนวทางในการทำนะคยู มันจะง่ายกว่าทำเรื่องที่ไกลตัวเรา งานเราก็ทำอยู่แล้ว ลองศึกษาเกี่ยวกับงานที่ทำก็ได้”ร่างสูงบอกทางให้ คยูฮยอนนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้ารับ เชื่อสิ่งที่ซีวอนบอกเพราะเจ้าตัวเคยผ่านจุดนี้มาก่อน เขาควรจะดีใจที่มีคนแนะนำที่ดี

             “นั่นสิ่นะ ฉันจะลองเอาหัวข้อไปเสนออาจารย์ก่อน เดี๋ยวจะปรึกษาอาจารย์ด้วย”ร่างสูงพยักหน้ารับ เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนยิ้มออกมาได้บ้างแล้วก็ส่งยิ้มให้

             “อย่าเครียดมากนักนะ เดี๋ยวงานจะไม่เดิน”ร่างบางพยักหน้ารับตามที่ซีวอนบอก ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ร่างสูงปิดหนังสือที่ร่างบางเปิดทิ้งเอาไว้แล้วเปิดโทรทัศน์ดูคลายเครียด

 

                                ปิ๊งป่อง....

 

                        เสียงออดดังขึ้นทำให้ร่างสูงต้องลุกไปเปิดประตู พอเห็นลูกสาวคนสวยยืนอยู่หน้าประตูก็ยิ้มกว้างก่อนจะอุ้มขึ้นพาดบ่า

 

              “ขอบใจนะ ที่เลี้ยงให้”เสียงทุ้มเอ่ยบอก แทคยอนพยักหน้ารับ

             “ได้เสมอพี่ ว่าแต่พี่คยูไม่อยู่เหรอ”ร่างสูงพยักหน้ารับ

              “อยู่ เข้ามาก่อนสิ่”แทคยอนพยกหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ให้ซีวอนที่คุยกับโซอึนอยู่เดินตามมาทีหลัง พอเห็นร่างบางเดินออกมาจากห้องก็เดินเข้าไปหาทันที

 

             “พี่ มีเรื่องคุยด้วยหน่อย”ร่างบางพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามแทคยอนออกไปที่ระเบียงห้อง ก่อนจะรับซองบางอย่างากแทคยอนมาถือด้วยสีหน้างงงวย

              “อะไรน่ะ”

              “รูป คุณพ่อฝากมาให้ ท่านบอกว่าคนที่ซื้อบ้านต่อจากคุณพ่อของพี่เจอมันในห้องใต้ดิน ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่นั่นมีห้องใต้ดินด้วย คุณพ่อเองก็เพิ่งรู้”แทคยอนบอก มือเล็กแกะซองเปิดออกดูก็เห็นอัลบั้มรูปตอนที่เขายังแบเบาะนอนไม่รู้เรื่อง ราวอยู่ในอ้อมกอดของแม่

              “แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าอาชินดงอยู่ไหน”

              “เขาคงจำได้”ร่างบางพยักหน้ารับ พอเห็นรูปพ่อกับแม่ก็พาลให้น้ำตาจะไหล น้ำตาครั้งนี้มันมีทั้งความเสียใจ ความเศร้า แต่ก็ดีใจ เพราะจากที่เขาสำรวจห้องที่มกโพไม่มีรูปแบบนี้เลย มีแต่รูปตอนอายุขวบเศษขึ้นไป ถ้าเดาไม่ผิด..พ่อเขาคงลืมเอากลับไปด้วยอย่างแน่นอน หรือไม่ท่านก็คงหาไม่เจอ

              “ขอบใจนะแทค”แทคยอนส่งยิ้มให้

              “ไม่เป็นไรหรอกพี่ ยังไงช่วงนี้ก็เหนื่อยกับทีสิสหน่อยนะ สู้ตาย เดี๋ยวก็ผ่าน”คยูฮยอนยิ้มขำก่อนจะพยักหน้ารับ  มือเล็กเปิดอัลบั้มรูปดูก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น

              “แทค นี่รูปนายรึเปล่า”นิ้วเรียวชี้ไปที่เด็กตัวเล็กคงหนึ่งในรูปที่รูปนี้หลงมา รูปเดียวที่เป็นรูปที่เขาโตแล้ว แทคยอนยื่นหน้าเข้าไปมองก็หัวเราะออกมา

