[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 7 Dream Special

:: 둘 ::

 

            “อ้าว! พวกเธอมาทำอะไรกันตรงนี้เนี่ย”  ดูจุนทักเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอวิลล่า หยาและดอกหลิวนั่งอยู่หน้าชั้นวางรองเท้า

            “ว่าไง คิดถึงกันบ้างไหมเอ่ย ^^”  ดงอุนยื่นหน้าเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มเพื่อทักทายแฟนของเขา แต่กลับทำให้เขาหุบยิ้มลงแทบจะทันทีเมื่อวิลล่าโผเข้ากอดเขาไว้แน่นพร้อมกับก้อนสะอื้นที่ถูกปล่อยออกมา

            “วิล...เป็นอะไร”  ดงอุนถามพลางกอดวิลล่าไว้แน่น เขาเริ่มรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ดีซะแล้ว

            “เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”  ดูจุนหันไปถามหยาที่ยังดูมีสติมากกว่าคนอื่นๆ เพราะเขาเพิ่งจะสังเกตเห็นตอนนี้เองว่าดอกหลิวก็กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน หยาไม่ตอบอะไรแต่ยื่นจดหมายและภาพนั้นให้ดูจุนดูด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาหยดแรกไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเกินบรรยาย

            บีสท์เวียนกันอ่านจดหมายจนครบทุกคน ดูจุน โยซอบและฮยอนซึงคลั่งจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อมองเห็นภาพของคนที่พวกเขารักนอนสลบไม่ได้สติอยู่ที่ไหนสักแห่งที่พวกเขาคิดว่าต้องเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัยแน่

            “ฉันจะฆ่ามัน!”  ฮยอนซึงขบกรามแน่น

            “พวกเธออยู่ที่นี่นะ พวกเราจะไปเอง”  จุนฮยองบอกผู้หญิงทั้ง 3 คนที่ยังคงร้องไห้อยู่ แต่หยาคัดค้านหัวชนฝาเพราะเธอเองก็อยากไปด้วยเหมือนกัน

            “ฉันจะไปด้วย! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะไป ถึงครั้งนี้จะพากันไปตาย...ฉันก็จะไปกับพวกนาย เพราะนั่น...คือเพื่อนรักของฉัน!”

            “ฉันไปด้วย”  ดอกหลิวปาดน้ำตาตัวเองออกจากแก้มอย่างลวกๆ พร้อมกับแววตาที่ฉายออกมาอย่างหนักแน่นในสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป

            “วิลก็จะไปค่ะ” 

            “งั้นสรุปว่า...เราจะไปกันทุกคน”  ดูจุนสรุปเป็นการปิดท้ายการสนทนาครั้งนี้

 

            - บริษัท KB Entertainment -

            “สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรคะ”  พนักงานต้อนรับยิ้มให้เมื่ออธิสกับปลายฝนเดินเข้าไปหา

            “มาพบคุณมินนาค่ะ”  ปลายฝนบอก แต่พนักงานต้อนรับกลับขมวดคิ้วอย่างงงๆ เพราะเท่าที่เธอทราบ ‘มินนา’ ในบริษัทนี้มีอยู่หลายคนทีเดียว

            “เอ่อ...คุณคิมมินนา ผู้จัดการวงบีสท์น่ะครับ”  อธิสบอกรายละเอียดเพิ่มเติม

            “อ๋อค่ะ นัดไว้ไหมคะ”

            “ไม่ได้นัดค่ะ”

            “งั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวจะขอต่อสายไปก่อนว่าคุณมินนาว่างไหม”

            พนักงานต้อนรับคนนั้นกดโทรศัพท์ตามหมายเลขภายในอาคารประมาณ 4 ตัวแล้วรอสายสักพัก เธอทำแบบนี้ประมาณ 3 ครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าปลายสายจะตอบรับอะไรกลับมาเลย ปลายฝนจึงยิ่งร้อนใจขึ้นไปอีกเพราะหากคุณมินนาร่วมมือกับคุณมะนาวจริง บีสท์ที่กลับมาถึงเกาหลีแล้วต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ

            “โอ้ย! คุณคะ ขึ้นไปเลยไม่ได้หรอ!!”  ปลายฝนร้องขึ้นมาอย่างร้อนใจ

            “ไม่ได้จริงๆ คะ ตอนนี้คุณมินนาอาจจะไม่ว่างก็เลยไม่ได้รับสาย กรุณารอข้างล่างสักครู่นะคะ ดิฉันจะรีบเรียนให้คุณมินนาทราบเลย”

            “รอไม่ไหวแล้วคุณ! คนกำลังตกอยู่ในอันตรายนะคะ!!”

            “เอ่อ...เบาๆ ก่อน”  อธิสหันไปแตะต้นแขนปลายฝนเบาๆ เพื่อปรามไม่ให้เธอโวยวายไปมากกว่านี้

            “ผมชื่ออธิสครับ ผมต้องการติดต่อคุณมินนาด่วนเลย”  อธิสยื่นนามบัตรไปให้พนักงานต้อนรับคนนั้น ทันทีที่เธอเห็นตำแหน่งของชายหนุ่มเธอก็ถึงกับค้อมตัวลงอย่างตกใจเลยทีเดียว

            “ถ้าเกิดตอนนี้คุณมินนาไม่ว่าง ผมจะขอขึ้นไปรอเธอด้านบน คงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

            “มะ...ไม่เลยค่ะ เชิญด้านบนเลยนะคะ”  พนักงานคนผายมือที่สั่นเทาไปที่ลิฟต์ทันที

            “ขอบคุณครับ ^^”  อธิสยิ้มอย่างใจดีไปให้พนักงานต้อนรับ ก่อนจะลากปลายฝนมาที่ลิฟต์พร้อมกับลูกน้องอีก 2 คนที่เดินตามมาไม่ห่าง

            เมื่อมาถึงห้องทำงานของมินนาทั้งสองคนกลับพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง เลขาหน้าห้องบอกพวกเขาว่ามินนาไปพบนาบีที่ห้องทำงาน

            ผ่าง!!

            ปลายฝนผลักประตูให้เปิดออกอย่างแรงเมื่อมาถึงห้องทำงานของนาบี ถึงป้ายหน้าห้องจะบอกว่าเป็นถึงรองผู้บริหารค่าย แต่ตอนนี้เธอไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรมอะไรแล้ว ดีซะอีกจะได้เปิดโปงความร้ายกาจของมินนากับมะนาวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!

            “คุณมินนา!!!”  เธอตะโกนลั่นห้องโดยที่อธิสเองก็ห้ามความบ้าดีเดือนของเธอไม่ทัน

            ภายในห้องนาบีและมินนากำลังนั่งหน้าเครียดอยู่บนโต๊ะ พวกเธอกำลังรอการมาของผู้หญิงอีกคนที่ส่งไปทำงานสำคัญ เมื่อประตูเปิดออกพวกเขารีบหันไปมองทันทีเพราะคิดว่าเป็นคนที่กำลังรออยู่ แต่กลับเป็นปลายฝนและอธิสแทน

            “คุณอธิส...ปลายฝน”  มินนาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วมองมาที่ผู้มาเยือน

            ทั้ง 2 คนคงมาเพราะรู้เรื่องอะไรแล้วแน่ๆ...เธอคิด

            “คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!”  ปลายฝนพ่นคำถามออกมาทันทีโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว

            “อะไรกัน”  นาบีขมวดคิ้วมองปลายฝนอย่างข้องใจ ว่าเด็กผู้หญิงท่าทางไม่มีมารยาทคนนี้คือใคร และโมโหมินนาขนาดนี้ด้วยสาเหตุอะไร

            “ก็!...”

            “คือ...”  อธิสแตะต้นแขนปลายฝนเอาไว้ก่อนจะพูดแทรกขึ้น  “พวกเรามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณมินนาหน่อยน่ะครับ”

            “เรื่องอะไรหรอคะ”  มินนาถาม

            “เรื่องที่คุณกับคุณมะนาว...กำลังทำ”

            “อะไรกัน!...นี่พวกคุณรู้เรื่องแล้วหรอ!”  มินนาอุทานออกมาอย่างตกใจ เธอได้กำชับปลายฝนแล้วว่าอย่าให้ใครรู้เรื่อง แต่ทำไม!...

            “เรารู้ไม่ทั้งหมดหรอกครับ เราก็เลยอยากจะมาถามเพื่อความมั่นใจว่าจริงๆ แล้วมันเป็นยังไงกันแน่ ทำไมคุณถึงต้องเจอคุณมะนาวที่เมืองไทยอย่างลับๆ ด้วย”

            “เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในของเรานะคะคุณอธิส เพราะฉะนั้นฉันคิดว่ามันไม่เหมาะที่จะบอกคุณ”  มินนายังคงบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถาม เพราะเธอไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เพราะจากที่เธอสืบประวัติมา ผู้หญิงที่ชื่อปลายฝนคนนั้นก็มีครอบครัวที่กว้างขวางพอๆ กับของขวัญเลยทีเดียว บางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำไป

            “ถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่ผิด...ผมคิดว่าคุณควรจะบอกผมมา”  อธิสเพิ่มความเข้มของเสียงขึ้น ลูกน้องของเขาทั้ง 2 คนจึงเดินเข้าไปยืนอยู่ใกล้ๆ กันมินนาและนาบีอย่างรู้งาน

            “นี่คุณอยากรู้ถึงขั้นข่มขู่กันเลยหรอ”  นาบีถามด้วยท่าทางสบายๆ ไม่แสดงความหวาดกลัวต่อการกระทำของผู้มีอิทธิพลอย่างอธิสเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอมั่นใจว่าสิ่งที่เธอ มินนาและมะนาวกำลังทำเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

            ...ใช่! เธอเองที่เป็นคนสั่งให้มะนาวไปเมืองไทย

            “ผมไม่ได้ตั้งใจอยากจะทำอย่างนั้นครับคุณนาบี แค่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเด็กในสักกัดคุณ และรู้สึกว่าผมก็เป็นสปอร์นเซอร์หลักในช่วงนี้ของเด็กคุณซะด้วย ผมเลยปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านไปง่ายๆ ไม่ได้”

            “แล้วเรื่องนี้ก็เกี่ยวกับความปลอดภัยของ...คนที่ฉันรักด้วย”  ปลายฝนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เมื่อนึกถึงใบหน้าและรอยยิ้มที่สดใสของเพื่อนๆ ที่แสนดีอย่าง Lusty และ...กีกวัง

            “ว่าไงคะ...คุณร่วมมือกันทำลายบีสท์! ทำลายลัสตี้ใช่ไหม!!”  ปลายฝนถามออกไปตรงๆ เพื่อให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย แต่คนที่ถูกถามกลับไม่รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เธอถามออกมาเลย แค่แปลกใจว่าหญิงสาวเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน

            นาบีเป็นเหมือนแม่ที่ชุบเลี้ยง Beast และ Lusty ขึ้นมาจนกระทั่งโด่งดังจนถึงทุกวันนี้ ส่วนมินนาก็เป็นเหมือนพี่สาวและเป็นแขนขาให้ Beast เพื่อให้ Beast สามารถทำงานได้อย่างราบรื่นและเป็นไปตามเป้าหมาย ทุกคนที่เธอสงสัยล้วนแต่เป็นคนที่หวังดีกับ Beast และ Lusty ทั้งนั้น

            “ฉันจะทำลายสิ่งที่ฉันปั้นมากับมือได้ยังไงกัน...”  นาบีพูดออกมาในที่สุด  “ฉันคิดว่าหนูคงยังรู้จักพวกเราไม่ดีพอ แต่มันก็ไม่แปลกที่จะสงสัยพวกเราเพราะพวกเราเองที่ทำตัวน่าสงสัย”

            “แล้ว ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงครับ”

            “ที่ฉันต้องสั่งให้มะนาวกับมินนาทำอะไรลับๆ แบบนี้เพราะฝั่งนั้นเขาก็ทำเหมือนกัน”  นาบีเริ่มเล่าด้วยความยินดี  “ฝั่งนั้นที่ฉันว่าคือตัวการใหญ่ที่สร้างเรื่องทั้งหมด...ตั้งแต่ต้น”

            “หลายคนคงคิดว่ามันจะจบตั้งแต่จับซังฮุนและมยองมุนได้เมื่อหลายปีก่อนซึ่งเราก็คิดว่าเป็นอย่างนั้น แต่พวกเราคิดผิดตัวการยังไม่ถูกจับและจ้องเล่นงานเด็กๆ อยู่ตลอดเวลา”  มินนาเป็นฝ่ายเล่าบ้าง 

            “เกิดเรื่องช่วงแรกๆ เราก็นึกว่าเป็นเรื่องปกติ แต่พอมาหลังๆ เริ่มไม่ใช่เรื่องปกติแล้วเพราะว่ามันออกมาถี่เกิดไปและโจมตีกันแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างตอนที่โยซอบไปรับเฝ้าฝันที่คณะก็มีภาพถ่ายตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันออกมาว่อนเน็ตไปหมด ตอนที่จุนฮยองพาฮยอนอินขึ้นคอนโดก็ยังมีข่าวออกมาอีกทั้งๆ ที่หมอนั่นเป็นคนระวังตัวที่สุดในวงแล้ว”  มินนาหยุดพักเพื่อสูดสายหายใจ ยิ่งเล่าเธอยิ่งรู้สึกว่าเธอไร้ความสามารถจนปกป้องเด็กในความดูแลของเธอไม่ได้เลย

            “ต่อมาก็มีข่าวของวิลล่ากับดงอุนออกมา อันนี้ฉันไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะว่าทั้งคู่ยังเด็ก การระมัดระวังตัวอาจจะน้อยกว่าพี่ๆ แต่เรื่องที่ไอ้เสี่ยงโอวังซองมันจับวิลล่าไปได้ง่ายๆ นี่สิมันต้องเป็นเพราะมีคนช่วยมันแน่ๆ”

            “ฮึ! และไม่ใช่คนอื่นคนไกลซะด้วย”  นาบีพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกด้วยความโกรธ เธอไม่นึกเลยว่าคนที่เธอเอ็นดูจะทำแบบนี้กับเธอได้!

            “คุณหมายถึงใครครับ?”  อธิสถามออกมาในที่สุดเพราะจากที่ฟังเขาคิดว่าต้องเป็นคนในค่ายและใกล้ชิดกับ 2 วงนี้มากแน่ๆ

            “แล้วคุณคิดว่าใครล่ะที่จะสามารถเข้าไปกรีดหมอน โซฟาและเฟอร์นิเจอร์ในห้องของลัสตี้ได้...ใครล่ะที่เป็นคนพยายามเปิดโอกาสให้คุณกับณัชได้รู้จักกัน และใคร...ที่จะสามารถเกลี้ยกล่อมให้มะนาวยอมให้คุณเข้าใกล้ศิลปินในความดูแลได้มากขนาดนั้นได้ เพราะมะนาวดูแลลัสตี้อย่างกับไข่ในหิน!”  นาบีเกริ่นออกมาโดยใช้เหตุการณ์ที่อธิสเองก็อยู่ร่วมด้วยทุกครั้ง

            งั้นก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ตอนที่ไปเมืองไทยคราวนั้น คนของโอกังจาแค่เข้าไปค้นของในห้องเท่านั้น แต่คนที่กรีดข้าวของและพังมันจนไม่มีชิ้นดีเป็นฝีมือของคนที่คิดไม่ซื่อพวกนี้นี่เอง!

            “อย่าบอกนะว่า...”  ปลายฝนพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ...จะใช่คนที่เธอคิดเอาไว้รึเปล่าเธอไม่แน่ใจนัก เพราะจากที่เธอได้กล่าวหามะนาวและมินนาไปเมื่อครู่ มันทำให้เธอไม่กล้าพูดปรักปรำใครอีก

            “งั้นที่คุณมะนาวไปเมืองไทยเพราะว่าสะกดรอยตามคนๆ นี้ไป ใช่ไหมครับ” 

            “ใช่ค่ะ ฉันสั่งให้ตามไปเองเพราะฉันตามสืบมาได้สักพักแล้ว คนนี้น่าสงสัยที่สุด”

