Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก

"อืม ฟาง แก้วว่าฟางเลิกฝืนได้แล้วนะ ถึงพี่เค้าจะโกหกฟาง มันไม่น่าอภัยก็จริง แต่… คิดๆดูแล้ว

มันก็ทำให้ฟางกับพี่เค้ารักกันมากขึ้นไม่ใช่หรอ?" แก้วพูดก่อนมองตาฟางนิ่ง

 

"…ขอบใจนะ" ยิ้มให้เพื่อนรักทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น

 

 

 

 

"พี่ป๊อป" เดินมาหาป๊อปปี้ตามที่ป๊อปปี้นัดไว้จริงๆ

 

"ฟาง"

 

 

 

 

 

 

 

"ฟางหายโกรธพี่ก็ได้นะ ฟางคิดดูแล้วถ้าพี่ไม่แกล้งเราสองคนคง... ไม่ได้แต่งงานกัน"

 

"…"

 

"แต่พี่สัญญากับฟางได้มั้ย ว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้อีก"

 

"สัญญา พี่สัญญา" รีบเดินเข้าไปเกี่ยวก้อยสัญญาทันที

 

"…" ยิ้มให้ป๊อปปี้เหมือนเด็กๆ

 

"แล้วจะกลับมาอยู่กับพี่ได้เมื่อไหร่"

 

"อาทิตย์หน้า"

 

"โหอีกตั้งสี่วัน ฟางพี่จะขาดใจตายแล้ว" พูดยิ้มๆก่อนรวบตัวฟางเข้ามากอด

 

"บ้า" ผละออกอย่างเขินๆ ก่อนมองซ้ายมองขวากลัวคนมาเห็นเข้า

 

"ไปกินข้าวกัน"

 

"กินข้าวตอนบ่ายสองเนี่ยนะ?" ถามย้ำพรางดูนาฬิกา

 

"พี่กินได้ตลอดแหละตอนอยู่กับฟาง"

 

"อะไรเนี่ย หยอดตลอดเลยนะ" แซวป๊อปปี้เบาๆก่อนยอมไปแต่โดยดี

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฟางไปแวะบ้านก่อนได้มั้ย" ถามฟางระหว่างทางที่จะไปส่งฟางกลับบ้านแก้ว

 

"อื้อ ได้สิ"

 

"ฟางลงไปกับพี่ด้วยนะ"

 

"อย่าบอกนะว่าพี่หาของไม่เจอ?"

 

"ก็… ทำนองนั้นแหละ"

 

 

 

 

"พี่ป๊อป" เรียกชื่อป๊อปปี้อย่างตกใจทันทีเมื่ออยู่ดีๆก็ลากเธอขึ้นมาบนห้องนอนเฉยเลย

 

"…ฟาง" เมื่อถึงห้องนอนได้แต่มองหน้าสบตากันแน่นก่อนที่เหมือนคนทั้งคู่จะรู้ใจต่างโผลเข้าหา

กันด้วยความคิดถึงทันที

 

"อาห์ ไหนบอก อ๊ะ จะมา หา ของไง" ครางกระเส่าเมื่อจังหวะการกระแทกของเขาไม่มียั้งสักครั้ง

 

"พี่คิดถึงเรา" พูดจบก็ก้มลงจูบปากแลกลิ้นอบอุ่นให้ทันที

 

"…" สิ้นเสียงครางทันทีเมื่อป๊อปปี้ขวางกั้นการร้องระบายอารมณ์ไว้ ได้แต่ขยำผ้าปูที่นอน

ระบายออกมา

 

"พี่รักเรา" พูดก่อนกระแทกเข้าไปเน้นๆจนฟางเผลอไปหยิกต้นแขนของเขาทันที

 

"อือห์" ครางพร้อมหลับตาพริ้ม เธอแทบหมดแรงกับกิจกรรมที่เขามอบให้

 

"…" เมื่ออยู่ดีๆนึกสนุกลองถอนแกนกายออกมาจนหมดและกระแทกซ้ำลงไปแบบไม่เบานัก

 

"อึก เจ็บ พี่ป๊อป ฟางเจ็บ" ผวาเฮือกกับแรงที่ป๊อปปี้ส่งมาและร้องกรี๊ดออกมาทันที

 