             “ใช่สิ่ นี่หลงมาอยู่นี่ได้ไงรูปเดียวเนี่ย”คยูฮยอนหัวเราะออกมา ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วพากันเข้าไปในห้องตรงไปที่โซฟาที่สองพ่อลูกนอนทับกัน อยู่ ร่างบางส่งรูปให้ร่างสูงที่เงยหน้าขึ้นดูเปิดให้

             “รูปนายเหรอ”ร่างบางพยักหน้ารับ “ซองอึนตอนเกิดเนี่ย เหมือนนายเลยนะ”ร่างสูงบอก ก่อนจะเปิดไอโฟนเลื่อนรูปซองอึนตอนเล็กๆ ให้แทคยอนดู

              “โห เหมือนมากเลยอ่ะ ถอดมาพิมพ์เดียวกันเลย”แทคยอนว่า ร่างสูงพยักหน้ารับ คยูฮยอนดึงไอโฟนในมือร่างสูงมาดู

              “ไม่เห็นเหมือนเลย ซองอึนหน้าบานกว่าเยอะ”ร่างบางว่า เท่านั้นแทคยอนกับซีวอนก็หัวเราะออกมา

              “คนเราอ่ะนะ ไม่ยอมรับตัวเองว่าหน้าบานก็บ่ายเบี่ยงให้ลูก”แทคยอนว่า เท่านั้นร่างบางก็ตบผลัวะเข้าที่แขน

             “ปากนะ เดี๋ยวเย็บติดกันเลยนิ่”

             “อะไรๆ เย็บสามีพี่สิ่”

              “อ้าวไอ้นี่ วอนหาเรื่อง เดี๋ยวพ่อเตะ”ร่างสูงว่า อยู่ๆ มาโยนขี้ ก่อนที่ทั้งสามจะหัวเราะกันออกมา โซอึนที่มองอยู่ก็ดึงอัลบั้มรูปในมือร่างสูงไปเปิดดูบ้าง คยูฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มอ่อนโยน มือเล็กลูบศีรษะยัยตัวเล็กเบาๆ

             “โซอึน อาบน้ำรึยังลูก”เสียงหวานเอ่ยถามยัยตัวเล็กที่เปิดๆ ปิดๆ อัลบั้มรูปอยู่ แทคยอนเห็นแบบนั้นก็ยกยิ้ม

             “ยังไม่ได้อาบหรอกพี่ พาไปอาบน้ำด้วยล่ะ”คยูฮยอนพยักหน้ารับ ก่อนจะขอตัวออกจากวงไป พาโซอึนไปอาบน้ำ ร่างสูงหยิบอัลบั้มรูปมาวางให้เป็นที่ ก่อนจะนั่งคุยกับแทคยอนไปเรื่อยจนเย็นมากแล้วถึงได้แยกกลับบ้านไป ร่างสูงลุกขึ้นไปทำมื้อเย็นให้เมื่อเห็นว่าสองแม่ลูกยังไม่มีท่าทีว่าจะออก มาจากห้องนอน ร่างสูงยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังเล็ดลอดออกมา

              “คยู วันนี้ฉันจะทำสเต็กให้ รีบออกมากินนะ”

              “เอาพริกไทยดำนะซีวอน”เสียงร่างบางดังออกมาให้ได้ยิน ร่างสูงรับคำพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าครัวเล็กๆ ไปทำอาหารเย็น

 

 

 

                   คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องพร้อมยัยตัวเล็กที่อุ้มตุ๊กตามาด้วยก็เดินย่องเข้า ไปในครัว กลิ่นหอมของสเต็กลอยออกมา พอได้กลิ่นร่างบางก็ยิ้มแล้วเดินไปยืนข้างหลังคนที่ยืนเหม่ออยู่หน้าเตา มือเล็กจิ้มเข้าไปที่เอวของร่างสูงจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง

 

              “เฮ๊ย!!!”

              “ฮ่าฮ่าฮ่า”เสียงหัวเราะของร่างบางดังขึ้น ซีวอนเห้นแบบนั้นก็ยกยิ้มมุมปากก่อนจะดึงหน้าหวานๆ ของร่างบางเข้ามาจูบปิดปากทันที ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้ร่างสูงสอดลิ้นเข้าหา “อื๊อ....”ร่างบางร้องท้วง มือเล็กจับเสื้อร่างบางบีบจนยับ พอโดนปล่อยออกมาก็หอบหายใจเข้าปอดเสียยกใหญ่

              “แกล้งกันดีนักนะ มานี่ลูก โซอึนมาดูปากคุณแม่สิ่ แดงแปร๊ดเลย”ร่างสูงบอกแล้วดึงยัยตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ๆ แล้วอุ้มขึ้น ร่างบางเม้มปากแน่น โซอึนยิ้มกว้างเท่านั้นร่างสูงก็หอมแก้มเสียฟอดใหญ่

              “บ้า สอนลูกแบบนี้เดี๋ยวนายจะโดนลงโทษ”ร่างบางว่า แล้วสะบัดก้นไปนั่งเก้าอี้ หน้ายิ้มไม่หุบ ไม่ได้โกรธอะไรหรอกแต่เพราะเขินลูกจนทำอะไรไม่ถูก ร่างสูงหัวเราะคิกแล้วหอมแก้มยัยตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะปล่อยลงไปหาร่างบาง

              “ไปนั่งกับคุณแม่ก่อนนะคะ”

              “ค่ะ”คำตอบรับที่นานๆ จะได้ยินดังออกมาทำให้ซีวอนยิ้มไม่หุบ ก่อนจะหันกลับไปมองเตาอีกครั้ง

 

 

                    ไม่นานเกินรอ สเต็กหน้าตาน่าทานก็ออกมาให้ยลโฉม แต่ซีวอนก็ไม่ลืมที่จะทำอาหารจานเล็กให้โซอึนด้วยเพราะไม่อยากให้กินสเต็กก่อนนอนเดี๋ยวจะไม่ย่อย

 

              “หอมจัง”ร่างบางบอก “โซอึนหนูทานอันนี้นะคะ”ร่างบางบอกแล้วหันไปเลื่อนข้างจานเล็กให้

               “คุณแม่...หนูทานอันนั้น ได้มั้ย?”เสียงใสถามขึ้นเมื่อมองในจานของร่างบาง พอได้ยินลูกพูดประโยคยาวๆ ได้ดีขึ้นก็ยกยิ้ม

               “ได้ค่ะ แต่ว่านิดเดียวนะคะ”ยัยตัวเล็กพยักหน้ารับ คยูฮยอนจึงหันไปหยิบมีดและส้อมมาตัดจิ้มเป็นชิ้นเล็กป้อนใส่ปากให้“อร่อย มั้ยคะ”โซอึนยิ้มหวานพยักหน้ารับ

               “อร่อยค่ะ”

               “งั้นหนูทานข้าวได้แล้วนะคะ เดี๋ยวแม่ให้ทานอันนี้”บอกเท่านั้นก็รีบก้มหน้าก้มตาตั้งใจกินข้าวของตัวเอง ร่างสูงเห้นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะมองร่างบางที่นั่งมองลูกอยู่

              “ตัวเองก็กินได้แล้วนะคยูฮยอน นั่งมองลูกไม่อิ่มหรอก”ร่างสูงบอก

              “ใครว่าฉันไม่อิ่ม”

              “หือ”

              “อิ่มอกอิ่มใจไง หรือว่านายไม่อิ่ม”

               “ใช่ ไม่ได้กินนาย ฉันไม่เคยอิ่มซักที”

               “พูดเหมือนกินแล้วรู้จักคำว่าอิ่มอย่างนั้นแหละ”

              “รู้ทัน”

              “ไม่งั้นฉันจะเป็นเมียนายได้จนถึงทุกวันนี้เหรอ”

               “หึหึ”เท่านั้นต่างคนก็ต่างเงียบไป    

 

 

 

 

                                 ................................................

