[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 4 Friendly Lover

:: Chapter 10 ::

 

            “อย่าชอบใครนะ...”  ดงอุนพูดขึ้นมาทั้งๆ ที่ยังใช้ศีรษะหนุนไหล่ฉันอยู่ ใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่งกับคำพูดที่เอาแต่ใจแต่แฝงความอบอุ่นไว้เต็มเปี่ยมของเขา

            “เธอห้ามชอบใครนะ”  ดงอุนยังคงพูดประโยคคล้ายๆ เดิมซ้ำอีกครั้ง 

            “ฉันอยากเป็นคนดูแลเธอ...ฉันไม่อยากให้ใครดูแลเธอนอกจากฉัน”

            “ดงอุนนายเป็นอะไรไป...”  ฉันถามด้วยความเป็นห่วงผู้ชายที่อยู่ข้างหลังจับใจ ถึงหน้าผากเขาจะยังร้อนอยู่ แต่มือที่จับฉันไว้มันเย็นมากจนฉันคิดว่าเขาคงป่วยไปแล้วแน่ๆ

            “มีคนบอกฉันว่า ถ้าฉันดูแลเธอไม่ได้เขาจะดูแลเธอเอง ฉันไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่...ทำไมเธอเป็นอะไรถึงไม่ยอมบอกฉัน มาอยู่ดาดฟ้าคนเดียวแบบนี้ได้ยังไง”  ดงอุนพูดต่อไปโดยไม่สนใจในสิ่งที่ฉันถาม

            “เธอรู้ไหมว่าฉันรู้สึกแย่ขนาดไหนที่รู้เรื่องจากคนอื่นว่าเธอกำลังกลุ้มใจ ทั้งที่เมื่อก่อนเธอมีอะไรก็จะบอกฉันเป็นคนแรก...แต่ทำไม...”  ดงอุนพูด น้ำเสียงของเขาฟังดูสั่นแปลกๆ เสียงแหบพร่าของเขาทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขา...กำลังร้องไห้!

            “ฉันขอโทษ...”  ฉันพูดเบาๆ แข่งกับก้อนสะอื้นที่เริ่มกลับขึ้นมาอีกครั้ง

            “เธอห้ามเป็นแบบนี้อีกนะ ฉันเป็นห่วงเธอมากรู้ไหม...”         

            ฉันไม่รับปากว่าฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกได้รึเปล่า ดงอุนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจากไหล่ของฉันก่อนจะเดินมายืนอยู่ข้างหน้าฉัน

            “รับปากฉันสิ ว่าต่อไปเธอจะบอกฉันทุกเรื่อง”

            “ฉัน...”  ฉันพูดแค่นั้น ดงอุนก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากฉันทันที แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อนตรงที่มันนุ่มนวลและอบอุ่นฉันเลยไม่คิดที่จะขัดขืนการสัมผัสนี้จากเขา แต่เมื่อเขาเริ่มกดริมฝีปากลงมาหนักหน่วงและร้อนแรงขึ้นฉันถึงรู้ตัวว่ามันไม่ถูกต้องที่จะทำอะไรแบบนี้เพราะว่าเรา...ไม่ได้เป็นอะไรกัน!

            ฟึบ!

            ฉันผลักดงอุนออกแรงๆ และดงอุนก็ยอมผละออกจากฉันอย่างง่ายดาย เขามีท่าทางสับสน งุนงงไม่ต่างจากฉัน

            “วิลล่า...ฉัน...”  ดงอุนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ฉันไม่อยากจะฟังอะไรจากเขาตอนนี้

            จะขอโทษหรอดงอุน...นายจะบอกว่านายได้ตั้งใจใช่ไหม?

            “ฉัน...กลับห้องล่ะ”  ฉันพูดแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที นี่ฉันจูบกับดงอุนอีกแล้วหรอเนี่ย!!

