[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 4 Friendly Lover
:: Chapter 6 ::
 
            [Villa: Talk]
            ดงอุนลากฉันออกมาเงียบๆ จนกระทั่งเดินมาถึงรถของเขาที่จอดอยู่ห่างจากรถออสติน 3 ล็อค
            ปึก!
            ฉันถูกดงอุนผลักจนหลังไปชนกับรถของเขาอย่างแรงก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นกันฉันไว้ทั้ง 2 ข้างแล้วก้มหน้าลง เขายังไม่พูดกับฉันเลยแม้แต่จะขอโทษที่ผลักฉันแรงขนาดนี้!
            “นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ฉันเจ็บนะ!”  ฉันโวยวายแต่เขากลับยังก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมพูดกับฉันสักคำเหมือนกำลังพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองอยู่
            “นี่ดงอุน! ฉันบอกว่า...”
            “เธอทำไมหนีออกมาแบบนี้! รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นห่วงขนาดไหน!!”  ดงอุนพูดแทรกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมา เขาพูดเสียงดังจนฉันตกใจ เขาไม่เคยพูดแบบนี้หรือแสดงกิริยาแบบนี้กับฉันมาก่อนเลย
            “นาย...รู้ได้ยังว่าฉันมาที่นี่”
            “ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันรู้ได้ยัง แต่ฉันไม่ชอบเลยที่เธอออกมาคนเดียวโดยไม่บอกใครแบบนี้!”
            “ฉันไม่ได้มาคนเดียวสักหน่อย ฉันมากับของขวัญแล้วก็ออสติน”
            “แล้วพวกเขาอยู่ไหนล่ะ?”
            “อยู่โรงพยาบาล ออสตินบาดเจ็บ”
            “แล้วเธอคิดว่าเธอจะกลับยังไง เดินไปโบกแท็กซี่ค่ำๆ มืดๆ แบบนี้เนี่ยนะ”
            “ก็พี่ยองกวางว่าจะ...”
            “ไปส่ง!...หรอ?...ฮึ!”  ดงอุนพูดแทรกก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคแล้วพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ ลมหายใจถี่ที่เข้ามาปะทะใบหน้าทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังโกรธมาก!
            “ทำไม! เมื่อกี๊พี่เขาก็ช่วยฉันไว้นะ เขาดูเป็นคนดีออก”
            “ใช่...คนดี พี่เขาเป็นคนดีมาก ผู้หญิงที่ไหนก็ชอบพี่เขาหมดแหละ”
            “ใช่ ใครๆ ก็ชอบพี่เขา แล้วทำไมฉันจะชอบบ้างไม่ได้ล่ะ เขาสุภาพ ใจดี ยิ้มเก่ง ไม่ได้มาตะคอกๆ ใส่หน้าฉันแบบนี้!!”  ฉันสวนกลับไปบ้าง ทำไมเขาถึงโกรธขนาดนี้ ถ้าโกรธเรื่องหนีออกจากหอทำไมต้องลามไปว่าพี่ยองกวางเขาด้วย เขาช่วยฉันไว้แท้ๆ นะ!
            “เธอชอบพี่ยองกวางหรอ!”  ดงอุนพูดเสียงเบาลงมาหน่อย แต่เรียบมากจนฉันขนลุกขึ้นมาเฉยๆ ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ได้เมามาจากไหนแน่ๆ เพราะไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขาเลย แล้วทำไมเขาถึงอารมณ์ร้ายขนาดนี้ได้
            “ก็เขาเป็นคนดีนี่ ไม่ได้ไปยืนจูบกับใครก็ไม่รู้ในที่สาธารณะ ไม่ได้มายืนด่าฉันปาวๆ แบบที่นายทำตอนนี้ไง!!!”  ฉันตะโกนใส่หน้าดงอุนอีก ความรู้สึกที่ถูกเก็บไว้ตลอดทั้งอาทิตย์เหมือนเพิ่งถูกระบายออกมาในวันนี้ ม่านน้ำตาเริ่มรื้อขึ้นจนภาพใบหน้าที่โกรธจัดของดงอุนพร่ามัวไป
            เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าทำให้ฉันเจ็บปวดแล้ววุ่นวายใจมานานเป็นอาทิตย์เพราะเรื่องนี้ แล้วไหนจะเรื่องของโอฮานึลกิ๊กเก่านั่นอีก ฉันทนแบกความเจ็บปวดกับความไม่ชัดเจนของเขาไม่ไหวแล้ว จะเลือกก็เลือกสักคนสิ! ไม่ใช่ให้เขามาปั่นหัวฉันพร้อมกับ 2 คนแบบนี้!!