 

 

                    อาหารฝรั่งก็เหมือนจะทำให้คยูฮยอนบวมขึ้น น้ำหนักขึ้นมาเกือบห้ากิโลจนเจ้าตัวต้องตื่นมาออกวิ่งตอนเช้ามืดของทุกวัน มีสามีตัวใหญ่คอยวิ่งเป็นเพื่อน แต่ซีวอนก็ออกกำลังขามากไม่ได้อย่างที่คิดเพราะเหล็กยังดามขาอยู่ ถึงแม้จะไม่รู้สึกอะไรแล้วก็ตาม

 

                “วันนี้สองรอบก็พอแล้วคยู เดี๋ยวโซอึนตื่นมาไม่เจอจะร้องไห้”ร่างสูงบอกเพราะวันนี้ตื่นสายกว่าปกติ คยูฮยอนพยักหน้ารับ

                “นายไหวรึเปล่า”ซีวอนพยักหน้ารับเมื่อได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงของร่างบาง

                “จิ๊บๆ กลับเถอะป่ะ”ทั้งสองคนเดินกลับเข้าคอนโด เกี่ยวแขนกันอย่างทุกเช้า “ช่วยลดให้ก็ไม่เอา ออกมาวิ่งให้ขาแข็งอีก”ร่างสูงบ่นออกมาเบาๆ คยูฮยอนส่งค้อนวงโตไปให้

                “ช่วยหยุดหื่นสักอาทิตย์มันจะตายหรือไงชเว ซีวอน หรือว่า....นายมันเป็นพวกเซ็กส์เข้ากระแสเลือดไปแล้ว”ร่างบางถามพรางทำตาโต

                “แล้วอยากลองมั้ยล่ะว่าเซ็กส์เข้ากระแสเลือดมันแรงแค่ไหน”คยูฮยอนจะปากเบะแล้วเปิดประตูห้องก่อนจะพากันเข้าไป

                “เก็บไว้ช่วยตัวเองในห้องน้ำเถอะนะ ฉันเหนื่อยแล้ววันนี้”ร่างบางว่าแล้วทิ้งก้นลงนั่งแหมะกับพื้นห้อง ซีวอนส่ายหน้าน้อยๆ

                “ออกกำลังกายมาเหนื่อยๆ กินน้ำแล้วยังนั่งอีก ก้นไม่ใหญ่ก็ให้มันรู้ไปสิ่”ร่างสูงบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง ไปหยิบผ้ามาซับหน้าให้ร่างบาง

                 “นายพูดจริงเหรอ?”ถามด้วยความตกใจก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน ซีวอนหัวเราะเบาๆ

                 “ลองมองก้นตัวเองดูสิ่”ชี้ไปที่ก้นกะละมังของเมียตัวเองแล้วเอาผ้าขาวสะอาด ซับเหงื่อให้เจ้าตัว “เดินไปเดินมาให้กล้ามเนื้อมันคลายก่อน แล้วค่อยนั่ง”ร่างบางพยักหน้ารับ “แต่จะว่าไป...บั้นท้ายนายนี่เต็มไม้เต็มมือฉันจริงๆ”มือใหญ่ลูบไปมาก่อนจะ ขยำเล่นจนร่างบางสะดุ้ง

                 “ไอ้บ้า”คยูฮยอนว่าด้วยความเขิน ซีวอนหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะดันหลังร่างบางเข้าห้องนอนไป

                “พักแปบนึงแล้วไปอาบน้ำกันดีกว่า”ร่างสูงบอก คยูฮยอนพยักหน้ารับ เดินตามแรงดันของคนข้างหลังเข้าห้องนอน

 

 

 

 

                    สองคนสามีภรรยายืนทำอาหารเช้าในครัวเล็กๆ ของคอนโด แต่เหมือนซีวอนจะเป็นตัวถ่วงความเร็วเพราะมัวแต่นัวเนียไม่ยอมห่าง แขนข้างหนึ่งโอบเอวบาง อีกข้างทำเป็นช่วยจับมือคนซุปร้อนในหม้อ แต่หน้าไม่ยอมห่างจากซอกคอขาวๆ ของเมียเลยแม้แต่น้อย

 

               “ชอบเหรอ”เสียงหวานเอ่ยถาม พรางมองร่างสูงด้วยสายตาระอาเล็กน้อย

                “ชอบสิ่ ชอบมาก ห๊อมหอม”ว่าจบก็จูบต้นคอขาวเบาๆ

                “ขาดความอบอุ่นรึก็เปล่า...ทำไมชอบมานัวเนียจัง”ร่างบางว่าแล้วเอี้ยวตัวมองเล็กน้อย

                “รู้ได้ไงว่าไม่ขาดความอบอุ่น ดูสิ่ พ่อแม่ก็ทิ้งไปอยู่ที่อื่น พี่ก็ไม่รัก แถมยังต้องย้ายบ้านมาอยู่นี่อีก ไม่มีใครรักเราซักคน”ร่างสูงว่าแล้วฉกแก้มนวลไปอีกเล็กน้อย คยูฮยอนส่ายหน้าขำ