 

             วันรุ่งขึ้น ฉันไม่มีงานค่ะแต่แทนที่จะได้พักกลับมีซ้อมเต้นและเรียนอะไรเพิ่มเติมตลอดทั้งวัน ใครว่าชีวิตของศิลปินมันสบายและง่ายดายกัน ฉันขอเถียงเลย! เพราะทุกๆ วันจะมีตารางฝึกซ้อมต่างๆ แทรกเข้ามาให้ได้ทำตลอด บางวันยาวไปเกือบจะข้ามวันเลยก็มีที่สำคัญไปกว่านั้นคือ เราต้องทำตามตารางนี้ไปทุกๆ วัน นี่แหละเบื้องหลังความเป๊ะของศิลปินเกาหลีว่าทำไมเวลาโชว์บนเวทีถึงเพอร์เฟ็คกันนัก =_=;

            “วิลล่า มากับพี่หน่อยสิจ้ะ”  พี่มะนาวเข้ามาในห้องซ้อมพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสดใสแปลกๆ

            “มีอะไรหรอคะ”  ฉันเดินไปหาพี่มะนาวที่ยืนรออยู่ที่ประตูห้อง  

            “มีหนุ่มมาหาแน่ะ”  พี่มะนาวยิ้มเขินๆ ใครกันล่ะเนี่ย -_-?

            “ใครหรอคะพี่มะนาว”  พี่ดอกหลิวกับพี่หยาวิ่งมาเกาะไหล่ฉันอย่างตื่นเต้น

            “จองยองกวาง C.N.B. จ้ะ ^O^”

            “กรี๊ดดด...มีโปรเจ็กต์ใหม่ร่วมกันหรอคะ”  พี่หยากรี๊ดใส่หูฉันเต็มเหนี่ยว =_=;

            “ก็ไม่เชิงนะ รู้สึกว่าจะมีกับวิลล่าคนเดียว”

            “ห๊ะ! ฉันคนเดียวหรอคะ O_O”  ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง วงร็อกอย่าง C.N.B. จะเอาตำแหน่งเต้นนำอย่างฉันไปทำไม แทนที่จะเอาพี่เฝ้าฝันนะจะได้ร้องไฟท์กันได้

            “ใช่จ้ะ ไปเถอะเขามารอนานแล้ว”  พี่มะนาวพูด แล้วรีบลากฉันออกมาจากห้องซ้อมทันที

            ฉันถูกพามาที่ห้องรับแขกใกล้ๆ กับห้องทำงานของพี่นาบี ในนั้นมีพี่นาบี พี่มะนาว พี่ยองกวางและผู้ชายคนหนึ่งที่น่าจะเป็นผู้จัดการของพี่ยองกวาง ทั้งหมดหันมามองฉันพร้อมๆ กันเมื่อฉันเข้าไปในห้อง

            “นั่งสิ”  พี่นาบีบอกฉันนั่งลงใกล้ๆ กับพี่ยองกวาง พี่ยองกวางหันมายิ้มให้ฉันนิดหน่อยแล้วหันไปสนใจพี่นาบีที่กำลังจะพูด

            “พอดีพี่มีงานใหม่จะให้วิลล่าลองทำดู”  พี่นาบีพูดกับฉันอย่างเจาะจงเพราะดูเหมือนในห้องนี้เขาคงคุยกันเรียบร้อยแล้ว

            “คะ?”  ฉันส่งเสียงออกไปอย่างงงๆ

            “งานพิธีกรจ้ะ”  พี่มิวกี้เสริม

            “พิธีกร...หรอคะ?”  ฉันถามทวนคำ พี่ๆ ทุกคนพร้อมใจพยักหน้าตอบ

            “ใช่จ้ะ รายการM! Countdown เลยนะ เป็นคู่กับยองกวาง”  พี่มิวกี้อธิบายเพิ่ม

            “แต่...วิลไม่เคยทำ...”

            “ไม่เป็นไรหรอก จะได้หัดๆ ไว้ไง อีกอย่างมียองกวางอยู่แล้วรับรองผ่านฉลุย”  พี่มะนาวสนับสนุน

            แต่รายการ M! Countdown มันไม่เล็กเลยนะ ออกอากาศตั้งหลายประเทศทั้ง จีนญี่ปุ่นเวียดนามสหรัฐอเมริกา ไต้หวัน อ๊ากส์ >_<! ถ้าฉันทำเรื่องขายหน้าล่ะ

            “ใช่ครับ”  พี่ยองกวางรับคำแล้วหันมายิ้มกว้างเป็นกำลังใจ เอ่อ...ถึงพี่จะยิ้มกว้างกว่านี้ ความกังวลของฉันมันก็ยังมากมายอยู่ดีค่ะพี่ U_U;

            “เอาเป็นว่า ทั้งสองคนก็ทำความรู้จักกันไว้นะเวลาร่วมงานกันจะได้ลื่นไหล”  พี่นาบีสรุป

            อะ อ้าว! พี่นาบีคะ นี่ฉันตอบตกลงตอนไหนหรอ =_=?

