[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 6 Lie Lover
:: Chapter 2 ::
 
            ฉันเดินกลับออกมาหน้างานอย่างระแวดระวังมากกว่าเดิม แต่ฉันก็ยังไปไหนไม่ได้เพราะว่าข้างนอกยังมีคนชุดดำเดินสวนสนามกันให้ควัก รู้งี้ฉันน่าจะขอตามของขวัญไปซะก็สิ้นเรื่อง T^T อย่างน้อยๆ ก็เป็นเด็กขนของไปพลางๆ ก่อนก็ยังดี ยัยคนนั้นก็น่าจะเป็นคนดังพอตัวอยู่เพราะว่าฉันรู้สึกคุ้นๆ ชื่อนั้นมากจริงๆ
            ด้วยความที่ไม่มีที่ไปฉันเลยเดินกลับมาทางเดิมแล้วหาซอกหลืบเล็กๆ เพื่อแทรกตัวเองเข้าไป ตรงนี้มันเกือบจะติดกับเวทีเลยแต่มุมมองแคบไปหน่อย ที่ฉันทำได้ตอนนี้คือภาวนาให้กีกวังมานั่งตรงริมฝั่งนี้ ถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันจะรำไทยถวายเลย =_=;
            แต่รอแล้วรอเล่าพวกเขาก็ยังไม่ออกมาสักที เข้างานมานานแล้วจะพักผ่อนอะไรนักหนาปล่อยให้พิธีกรติงต๊องพูดอยู่ได้ เฮ้อ...
            “ฉันบอกแล้วไงว่าถ่ายเสร็จแล้วก็ออกไปนั่งรอตรงโน้นเลย!”  ระหว่างนั้นเอง ก็มีผู้หญิงผิวขาวผมลอนลากเด็กผู้หญิงผมบอมสั้นออกมาจากหลังเวทีพร้อมโวยวายลั่น
            อะไรกันล่ะนั่น -_-!
            “โธ่ พี่วิลล่าฉันไม่ใช่แฟนคลับธรรมดาสักหน่อย”  เด็กผู้หญิงผมบอบคนนั้นพูด
            อ๋อ! จำได้แล้ว คนที่ยืนคุยกับเด็กผมบอบนั่นคือวิลล่า วง Lusty นี่นา ได้ข่าวว่าเป็นแฟนกับซนดงอุนวงบีสท์นี่นา ตามมาเฝ้ากันถึงนี่เลยหรอเนี่ย ดีล่ะ! นอกจากจะได้เงินจากภาพของกีกวัง ขอแชะภาพวิลล่าไปขายปาปารัซซี่หน่อยแล้วกัน -..-
            “แฟนคลับโรคจิตน่ะสิ!”
            “พูดอีกก็ถูกอีก =_=”  เด็กคนนั้นทำหน้ามุ่ย
            “ไม่คิดจะปฏิเสธเลยหรอ -_-”
            “ไม่หรอกค่ะ ก็โรคจิตจริงๆ นี่ ^_^”
            “ชิ! ยัยนี่ ฉันอุตส่าห์ให้เข้ามาถ่ายรูปกับดงอุนเป็นการส่วนตัวแล้วยังไม่พอใจอีกหรือไง ได้คืบจะเอาศอกหรอยะ!!” 
            “ขออยู่ต่ออีกแป๊บเดียวเองนะคะ...”