"พี่ขอโทษนะ" ก้มลงเช็ดเหงื่อให้ฟางทั้งๆที่ร่างกายข้างล่างยังคงขยับและยังไม่ยอมออกห่างกัน

ด้วยซ้ำ

 

"อืมห์ อา" ถึงสวรรค์ทันทีเมื่อป๊อปปี้จัดการจังหวะสุดท้ายไป

 

"พี่ยังไม่ถึงไหนเลย ฟางรีบจัง"

 

"แฮ่ก…" ไม่ตอบอะไรได้แต่นอนหอบอยู่บนเตียง

 

"เดี๋ยวพี่สอนเอามั้ย"

 

"บ้า ไม่เอา"

 

"มาน่า ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก" จับมือฟางให้ลุกขึ้นมาทันตนไว้ สัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะของฟาง

ที่นั่งตรงไหนก็จะเป็นรอยเฉอะแฉะอยู่ทุกที่

 

"พี่เก่งขนาดนี้เลยหรอ" ถามฟางยิ้มๆก่อนมองไปที่คราบรักที่ฟางทิ้งไว้

 

"พี่ป๊อปบ้า ไม่เอาแล้ว" แทนที่กำลังจะเตรียมเริ่มกิจกรรมรักต่อ ก็หยุดลงทันทีด้วยความอาย

 

"ช่วยพี่หน่อยเถอะนะ ไม่งั้น"

 

"ไม่งั้น?"

 

"ไม่งั้นเปลี่ยนที่กันดีกว่า" อุ้มฟางออกมาจากห้องนอนก่อนจะไปจบลงที่โต๊ะในห้องครัว

 

"พี่ป๊อปมีคนอยู่รึเปล่า?" ถามอายๆ ถ้าใครมาเห็นคนดูไม่ดีนัก

 

"ไม่มี พี่ให้เค้าอยู่เป็นวันๆไป เชื่อพี่สิ"

 

"แล้วพี่ไม่มีคนล้างจานให้รึไง?" ถามเมื่อเห็นจานอยู่สามสี่ใบ

 

"ฟางล้างให้พี่ได้มั้ยล่ะ"

 

"อื้อ" หันหลังไปล้างจานทันที ก่อนที่ป๊อปปี้จะตามมากอดจากด้านหลัง

 

"พี่ป๊อป พี่เลือกสักอย่างนะจะให้ฟางล้างจานหรืออะไร" ถามเสียงสั่น เขาคิดท่าแปลกประหลาด

อะไรขึ้นมาอีกนะ

 

"ล้างไปด้วยทำไปด้วยก็ได้นี่" ไม่พูดเปล่า สอดใส่แกนกลางเข้ามาจากทางด้านหลังทันที

 

"อือห์"

 

"ชอบมั้ย?" ถามพรางเริ่มขยับแต่ก็ใส่จังหวะรุนแรงไม่ได้เพราะเธอก็กำลังล้างจานไปด้วยเหมือน

กัน

 

"ทรมาน" ตอบเสียงสั่นพรางค่อยๆล้างจานไป แต่จังหวะที่เขามอบให้ทำให้เธอแทบยืนไม่ไหว

ด้วยซ้ำ

 

"ล้างเสร็จรึยัง สะอาดรึเปล่า?" ถามแกล้งไปเรื่อย เมื่อเห็นๆกันอยู่ว่าฟางแทบไม่มีแรงยืนด้วยซ้ำ

 

"…อือห์"

 

"ไม่ต้องล้างแล้ว" รีบดึงมือฟางให้ล้างฟองนุ่มนิ่มที่มือออกทันที ก่อนจะพาไปตรงโต๊ะกินข้าว อุ้ม

เธอไปทั้งๆที่ร่างกายส่วนล่างยังไม่หลุดออกจากกันด้วยซ้ำ

 

"อาห์ พี่ป๊อป" ผวาเฮือกเมื่อหลังสัมผัสได้ถึงความเย็นของโต๊ะ

 

"อือ" ป๊อปปี้เองที่หลงใหลในตัวเธอสุดๆ สุดท้ายก็ครางตามออกมาจนได้

 

"อ๊ะ อาห์" สุดท้ายคนที่หมดแรงก็เป็นป๊อปปี้อยู่ดี ก่อนตัดสินใจพาทั้งตัวเขาและเธอเองขึ้นไปต่อ

อีกรอบสอบรองนิดๆหน่อย ก่อนนอนกอดกันทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดทอนกายออกจากกันด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ยังอยากไปบ้านแก้วอยู่มั้ย?"