            “ครับ”  พี่ยองกวางรับคำ โดยไม่ ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพของฉันสักคำ =_=;

            หลังจากที่ไปรับฟังการมอบหมายงานเรียบร้อยแล้ว ฉันก็กลับไปที่หอเลยเพราะว่าพี่ๆ เขากลับไปกันก่อนแล้ว พี่ยองกวางเลยอาสาไปส่งฉันแทนพี่มะนาวที่ต้องอยู่เคลียร์งานต่อ

            “กลุ้มใจหรอ”  พี่ยองกวางถามเมื่อขับรถเข้ามาจอดที่หน้าหอแล้ว

            “มากเลยค่ะ”  ฉันตอบปราศจากการเสแสร้งใดๆ =_=;

            “พยายามทำใจให้สบายเป็นตัวของตัวเองที่สุดก็พอแล้วล่ะ”

            “ฟังพี่พูดเหมือนมันง๊ายง่ายนะคะ U_U;”

            “ก็มันไม่ยากนี่ อีกอย่างที่ทางรายการเลือกวิลล่าก็เพราะว่ามีบุคลิกสดใส เขาคงจะเห็นว่าวิลน่ะเหมาะที่สุดแล้วเพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลหรอก”

            “พี่ยองกวาง T^T”  ฉันซึ้งใจกับคำปลอบโยนของพี่จริงๆ เลยค่ะ

            “พี่ขึ้นหอได้แล้วล่ะ ดูเหมือนจะมีคนคอยอยู่นะ”  พี่ยองกวางพูดพร้อมกับมองผ่านไหล่ฉันออกไปนอกรถ ฉันหันไปมองตามก็เห็นออสตินยืนกอดอกมองมาที่ฉันกับพี่ยองกวางอยู่

            “ขอบคุณมากเลยนะคะ”  ฉันบอกแล้วเปิดประตูลงจากรถ แต่ก็ถูกพี่ยองกวางรั้งแขนเอาไว้ก่อน

            “คะ?”  ฉันหันกลับไปเลิกคิ้วถามแต่หน้าของพี่ยองกวางเข้ามาอยู่ตรงหน้าฉันซะแล้ว พี่เขาค่อยๆ เข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนลมหายใจอุ่นๆ สม่ำเสมอเข้ามาปะทะที่ใบหน้าฉันจนรู้สึกร้อนไปหมด >///<

            แกร็ก!

            “จะลงได้ยังไง เข็มขัดนิรภัยก็ไม่ถอด”  พี่ยองกวางมองฉันขำๆ พร้อมกับใช้มือขยี้ผมฉันเบาๆ ก่อนจะผละออกไปนั่งประจำที่ของตัวเอง

            “เอ่อ...ขอบคุณมากค่ะ ^///^” ฉันยิ้มเจื่อนๆ แล้วรีบวิ่งลงจากรถด้วยใจที่เต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาข้างนอก แอร๊ยยย! น่าอายชะมัด ลืมถอดเข็มขัดได้ยังไงเนี่ย >///<!

            “เมื่อกี๊ไอ้นักร้องนั่นมันทำอะไรเธอน่ะวิล”  ออสตินถามด้วยท่าทางเคืองๆ

            “ฉันลืมปลดเข็มขัดนิรภัยพี่เขาเลยช่วย ถ้าไม่ได้พี่เขาป่านนี้ฉันหัวคะมำกลางถนนแล้ว”  ฉันตอบพร้อมกับพยายามปรับน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด -///-

            “ฉันว่ามันเจตนาอย่างอื่นมากกว่า เข้าไปใกล้ซะขนาดนั้น!”

            “ออส! ฉันบอกว่าไม่มีอะไรไง แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้พาของขวัญมาหรอ”

            “เปล่า ฉันผ่านมาทางนี้เลยแวะมาหา พี่ๆ เขาบอกว่าเธอคุยงานอยู่เลยกำลังจะกลับ”

            “อ๋อ งั้นก็โชคดีนะ”  ฉันพูดแล้วเดินแยกเข้ามาในตึกแต่ออสตินก็เดินตามมา

            “โหย...อุตส่าห์มาหาไล่อย่างงี้เลย?”

            “อ้าว ก็บอกว่าจะกลับแล้วนี่นา”

            “ก็ไม่เจอเธอไงเลยจะกลับ ตอนนี้เธอกลับมาแล้วเลยว่าจะอยู่ต่ออีกหน่อย”  ออสตินส่งยิ้มทะเล้นๆ ให้ฉัน ฉันเลยส่ายหน้าเบาๆ กับความแปลกของออสตินที่เพิ่มขึ้นทุกๆ วัน

            “เอ๊ะ”  ฉันร้อง เมื่อสายตาของฉันมันหยุดอยู่ที่ล็อกเกอร์รับจดหมายรวมของคอนโดเพราะมีซองสีน้ำตาลซองหนึ่งถูกสอดไว้และมันล้นออกมานอกช่องรับจดหมายของห้องฉัน พอเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูก็เห็นว่ามันจ่าหน้าซองมาถึงฉัน

            “จดหมายจากแฟนคลับหรอ”  ออสตินถามพร้อมกับมองมันอย่างสนใจ

            เออ...จะว่าไปซองมันรู้สึกคุ้นๆ ยังไงไม่รู้นะ =_=

            “ออสฉันว่านายกลับไปก่อนเถอะ พอดีฉันเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเฉยๆ ฉันมีงานถ่ายแบบต่อน่ะ” 

            “โห..งานหนักจัง โอเคๆ ไม่กวนแล้ว ตั้งใจทำงานล่ะ ^_^”  ออสตินพูดแล้วเดินแยกไปขึ้นรถของตัวเอง

            ฉันมองตามรถของออสตินจนลับสายตาไป ก่อนจะรีบเดินเข้ามานั่งในล็อบบี้เพื่อความปลอดภัย!...ฉันคิดว่าข้างในนี้ต้องเป็นจดหมายของมุนชอนแอแน่!!

            ฉันเปิดซองเข้าไปก็แทบทรุดเพราะในซองนั้นมีรูปของฉันถูกปากกาหลากหลายสีขูดจนทะลุไปถูกด้านหลังประมาณ 20 แผ่นได้ มันมาพร้อมกับจดหมาย 1 ฉบับที่เขียนโดยปากกาสีแดงและด้วยแรงกดของคนเขียนทำให้กระดาษแผ่นนั้นมีรอยนูนไปถึงด้านหลัง

           

            แกเป็นอะไรกับพี่ดงอุน!!! แรดเกินไปแล้วนะ!! ไปอ่อยพี่เขาล่ะสิพี่เขาถึงชอบแก!!! อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปได้ง่ายๆ นะ ฉันจะทำให้แกเจ็บปวดมากกว่าฉันเจ็บเป็น 10 เท่า คอยดู!!!

 

            ฉันรีบพับจดหมายฉบับนั้นไว้ด้วยมือที่สั่นเทา ลำคอแห้งผากจนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เป้าหมายต่อไปของชอนแอ...คือฉัน!!

            ฉันจะบอกเรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ดีไหม?...ถ้าบอกไปเรื่องงานของฉันและ Lusty จะเป็นยังไงล่ะ! พี่มะนาว พี่นาบี พี่มิวกี้เขาจะกังวลกับฉันขนาดไหน แล้วฉันกับดงอุน...จะเป็นยังไงต่อ!

            คำถามต่างๆ เข้ามาวนเวียนชัดเจนอยู่ในหัวจนฉันรู้สึกมึนไปหมด ปลายมือปลายเท้าเย็นชืดจนฉันต้องบีบมือตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกความอบอุ่นให้กับมัน

            ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมดงอุนถึงไม่ยอมบอกใครตอนที่ชอนแอส่งจดหมายมาให้ มันลำบากใจแบบนี้นี่เอง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครเพราะผลที่ตามมามันคือความวุ่นวายของทุกๆ คน

            ฉันจึงตัดสินใจแล้วล่ะ ว่า...ไม่บอกใครเรื่องนี้!