            “แล้วเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับซอแดอุนรึเปล่าครับ”  อธิสถามเกี่ยวกับข้อมูลที่เขาและปลายฝนเพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ

            “ซอแดอุนคือตัวการหลักของเรื่องนี้”  นาบีตอบกลับเสียงเรียบเพราะเธอรู้มาสักพักแล้วว่าเป็นฝีมือของซอแดอุน ส่วนคนที่ร่วมมือกับเขาเธอก็เพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานนี้เอง ครั้งแรกที่เธอรู้เธอตกใจมากเพราะไม่คิดว่าคนที่ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นอย่างซอแดอุนจะเป็นคนแบบนี้ ทั้งที่เธอให้โอกาสเขามากมายแต่เขาก็ไม่เคยเห็นคุณค่าของโอกาสที่เธอหยิบยื่นให้เลยแม้สักนิดเดียว

            “แล้วคนที่ร่วมมือกับซอแดอุน...ก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ค่ะ”  มะนาวเดินเข้ามาสมทบเพราะเธอยืนอยู่หน้าห้องสักพักแล้ว พนักงานด้านล่างบอกว่าอธิสและปลายฝนพร้อมกับลูกน้องบุกมาที่นี่ เธอจึงอยากประเมินสถานการณ์จากด้านนอกก่อน

            “แล้วมันก็เป็นอย่างที่พวกเราคิดจริงๆ คนที่ร่วมมือกับแดอุนก็คือ...”

 

            - โรงงานของกังจากรุ๊ป -

            ซ่าาา...

            ความเย็นของน้ำที่ถูกสาดที่ใบหน้า ทำให้เภตรา ณัช และเฝ้าฝันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พวกเธอพบว่ากำลังถูกมัดรวมกันบนพื้นของโรงงานแห่งหนึ่งที่รู้สึกคุ้นตา ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ประมาณ 10 กว่าคนกำลังมองมาที่พวกเธออย่างหื่นกระหาย คนเหล่านั้นพวกเธอไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยแต่มีอยู่คนหนึ่งที่พวกเธอรู้จัก...รู้จักดีซะด้วย!

            “ซอแดอุน!”  ณัชเรียกชื่อคนที่เธอรู้จักเพียงคนเดียวพร้อมกับขบกรามแน่น เธอไม่อาจถามออกไปว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงและมันเกิดอะไรขึ้น เพราะการที่เขามาอยู่ตรงนี้ในสภาพที่เธอถูกมัดไว้ มันก็ฟ้องทุกอย่างหมดแล้ว

            “ใช่ฉันเอง”  ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาวทั้ง 3 คนด้วยรอยยิ้มที่ร้ายกาจ เขาต่างจากตอนที่พวกเธอเจอครั้งสุดท้ายอย่างสิ้นเชิง

            “ทำไม...นายเองไม่ใช่หรอที่ช่วยเราคราวนั้น ทำไมคราวนี้กลับเป็นนายซะเองที่ทำร้ายพวกเรา!”  เภตราถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอจุกเพราะความผิดหวังที่เธออุตส่าห์เคยไว้ใจเขา

            “ไม่ใช่เภ...เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของคราวนั้นหรือว่าคราวนี้หรอก...เพราะว่ามันเป็นตัวฉันเองตั้งแต่ต้นต่างหาก แต่พวกเธอมันโง่เองไงที่เชื่อฉัน ฉันแค่แสดงละครให้พวกเธอดูก็พากันเชื่อเป็นตุเป็นตะ ฮึๆๆ”

            “แสดงว่าที่ผ่านมานายหลอกพวกเรามาตลอดงั้นหรอ”

            “ใช่”

            “ไอ้สารเลว!!!”  ณัชร้องพร้อมกับจะพุ่งเข้าไปหาแดอุน แต่เธอก็ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เพราะถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา

            “เข้ามาหาฉันให้ได้สิณัช ถ้าเธอเข้ามาได้ฉันยอมให้ชกเลย”  แดอุนยื่นแก้มเข้าไปใกล้ๆ ณัชอย่างยียวน พร้อมกับเสียงโห่ฮิ้วอย่างชอบใจของชายฉกรรจ์มากมายที่ยืนล้อมพวกเธออยู่

