It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

~เมื่อไม่มีสิทธิ์หวง จะไม่หวงเลยซักวัน ถ้าคิดถึง...~

ติ๊ด!          

“โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย” ฉันบ่นใส่ยัยเฟย์ที่โทรมาตั้งแต่เช้า

(อ่าว ยังไม่ตื่นหรอ)

“ใช่+-+”

(งั้นเดี้ยวฉันโทรไปใหม่)

ยัยเฟย์พูดแล้วกดวาง คำว่าเดี๋ยวโทรไปใหม่ของยัยเฟย์นี่น่ากลัว  ก็เวลาของยัยนี่เร็วกว่าคนอื่นมาก= = แต่ว่าแล้วก็ขอ...

~เมื่อไม่มีสิทธิ์หวง จะไม่หวงเลยซักวัน ถ้าคิดถึง...~

อาเมน! ว่าแล้วมั้ยล่ะ =o=

“ว่าไง - -“

(ตื่นแล้วใช่มั้ย แกออกมาร้านเค้าหน้ามหาลัยหน่อย เร็วๆนะ ห้ามให้ฉันโทรตาม เข้าใจมั้ย!!) ยัยเฟย์สั่งรัวแล้วกดวางสาย ต้องมีเรื่องอะไรแหง ก็ยัยเฟย์เล่นกระซิบจนแทบไม่ได้ยินขนาดนั้น

ณ  ร้านเค้ก

“แกมาช้า!!”

“ก็...” ขณะที่ฉันกำลังจะถียง ตาก็ฉันก็เหลือบไปเห็นป๊อปกับมิล่า ทำให้ฉันหันไปทำหน้าสงสัยใส่ยัยเฟย์

“อย่าเพิ่งถาม นั่งก่อน” ยัยเฟย์สั่ง อ๊ะ! เขื่อนก็มานี่นา

“ตกลงว่า?” ฉันถามหลังจากที่นั่งเข้าที่ แต่ตาก็ยังคงจ้องอยู่ที่...

ทั้งคู่...

“คือมิล่าบังคับให้ไอ้ป๊อปออกมาคุยเรื่องเมื่อคืนน่ะ” เขื่อนพูด

“เรื่องเมื่อคืน อะไรกัน”

“เอ่อ...”

“เขื่อน!!”

“เมื่อคืนไอ้ป๊อปมันให้มิล่ามาอยู่เป็นเพื่อนแล้วฟางก็คงเข้าใจนะว่ามันน่ะเพลย์บอย แล้วมันอยู่สองต่อสองแบบนั้น...”

“พอ!! พอได้แล้ว ฉัน...ไม่อยากฟัง”ฉันยกมือห้ามแล้วเงียบไปซักพักจนเขื่อนถาม

“เธอ...”

“ไม่ฉัน...ไม่เป็นอะไร”ฉันตอบเบาๆ

“แน่นะฟาง”ยัยเฟย์หันมาถาม

“ไม่...ฉันกลับหอก่อนนะ เจอกัน”ฉันพูดแล้วลุกออกมา

ความรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจมันคืออะไรกัน  ไม่เข้าใจซักนิดเลย  มันหลายครั้งแล้วที่รู้สึกอย่างนี้...

ตึกๆๆ

“เดี๋ยวก่อน” เสียงฝีเท้าและเสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ฉันรีบเดินยิ่งกว่าเดิมจนล้มไม่เป็นท่า

“เธอเป็นอะไรมั้ย” ป๊อปวิ่งเข้ามาประคองฉัน

“ปล่อยฉัน!” ฉันสะบัดมืออกอย่างแรงจนตัวเองเซเล็กน้อย

“ระวังหน่อย” เขาเอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้

“ปล่อยฉันเถอะ อย่าทำให้ฉันอ่อนแอและแพ้ไปกว่านี้เลย อย่าเจอกันอีก...” ฉันพูด เขาจึงค่อยๆลดมือลง ฉันจึงหันหลังเดินออกมา ขอให้มันจบแค่นี้เถอะนะ...

ความเจ็บปวดแบบนี้น่ะ...

ปล่อยให้มันจบเถอะ...

______________________________________________________________

ขอโทษที่ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะค่ะ ยังไงก็ช่วยเม้นแลละให้คะแนนนิยายหน่อยนะคะ^^