            ฉันไม่รู้ว่าทำไมแฟนคลับคนนั้นถึงได้รับสิทธิพิเศษเข้าไปถ่ายรูปหลังเวทีได้ แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ฉันก็เริ่มปฏิบัติการปาปารัซซี่จำเป็นด้วยการหมุนเลนส์เพื่อปรับความคมชัดของภาพ แต่กลับมีมือเล็กๆ มาบังเลนส์กล้องไว้ซะงั้น =_=
            “นี่เธอเป็นใครกันแน่ เป็นนักข่าวหรอ?”  เสียงของขวัญดังอยู่ด้านหน้าทำเอาฉันสะดุ้งไปทีหนึ่ง คนกำลังตั้งใจมาเบรกซะงั้น -_-; ฉันลดกล้องลงก็เจอของขวัญกำลังมองหน้าฉันเหมือนกำลังจะเคี้ยวเนื้อฉันกินสดๆ ให้ได้ -_-;;
            “ฉันเห็นเธอมีกล้องมันรู้สึกแปลกๆ เลยย้อนกลับมาดู”
            “นี่เธอไม่เชื่อฉันหรอ หมอนั่นเธอก็รู้จักนี่ว่าเป็นใคร”
            “ฉันรู้ แต่เธอกำลังจะถ่ายรูปของเพื่อนฉันนะ จะให้ฉันไว้ใจได้ยังไง”
            “ก็เพื่อนเธอเป็นนักร้องนี่ จะไม่ถ่ายได้ไง”
            “สรุปคือ...นักข่าว?”
            “ไม่ใช่ ฉันเป็นแค่ช่างภาพสมัครเล่นที่ถ่ายรูปไปลงตามเว็บไซต์เท่านั้นเอง”  ฉันบอกไปตามความจริง ขณะที่วิลล่ากับเด็กผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาสมทบ
            “แล้วทำไมเธอไม่ไปสักที ที่จริงเขาไม่ให้ใครเข้ามาแถวนี้นะนอกจากทีมงาน...”
            “กับเด็กนั่น...”  ฉันสวนกลับทันควันก่อนที่ของขวัญจะพูดจบ
            “เฮ้อ...ก็ใช่...”  ของขวัญตอบกลับมาอย่างเนือยๆ
            “คนนี้น่ะหรอที่เธอบอก”  ระหว่างนั้นก็มีคนมาร่วมวงเพิ่ม นั่นคือยงจุนฮยองกับลีกีกวังวง Beast ดูใกล้ๆ แบบไม่ผ่านเลนส์กล้องแล้วหล่อบรรลัยเลยพ่อคุณ >////<  
            “ใช่ แต่ไม่ใช่นักข่าวหรอก เป็นช่างภาพตามเว็บไซต์เฉยๆ”  ของขวัญหันไปตอบจุนฮยองอย่างเป็นกันเอง สรุปคือพวกเขารู้จักกันหมดเลยงั้นสิ?
            เริ่มคันไม้คันมืออยากจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายใจจะขาดรอดๆ เพราะว่าเงินก้อนโตมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว >.<! แต่พอมองหน้าจุนฮยองสลับกับของขวัญแล้ว...นิ่งๆ ไว้คงดีกว่าสินะ U_U;
            “เธอยังไม่ตอบฉันเลย ทำไมเธอยังอยู่ตรงนี้ ถ้าทีมงานมาเจอเข้าล่ะก็เธอโดนจับโยนออกไปทั้งที่ยังไม่ได้ถ่ายรูปแน่”  ของขวัญพูด
            “ข้างนอกพวกนั้นยังวนเวียนอยู่เลยน่ะสิ ดูเหมือนมันจะไม่ปล่อยฉันไปง่ายๆ แน่ T^T”  ฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เพื่อเรียกคะแนนสงสารเต็มเหนี่ยว ถึงในใจพวกเขาอาจจะคิดว่าฉันหน้าด้านหน้าทนก็ยอมวะ!