            “เธอชอบเขาจริงๆ หรอ!”  ดงอุนเริ่มขึ้นเสียงมากขึ้น และเปลี่ยนสรรพนามการเรียกพี่ยองกวางไปจากเดิม
            “ทำไม! ถ้าฉันชอบจะเป็นอะไรไปล่ะ ในเมื่อนายก็มีผู้หญิงของนายอยู่แล้วตั้งหลายคนไม่ใช่หรอ”
            “วิลล่า!”
            “อย่ามาตะคอกใส่ฉันนะ! นายไม่มีสิทธิ์มาตะคอก มาด่าหรือว่าโกรธฉันแบบนี้!”  ฉันพูดแล้วออกแรงผลักหน้าอกดงอุนออกไปแต่ก็ไม่ได้ผล ฉันยอมรับว่าตอนนี้ฉันกลัวเขามาก...เขาเปลี่ยนไปจนฉันจำดงอุนที่สดใสร่าเริงไม่ได้อีกแล้ว
            “ทำไมจะไม่มีสิทธ์!!”
            “ไม่มี!! เพราะฉันจะรักใคร จะชอบใครมันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน! เป็นสิทธิ์ของฉัน! มันไม่เกี่ยวกับนาย!!”
            “ทำไมจะไม่เกี่ยว เราเป็น...”  ดงอุนพูดแล้วค้างไว้แค่นั้น
            “เป็นอะไรล่ะ...?”  ฉันพูดแล้วมองหน้าเขานิ่ง แต่ฉันไม่ได้รับคำตอบใดๆ จากเขาเลย
            เป็นไงล่ะ ตอบไม่ได้ล่ะสิ...เราไม่มีสิทธิ์ในตัวของกันและกันเพราะว่าเราเป็นแค่ เพื่อน กันเท่านั้น
            “ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่าเราเป็นพะ!..”
            ฉันกำลังจะพูดคำว่า ‘เพื่อน’ ออกมา แต่ดงอุนกลับทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด เขาก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันไว้อย่างรวดเร็ว ความรู้สึกเร่าร้อนจากการสัมผัสของเขาทำให้ฉันต้องผลักหน้าอกเขาออกแรงๆ แต่ดงอุนจับมือทั้ง 2 ข้างของฉันไปตรึงไว้ที่ประตูรถแล้วเริ่มใช้ริบฝีปากร้อนๆ ของตัวเองบดเบียดที่ริมฝีปากของฉันอย่างเร่งเร้า เขาเริ่มลุกล้ำเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันไม่มีแรงที่จะต่อต้าน...จากจูบที่ร้อนแรงเมื่อครู่ ถูกเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นและนุ่มนวล แต่หนักหน่วงและเรียกร้อง ดงอุนปล่อยมือทั้ง 2 ข้างของฉันให้เป็นอิสระ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งรวบตรึงเอวฉันไว้ส่วนมืออีกข้างขึ้นมาจับที่ต้นคอของฉันแผ่วเบา
            ...แต่แล้วภาพที่เขาจูบกับลีซาซาก็ผุดขึ้นมาในหัว ริมฝีปากนี้ที่เขาใช้จูบผู้หญิงคนนั้น!
            พลั่ก!!!
            ฉันผลักดงอุนออกแรงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ น้ำตาที่รื้อขึ้นมาอยู่แล้วไหลเอ่อข้างแก้มอย่างรวดเร็ว ฉันไม่รู้ว่าที่เขาทำไปเพราะอะไร...เพราะฉันเป็น ‘ผู้หญิง’ รึเปล่า?
             “วิลล่า...”  ดงอุนเรียกชื่อฉันเบาๆ แล้วทำท่าจะเดินเข้ามาหาฉัน
            “อย่าเข้ามานะ!!”  ฉันร้องผ่านฝ่ามือตัวเองออกมาดังๆ ตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธจนควบคุมไม่ได้ ภาพดงอุนที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัวเพราะม่านน้ำตาที่ไหลลงไม่ขาดสาย
            “ฉัน...ขอโทษ”  ดงอุนยังคงพูดต่อ แต่ฉันไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากเขา เขาจะรู้ไหมว่าฉันเสียใจแค่ไหนที่เขาทำกับฉันเหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปของเขา ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นนะ!
