NO ! ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ

 
“เฮ !!! หม่ามี้ หม่ามี้จะทิ้งแก้วไว้บ้านคนเดียวยังงั้นเหรอ (?)” ฉันถามแม่ที่นั่งก้มหน้างุดอยู่แต่อย่างนั้น ไม่ต้องถามว่าทำไมต้องกระวนกระวาย ก็หม่ามี้ของแก้วหน่ะสิ่ ! จะไปเดี๋ยว ป๊ะป๋าที่ญี่ปุ่นอีกแล้ว T{}T' ทำไมหม่ามี้ชอบให้แก้วอยู่คนเดียวอยู่เรื่อย! 
 
 
 
“ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นหล้ะลูก” หม่ามี้ตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่แผงไปด้วยความสำนึกผิด ใช่สิ่ ! หม่ามี้ไม่ได้ปล่อยแก้วไว้แค่ครั้งนี้เป็นครั้งแรก หม่ามี้ปล่อยแก้วอยุ่คนเดียวตั้งแต่แก้วอายุ ฉิบหก ง่า TuT' หม่ามี้ไม่อยู่แล้วแก้วจะอยุ่กับคร้ายยยยยยย “เอ้อ..ใช่!สิถ้าลูกไม่อยากอยู่คนเดียวก็ให้โทโมะมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้น้ะ”โอ้วว...หม่ามี้ของแก้วความคิดบรรเจิดม๊วก! เหอะ ๆ ลำพังเจอเพื่อนรักอย่างเขาที่โรงเรียนก็เบื่ออยู่แล้ว
 
คนอะไร...ปากเสีย
 
 
“หม่ามี้!!!!แก้วไม่อยากอยู่กับโทโมะ และอีกอย่าโทโมะกับแก้วเป็นเพื่อนกััน ถ้าให้แก้วอยู่กับโทโมะขอแก้วอยู่บ้านคนเดียวดีกว่า -3-'” ปากของโทโมะหน่ะอยู่ดีไม่ว่าดีวอนหาอวัยะวะส่วนร่างที่ใช้เดิน!
 
 
 
“อะ...เอ่อ.แม่ไม่อยากให้ลูกอยุ่คนเดียวไงจ้ะ ^_^” หม่ามี้เงยหน้ามายิ้มแป้นแล้นให้ฉันแต่พอเจอกับสายตาที่เฉียบคบและแหลม(เกี่ยวอะไรฟ่ะเนี้ย)ก็รีบก้มหน้ากลับไปอย่างเดิม และ...ไม่มีท่าที่ที่ว่าจะเงยมาอีก
 
 
 
“ชิ ชะ! แล้วเครื่องหม่ามี้ออกกี่โมงกัน ?”
 
 
“อื้มมมม...”หม่ามี้ยกน่าฬิกาเรือนหรูแพงขึ้นมาดูก่อนจะตกใจตาโตเป็นไข่ห่าน“ว๊าย!!!!...ตายแล้วแม่ต้องไปก่อนนะลูกแก้วมีอะไรก็โทร.มาบอกกันนะจ๊ะส่วนเรื่องเงินเดี๋ยวแม่จะส่งมาให้อีกทีน้ะจ๊ะ แม่ไปแล้วนะบ๊ายบาย จุ๊บ ๆหอยขม” หง่า...หม่ามี้ไปแล้วแถมยังฝกหอยขมหอยหวานบ้าบอนั้นด้วย tut' เอามาฝากทำไมกันค่ะ แก้วไม่อยากได้เสียเลย
 
 
 
                                      __________________________
 
เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสของฉันเอง ^________^
 
ปี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆ
 
แง้ะ!ใครมากวรเวลาใส่เสื้อผ้าของจริญญาน้อยเนี้ย!
 
                                   ฉันเดินลงบันได(หรือกระแทก)จนเกิดเสียงดัง ฮึ่ย! คนกำลังจะแต่งตัวไปโรงเรียนอยู่ดี ๆ ก็มาบับแตรบ้านซะงั้น ! ชิส์ คงไม่ใช่เด็กวัยรุ่นมาแกล้งน่ะ TOT' หนักใจเสียจริงกว่าจะไล่เด็กพวกนั้นกลับมาได้ ก็ไงหล่ะ ! มาก็ไม่ได้ทำอะไรน้ะ ' มาจีบฉันอีก (เอ่อ.ก๋อโต้ดน้ะเค้าไม่อชเด็กแว้นง่า > <')
 
ปิ๊ด ๆๆๆๆๆๆๆ
 
“ค่า ๆ แก้วมาแล้วค้า > _ <” ตะโกนสุดเสียงเพื่อให้คนตรงข้ามที่ประตูไม้ถูกตกแต่งด้วยสีน้ำตาลได้ยิน
 
 
ฟรื้ดดดดดดดดดด~
 
 
“ไง~ยัยแห้ว” ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร! ชิ่ส์จะเป็นใครไม่ได้หรอก 
 
นายโทโมะ...เพื่อนรักสุดเหลี่ยมโหดของฉันเอง
 
“มาทำอะไรอ่า -o-” หม่ามี้น่ะ หม่ามี้บอกว่าไม่ต้องให้มาอยู่ด้วยยังเอามาอยุ่อีก ชิส์ 
 
 
 
“หม่ามี้(ของ)เธอบอกให้เธอเก็บของแล้วไปอยู่กับฉันอ่ะ” โอ้วโห่! ไอบ้านี้เก๊กขรึมเนี้ยไม่เหนื้อยบ้างหรือยังไงคิดว่าตัวหล่อมาเลยรึยังไงกัน (ความจริงหล่อบาดใจ แต่พูดไปเพราะรักษาฟอร์ม)
 
 
 
“ไม่เอาอ่ะ T{}T เค้าไม่อยากไำป”
 
 
 
“เธอต้องไปยัยแห้ว ถ้าไม่ไปแล้วจะอยุ่ยังไง กับข้าวก็ทำไม่เป็น ซักผ้าก็ไม่เป็น ทำการบ้าน(ก็ยัง)ไม่เป็น แล้วจะอยู่ยังไงฮะ” แง่ ๆๆๆ =-=' เพื่อนหรือพ่อเค้าน้ะ!
 
 
 
“โทโมะถ้าเค้าไปจะทำกับข้าว ซักผ้า ทำการบ้านให้เค้าด้วยได้ม้ะ (^()^)” เรื่องนี้ จริญญาต้อง้อนสุดขีดค้า ><'
 
 
 
“ทุกอย่างทำได้แต่การบ้าน Say no เล่ยอีหนู” โทโมะยกนิ้วชี้โบกไปโบกมาเป็นเชิงปฏิเสธพร้อมส่ายหน้าอย่างระอาด้วย
 
 
 
“ทำการบ้านให้เค้าด้วย ซี้!!” ฉันยังใช้ความพยายามที่ยังเหลืออยู่อ้อนเขาให้หมด
 
 
 
“เฮ้อ...โอเคทำก็ทำ ไปเก็บของได้แล้วไป” เย้ ๆ > <' ในที่สุดในก็ต้อมยอม
 
ยอมเธอจนได้ยัยเด็กบ้าเอ้ย!
 
 

 
 
ซีซีไม่รู้ว่าสนุกรึเปล่าอ่ะ ยังไงก็ช่วยติดตามเม้นให้ ซีซีด้วยน่ะ ^____^'
รักทุกคนชาวขีดเขียน