 

            “ขอบคุณมากนะคะพี่ยองกวาง”  ฉันก้มหน้าลงพูดกับพี่ยองกวางที่เปิดกระจกรถอยู่ วันนี้เป็นอีกวันที่พี่ยองกวางอาสามาส่งฉันหลังจากที่ทำงานเสร็จ

            “ยินดีครับ ^_^”  พี่ยองกวางพูดแล้วส่งยิ้มมาให้ฉันเบาๆ

            “ขับรถดีๆ นะคะ”  ฉันบอก ฉันยืนรอส่งพี่ยองกวางแต่ฉันลืมไปเลยว่าพี่ยองกวางจะออกรถเมื่อฉันเดินเข้ามาในตึกแล้วเท่านั้น

            “เอ่อ...ไปนะคะ”  ฉันบอกแล้วหมุนตัวเดินเข้ามาในตึก พอฉันเดินพ้นเขตประตูทางเข้ารถของพี่ยองกวางก็แล่นออกไปทันที

            วันนี้ฉันทำงานเป็นพิธีกรครบ 1 อาทิตย์พอดี คิดไปแล้วก็เร็วเหมือนกัน แป๊บเดียวก็ครบอาทิตย์หนึ่งแล้ว ตอนแรกฉันรู้สึกประหม่าและเกร็งมากแต่พอทำไปสักพักชักจะชอบงานนี้ขึ้นมาแล้วล่ะ ^_^

            “มาส่งกันทุกวันเลยนะ”  ดงอุนยืนรอฉันอยู่หน้าลิฟต์อย่างเช่นทุกวัน U_U

            “อ้าว แล้วจะให้ฉันมากับใครล่ะ”

            “คุณมะนาวไง”

            “เฮ้อ...พี่เขาก็ใช่ว่าจะต้องดูแลฉันคนเดียวซะที่ไหนล่ะ พี่ๆ คนอื่นเขาก็มีงานเหมือนกัน”  ฉันพูดแล้วเดินตรงกลับเข้าห้องเลยแต่ก็ต้องตกใจเพราะมีคนอยู่เต็มห้องเหมือนมีปาร์ตี้อะไรสักอย่าง คนที่นี่ชอบปาร์ตี้กันจัง =_=

            “งานอะไรคะเนี่ย”  ฉันถามพี่หยาที่เดินมาใส่รองเท้าพอดี

            “วันเกิดพี่มะนาวไง พี่ที่ส่งแมสเซสไปบอกอ่ะ เข้าไปเร็วกำลังสนุกเลยเดี๋ยวพี่ไปซื้อของก่อน”

            ฉันเดินเข้ามาในห้องก็เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว รวมถึงของขวัญและออสตินก็มาร่วมงานด้วย

            “อ้าววิลมาแล้วหรอ...”  ออสตินโบกมือทักฉัน แต่ยังไม่ทันทีที่ฉันจะได้ตอบอะไร ดงอุนที่เดินตามมาตั้งแต่เมื่อกี๊ก็ลากฉันเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ ซะก่อน

            “อะไรของนายเนี่ย”  ฉันสะบัดมืออก

            “เธอเห็นไหม ฉันใส่อะไรอยู่”  ดงอุนชี้นิ้วไปที่เสื้อของตัวเอง เขากำลังใส่เสื้อคู่ที่ซื้อให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดอยู่

            “แล้วไง?”  ฉันทำไขสือไม่เข้าใจ...แต่ฉันมั่นใจว่าเขาต้องให้ฉันใส่เสื้อคู่กับเขาแน่ ไม่เอาด้วยหรอกน่าอายจะตาย -_-//

            “แล้วไง?...ก็ให้เธอใส่ด้วยไง จะให้ฉันใส่คนเดียวรึไง”

            “นายอยากใส่ก็ใส่สิ ฉันเพิ่งมาเหนื่อยๆ ยังไม่อยากเปลี่ยนเสื้อตอนนี้ อีกอย่างของฉันยังไม่ได้ซัก มันยังอยู่ในกล่องอยู่เลย”

            “เฮ้อ...ว่าแล้วเชียว เพราะกิ๊กอยู่ด้วยล่ะสิถึงไม่อยากใส่...”  ดงอุนพึมพำแล้วเดินหน้ามุ่ยออกไปโดยไม่ได้เซ้าซี้ให้ฉันใส่อย่างที่คิด

            “อ้าว เมื่อกี๊ว่าไงนะ! นี่!! กลับมาคุยกันก่อน”  ฉันเรียกดงอุนไว้ แต่เขาก็ไม่หยุดเดิน

            กิ๊กเกิ๊กอะไรกัน -*-!

             หลังจากนั้นดงอุนก็ไม่ยอมคุยกับฉันอีกเลย จนกระทั่งเช้าวันใหม่เขาก็ยังไม่ยอมปริปากพูดกับฉันสักแอ่ะทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ! ขนาดขึ้นลิฟต์มาด้วยกัน 2 คนนะเนี่ย หมอนั่นยังไม่คุยกับฉันเลย...T^T

            โอเค๊!!! เอาแบบนี้ใช่ไหมดงอุน -*-!