            …แล้วฉันต่างกับผู้หญิงพวกนั้นยังไงล่ะ ฉันเป็นเพื่อนของเขาด้วยซ้ำ ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย!!!
            “ฮือ...อย่าเข้ามา!”  ฉันร้องพร้อมกับส่ายหน้าไปมาราวกับคนบ้าแล้วทรุดลงนั่งกับพื้น ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ เหมือนกับว่าสิ่งที่ฉันเก็บกดเอาไว้ตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมน้ำตาเหล่านี้ จนไม่เหลืออะไรแล้ว...รวมทั้งความรู้สึกดีๆ ที่ฉันเคยมีให้เขาด้วย
            “วิล อย่าทำแบบนี้สิ”  ดงอุนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แล้วทรุดนั่งลงตรงหน้าฉัน แล้วความรู้สึกอุ่นๆ ก็เกิดขึ้นเมื่อวงแขนแข็งแรงของดงอุนโอบรอบตัวที่สั่นเทาของฉัน ฉันพยายามผลักเขาออกแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย ฉันเลยต้องปล่อยโฮออกมาในอ้อมกอดของเขาอย่างช่วยไม่ได้
            การปลอบโยนที่อบอุ่น ทำให้หัวใจที่สับสนวุ่นวายของฉันสงบลงอย่างน่าประหลาด เพียงเขาบอกเบาๆ ว่า ‘ขอโทษ’ ที่ข้างหูแล้วกอดฉันไว้แน่นๆ ฉันกลับพร้อมที่จะยกโทษให้เขาได้ทุกๆ อย่าง แม้ว่ามันจะหนักหนาแค่ไหนก็ตาม
            ดงอุนพาฉันมาส่งถึงประตูห้องพักโดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก พี่ณัชเป็นคนเดียวที่รู้ว่าฉันแอบหนีออกจากหอ ทันทีที่เห็นฉันพี่ณัชก็รีบปรี่เข้ามาถามทันทีว่าปลอดภัยดีใช่ไหม ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำให้พี่เขาเป็นห่วงขนาดนี้ U_U;
            พี่ณัชลงทุนโกหกพี่เภตราว่าฉันไปซื้อของเป็นเพื่อนดงอุนเพิ่งกลับมาเมื่อกี๊ พี่เภตราและพี่คนอื่นๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะการที่ฉันออกไปไหนมาไหนกับดงอุน 2 คนมันเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว
 
            วันรุ่งขึ้นเวลาเที่ยงตรงจะมีการแถลงข่าวระหว่างค่าย KB entertainment และ TT entertainment โดยจะแถลงข่าวผ่านรายการบันเทิงรายการหนึ่งซึ่งเป็นรายการสด แต่ฉันติดงานพอดี ฉันเลยไม่ได้อยู่ดู T^T
            เราเสร็จงานก็ประมาณ 2 ทุ่มครึ่ง พอกลับมาที่หอคุณมินนาก็บอกว่าการแถลงข่าวผ่านไปได้ด้วยดี แต่ไม่ได้บอกว่าเนื้อหาของการให้สัมภาษณ์เป็นยังไง ฉันเลยต้องดั้นด้นไปหารายการย้อนหลังดูใน Youtube ซึ่งก็ไม่ทำให้ฉันผิดหวังเลย มีแบบ HD ซะด้วยนะทั้งภาพและเสียงชัดแจ๋ว =_=
            ภาพที่ปรากฏขึ้นมาคือนักข่าวจำนวนมากนั่งหันหน้าเข้าไปหาโต๊ะยาวๆ ตัวหนึ่ง ที่มีคุณมินนา ดงอุน ลีซาซา คุณแฮวอนและคุณชูซอง ผู้จัดการส่วนตัวของลีซาซา (ที่ฉันเพิ่งรู้จักชื่อจากพี่มะนาว) นั่งอยู่ด้วยท่าทางเครียดๆ
            คนบ้าอะไรมีผู้จัดการส่วนตัวตั้ง 2 คน -_-*
            [สรุปแล้วภาพข่าวที่ออกมาใช่คุณดงอุนกับคุณลีซาซารึเปล่าครับ]  คำถามแรกถูกยิงออกมาทันทีที่เปิดให้ถาม
            [ใช่ครับ]  ดงอุนตอบหน้านิ่ง นิ่งเกินไปไหมน่ะ -_-;