            “งั้นหรอ...แล้วถ้าฉันเคลียร์พวกนั้นออกไปได้แล้ว เธอจะยอมออกไปถ่ายรูปข้างนอกใช่ไหม”
            “อะ..อืม”  ฉันรับปากอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก เพราะเสียดายโอกาสที่จะถ่ายรูปบีสท์แบบชิดขอบเวทีไปอย่างน่าเสียดาย แต่ก็เอาวะดีกว่าโดนไอ้ซอลทังจับไปเรียกค่าไถ่แล้วกัน T^T
            “นี่คุณแฟน...เอ่อ! นี่เธอ ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามมีเรื่อง”  จุนฮยองหันไปปรามของขวัญ แต่ไอ้ 3 พยางค์แรกเนี่ย ฉันฟังไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่เพราะกีกวังกระแอมออกมาซะดัง ส่วนของขวัญก็ถลึงตาใส่จุนฮยองทันทีจนเขาต้องเปลี่ยนคำพูดใหม่
            พวกเขาดูมีความลับกันนะฉันว่า -_-?
            “ฉันมีเรื่องเองที่ไหนกันเล่า คนของพ่อฉันต่างหาก”  ของขวัญเถียง
            “เออๆ งั้นอนุโลมให้ อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอไปเล่นไล่จับกับพวกนั้นนะ”  จุนฮยองพูดคาดโทษเอาไว้
            “งั้นฉันไปโทรศัพท์แป๊บนะ ^_^...เธอก็รีบเคลียร์ชอบแอได้แล้ว เดี๋ยวแฟนคลับคนอื่นเห็นได้มีเรื่องโวยวายกันพอดี”  ของขวัญพูดกับฉัน และหันไปบอกวิลล่าในประโยคสุดท้ายแล้วเดินแยกไปพร้อมกับจุนฮยอง
            “คงยืมเงินเขามาเยอะน่ะสิถึงโดนไล่ล่าขนาดนี้”  กีกวังที่ยังยืนอยู่ถามขึ้น
            “ใช่ค่ะ เยอะมาก”  ฉันตอบอย่างขอไปที กีกวังทำตาโตอย่างสนอกสนใจอย่าบอกนะว่าเชื่อ ขนาดยัยของขวัญเห็นฉันวิ่งหนีไอ้ซอลทังขนาดนั้นยังไม่เชื่อจนต้องย้อนกลับมาดูเลย =_=
            “แล้วแบบนี้จะหาเงินมาจากไหนไปใช้เขาล่ะ ถ่ายรูปแบบนี้จะมีเงินพอใช้หนี้ได้ยังไง”
            “โธ่ พี่กีกวังคะ ไปเดือดร้อนกับเขาทำไมล่ะ ดูเจ้าตัวเขายังไม่เห็นเดือดร้อนตรงไหนเลย”  วิลล่าแย้งขึ้นมา เอ่อ...ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอว่าฉันไม่ได้เป็นหนี้ไอ้ซอลทังน่ะ U.U
            “แล้วมาถ่ายรูปแบบนี้ได้ตังค์ไหมล่ะ”
            “ได้ แต่ได้นิดหน่อย แค่พอกินพอใช้เท่านั้นเอง”
            “อ๋อ ลำบากจัง”  กีกวังพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าอกเข้าใจฉันมากๆ นายเคยเป็นหนี้พันล้านมารึไงถึงได้เข้าใจฉันขนาดนั้น =_=
            “ใช่ ลำบากมากเลย T^T”  ฉันปรับเข้าโหมดชีวิตสุดรันทดทันที
            “เฮ้อ...ขี้สงสารอีกตามเคย”  วิลล่าบ่นพึมพำก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเด็กผู้หญิงผมบอบ
            “แต่ฉันจะได้เงินมากขึ้นถ้านายช่วยฉันหน่อย”
            “อะไรนะ! ให้ฉันช่วยหรอ”