            บรืน~

            ฉันมองรถของดงอุนขับออกจากโรงรถอย่างขัดใจ ฉันตามอารมณ์เขาไม่ทันจริงๆ เขาจะรู้ไหมว่าทะเลาะกันแบบนี้มันทำให้ฉันอึดอัดและไม่มีแก่จิตแก่ใจทำอะไรเลย

            อ๊ากส์!!! นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้าแล้วดงอุน >.<!

            แกร็ก!

            อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังอยู่แถวๆ มุมมืดมุมหนึ่งของโรงรถ จะว่าแมวก็คงไม่ใช่เพราะเสียงมันดังเกินกว่าจะเป็นเสียงของแมว -_-?

            ฉันค่อยๆ ถอยกลับเข้าตึกอย่างระมัดระวังเพราะสถานการณ์มันไม่น่าไว้วางใจเอาซะเลย ยามที่เฝ้าตรงป้อมแถวนี้หายไปไหนนะ หลับเวรหรือไงลุง! นี่ยังเช้าอยู่เลยนะ!

            ระหว่างที่ฉันสอดส่ายสายตามองหาคนช่วย ฉันก็เห็นซองสีน้ำตาลโผล่ออกมาตรงช่องรับจดหมายของห้องฉันอีกฉบับ

            เอาอีกแล้วไง!-_-*

            ฉันรีบหยิบมันออกจากช่องรับจดหมายก่อนที่พี่ๆ คนอื่นจะมาเห็น แต่พอมาคิดดูอีกทีฉันไม่น่าหยุดหยิบจดหมายนี่เลย เพราะฉันรู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ข้างหลัง มันเป็นความรู้สึกไม่เป็นมิตรอย่างที่ฉันเคยสัมผัสมาจากคนๆ หนึ่ง...

            “สวัสดีค่ะ...พี่สาว ^_^”  ชอนแอยิ้มทักทายทันทีที่ฉันหันไปมอง ตัวของฉันผงะไปข้างหลังจนชนเข้ากับล็อกเกอร์รับจดหมายของตึกดังลั่น

            “ชะ ชอนแอ...”  ฉันอึกอัก ฉันเก็บอาการไม่อยู่ว่าฉันกลัวผู้หญิงคนนี้ขนาดไหน ตัวฉันสั่นเทิ้มแต่เหงื่อเม็ดเล็กๆ หลับผุดขึ้นมาทั่วตัว ยิ่งคิดถึงข้อความในจดหมายนั่นแล้วใจฉันยิ่งหล่นวูบลงพื้นแบบกู่ไม่กลับเลยทีเดียว!

            “ดีใจจังที่ยังจำฉันได้ ขนาดเปลี่ยนลุคแล้วนะเนี่ย ^^”  ชอบแอยกมือขึ้นลูบผมสั้นตัดบอบเทสีทองของตัวเองอย่างภูมิใจ

            เดี๋ยวก่อน! ผมบอบทองหรอ? ฉันจำได้ว่าเจอคนที่ตัดผมบอบย้อมสีทองประกายเขียวๆ แบบนี้มาจากไหนนะ!!!

            “ลุคนี้ไม่ค่อยมีใครเห็นเท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะส่วนมากจะใส่วิกผมสีดำยาวสลวยอย่างที่พี่เคยเห็นไง”

            “แล้วเธอจะพลางตัวขนาดนั้นทำไม”

            “เผื่อมีเรื่องต้องจัดการ จะได้ไม่มีใครจำได้ไงคะ ^^” 

            อะไรนะ...’จัดการ’ งั้นหรอ?