 

"คืนนี้ฟางขอนอนด้วยละกัน พรุ่งนี้ฟางไม่ไปมหาลัย"

 

"อ้าว ทำไม?"

 

"ฟางจะไปส่งหวายกับพายุที่สนามบินน่ะสิ"

 

"…อืม" ตอบแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักก่อนพากันนอนกอดและหลับไปในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

"อือ พี่ป๊อป เจ้าเล่ห์นักนะ" สะดุ้งตื่นก็รู้สึกเสียวแปลบที่จุดอ่อนไหว ก่อนค่อยๆพยายามถอดถอน

ตัวเองออกอย่างเบามือที่สุด ถ้าทำให้คนที่หลับไม่รู้เรื่องตื่นตอนนี้สงสัยจะไปไม่ทันส่งเพื่อนรัก

ของเธอแน่

 

 

 

 

 

 

 

' ฟางไม่อยู่ ไปสนามบินนะ ;p ขอโทษที่ไม่ได้ปลุก เวลามันคลาดเคลื่อนนิดหน่อย ไว้กลับถึง

บ้านแก้วแล้วฟางจะโทรหานะ ' โน้ตลายมือน่ารักเฉพาะตัวของน้องสาวเขา แปะอยู่ที่หน้าผาก

ของเขาเอง

 

 

 

 

 

 

"ยัยบ้า" อมยิ้มกับความน่ารักของน้องสาวเขาก่อนจะนอนต่อในที่สุด ไหนๆวันนี้ก็มีเรียนแต่คาบ

บ่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

"โชคดีนะหวาย" กระโดดกอดเพื่อนตนก่อนจะบอกลากันในที่สุด

 

"พายุ… ฟางขอบคุณสำหรับความรู้สึกที่พายุมีให้ฟางมาตลอดนะ" เดินแยกออกจากกลุ่มเพื่อน

มาคุยกับพายุสองคน เขาจะได้เห็นใบหน้าสวยงามที่เขาหลงใหลแบบนี้อีกเมื่อไหร่กันนะ?

 

"เรารักฟางมากนะ รักมาก... ถ้าพี่ป๊อปทำฟางเสียใจพายุขอเป็นคนเช็ดน้ำตาฟางได้มั้ย?"

 

"ได้สิ... ดูแลหวายดีๆนะ ดูแลตัวเองด้วย ตั้งใจเรียนนะ" ขยี้หัวพายุอย่างหมันไส้ก่อนทุกคนจะ

บอกลากันในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

( ฟาง ขอบใจแกมากนะที่เข้าใจความรู้สึกฉัน ฉันรักแกกับแก้วมาก โชคดีนะ รัก<3 ) ข้อความ

สุดท้ายที่หวายส่งมาหาฟางก่อนที่เครื่องจะออกไป

 

 

 

 

 

 

 

"ฟาง แก้วสงสัยมานานละ" แก้วถามขึ้นระหว่างทั้งคู่กำลังขึ้นรถกลับบ้าน

 

"ว่า?"

 

"หวายนี่... ยังไงๆกับพายุอยู่นะ"

 

"ใช่ แก้วสงสัยถูกแล้วล่ะ หวายชอบพายุ"

 

"อ้าว??"

 

"ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว เพราะฟางเชื่อว่าพายุจะต้องดูแลหวายได้"

 

"นั่นสินะ ว่าแต่เมื่อคืนหายไปไหนมา?"

 

"นอนบ้านพี่ป๊อป"

 

"…ดีกันแล้วหรอ?"