            [ในภาพพวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่หรอคะ?]  นักข่าวอีกคนถามสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แบบที่ไม่ปล่อยให้ดงอุนได้หายใจหายคอเลยทีเดียว ส่วนยัยลีซาซาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรเลย
            [ผู้ที่โพสต์ในเว็บไซต์บรรยายใต้ภาพว่าพวกคุณจูบกันอยู่ จริงรึเปล่าครับ]  ระหว่างนั้นก็มีนักข่าวอีกคนพูดแทรกขึ้นมาทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทั่วห้องส่ง เฮ้! ถามตรงเกินไปแล้ว -_-*
            [มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยนะคะ พูดอะไรก็ให้เกียรติฉันบ้าง! ถึงฉันจะเป็นคนของประชาชนแต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ]  ลีซาซาโพลงออกมาในที่สุดจนห้องส่งเงียบกริบลงทันที ก็จริงน่ะนะ ถ้าฉันเป็นลีซาซาฉันก็โกรธที่ถามมาตรงๆ กลางสาธารณะแบบนั้น
            [แล้วมันเป็นยังไงหรอล่ะครับ]  นักข่าวปากเสียคนเดิมถามต่อ ลีซาซาถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนทำท่าเหมือนกำลังจะตอบ แต่คุณแฮวอนพูดแทรกขึ้นมาก่อน
            [คืนนั้นลีซาซาไปฉลองปิดกล้องค่ะ ฉลองหนักไปหน่อยเลยมีสภาพอย่างที่เห็น] 
            [อ้าว แล้วคุณดงอุนไปทำอะไรแถวนั้นล่ะครับ...จะบอกว่าบังเอิญหรอ?]  แน่ะ! ยังไม่เลิกปากเสีย =_=
            [ถ้าผมบอกว่าบังเอิญจริงๆ ล่ะครับ]  ดงอุนตอบขึ้นมาทันควัน ภาพในจอโคสอัพเข้าไปที่ใบหน้านิ่งๆ ของดงอุน ขณะที่หัวใจฉันเริ่มเต้นระทึกไปกับคำตอบที่เขากำลังจะพูด เพราะเมื่อเช้าก่อนที่ฉันจะไปทำงานเขาส่งข้อความมาบอกฉันว่าให้รอฟังสิ่งที่เขาจะอธิบายไว้ให้ดี เขาอยากให้ฉันฟังให้ได้ -///-
            [วันนั้นผมก็ไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆ เหมือนกัน ผมกำลังรอเพื่อนหน้าห้องน้ำแล้วเธอที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำก็ทำท่าเหมือนจะเป็นลม ผมยืนอยู่แถวนั้นพอดีเลยเข้าไปช่วย]
            [แต่ในภาพที่ออกมาชัดเจนมากเลยนะคะว่าพวกคุณกำลังทำอะไร]  นักข่าวหญิงอีกคนถามขึ้นทันทีเมื่อดงอุนพูดจบ
            [มันชัดมากครับ แต่คุณไม่คิดหรอว่านั่นอาจจะเป็นเทคนิคเดียวกับที่เขาใช้ถ่ายหนัง ถ่ายซีรี่ย์กัน] 
            [คุณกำลังจะบอกว่าเป็นมุมกล้องของคนถ่ายหรอคะ] 
            [ก็ใช่น่ะสิ!]  เสียงลีซาซาตอบแทรกขึ้นมา
            [แล้วคุณคิดเห็นยังไงเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของการดื่มเหล้าจนไม่ได้สติแบบนั้นคะคุณลีซาซา จะมีผลอะไรกับเยาวชนรึเปล่า]  นักข่าวคนหนึ่งเริ่มถามประเด็นใหม่
            [นี่คุณ! ฉันว่าเรากำลังคุยเรื่องภาพหลุดอยู่นะคะ ไม่ใช่เรื่องเด็กและเยาวชน!!]  ลีซาซาแว้ดๆ ใส่นักข่าวคนนั้น แสงแฟรชก็ยิงรัวใส่ชีเลยล่ะคราวนี้
            [เอ่อ...ดิฉันคิดว่าเราก็ได้รับคำตอบที่กระจ่างแล้ว อยากให้พี่ๆ นักข่าวช่วยเข้าใจเราด้วยนะคะ ตอนนี้พวกเราเครียดกันมากว่าจะมีผู้ปองร้ายกับบีสท์อีกรึเปล่า ขอความเห็นใจและเข้าใจพวกเราด้วยนะคะ]  คุณมินนาเข้ามาพูดใส่ไมค์ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนที่ดงอุนกับลีซาซาจะถูกพาออกมาจากบริเวณแถลงข่าว
            ปกติยัยลีซาซาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าแม่ขาวีนอยู่แล้ว ยิ่งมาเจออะไรแบบนี้ชียิ่งวีนหนักเข้าไปใหญ่ แต่ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมเขาต้องบอกว่ายัยลีซาซาไปงานปิดกล้องทั้งๆ ที่วันนั้นไม่มีงานอะไรเลย แล้วยังภาพที่ฉันเห็นอีก ดงอุนกับยัยลีซาซาไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆ แน่ พวกเขาจูบกันจริงๆ ฉันก็เข้าใจอยู่นะที่เขาตอบๆ กันเพื่อให้เรื่องมันจบ แต่ก็มีบางจุดที่มันแปลกๆ
            “โกหกชัดๆ”  ฉันสบถขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะปิดหน้าต่างคลิปนั้นลง
            “เขาไม่ได้โกหกนะ”  อยู่ๆ เสียงพี่เภตราก็ดังขึ้นจากด้านข้าง ฉันเลยรีบหันไปมองก็เห็นพี่เขานั่งอยู่บนเตียงของฉัน มาตอนไหนเนี่ย =_=;
            “ลีดเดอร์มาเมื่อไหร่เนี่ย”
            “มาตั้งนานแล้ว พี่เห็นวิลตั้งใจดูอยู่เลยไม่อยากกวน”
            “เมื่อกี๊ลีดเดอร์บอกว่าไงนะ เขาไม่ได้โกหกงั้นหรอ...ก็เห็นอยู่โต้งๆ ว่าพวกเขาโกหก วิลเห็นเขาจูบกันจริงๆ นะคะ”  ฉันยืนยันหนักแน่น
            “เขาไม่ได้โกหกจริงๆ เขาแค่พูดไม่หมดเท่านั้นเอง” 
            “หมายความว่าไง”
            “คนเรามันก็ต้องปกป้องตัวเองเป็นธรรมดาสิ หรือเธออยากให้เขาโดนประณามจากสังคมรึไงว่าไปจูบกันในที่สาธารณะไม่อายชาวบ้านาวช่อง”
            “ก็จริง T.T”
            “หมดสภาพขนาดนั้น ไม่ดื่มหนักเกินก็โดนมอมมาแหละ”  อยู่ๆ พี่เฝ้าฝันก็เข้ามาร่วมแจมด้วย เอ่อ...พี่ๆ คะเป็นนินจาฮัตโตริกันหรือไง ทำไมชอบหายตัวกันมาเงียบๆ แบบนี้ =_=!
            “อย่างยัยซาซ่าเนี่ยนะโดนมอม ฉันว่าให้ยัยณัชใส่ชุดเกาะอกกับขาสั้นของใบเตย อาร์สยามยังง่ายกว่าอีก”  พี่หยาเข้ามาร่วมวงด้วยอีกคน เอ่อ...ขอชี้แจงนิดหนึ่งนะคะ ถึงพวกฉันจะอยู่เกาหลีแต่ที่นี่ก็แน่นอกนะคะขอบอก (เพลงนี้ดังจริงๆ -_-)
            “ฉันว่ายัยนี่ต้องมอมเสี่ยสิถึงจะถูก ไม่มีทางโดนมอมหรอก”  พี่ดอกหลิวก็เข้ามาด้วย เอ่อ...สรุปคือมากองกันที่เตียงฉันทุกคน แล้วนี่พี่ณัชไปไหน ไม่อยู่ให้ครบทีมเลยล่ะ =_=;
            “อ๋อ เสี่ยที่เขาลือกันน่ะหรอ”  พี่เภตราถามขึ้นบ้างเพราะเมื่อไม่นานมานี้มีปาปารัสซี่แอบถ่ายตอนที่นางเดินประคองกอดกับเสี่ยพุงพรุ้ยคนหนึ่งเข้าห้องที่โรงแรม 5 ดาวน่ะค่ะ
            “ใช่ แต่เขาว่ายัยลีซาซาเบื่อแล้วเลยไม่ค่อยไปเจอกับเสี่ยนั่นเท่าไหร่แล้วล่ะ”  พี่ดอกหลิวพูดเหมือนอยู่ในเหตุการณ์เองยังไงยังงั้น
            “นี่! เธอมาที่นี่ทำไม!!”  อยู่ๆ พี่ณัชที่นอนดูทีวีอยู่ข้างนอกก็พูดขึ้น พวกเรานิ่งฟังเหตุการณ์แล้วเหมือนว่ากำลังจะมีเรื่อง เลยรีบออกมาดูก็เห็นยัยลีซาซายืนประจัญหน้าอยู่กับพี่ณัชพร้อมกล่องไปรษณีย์บุบๆ ในมือที่สั่นเทา
            “ฉันจะเอาของของน้องเธอมาคืนไงล่ะ”  ลีซาซาพูดแล้วเดินดุ่มๆ มายืนอยู่หน้าฉัน ก่อนจะโยนกล่องนั้นใส่ฉันแรงๆ
            นี่มันอะไร! ฉันงงไปหมดแล้ว ของของฉันงั้นหรอ ในกล่องนี้เนี่ยนะ!!
            “นังบ้า!! แกทำอะไรห๊ะ!!...”  พี่ณัชร้องออกมาเป็นภาษาไทยอย่างลืมตัวแล้วทำท่าเหมือนจะเข้ามาจิกหัวยัยลีซาซา แต่โดนพี่กีกวังกับพี่ดูจุนที่เพิ่งเข้ามาล็อกตัวเอาไว้ก่อน
            “เธอทำแบบนี้ทำไม!!”  ลีซาซาพูดแล้วมองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันอดกลั้นความรู้สึกโกรธก้มลงไปเก็บกล่องนั้นขึ้นมาเปิดดู ฉันอยากรู้เหมือนกันว่ายัยนี่จะมาไม้ไหน!
            “เฮ้ย!!!”  ฉันกับพี่เภตราที่ก้มลงมาดูในกล่องพร้อมกันร้องขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมายเพราะของในกล่องคือ...ผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือด O_O!
            ฉันตกใจจนลืมไปเลยว่าโกรธยัยลีซาซาอยู่ เพราะสิ่งที่อยู่ในกล่องมันน่าสยดสยองเกินไป ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเปียกโชกไปด้วยเลือดทั้งผืน ที่ทำให้ฉันมั่นใจว่ามันเป็นเลือดคือกลิ่นคาวๆ ที่ขึ้นมาเตะจมูกจนเกิดความรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ข้างๆ ผ้าเช็ดหน้ามีกระดาษขนาดครึ่ง A4 วางอยู่เขียนว่า…
 
ถ้าคุณทำแบบนี้อีก เลือดที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้า จะเป็นเลือดของคุณ!!!
 
            “ฝีมือเธอใช่ไหม!”  ยัยนั่นยังคงพยายามป้ายสีฉันอย่างไม่ลดละ
            “ฉันจะทำไปทำไม คิดดูดีๆ สิ ถ้าฉันใช้เลือดเยอะขนาดนี้ฉันจะไปทำงานได้ยังไง!”  ฉันตอบโดยใช้หลักเหตุผล แล้วส่งกล่องนั้นไปให้ทุกคนได้ดูอย่างทั่วถึง
            “ก็เธอ!...”
            “ไม่ใช่วิลล่าหรอก”  อยู่ๆ ดงอุนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับซองสีน้ำตาลในมือ (บรรยากาศเริ่มเหมือนการ์ตูนโคนันขึ้นทุกทีๆ แล้ว =_=;)
            เขาแกะซองแล้วส่งกระดาษ A4 แผ่นหนึ่งไปให้ลีซาซาดู ทันทีที่ยัยนั่นรับจดหมายไปก็ถึงกับตาค้างเพราะในจดหมายนั้นมันคือข้อความที่ถูกเขียนด้วยเลือด!
            “เฮ้ย!”  พี่ดูจุนอุทาน ดูเหมือนพี่เขาจะช็อกมากที่เมมเบอร์ของตัวเองก็ได้ของขวัญสุดสยองแบบนั้นเหมือนกัน
            “พอดีผมได้ตั้งแต่วันที่เริ่มมีข่าวช่วงแรกๆ น่ะครับ แต่ไม่ได้บอกเพราะกลัวว่าจะไม่สบายใจกัน”  ดงอุนบอก
            “แล้วเขาเขียนว่าไง”  พี่ดูจุนถามพร้อมกับปล่อยพี่ณัชแล้วมาเอาจกหมายไปอ่านเอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างหนักใจ
            พี่เภตราไปเอาจดหมายมาดูบ้างฉันเลยยื่นหน้าเข้าไปอ่านด้วย กระดาษ A4 ถูกเขียนด้วยตัวหนังสือใหญ่ๆ จนเต็มพื้นที่ทุกตารางนิ้วบนกระดาษ ว่า...
