กาลครั้งหนึ่ง......ความรัก KANGBOW

คฤหาสน์วาทะสินนท์

รถเบนซ์คันหรูสีดำสนิทเคลื่อนมาจอดในลานจอดรถอันกว้างขวางและมีรถมากมายหลากหลายยี่ห้อหรูจอดเรียงรายอยู่ เมื่อรถจอดแล้วแต่เมลดายังนั่งหน้าเคร่งอยู่จนคนข้างอดสงสัยไม่ได้

“โบว์”เสียงทุ้มที่แสนเยือกเย็นเอ่ยขึ้นทำให้เมลดาออกจากภวังค์ความคิด

“อะ อะไรเหรอ”

“เป็นอะไรรึเปล่า”คำพูดเรียบๆนิ่งๆที่ดูจะมีความห่วงใยแฝงอยู่ไม่น้อย

“อ๋อ เปล่าหรอกไม่มีอะไร แค่เหนื่อยๆนิดหน่อยน่ะ”เมลดาตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้

“เมื่อเช้าที่มหาลัยทำไมไม่รอฉัน”

“ก็…พี่มายด์มาเรียกน่ะก็เลยไม่ได้รอ”

“เหรอ? นึกว่าไปกับผู้ชายที่ไหนซะอีก”วรกรณ์เอ่ยติดจะประชดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป ก่อนที่เมลดาจะเดินตามลงมา

“นี่นายโกรธฉันโกรธฉันเหรอ”เมลดาถามขณะที่เดินตามคนเย็นชาอยู่

“เปล่า”วรกรณ์ตอบแล้วยังคงเดินต่อไป

“ถ้าไม่โกรธก็หันมาคุยกับฉันก่อนสิ”

“ฉํนไม่มีอะไรจะคุย”

“นายกั้ง!”เมลดาว่าก่อนจะคว้าแขนของวรกรณ์ไว้ “นายเป็นอะไรของนายเนี่ย”

“ก็บอกว่าเปล่าไง”วรกรณ์ว่าแล้วดึงแขนออกจาการจับกุมของมือเล็ก

“นายมันก็เป็นแบบเนี่ย ฉันไม่เคยเข้าใจนายจริงๆ”เมลดาว่าก่อนจะเดินชนไหล่ของวรกรณ์แล้วเข้าบ้านไป คนบ้าอะไรอารมณ์ขึ้นๆลงๆชิ!เมลดาแอบบ่นอยู่ในใจ

คืนนั้น

เมลดายังคงนั่งคิดนอนคิดบทนิยายและเนื้อเรื่องที่จะเขียนแต่ก็….ว่างเปล่า……

“เฮ้อ”เมลดาอุทานออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะถอดแว่นตาอันโตไร้เลนออก(จะใส่เพื่อ?) “จะฉันเขียนอะไรล่ะเนี่ย มึนตึบไปหมดแล้วนั่งคิดมาตั้งนานได้แค่ชื่อเรื่องเนี่ยนะ”

 นิยายเรื่อง กาลครั้งหนึ่ง.....ความรัก

ก๊อก ก๊อก

“ใครมันมาเคาะห้องดึกๆดื่นๆเนี่ย คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่”เมลดาว่าก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อดูหนังหน้าคนกวนอารมณ์และก็เป็น..วรกรณ์นั้นเอง

“นายมาทำไม”เมลดากอดอกแล้วเชิดหน้าไปทางอื่นเธอยังโกรธเขาอยู่หนิ

“ฉันเอานมมาให้”วรกรณ์พูดพร้อมกับยื่นแก้วนมให้

“ขอบใจ”เมลดาเอ่ยอย่างหยิ่งๆไปตามฟอร์มทั้งที่ในใจก็แอบยิ้มอยู่ก่อนจะรับแก้วนมมาแล้วจะปิดประตูแต่..

“เดี๋ยว”

“อะไรอีกล่ะ”

“เอ่อ……ฝันดีนะ ^^”วรกรณ์เอ่ยอย่างเก้ๆกังๆก่อนจะยิ้มน้อยๆให้แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ใช่สิ เขาเคยบอกฝันดีแล้วก็ยิ้มให้ใครที่ไหนละพอมาทำจริงๆก็เขินเป็นบ้าเหมือนกันนะ

“เมื่อกี้นายนั่นยิ้มให้ฉันเหรอ?”เมลดาพูดอย่างมึนๆงงๆก่อนจะปิดประตูไปอย่างมีความสุขที่เขายิ้มให้เธอ

เมลดาเดินมานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะวางแก้วนมอุ่นๆในมือลงบนโต๊ะแล้วนั่งยิ้มจนหน้าบาน ก่อนที่จะมีความคิดอะไรผุดขึ้นมาในหัว

“รอยยิ้ม! ใช่! ฉันนึกออกแล้ว”เมลดาว่าก่อนจะรีบคว้าปากกากับสมุดโน้ตขึ้นมาเขียนบทแรกของนิยาย

นิยายเรื่อง กาลครั้งหนึ่ง…..ความรัก

บทที่ 1 รอยยิ้มของเธอ

กาลครั้งหนึ่ง………ในทะเลอันเงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดมากระทบฝั่ง ยังมีคู่รักคู่หนึ่งที่รักกันมากเขาและเธออยู่ครองรักกันมาแสนนานและอาศัยอยู่ที่บ้านริมทะเลนั่น ชายหนุ่มนั้นเป็นคนเย็นชาไม่ชอบแสดงออก ไม่ชอบพูดคำหวาน ไม่ค่อยเอาอกเอาใจ แต่ในทางกลับกันหญิงสาวกลับต้องการให้เขาแสดงออกบ้าง พูดจาหวานๆบ้างและเอาอกเอาใจเธอบ้างแต่ไม่เลย เขาไม่เคยทำ จนวันหนึ่งหญิงสาวทนไม่ไหวกับความเย็นชาของเขาและจากเขาไปในที่สุด ชายหนุ่มได้แต่นั่งโทษตัวเองที่ไม่ดูแลเธอให้ดี ชายหนุ่มได้แต่คิดถึงภาพในอดีตที่ยังมีหญิงสาวที่เขารัก มีเธออยู่ใกล้ๆคอยยิ้มให้เขาตลอดเวลามันเป็นรอยยิ้มที่เขาจำฝังใจตลอดมา และเขาคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอเขาจะคิดจะออกตามหารอยยิ้มของเธอกลับมา…………