            “เอาสักทีสิแดอุน ฉันอยากเห็นเนื้อเนียนๆ ขาวๆ ของไอดอลเกิร์ลกรุ๊ปจะแย่อยู่แล้ว”  หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกับมองร่างที่เปียกโชกของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความกระหายจนต้องกลืนน้ำลายลงคืออึกแล้วอึกเล่า

            “เฮ้ย! ใจเย็นดีวะ งานใหญ่ยังไม่เริ่มสมาชิกวงก็ยังไม่ครบ พวกมันมากันครบวงเมื่อไหร่ฉันจะให้พวกแกเลือกเลยว่าอยากได้คนไหน”  แดอุนหันไปบอกผู้ชายเหล่านั้น

            “แต่ก่อนที่พวกแกจะได้มันต้องผ่านฉันก่อนเว้ย ^_^”  แดอุนยื่นหน้าลงมาใกล้ๆ กับเภตราพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่หญิงสาวเห็นแล้วรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาทันที ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่ได้ช่วยปกปิดปีศาจในใจเขาได้เลย

            ระหว่างที่แดอุนไล่สายตาไปตามใบหน้าเนียนใสของเภตราอย่างสำรวจและค่อยๆ มองต่ำลงมาเรื่อยๆ ตามความอยากของสัญชาตญาณ อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาบิดหูของเขาอย่างแรง ด้วยแรงบิดทำให้เจ้าตัวต้องลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองคนที่ทำร้ายร่างกายของเขาอย่างจำยอม

            “นี่!! มันจะมากไปแล้วนะ เมื่อกี๊นายว่าไงนะ!! ผ่านนายก่อนอย่างนั้นหรอ ห๊ะ!!”  หญิงสาวผู้มาใหม่ออกแรงบิดมากขึ้นเมื่อนึกถึงคำพูดของแดอุนเมื่อครู่

            “โอ้ยๆๆๆ เบาๆ สิที่รัก ฉันพูดเล่นเฉยๆ น่า ฉันไม่นอกใจเธอหรอกฉันรักเธอคนเดียวนะ”  ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนของแดอุนทำให้หญิงสาวยอมปล่อยหูของเขาโดยดี

            “พี่!...ไม่จริง...”  เฝ้าฝันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า หลังจากนั้นเธอก็พูดอะไรไม่ออกอีกเพราะเธอรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างขึ้นมาจุกที่คอเอาไว้ แม้กระทั่งการหายใจแต่ละครั้งก็ยังลำบาก ยิ่งคนๆ นั้นมองมาที่เธออย่างไม่ได้รู้สึกรู้สมใดๆ แล้ว มันยิ่งทำให้เธอเหมือนจะขาดอากาศหายใจ!

            “เมื่อไหร่เพื่อนเธอจะมาช่วยเนี่ย ไหนว่ารักกันนักรักกันหนาไง! ช้าจริง!!!”  หญิงสาวกอดอกมองเด็กผู้หญิง 3 คนที่ถูกมัดบนพื้นอย่างเซ็งๆ ในขณะที่หญิงสาว 3 คนนั้นมองกลับไปที่เธอด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป...ทั้งผิดหวัง เสียใจ และเจ็บปวดในคราวเดียวกัน

            คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่เหมือนคนที่พวกเธอเคยรู้จักมาก่อน...สายตาเย็นชา ใบหน้าไร้ความรู้สึกแบบนี้ มันซ่อนอยู่ตรงไหนกัน ทั้งที่รู้จักกันมานานหลายปีแต่ทำไมพวกเธอถึงไม่เคยเห็นมันเลย!

 

 

****************************************************

อัพช้า แถมไรท์ยังโกหกอีกต่างหาก แฮ่ๆ

ไรท์เคยพูดว่าจะมี Special 2 ตอนใช่ไหมคะ (มีใครจำได้ไหมเนี่ย U_U)

แต่ตอนนี้เพิ่มเป็น 3 ตอนแล้วนะ

เอาไว้เจอกันใหม่ตอนที่ 3 และปิดฉากโปรเจ็กต์นี้กันอย่างเป็นทางการค่ะ 

ฝากติดตามด้วยนะคะ 

****************************************************