                “ตลกนะ จะโทรไปบอกคุณพ่อคุณแม่ บอกพี่ทึกด้วย”ว่าจบก็ตักขึ้นมาให้ร่างสูงชิมเล็กน้อย

               “เป่าด้วยจิ่ ร้อน”บอกให้ร่างบางเป่าให้ คยูฮยอนยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะเป่าไอร้อนออกให้อุ่นขึ้น ส่งเข้าปากคนข้างกาย เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวพยักหน้ารับว่าโอเคแล้วจึงปิดแก๊สทันที เบี่ยงตัวออกจากตัวนัวเนียเล็กน้อย เพื่อยกไปวางบนโต๊ะ แต่ซีวอนก็ยกไปเอง

                “ทำอันนี้ต่อให้ด้วยนะ เดี๋ยวไปปลุกโซอึนก่อน วันนี้ฉันต้องไปหาอาจารย์ตอนเก้าโมงด้วย เดี๋ยวจะสาย”ร่างบางบอกจบก็รีบเดินเข้าห้องนอนเล็ก ร่างสูงจึงหันไปทำที่ร่างบางทำค้างเอาไว้อีกเล็กน้อย

 

 

 

 

                   กว่าจะได้ออกจากคอนโดก็แปดโมงครึ่ง คยูฮยอนนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะกลัวว่าจะสายทำให้ร่างสูงต้องเร่งให้เร็ว ขึ้นเพราะเขาทำให้ร่างบางสายเอง ไปส่งร่างบางที่หน้าตึกเรียนและวนกลับไปส่งโซอึนที่บ้านของชินดง

 

 

 

                    ปรึกษางานเสร็จก็ต้องนั่งแช่อยู่ในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยจนเกือบบ่ายสาม เพื่อศึกษาข้อมูลถึงได้กลับเข้าไปที่โรงแรมด้วยสภาพมึนตึ่บ ทั้งที่งานยังไม่เสร็จ แต่เมมโมรี่ในสมองมันเต็มเสียแล้ว อ่านต่อไปก็ไม่เข้าสมอง สู้กลับบ้านดีกว่า

 

               “ทำไมไม่โทรบอก จะได้ไปรับ”ร่างสูงถามขึ้นเมื่อร่างบางทิ้งตัวลงนั่งโซฟาตัวยาว คยูฮยอนส่ายหน้า

               “ไม่เป็นไร นายทำงานไปเถอะ”

               “กลับไปนอนมั้ย เดี๋ยวไปส่ง”ร่างบางส่ายหน้าอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งตรงข้ามกับร่างสูง พรางมองเอกสารบนโต๊ะที่ชินดงสั่งให้ทำและศึกษา

               “เห็นทีว่า....นายจะต้องเป็นอาจารย์ให้คำปรึกษานักศึกษาอย่างฉันแล้วล่ะ”คยู ฮยอนบอกพร้อมรอยยิ้ม ร่างสูงที่ประมวลผลคำพูดเมื่อครู่ก็ยิ้มออกมา

               “ผ่านแล้วเหรอ”ร่างบางยิ้มกว้างเป็นคำตอบ ก่อนจะหุบลงฉับ

                “ผ่านแล้ว แต่งานหนักยังรออยู่อีกเยอะเลย”ว่าแล้วก็ไหล่ตก เพราะเพิ่งจะผ่านแค่หัวข้อในการทำทีสิสเท่านั้น กว่าอาจารย์จะยอมให้คำปรึกษาและให้ผ่านทำเอาน้ำตาแทบตกใน

                “เอาน่า ผ่านมาได้ขั้นนึงแล้ว ยังไงขั้นต่อไปก็ต้องผ่าน ฉันเชื่อว่าคนเก่งอย่างนาย ทำได้อยู่แล้วล่ะ”ร่างสูงบอกเพราะรู้ว่าคยูฮยอนเก่งอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ผ่านมาถึงขั้นนี้ได้ ขนาดสมองเต่า? อย่างเขายังผ่านมาได้เลย คยูฮยอนเรียนเก่งกว่าเขาเยอะ ทำไมจะทำไม่ได้กันเชียว

