ยัยตัวเเสบ

"เอาตรงๆเลยนะแกฉันหิวอ่ะ"เเต้งพูดขึ้น
"งั้นแกลงไปก่อนเลย"ฉันพูด
"แกจะไปไหนอ่าา"เเต้งถามขึ้น
"ครูปิ่นให้ไปช่วยยกหนังสือหนะ สายละไปก่อนนะแก"ฉันพูดพร้อมกับวิ่งไปห้องสมุด
"จ้าา เเม่เด็กดี"เเต้งตะโกนตามหลังฉันมา
ณ ห้องสมุด
"โห้ครูเยอะขนาดนี้ก็ไม่บอก หนูจะได้เอาเพื่อนมาด้วย"ฉันบ่นเมื่อเห็นกองหนังสือที่สูงเอามากๆ
"ครูว่าหนูไหว วานหน่อยนะจ๊ะ" ครูปิ่นกล่าวเเบบมั่นใจซะเหลือเกิน
"คะครู" ตอบไปเเบบนั้นได้ยังไงกันหล่ะนั้น เห้อ...ฉ้านนนต้องทำได้สิ
"ขอโทดนะคะๆๆ ช่วยหลบหน่อยคะ" ฉันพูดเเบบนี้มาตลอดทางจากตึกหอสมุดจนถึงบันไดหน้าตึกเรียน ก็หนังสือมันสูงซะจนไม่เห็นทางหนิ
ด้านมิน
"อยากจับมือเทอ คุ้มไม่คุ้มก็ลองดูเพลงของเรานี้เมพจิงๆ" ผมใส่หูฟังเเล้วก็เต้นลงบันไดเเค่นี้เสียงกรี้ดจากนักเรียนหญิงก็ดังสนั่นเเล้ว
ด้านฟิน
"ขอโทดนะคะๆๆๆๆ" ฉันเริ่มพูดบ่อยขึ้นก็มันต้องขึ้นบันไดหนิ ชนใครตรงนี้สภาพคงเเย่น่าดู
โครม
"เย้ยยยยยยยยยย"ฉันร้องจนเสียงหลงเมื่อมีคนมาชนเข้าให้อย่างเเรง กองหนังสือลอบไปบนอากาศ เผยให้เห็นโฉมหน้าของคนที่ชนฉัน เเต่ใครก็ได้ช่วยฉันทีฉันกำลังจะตกอยู่เเล้วนะ
"ฮึบ รับได้พอดีเดินระวังๆหน่อยสิ" เสียงอันอบอุ่นของใครบางคนได้ถูกกล่าวขึ้น
"ฮะ ขอบคุณนะ" ยังไม่ได้ดูหน้าว่าเป็นใครหนังตาฉันก็ปิดลงมาก่อนซะเเล้ว สิ้นสุดเสียงที่ฉันได้พูดเหมือนสิ้นสุดลมหายใจ นี้ฉันตายเเล้วหรอเนี่ย
"ทำใจดีๆไว้นะ ใครก็ได้เอาหนังสือไปกองไว้เเถวๆนี้หน่อย" ระหว่างที่เค้าพูดนั้นฉันรับรู้ทุกคำพูดเเละการกระทำเเต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถเเม้เเต่จะพูดหรือลืมตาเลย เค้าอุ้มฉันขึ้นมาเเล้วก็วิ่งไปที่ไหนสักแห่ง ฉันเองก็ไม่รู้