            “ใช่ นายแค่ยิ้มหล่อๆ แล้วก็มองมาที่กล้องฉันบ่อยๆ ฉันก็มีเงินไปจ่ายดอกพวกนั้นแล้ว ^_^”  ฉันพูดพร้อมกับใจที่เต้นรัวอย่างลุ้นระทึก ฉันรู้ว่าการขอของฉันมันยากที่เขาจะทำได้เพราะข้างนอกมีกล้องเป็นพันคอยจับตาดูเขาอยู่ แต่ฉันก็หวังว่าเขาคงสงสารฉันบ้าง (จากเรื่องที่กุขึ้น =_=)
            “เอ่อ...”  กีกวังดูอึ้งไปพักใหญ่ แล้วมองฉันด้วยสายตาลังเล แต่เขายังไม่ทันได้ตอบอะไรของขวัญก็เดินกลับออกมาพร้อมจุนฮยอง 2 คนนี้ตัวติดกันจัง ได้กลิ่นความไม่ชอบมาพากลตุๆ แล้วสิ -..-
            “ฉันเคลียร์ให้แล้วนะ ออกไปข้างนอกได้เลยรับรองว่าตลอกงานไม่มีพวกทวงหนี้เงินกู้แน่ๆ”  ของขวัญบอกอย่างมั่นอกมั่นใจสุดๆ
            “อ๋อ...ขอบคุณนะ หวังว่าฉันคงจะได้ตอบแทนเธอได้สักวัน” 
            ...แต่หลังจากวันที่ฉันได้เจอกับพ่อแล้วนะ
            ฉันต่อประโยคนี้ในใจ แล้วเดินออกมาเลยเพราะว่าคราวนี้มีทีมงานตามของขวัญกับจุนฮยองออกมาด้วย ฉันกลัวโดนจับโยนออกไปเลยชิงเดินออกมาก่อน
            พอออกมาหน้างานผู้ชายชุดดำที่ฉันเห็นก็หายไปหมดแล้ว เธอทำได้จริงๆ หรอของขวัญ O_O! ถ้าพ่อเธอจะยิ่งใหญ่แล้วก็กว้างขวางขนาดนี้ล่ะก็ฉันอยากจะขอร้องให้ติดต่อพ่อให้จังเลย Y_Y
 
            ฉันออกมายืนประจำตำแหน่งได้ประมาณ 15 นาที บีสท์ก็ออกมาโชว์ตัวบนเวทีพร้อมกับซิงเกิ้ลใหม่ที่เพิ่งจะ Comback มาสดๆ ร้อนๆ บีสท์เริ่มปรากฏตัวฉันก็เริ่มทำงานทันที ถ่ายภาพไปแอบดูเหงื่อเม็ดน้อยๆ ไหลย้อยลงมาตามตัวของกีกวังไปแบบฟินเบาๆ อ่ะ -..- ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะกล้าขอให้เขามองมาที่ฉันคนเดียวได้ หน้ามึนชะมัดเลย >///< เขาทั้งหล่อทั้งดังขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะมาสนใจคำขอร้องของใครก็ไม่รู้อย่างฉันหรอก
            หลังจากพูดคุยและโปรโมท Mini Album เสร็จก็เริ่มต้นแจกลายเซ็น ช่วงที่เตรียมแฟนคลับและทีมงานเดินแจกปากกาให้บีสท์นี่แหละ อยู่ๆ กีกวังก็ทำท่าลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุขเหมือนพยายามจะทำอะไรสักอย่าง จนภาพมันเบลอไปหมด ฉันถ่ายไม่ได้เลยนายเป็นอะไรของนาย ปวดหนักรึไงไปห้องน้ำก่อนไหม =_=?
            เขาก้มลงหยิบมือถือขึ้นมากดๆ แล้วชูมันขึ้นกวาดไปตามแฟนคลับที่นั่งอยู่ข้างหน้ารวมทั้งแฟนคลับที่ยืนอยู่ระเบียงชั้นบนที่ฉันยืนอยู่ด้วย ทำเอาเหล่าชะนีเกาหลีถึงกับกรี๊ดสลบโบกไม้โบกมือหยอยๆ กันใหญ่เพราะคิดว่าภาพของตัวเองอาจจะติดในกล้องของโอปป้าบ้างอะไรประมาณนั้น =_= ฉันเลยต้องแชะภาพแห่งความประทับใจเอาไว้ 2-3 รูป เหตุการณ์สำคัญแบบนี้คงจะได้หลายตังค์ $_$
            แล้วในที่สุดเขาก็ลดกล้องลงแล้วมองขึ้นมาหาฉัน...ใช่! เขามองมาที่ฉันจริงๆ ฉันไม่ได้มโนไปเองแน่ O////O!
