วุ่นรักของยัยคุณแม่จำเป็น

เขื่อน:"เป็นไรว่ะไอ้โมะหน้าเศร้าๆน่ะ เปนไรไปว่ะ"

โทโมะ:"ไม่มีไรหรอก ทานข้าวกันเถอะ"แล้วทุกคนก้อทานข้าวกันไปมีแต่สองหนุ่มเขื่อนและป๊อปปี้ที่นั่งสังเกตอาการของชายหนุ่มตั้งแต่เดินเข้ามาแต่สายตาของทั้งคู่ดันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ้งคุ้นหน้าคุ้นตาพวกเค้ามากและเธอคนนั้นก้อเดินมากับผู้ชายคนนึง

ป๊อปปี้:"เฮ้ยไอ้เขื่อน นั่นเบลนี่หว่า"

เขื่อน:"เฮ้ย จริงด้วย ใครว่ะนั่นนะผู้ชายคนนั้น"สองหนุ่มนั่งกระซิบกันสองคนจนคนอื่นสงสัยจึงหันมาถามทั้งคู่

ฟาง:"ป๊อปเขื่อนคุยไรกันอ่ะ"

เฟย์:"นั่นซุบซิบกันอีกแหละ"

เขื่อน:"ไม่มีไรจ๊ะสองสาวทานข้าวเถอะ"

แก้ว:"นี่เมบีอันนี้อร่อยน่ะค่ะเด๊ยวพี่ตักให้"แล้วหญิงสาวก้อตักอาหารให้กับเมบีที่นั่งทานข้าวอย่างอร่อย

เฟย์:"เฮ้ยนั่นมัน!!!"เฟย์ที่กำลังจะพูดขึ้นมาก้อเดินเขื่อนเอามือปิดปากซะก่อน

แก้ว:"อะไรหรอเฟย์"

เฟย์:"เอ่อ ไม่มีไร"เฟย์ทำหน้าลำบากใจและเบี่ยงเบนไปทานข้าวต่อแต่ผิดกับเด็กน้อยอย่างเมบีที่หันไปเห็นคนนั้นพอดี

เมบี:"คุณแม่!!!"แล้วเมบีก้อวิ่งไปหาเธอคนนั้น

โทโมะ:"เมบีอย่าไปลูก"แล้วโทโมะจึงวิ่งตามไปรวมถึงทั้งเขื่อน ป๊อปปี้ แก้ว เฟย์ ฟางด้วย

เมบี:"คุณแม่จิงๆด้วย"แล้วเด็กน้อยจึงเข้าไปกอดเบลหญิงมีสีหน้าตกใจมากเธอไม่คิดว่าจะเจอลูกของตนที่นี่ด้วย

โยชิ(นึกไม่ออกจิงๆขอโทษน่ะ):"เด็กคนนี้ใตรคับเบล แล้วนี่คุณที่เดินชนกับภรรยาผมนี่"

ป๊อปเขื่อน/เฟฟาง:"ภรรยาเหรอ!!" คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาทั้งหมดถึงกับตกใจโดยเฉพาะโทโมะ

เมบี:"คุณแม่คุณแม่ทิ้งคุณพ่อกับเมบีทำไมค่ะ"เมบีถามมารดาแล้วร้องไห้ไปด้วย

แก้ว:"คนเก่งไม่ร้องให้น่ะค่ะ"หญิงสาวพยายามปลอบใจเมบีแต่ยิ่งปลอบก้อยิ่งร้องหนักกว่าเดิม

โทโมะ:"เบล คุณทำให้ลูกเสียใจมากเลยน่ะ"

เบล:"โอ๊ย!!! พอสักทีเถอะ เลิกร้องได้แล้ว ไม่ต้องมาเรียกชั้นเลยน่ะ ชั้นไม่ชอบ!!"เบลตะคอกใส่เด็กน้อยที่ร้องไห้อยู่จนแก้วทนไม่ไหว

แก้ว:"คุณนี่ใจดำมากเลยน่ะค่ะ กะทั่งลูกในใส่ตัวเองยังทิ้งได้ลงคอคูณใจดำมาก"

หญิงสาวอดใจไม่ไหวเลยว่าหญิงสาวผู้เป็นมารดาแท้ๆและเป็นอดีตภรรยาของโทโมะ

เบล:"แล้วเธอเป็นใครไม่ทราบถึงได้มีสิทธ์มาว่าชั้นแบบนี้  อ้อหรือว่าจะเป็นภรรยาใหม่ของคุณล่ะค่ะโทโมะ"

โยชิ:"นี่มันอะไรกันไหนคุณบอกว่า..."