 
            พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคะ ฉันอุตส่าห์เฝ้าดูพี่ สนับสนุนพี่ทำไมพี่ทำกับฉันอย่างนี้!! ฉันรักพี่นะ รักมากด้วย ถึงขนาดยอมตายแทนยังได้ แต่พี่ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้ว!! ไปจูบกับผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง!! ฉันเห็นพี่จูบกับมันแล้วฉันใจจะขาดพี่รู้รึเปล่า!!!  ฉันขอบอกพี่ไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันจะไม่ยอมทนอีกต่อไปแล้ว!! ผู้หญิงหน้าไหนก็ตามที่เข้ามายุ่งกับพี่ ฉันจะจัดการมันให้หมด!!
 
            ทันทีที่ฉันอ่านจบก็ถึงกับสะอึก ผู้หญิง ‘ทุกคน’ เลยงั้นหรอ?...งั้นฉันก็เข้าข่ายน่ะสิ >_< ทำไมดงอุนถึงมีแฟนคลับร้ายกาจขนาดนี้นะ! นี่มันโรคจิตชัดๆ
            “นี่เป็นฉบับแรกที่เขียนมาด้วยเลือด...”  ดงอุนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
            “ว่าไงนะ! แสดงว่าส่งมาหลายฉบับแล้วงั้นหรอ!”  พี่ดูจุนร้องออกมาเหมือนลมจะจับ
            “ทำไมไม่บอกกันล่ะดงอุน”  พี่กีกวังพูดขึ้นมาอีกคนแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ อย่างหนักใจ
            “ส่งมาเยอะแล้วครับ แต่ที่ผ่านมาเอาปากกาเขียนลักษณะข้อความก็คล้ายๆ กันนี่แหละแต่ไม่ดุขนาดนี้ ผมเลยไม่ได้บอก”  ดงอุนก้มหน้าตอบโดยไม่สบตากับใครเลย ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ดงอุนไม่เคยแม้แต่จะปริปากบอกเรื่องนี้กับฉัน...กลัวคนอื่นไม่สบายจนลืมคิดถึงตัวเองเลยหรอ!
            “ขอโทษนะครับ...”  ดงอุนก้มศีรษะลงจนเป็น 90º ให้กับพี่ทั้ง 2 คนของเขา  “ผมไม่อยากให้พี่ๆ ต้องกังวลกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ ผมก็เลยไม่บอกเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้”  ดงพูดเสียงสั่นๆ พี่ดูจุนกับพี่กีกวังไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เข้าไปบีบไหล่มักเน่ของพวกเขาเบาๆ
            “ไม่เป็นไร ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องมาช่วยกันแก้”  พี่กีกวังพูด
            “ส่วนเธอซาซ่า ฉันขอเก็บของนี่ไว้ก่อนนะ ฉันจะสืบให้เองว่าเป็นใคร”  พี่ดูจุนหันไปหาลีซาซาที่ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่าชียืนอยู่ตรงนี้
            “เอ่อ...โอเค...งั้นฉันกลับล่ะ แฮวอนคงรอนานแล้ว”  ลีซาซาเดินเซๆ ออกจากห้องไปเงียบๆ คงจะช็อกมากที่โดนหมายหัวโดยไม่รู้ตัว จะสงสารก็แต่ดงอุนนี่แหละเขาต้องแบกรับความลำบากใจขนาดนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมเขาไม่ยอมเล่าให้ใครฟังเลย...
           
 
 
 
 
 
********************************
อัพแล้วจ้า ^O^
ช่วงนี้ฝึกงานอยู่เลยอัพให้อ่านบ่อยๆ ไม่ได้ แต่ยังไงก็จะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน
รีดเดอร์ก็อย่าทิ้งนิยายเรื่องนี้นะ TOT
ติดตามตอนต่อๆ ไปให้ครบทั้ง 6 คนด้วยนะคะ พลีสสสส T^T
********************************