               “เฮ้อ...ก็ใช่ว่าจะทำได้ทุกอย่างซะหน่อย ขอยืมโน๊ตบุ๊คหน่อยสิ่ ใช้รึเปล่า”ร่างบางถามขึ้นพรางมองแม็คบุ๊คโปรตัวขาวที่วางอยู่บนโต๊ะ

               “ไม่ได้ใช้ เอาสิ่”มือใหญ่เลื่อนให้ร่างบางก่อนจะรวบเอกสารวางให้เป็นระเบียบให้ร่างบางมีที่วางเล่น

                “เกะกะรึเปล่า ฉันไปนั่งที่โซฟาก็ได้”ซีวอนส่ายหน้า

                “นั่งนี่แหละ”สบตาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปมองหน้าจอ มือเล็กเลื่อนเม้าส์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะเข้าเกมที่เคยเล่นค้างเอาไว้ พักสมองที่เต็มไปด้วยงานชั่วคราว

 

 

 

 

 

 

 

                      เลิกงานก็พากันไปรับโซอึนกลับคอนโด พอถึงวันหยุดก็พากันไปหมกตัวอยู่ที่บ้านของชินดง วนเวียนอยู่อย่างนี้ทุกอาทิตย์

 

              “ดอกไม้มันเหี่ยว ตรงนั้นน่ะ”ร่างสูงเดินมาหาร่างบางที่รดน้ำต้นไม้ประดับอยู่ข้างบ้านก็บอก มือชี้ไปที่ดอกไม้สีสวยที่กำลังเริ่มเหี่ยวเฉา ร่างบางหมุนตัว ถือฝักบัวบัวรดน้ำค่อยๆ เทลงไป

               “มานี่ ฉันช่วย”ร่างสูงเดินเข้าไปให้ใกล้ขึ้นอีก ก่อนจะช่วยประคองตัวถังใส่น้ำให้สูงขึ้น

               “โอ๊ะ เปียก”คยูฮยอนอุทานออกมาเมื่อน้ำที่เทลงกระถางมันไหลซึมลงออกมาจนพื้นแฉะ ร่างบางถอยห่างออกมาเล็กน้อย ก่อนจะวางฝักบัวลงพื้น “มันจะตายมั้ยเนี่ย”พูดเป็นเชิงถามคนข้างกาย

              “ไม่หรอก ได้น้ำเดี๋ยวมันก็สดชื่นขึ้น”ร่างบางพยักหน้ารับ ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อโดนร่างสูงกอดจากด้านหลัง จึงเบี่ยงหน้าไปมองทำหน้าสงสัย “ขอกอดแบบนี้ได้มั้ย”คยูฮยอนพยักหน้ารับด้วยความงงเล็กน้อย

              “เป็นอะไรรึเปล่า”

              “ฮึอ...ไม่ได้เป็นอะไร”ร่างสูงบอกเพราะเขาชอบกอดคยูฮยอนแบบนี้ ความรู้สึกมัน...ต่างกันกับเวลาที่กอดตรงๆ หน้าหล่อเกยไหล่เล็กข้างหนึ่งแล้วยิ้มออกมา ร่างบางเอนหน้าซบทับลงไป มือก็จับกุมมือของร่างสูงเอาไว้

               “นายทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น”ร่างบางว่าทั้งรอยยิ้มอ่อนๆ “ทำให้ฉันรู้ว่านายยังรักฉันอยู่”เสียงหวานเบาลงก่อนที่หน้าจะเอียงเพราะโดน หอมแก้มแรงๆ

              “ไม่ใช่ยังรัก...แต่จะรักตลอดไปต่างหาก”ร่างสูงกระซิบบอก “จำที่เราสองคนสลักไว้ใต้ต้นไม้ได้มั้ย”ร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มออกมา “มันอาจจะหายไปแล้ว แต่ความรักของฉันจะไม่มีวันหายไป”คยูฮยอนยิ้มออกมาก่อนจะเบี่ยงตัวเล็กน้อย มองหน้าหล่อของคนที่กอดอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรักคนตรงหน้า

              “สัญญา...”

              “อืม สัญญา”ต่างคนต่างยิ้มให้กัน โดยหารู้ไม่ว่า...กำลังโดนน้องชายแอบถ่ายวิดีโอเอาไว้แซวเล่น

 

 

 

                    สองสามีภรรยายืนสวีทหวานกันอยู่ในสวนดอกไม้เล็กๆ ข้างบ้าน ชี้นกชี้ไม้ดูกันอยู่สองคน ตัวติดกันแทบจะรวมร่าง ไม่สนใจใครในเวลานี้ แทคยอนที่แอบยืนถ่ายวิดีโออยู่ส่ายหน้ากับความหวานของทั้งสอง...

 

 

 

 

 

 

 

                      ความอวบของคยูฮยอนเหมือนจะไม่ยอมลดลงแต่ร่างกายแข็งแรงขึ้นเพราะได้ออกกำลังกายทุกเช้า เสียงหัวเราะยามเช้าทำให้ร่างสูงต้องเดินออกมาดู ก็เห็นสองแม่ลูกนอนถีบจักรยานอากาศอยู่ที่พื้น โซอึนทำตามที่ร่างบางบอกพร้อมเสียงหัวเราะสดใสจนร่างสูงอดยิ้มตามไม่ได้

 

              “ลุกขึ้นไปอาบน้ำเถอะคยู”เสียงทุ้มเอ่ยบอก ก่อนจะดึงแขนร่างบางขึ้นเมื่อเจ้าตัวส่งแขนให้ดึง พอลุกขึ้นนั่งได้ก็หันกลับไปดึงโซอึนให้ลุกด้วย

              “ไปอาบน้ำกับแม่ดีกว่านะลูก”ยัยหนูพยักหน้ารับตามนั้นก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินตามแรงจูงของซีวอนไปก่อน คยูฮยอนจึงเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าเตรียมเอาไว้ให้

 

 

 

 

 

 

                    หยุดพักผ่อนซีวอนก็หาหนังมาให้ร่างบางดูคลายเครียด หนังมันก็สนุก แต่จะหัวเราะดังก็ไม่ได้เพราะโซอึนนอนหลับอยู่บนตักกลัวจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน

 

              “พาไปนอนดีกว่ามั้ยคยู”ร่างบางส่ายหน้า

              “ไม่เป็นไรหรอก”ปฏิเสธแล้วก็หันไปดูหนังต่อ ร่างสูงยิ้มออกมามองดูสองแม่ลูกกอดกันกลมอยู่บนโซฟาก่อนจะขยับเข้าไปนั่ง ใกล้ๆ และโอบไหล่เล็กเข้าหาตัว คยูฮยอนหันไปส่งยิ้มให้อย่างเคย

 

 

 

 

 

 

 

                   พอยัยตัวเล็กตื่นก็ร้องอยากไปเที่ยวเพราะเห็นในโฆษณาทำให้ซีวอนต้องพาออกไป ถึงแม้จะไปใช่ที่เดียวกับที่โซอึนเห็นแต่ได้พาออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างเจ้าตัว ก็ยิ้มหวานใส่ มือข้างหนึ่งจับมือของซีวอนข้างหนึ่งจับมือของคยูฮยอน ดูเหมือนเจ้าตัวจะมีความสุขมาก ทำให้ซีวอนอดสงสัยไม่ได้ว่าตอนไปอยู่แคนาดา พ่อกับแม่เขาเลี้ยงโซอึนยังไงตอนกลับมาถึงได้เงียบผิดปกติ

 

               “ปาป๊า”มือเล็กๆ ชื่อไปที่ครอบครัวหนึ่งก่อนจะมองหน้าร่างสูงตาปริบๆ ซีวอนหัวเราะออกมาก่อนจะย่อตัวลง

               “ขึ้นดีๆ นะลูก”บอก มือก็คอยจับ คยูฮยอนที่เห็นอย่างนั้นก็อุ้มขึ้นให้ได้ขี่คอ

                “จับป่ะป๊าดีๆ นะลูก”ร่างบางบอก จับแขนโซอึนให้โอบรอบคอร่างสูง โซอึนยิ้มสวยส่งให้ร่างบาง เป็นใบหน้าที่มีความสุขเสียจนคยูฮยอนต้องยิ้มตาม ร่างสูงหันมาหาร่างบางแล้วจับมือเอาไว้ข้างหนึ่งก่อนจะพากันเดินไปดูของเล่น ให้คนที่ขี่คออยู่

 

 

 

 

 

..........................................................................................................