hunhan forever รักร้ายของนายจอมโหด(nc+) the end

ในบ้าน..

"นี่ปล่อยนะ เจ็บ"ลู่ฮานดิ้นไปดิ้นมาอย่ากับถูกน้ำร้อนลวกหาง โถ่ว ดิ้นทำห่าอะไรเล่า

พลั่กกก ผมผลักพี่ลู่ฮานจนก้นกระแทกพื้นอย่างแรงด้วยความโมโหที่คนตรงหน้าดิ้นไปมาไม่หยุด

"ฮึก..เจ็บ"คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บ

"หึ อย่ามาสำออยไปหน่อยเลยโดนกระแทกแค่นี้เอง อีกเดี๋ยวพี่โดนผมกระแทกแรงกว่านี้แน่"ผมบอกและกระชากพี่

ลู่อย่างไม่ปราณี ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงโกรธได้ขนาดนี้ ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพี่ลู่

ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน(แต่เคยมีอะไรกันหลายรอบแล้วเนี๊ยนะะ)ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ลู่ตอนนี้มันเป็นยังไง

กันแน่นะผมเริ่มจะไม่แน่ใจ- -*

แต่ไม่ทันที่จะคิดอะไรได้มาก ผมก็ลากคนตัวเล็กขึ้นมาบนห้องและผลักลงบนเตียงทันที

"อื้อ..เจ็บ...เซฮุนหรอ"คนตัวเล็กพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

"นี่ยังไม่รู้อีกหรอว่าใครเป็นคนพามา ถ้าเป็นคนอื่นจับไปจะรู้เรื่องบ้างไม๊เนี๊ยโถ่วเว้ย"ผมบอกอย่างหัวเสียและเดิน

ไปที่พี่ลู่ที่พยายามจะลุกขึ้นมา

"อื้อออ"คนตัวเล็กครางออกมาเมื่ออยู่ดีๆ ริมฝีปากอุ่นๆของคนตรงหน้าประกบเข้ามาอย่างรุนแรง

"อื้อ....ปล่อยนะ"คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักเมื่อรู้สึกว่าเริ่มจะโดนคร่อมอีกแล้ว

"อย่างหวังเลย"ร่างสูงถอนจูบและกระซิบข้างๆหนูของร่างบางจนเสียววูบไปทั้งตัว

ร่างสูงค่อยใช้มือปลดเสื้อผ้าของร่างบางจนเปลือยเปล่าและเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองจนเรียบร้อย และใช้มือ

ซุกไซ้ไปทั่วร่าง จนมาถึงแกนกายของร่างบาง ร่างบางสะดุ้งและพยายามจะลุกหนี

" อะ อย่า ปล่อยๆ"ร่างบางเริ่มดิ้นเพราะร่างสูงเริ่มบีบมันแรงขึ้น

"ก็อย่าดิ้นสิครับ ไม่งั้นผมจะบีบมันให้เละคามือเลย"ร่างสูงขู่ และใช้ลิ้นหยอกล้อกับเม็ดไตของร่างบางอย่างสนุก

สนานส่วนมือก็ขยับส่วนที่อ่อนไหวของร่างบางอย่างช้าๆ

"ซะ เซฮุน พอเถอะ"ร่างบางพูดเสียงสั่น จู่ๆน้ำตาก้ไหลเผาะแผะลงมา ร่างสูงชงักและมองร่างบางอย่างไม่เข้าใจ

"เป็นอะไรไป"เซฮุนพูดและลุกขึ้นมานั่งขอบๆเตียง

"ไม่รู้"ลู่ฮานพูดแค่นั้น และนั่งก้มหน้า

"สร่างเมาหรือยัง"เซฮุนพูดและประครองหน้าลู่ฮานขึ้นมา

"อื้อ"ลู่ฮานพยักหน้านิดๆ และพยายามจะขยับตัวเพื่อจะนอน เซฮุนจึงเข้าไปประครองและห่มผ้าให้

เซฮุนมองลู่ฮานแบบแปลกๆ ว่าทำไมแค่คนตัวเล็กร้องไห้ถึงยอมหยุดการกระทำนั้นอย่างง่ายๆ ทำไมถึงต้องแคร์

ความรู้สึกคนตรงหน้าด้วย ทำไมอยู่ๆถึงกับมาเป็นปกติ ทำไมถึงเป็นห่วง ทำไมถึงไม่ปล้ำคนตัวเล็กเพื่อระบาย

อารมณ์โกรธของตัวไปซะเพราะอะไร คำถามมากมายพลั่งพลูเข้ามาในสมองของร่างสูงอย่างไม่หยุดหย่อน ร่าง

สูงสะบัดคำถามพวกนั้นออกจากหัวและเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ ก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปในผ้าห่มและกอดตัวเล็ก

อย่างเบามือ

"ผมอยากจะขอโทษซักพันครั้งที่ผมทำให้พี่ต้องเจ็บตัว"

ผมกระซิบอย่างแผวเบาและหลับตาลงนอนอย่างอ่อนเพลีย