            ฉันทดสอบว่าเขาเห็นฉันจริงๆ ด้วยการส่งยิ้มไปให้...และก็เป็นอย่างที่คิด! เขามองเห็นฉันเพราะว่าเขายิ้มตอบกลับมา เล่นเอาแฟนคลับน้อยใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ฉันกรี๊ดจนกล่องเสียงแทบจะทะลักออกมาข้างนอก แถมมีการพูดกันอีกว่า ‘โอปป้ามองฉันด้วย’ บ้างล่ะ ‘เขายิ้มให้ฉัน’ บ้างล่ะ เสียใจนะจ้ะ! เขายิ้มให้ฉันจ้ะ ฮ่าๆๆ รู้สึกดีจัง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรักงานนี้เลย ^O^
            พอเขารู้ตำแหน่งฉันเท่านั้นแหละเขาก็ขยันมองมาให้ฉันถ่ายบ่อยๆ มีหันไปเล่นกล้อง Fancam ของคนอื่นบ้าง แต่ก็ไม่มากเท่ามอง (กล้อง) ฉัน >////< ฉันมองเขาผ่านเลนส์แบบไม่กระพริบตาเพื่อให้ได้ทุกช็อตที่เขามองมา แต่ยิ่งฉันถ่ายฉันยิ่งรู้สึกแปลกๆ
            เคยไหมคะ? ที่เวลาเรา Eye contact กับใครบ่อยๆ แล้วใจเต้นแรงขึ้น (โดยเฉพาะกับคนหล่อๆ) ตอนนี้ฉันเป็นแบบนั้นแหละ ฉันคงไม่หลงเสน่ห์รอยยิ้มละลายโลกของเขาหรอกใช่ไหม -.,-?
            ระหว่างที่รอแฟนคลับจัดแถว เขาก็มองมาให้ฉันถ่ายอย่างเต็มอกเต็มใจและเขาคงรู้ว่าฉันกำลังซูมภาพเต็มที่เพื่อถ่ายเขา เขาเลยขยับปากถามฉันผ่านเลนส์ประมาณว่า ‘ให้ทำท่าไหน’ ประมาณนี้นะที่ฉันอ่านออก -/////-
            ฉันครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะเอามือประสานกันเป็นรูปหัวใจส่งไปให้ มันรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้นะ แต่ฉันไม่ได้ส่งหัวใจให้เขาสักหน่อยนี่ แค่ทำท่าให้ดูเฉยๆ หน้าทำไมมันร้อนขนาดนี้ฟะ -////-
            พอฉันทำเสร็จเท่านั้นแหละ เขาก็ยิ้มนิดๆ แล้วทำรูปหัวใจส่งมาให้ฉัน สาวน้อยสาวใหญ่ก็พอกันกรี๊ดไปตามระเบียบ เขาให้ความสำคัญฉันเกินไปแล้วนะ ขี้สงสารเกินควรแล้วนายน่ะ >////<
            “ยัยนี่นี่เกินไปแล้วนะ ทำไมกีกวังโอปป้าต้องมองแต่ยัยนี่ก็ไม่รู้”  เสียงไม่พอใจของคนข้างๆ เริ่มมา
            เอาแล้วไง...มีคนสังเกตด้วยหรอเนี่ย =_=;
            “นั่นสิ...”
            เสียงพูดคุยจบลงประมาณ 5 นาที ฉันก็รับรู้ถึงแรงบีบอัดอยู่รอบตัว ฉันละสายตาจากกีกวังออกมาจากเลนส์กล้องเพื่อมองสิ่งแวดล้อม ก็พบว่าตัวเองกำลังโดนแฟนคลับกลุ่มใหญ่เบียดอยู่ เฮ้ๆ ฉันจะตกระเบียงอยู่แล้วนะยะ!
            “ขอโทษนะคะ ช่วยเขยิบ...”  ฉันบอกได้แค่นั้นแหละก็รับรู้ถึงรังสีอมหิตที่พวกหล่อนส่งมาให้ ทำให้ฉันรู้ว่าที่โดนเบียดไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญ ชะนีเกาหลีนี่น่ากลัวแบบนี้นี่เอง =_=
            “ขอดูด้วยสิว่าได้รูปอะไรบ้าง”  อยู่ๆ ก็มีเสียงนี้ดังขึ้นมา ฉันหันไปมองก็เจอกับคนของ Dream Fairy เดินเข้ามา 2 คน
            “ได้ข่าวว่าเป็นมือหนึ่งของ Invisible เลยนี่ ขอดูบ้างสิ เผื่อจะได้เป็นแนวทางให้รุ่นน้องอย่างพวกเราบ้าง”  พูดจบพวกนั้นก็เข้ามาแย่งกล้องฉันไปทันที เพราะฉันต้องระวังตัวไม่ให้ตกลงไปจากระเบียงจึงไม่ง่ายเลยที่จะยื้นกล้องเอาไว้ได้
            “รูปสวยดีนี่”  หนึ่งในนั้นเบ้ปากขณะกดดูรูปฉันไปเรื่อย และ…
            แกร็ก!
            “ขอนะ”  มันชูเมมโมรี่การ์ดที่เพิ่งแกะออกจากกล้องฉันพร้อมรอยยิ้มอย่างผู้มีชัย ก่อนจะโยนกล้องคืนมาให้ฉันแล้วเดินออกไปพร้อมเสียงหัวเราะอย่างสะใจ
            อ้าวเฮ้ย!!! เอาไปง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไง ฉันอุตส่าห์ตั้งใจถ่ายนะ >_<!!!
            “เอาคืนมานะ!!!”  ฉันแผดเสียงลั่นแล้วพยายามเดินฝ่าฝูงแฟนคลับที่ยังคงแกล้งผลักฉันอย่างไม่ลดละ กว่าจะฝ่าออกมาได้พวกนั้นมันก็หายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว
            “บ้าเอ้ย!!”  ฉันร้องออกมาแล้วพยายามกวาดตามองไปรอบๆ และเดินไปเดินมาอย่างบ้าคลั่ง จนในที่สุดฉันก็หมดแรงทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างไม่แคร์สายตาใคร มันไร้เรี่ยวแรงและหมดอาลัยตายอยากจนคิดว่าตัวเองคงกำลังจะตายแน่ๆ หัวใจเต้นเร็ว หายใจลำบากจนต้องไออกมาเพราะว่าหายใจไม่ทัน
            “เอาของฉันมา!!”  ฉันตะโกนออกไปพร้อมกับทุบหน้าอกตัวเองแรงๆ เพื่อไล่ความอึดอัดบริเวณหน้าอกออกไป น้ำตาแห่งความคับแค้นใจไหลออกมาท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองฉันเหมือนเป็นตัวประหลาด...ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครตามโจรที่ขโมยของของฉันไปเลยสักคน สังคมนี้มันยังมีคนดีๆ เหลืออยู่บ้างไหม! นอกจากความอิจฉาริษยากับการจ้องจะเอาชนะแล้วโลกยังมีอะไรโหดร้ายกว่านี้อีกรึเปล่า!!!...
            “ตามไม่ทันแล้วล่ะ มันมีรถจอดรออยู่หน้างาน”  อยู่ๆ เสียงนี้ก็ดังเข้ามาในหูอื้อๆ ของฉัน
 
 
 
 
******************************
อัพจ้า ^O^
ใกล้จะจบโปรเจ็กต์แล้ว
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ ^_^
******************************