            “เธอ...มาที่นี่ทำไม ดงอุนไม่อยู่หรอกนะ”  ฉันพูดแล้วลอบมองไปทั่วทั้งโรงรถเพื่อหาตัวช่วย แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว U_U;

            “ฉันเห็นแล้วล่ะว่าพี่ดงอุนออกไปข้างนอกแล้ว แต่วันนี้ฉันมาหาแก!”  ชอบแอเปลี่ยนน้ำเสียงจากอ่อนหวานจนเลี่ยนมาเป็นน้ำเสียงแข็งกร้าวจนหน้าขนลุกแทนอย่างรวดเร็ว

            “มา...หาฉัน?”  ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง นิ้วที่ชี้เข้ามามันสั่นจนฉันต้องรีบเก็บมันลง

            “ใช่ ฉันเบื่อที่จะตามดูแกกับพี่ดงอุนแล้ว ฉันว่าคงต้องถึงเวลาจัดการขั้นเด็ดขาดสักทีฉันจะได้หมดเสี้ยนหนาม!!”  ชอบแอพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาบีบคอฉัน! ด้วยแรงกดมหาศาลและเพราะฉันไม่ได้ตั้งตัว ทำให้หลังของฉันเข้าไปชนกับล็อกเกอร์นั้นอีกครั้ง

            “ปล่อย...”  ฉันพูดเสียงอู้อี้ในลำคอพร้อมกับพยายามแกะมือชอนแอออก แต่ฉันสู้แรงยัยเด็กโรคจิตนี่ไม่ได้ ยิ่งแกะดูเหมือนแรงบีบจะมากขึ้นเป็นทวีคูณ ยิ่แรงกดมากอากาศหายใจของฉันก็เริ่มเหลือน้อยลงทุกทีๆ

            “ตายซะเถอะ!!”  ชอนแอแผดเสียงลั่นพร้อมกับออกแรงกดจนเหมือนกับจะฝั่งร่างของฉันให้จมอยู่กับล็อกเกอร์ด้านหลังให้ได้ ฉันจึงต้องใช้แรงเฮือกสุดท้ายกระทืบส้นเข็มที่ใส่อยู่เข้าที่ปลายเท้าของชอนแอด้วยแรงทั้งหมดที่มี!

            “โอ๊ย!! นังบ้า!!!”  ชอนแอปล่อยมือออกจากคอฉันแล้วก้มลงไปจับเท้าของตัวเองตามสัญชาตญาณ

            ฉันรีบสูดอากาศเข้าปอดยาวๆ 2-3 ครั้งและรีบวิ่งออกมานอกตึกทันทีที่ตั้งสติได้ ออกมาข้างนอกอย่างน้อยๆ ก็มีคนพลุกพล่านกว่าในล็อบบี้ยามเช้าแบบนี้ล่ะนะ!!

            “อย่าหนีนะนังวิลล่า!!!”  เสียงของชอนแอยังคงตามมาหลอกหลอน ฉันเลยต้องรีบวิ่งไปที่ป้อมยามที่อยู่ใกล้ๆ แต่ระหว่างทางที่วิ่งหนีออกมาก็มีรถ BMW สีดำสนิทคันหนึ่งแล่นสวนเข้ามา

            ไม่นะ! ฉันหลบไม่ทัน!!!

            เอี๊ยดดด!!!

            เสียงล้อรถบดถนนดังลั่น พร้อมกับร่างของฉันที่ล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง ฉันเปิดเปลือกตาที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ขึ้นดูก็เห็นไฟหน้ารถกำลังส่องสว่างเข้ามาในตาของฉัน

            “เอ่อ...เป็นอะไรไหมครับคุณ”  เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังเข้ามาในการรับรู้ ฉันค่อยๆ หันไปมองด้วยลมหายใจหอบ ก็เจอผู้ชายชุดดำคนหนึ่งมานั่งยองๆ อยู่ข้างๆ พร้อมกับพยายามเขย่าแขนฉันแรงๆ เพื่อเรียกสติ

            “ฉันเอง...”  อยู่ๆ ก็มีเสียงของชายวัยกลางคนดังเข้ามาอีกทาง เสียงนี้ฟังแล้วอบอุ่นดีจัง...

            “ครับท่าน”  ผู้ชายคนที่มาถามฉันคนแรกรับคำก่อนจะลุกขึ้นโค้ง หลีกทางให้ผู้มาใหม่ได้เข้ามาถามอาการฉัน

            “หนูเป็นอะไรรึเปล่า”  ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง ฉันหันไปมองก็เห็นหน้าคุณลุงคนหนึ่งที่มองฉันอย่างห่วงใย

            “ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ”  ฉันพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า ริมฝีปากแห้งผากจนไร้ความชุ่มชื้นขบกันแน่นด้วยความกลัว เมื่อกี๊ฉันเกือบตายซ้อนกันถึง 2 ครั้งเชียวหรอ!