 

"ก็… จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ" ยิ้มให้กับการแซวของแก้ว

 

"แล้วอย่างนี้เอายังไงล่ะ กลับบ้านรึยังจ๊ะ"

 

"ค่า ฟางว่าจะไปเก็บเสื้อผ้า แก้วอยากอยู่กับพี่โมะใจจะขาดแล้วล่ะสิ" แซวแก้วกลับบ้าง

 

"บ้าน่ะฟาง พี่โมะอะไร ไม่เกี่ยวนะ" พูดปัดเก้ๆกังๆก่อนเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นเพื่อกลบเกลื่อน

ความเขินของตน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลายเดือนผ่านไป

 

 

 

 

 

( Greeting from US! Miss you sooooo much. *kiss* ;D )

 

( How're u guys doing? )

 

( Quiet good, btw Happy Valentine's Day babe! )

 

( Happy Valentine's day too baby! MUAH<3 )

 

 

 

 

 

 

"คุยกับใครอยู่ฟาง?"

 

"อ๋อ หวายค่ะ"

 

"…แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์" ป๊อปปี้สวมกอดฟางจากด้านหลัง พร้อมสวมแหวนเงินเรียบๆใส่นิ้วนาง

ข้างซ้ายฟาง ก่อนทั้งคู่จะหันมายิ้มให้กันในที่สุด

 

"เราอยู่ด้วยกันมานานแล้วนะ... แต่งงานกับพี่นะ" ป๊อปปี้พูดขึ้นทำลายบรรยากาศความเงียบ

ไม่ใช่เพราะความอึดอัด แต่พร้อมความเขินของคนทั้งคู่ต่างหาก

 

"แต่งค่ะ" ฟางยิ้มออกมาพร้อมน้ำตาก่อนกระโดดกอดคนตัวสูงจนทำเขาแทบล้มเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แม่ยินดีด้วยนะกับลูกทั้งสอง รักกันตราบชั่วฟ้าดินสลายนะลูก" แม่ป๊อปปี้พูดกับลูกๆทั้งสอง ทั้ง

ลูกในสายเลือดและลูกสะใภ้ด้วยความอ่อนโยน ในที่สุดทั้งสองบ้านก็เป็นทองแผ่นเดียวกันสักที

ใช้เวลาพิสูจน์ใจกันอยู่นานเลยทีเดียว

 

"ครับแม่"

 

"ต่อจากนี้ พ่อของฝากฟางไว้กับลูกด้วยนะ" พ่อของฟางพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาว

เข้าหอในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

"พี่รักเรามากนะ" พูดเมื่อทุกคนกลับไป ก่อนค่อยๆปลดชุดเจ้าสาวรุงรังออก

 

"ฟางก็รักพี่" ไม่ยอมน้อยหน้ารั้งสูทตัวแพงออก

 

 

 

 

 

 

"พี่ป๊อป" ล้มลงบนเตียงนุ่มนิ่มเพราะแรงดันจากชายหนุ่ม ก่อนจะโดนตามมาทาบทับไว้ในที่สุด

 

"เราจะมีลูกกันสักกี่คนดี?" ถามก่อนก้มลงฟัดซอกคอขาวด้วยความหมันเขี้ยว

 

"อือ พี่บ้า ฟางยังเรียนอยู่นะ"

 

"พี่ก็เรียน งั้นพักเรื่องมีลูก แต่ฟางสัญญานะว่าฟางต้องให้พี่จัดการฟางทุกวัน"

 

"พี่ป๊อป บ้า อาห์" บ่นเบาๆพรางครางกระเส่าไปด้วยเมื่อเขารุกเธอไม่ยอมหยุดกันเลยทีเดียว

 

"อือม์ พี่ อ๊ะ"

 

"ฟาง ฟาง อือห์" ครางเสียงต่ำสะกดกลั้นอารมณ์แต่ก็ทำไม่ได้ใส่ไม่ยั้งตามเคย

 

"เจ็บ เบาหน่อย" ร้องห้ามก่อนหลับตา กำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่

 

"…"

 

"อ๊า" ร้องออกมาเสียงดังเมื่อขึ้นสวรรค์เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามร่างกาย

ของคนทั้งสองที่ต่างนอนกอดหอบหายใจเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

 

"พี่รักเรามากนะ" พูดย้ำคำว่ารักเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆไม่เคยเบื่อที่จะฟังสักครั้งนึง. . .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

THE END,

FWN

เจอกันเรื่องหน้านะค้า:D