ฟาง:"คุณไม่ต้อง งงหรอกค่ะ เบลสุดที่รักของคุณเนี่ยเคยมีลูกมีสามีมาแล้วแล้วก้อทิ้งไปอย่างไม่ใยดีเลย"

เบล:"เธอไม่มีสิทธ์น่ะฟาง"

โทโมะ:"พอเถอะ!ผมขอ ผมไม่อยากให้ลูกต้องเสียใจไปมากกว่านี้"

แก้ว:"ถ้าอย่างนั้นในฐานะที่คุณเป็นแม่คุณควรจะมาดูแลเมบีบ้างน่ะค่ะ"แก้วพูดให้เบลฟังทำให้หญิงสาวเบ้หน้าเล็กน้อย

เบล:"เธอไม่ใช่แม่ชั้นเธอไม่มีสิทธ์มาสั่ง"

เฟย์:"เธอนี่ใจยักษใจมารมากเลยน่ะขนาดเพื่อนชั้นเตือนเธอก้อยังไม่มีจิตสำนึก"

เฟย์ต่อว่าเบลด้วยความโมโห เหตุการณ์ตอนนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองมากขึ้น

เบล:"พวกเธอนี่ก้อพวกเดียวกันหมดเลยน่ะชอบ แส่เรื่องชาวบ้าน!" เยลพูดตะคอกใส่หน้าแก้ว

โทโมะ:"เบล!อย่าว่าแก้วกับเพื่อนเค้าแบบนั้นน่ะ"

ชายหนุ่มพูดอย่างโมโห

เบล:"ปกป้องมันสิน่ะแม่นี่คงจะง่ายสำหรับคุณ"

โทโมะ:"เบลผมขอให้คุณเลิกว่าแก้วได้แล้ว และอีกอย่างที่ผมจะบอกคุณน่ะครับ"

ชายหนุ่มหันไปมองหน้าโยชิ

โทโมะ:'คุณไม่ต้องกังวลน่ะครับเพราะเรื่องของเราจบแล้วจบเลย กลับกันเถอะ เมบีไม่ต้องร้องน่ะค่ะพ่ออยู่นี่'แล้วชายหนุ่มก้ออุ้มลูกสาวที่ยืนสะอึกสะอื้นขึ้นมาแล้วเดินนำออกไปจากตรงนั้นแล้วพวกแก้วก้อเดินตามไป

เบล:"โยเบลขอโทษน่ะที่.."

โยชิ:"ไม่เป็นไรหรอกครับมันเป็นอดีตนี่ ผมว่าดีแล้วที่คุณทิ้งหมอนั่นอ่ะผมไม่ชอบหน้ามันตั้งแต่ที่มันเดินชนคุณแล้ว" แล้วหญิงสาวจึงยิ้มให้ชายหนุ่ม(เลวทั้งคู่อ่ะ)

ลานจอดรถ

ตอนนี้เมบีหลับไปแล้วจึงเหลือแค่6คนเท่านั้นทุกคนต่างเห็นใจโทโมะและสงสารชายหนุ่มมาก

แก้ว:"คุณ...โอเคน่ะค่ะ"

โทโมะ:"ครับผมไม่เป็นไรนี่"

เขื่อน:"กายแกนะไม่เป็นแต่ใจแกอ่ะ"เขื่อนกำลังจะพูดต่อก้อโดนป๊อปปี้เบรกไว้ก่อน

ป๊อปปี้:"ไอ้เขื่อน พอก่อนเถอะชั้นว่ามันคงไม่อยากคิดอะไรตอนนี้หรอก"

เฟย์:"ใช่ ชั้นว่าเธอสองคนพาเมบีกลับบ้านเถอะไปพักผ่อนหน่อย"

แก้ว:"นั่นสิ คุณเองก้อควรจะพักน่ะ"ชายหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆแล้วทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้านไป เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดที่เคยไปรักผู้หญิงใจดำคนนั้นมันยิ่งทำให้เค้ารู้สึกแย่กว่าเดิมแต่ในเมื่อเค้ามีเธอคนนี้คอยอยู่เคียงข้างเค้าปัจจุบันตอนนี้เวลานี้เค้ากลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกอย่างน้อยเธอคนนี้ก้อยังพอทำให้เค้ายิ้มได้ในวันนี้เพราะหญิงสาวคงจะเหนื่อยกับการเดินทั้งวันเลยทำเพลียจนหลับไปชายหนุ่มจึงหันมองเธอและระบานนิ้มออกมาได้

ยู้ฮู่วววววววววมาถึงตอน6แล้วเป็นไงบ้างเอ่ยยยยยยสนุกมั้ยไม่หนุกก้อบอกได้น่ะค่าาาาา อานเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆอัพเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้วไรเตอร์จะมาอัพใหม่น้าาาาาาาาาาาา