            “หนูหนีอะไรมารึเปล่า ดูท่าทางตื่นๆ นะ”  คุณลุงคนนั้นเอ่ยถาม

            จริงสิ!...ชอนแอล่ะ?

            ฉันรีบหันกลับไปทางเดิมที่วิ่งหนีมาก็ไม่เห็นชอนแอแล้ว เฮ้อ...โล่งอกที่ยัยนั่นไม่ตามมาเล่นงานฉัน!

            “ไม่มีอะไรค่ะ”

            “เหรอ...หนูไม่เป็นไรแน่นะ ไปโรงพยาบาลไหม”

            “ไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่ตกใจไปหน่อยเลยล้มลงไปเอง ไม่เกี่ยวกับรถของคุณหรอกค่ะ”

            “ แต่...”

            “ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ”  ฉันยิ้มบางๆ ให้ลุงคนนั้น ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืนโดยมีคุณลุงคนนั้นช่วยอีกแรง

            “หนูมั่นใจใช่ไหมว่าไม่อยากไปหาหมอ”

            “ค่ะ”

            “ฉันขอโทษหนูด้วยนะที่ทำให้บาดเจ็บ”

            “หนูต่างหากค่ะที่ต้องขอโทษ วิ่งออกมาไม่ดูตาม้าตาเรือ”

            “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ^^”

            “วิล...มีเรื่องอะไรกันหรอ”  อยู่ๆ พี่ยองกวางก็เดินเข้ามาฉันกับคุณลุงคนนั้นด้วยท่าทางแปลกๆ

            “คือวิลวิ่งออกมาไม่ดู รถเลยเกือบจะชนเอาน่ะค่ะ ^^;”  ฉันยิ้มแหยๆ ให้พี่ยองกวาง พี่ยองกวางตาเบิกโพลงขึ้นมาทันทีพร้อมกับเข้ามาสำรวจรอบตัวฉันว่ายังอยู่ครบดีไหม

            “แล้ววิลเป็นอะไรรึเปล่า? บาดเจ็บตรงไหนไหม?...”

            “ยังไม่ชนเลยค่ะพี่ยองกวาง วิลล้มลงมาเองเลยมีถลอกนิดหน่อย”  ฉันบอกแล้วหงายฝ่ามือให้พี่ยองกวางดู มันแค่พอแสบๆ ไม่ได้เป็นแผลใหญ่โตอะไรเลย พี่ยองกวางจับมือฉันทั้ง 2 ข้างเข้าไปจับไว้แน่น

            “เจ็บมากไหมเนี่ย วันนี้ลาหยุดสักวันไหม”

            “อุ้ย! ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้เอง ^//^”

            “มีเพื่อนแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ ^^”  คุณลุงคนนั้นพูด แล้วเดินกลับไปขึ้นรถโดยมีคนขับรถเปิดประตูให้

            “ขอบคุณมากนะคะ”  ฉันพูดพร้อมกับโค้งตัวลง ก่อนที่รถ BMW คันหรูจะขับต่อเข้าไปในตึก

            คงจะเป็นคนใหญ่คนโตพอตัวเลยนะเนี่ย ต้องลองไปถามของขวัญดูสักหน่อยแล้วว่ารู้จักไหม พ่อยัยนั่นก็คนใหญ่คนโตเหมือนกันน่าจะรู้จักกันนะ...แต่เอ๊ะ! คุณลุงชื่ออะไรล่ะ?

            ถึงยังไงก็ขอบคุณมากนะคะคุณลุงที่มาได้จังหวะพอดี นึกว่าตัวเองจะโดนหักคอคาโรงรถซะแล้ว =_=;

            “ถ้าเป็นไปได้ พี่ไม่อยากให้ยุ่งกับผู้ชายคนนั้นเลยนะ”  อยู่ๆ พี่ยองกวางก็พูดขึ้นพร้อมกับมองตามท้ายรถคันนั้นไป

            “ทำไมหรอคะ?”

            “แล้วค่อยเล่าแล้วกัน ไปกันเถอะสายแล้ว เผื่อทำแผลอีกนะครับ”  พี่ยองกวางพูดแล้วพาฉันไปขึ้นรถที่พร้อมออกเดินทางไปที่ทำงาน

            ทำไมถึงไม่อยากให้ยุ่งล่ะ...คุณลุงก็ออกจะใจดี =_=?

 

 

 

 

 

*******************************

อัพจ้า

ติดตามต่อด้วยนะรีดเดอร์

*******************************