รักใครไม่ได้อีก

9.5

เขียนโดย TKKAEW

วันที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 18.10 น.

  9 session
  66 วิจารณ์
  18.74K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2556 17.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

4)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
 
 
“พรหมลิขิต  ใช่รึเปล่า”
 
 
poppy talk
 
 
เมื่อปากเราประกบกันโดยไม่ตั้งใจ  ผมรู้สึกเหมือนโดนมนตร์สะกดบางอย่างเมื่อสัมผัสถึงความหวานจากริมฝีปาก
 
 
คนข้างล่างมันทำให้ผมเคลิ้มและจูบเทอ  แต่น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่าเทอเองก็จูบตอบผม  แต่ตอนนี้ผมก็กำลังเคลิ้ม
 
 
ไปอีกแล้วแต่ถ้ามันไม่ติดที่ว่า …..
 
 
 
“อุ๊ย !!! ต๊าย ยยยย !!  เด็กสมัยนี้นี่ร้อนแรงกันจริงเลยนะกล้าจูบกันได้ไง หน้าห้องน้ำเนี่ย”
 
 
 
“แหมจริงอย่างที่แกพูด เด็กสมัยนี้นี่ไม่รักนวลสงวนตัวกันเล้ยยยยยย”
 
 
 
“แต่ ….หล่อนะเนี่ยสเปกฉันเลย ผู้ชายคนนี้น่ะ”
 
 
 
เออ ….. สติผมกับมาแล้ว ผมรีบถอดริมฝีปากออกก่อนจะลุกขึ้นและช่วยพยุงคนตัวเล็ก
 
 
 
“เอ่อ ……….” ผมรู้สึกเหมือนจุกคอพูดอะไม่ออกแต่ปากก็อยากจะขอโทษเทอจริงที่ผมน่าด้านจูบเทอเนี่ย -3-
 
 
 
“เอ่อ ………..” พูดหญิงคนนั้นก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่เทอก็อึกอัก(ในใจผู้หญิงคนนั้นก็คิดว่า “ฉันนี้น่า
 
 
 
ด้านจริงยอมให้คนแปลกน่าจูบได้ไง แถมยังไปตอบจูบเขาอีกฉันนี้บ้าจริง              >/<”)
 
 
 
เราทั้ง2ต่างมองน่ากันไปมา เอ่อ ..ประมาณว่าต่างคนต่างเขินนี่ผมก็ไม่กล้าพูดขอโทษเทอด้วยระสิอายชะมัด
 
 
 
เลย   ผมคิดในใจก่อนจะก้มน่าตัดสินว่าจะนับ 1-5 แล้วพูดว่าขอโทษเทอ
 
 
 
 
“1 2 3 4 5” ผมเงยน่าขึ้นมาและ
 
 
 
“ฉัน ขะ ….  เฮ้ยเทอ  !!!”  พอเงยน่าคิดมาก็เห็นเทอกำลังจะเซล้มพอดีดูเหมือนเจ้าตัวจะเป็นลม
 
 
 
แล้วทีนี้ผมจะทำยังไงดีเนี่ย   ใครก็ได้ช่วยผมที !!
 
 
.
 
.
 
.
 
.
 
อีกด้านนึงขอซีกโลก
 
 
 
มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนรอใครสักคนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่งมันเป็นห้องสีขาวสะอาดภายในห้องก็ ไม่ได้
 
 
มีลวดหลายตกแต่งอะไรมากมาย หญิงสาววัยกลางคนดูมีสีน่าท่าทางทีเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก   แต่พอมีผู้ชาย
 
 
คนหนึ่งเดินเข้ามาให้ห้องหญิงสาวก็ยิ้มออกมาทันที
 
 
 
“ว่าไงค่ะคุณหมอลูกของฉันปลอดภัยดีใช่ไหม”
 
 
 
“ครับลูกคุณปลอดภัยดี แต่ ……”
 
 
 
“แต่อะไรค่ะคุณหมอ”
 
 
 
“ลูกคุณอยู่ได้แค่อีก 6 เดือนเท่านั้นนะครับทางโรงพยาบาลพยามรักษาแกเต็มที่แล้วแต่โรคที่ลูกคุณเป็นเราช่วย
 
 
ได้แค่แก้อาการขอโรดตอนที่กำเริบเท่านั้นครับ  ”
 
 
 
“อึก  โธ่ลูกแม่  อือ ๆ”  หญิงสาววัยกลางล้มตัวลงทรุดเข่ากับพื้นแล้วร้องไห้อย่างหนัก
 
 
 ----------------------------------------
 
 เย้  !! จบไปอีกตอนเเล้ว ^o^
 
ยังไงก็ขอบคุณที่มาเม้นโหวตกันนะ
 
เเล้วถ้าไรเตอร์พิมพ์ผิด ไรเตอร์ก็ขอโทษด้วยนะ -/\-
 
เเล้วถ้าใคอย่างให้ไรเตอร์ปรับปรุงอารัยก็บอกมาได้นะไรเตอร์จะได้เเก้ไขจ้า
 
ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งน้า
 
บ๊าย บาย ˜
 
-------------------------------
 
 
 
 

 
 

 
 

 
ก่อนไป ขอจิ้นหลังอาหาร 3 คู่  ถือเป็นของฝากจากใจจ้าไรเตอร์เลยน้า ไปละ !!!
 
 
โชคดีนะทุกคน !!!!!  ^O^ 
 
---------------------------------------

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา