ความเจ็บปวดแห่งรัก

"นี่มากินข้าวทุกอย่างเสร็จแล้ว"หลังจากจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็ตะโกนเรียกหญิงสาวทั้งสองคนที่กำลังนั่งหยอกล้อกันอย่างสนุก

"เสร็จแล้วหรอโหรู้ป่ะหิวมาก"มือลูบท้องก่อนจะเดินมานั่งพร้อมเฟย์

"แกสองคนหัดรู้จักโตกันบ้างรึยังทำตัวเป็นเด็กไปได้"

"เฟย์โตแล้วยัยแก้วนั่นแหละไม่โต"

"แกแหละยัยเฟย์"

"พอเลยแกกินข้าวเถอะหิวแล้ว"

***

ณ บ้านศิริมงคลสกุล

"คุณพี่คะคือตอนนี้หลานชายของแพรวกลับมารจากอเมริกาแล้วเค้าไม่มีที่พักเลยจะจอมาพักกับเราได้มั้ยคะ"

"ได้สิ่บ้านเราเหลือห้องตั้งเยอะว่าแต่มาวันไหนล่ะ"

"อ๋อแพรวให้คนขับรถไปรับที่สนามบินแล้วน่ะค่ะ"

"คุณป้า"เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากหน้าประตูใหญ่ของบ้าน

"โทโมะ"รีบเดินไปหาหลานชายก่อนจะจับใบหน้าหล่อเหลาไปมา

"หล่อขึ้นเยอะนะหลานชายสวัสดีคุณลุงก่อนสิ่"

"สวัสดีครับ"ยิ้มให้ก่อนจะเดินมานั่งกับคุณป้า

"อืมเมื่อก่อนยังตัวเล็กอยู่เลยตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อขึ้นนะเนี่ยเรา"ลูบหัวชายหนุ่มอย่างเอ็นดู

"อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"หันมาถามหลานชาย

"25ครับ"

"อืมงั้นก็เป็นพี่ยัยแก้วน่ะสิ่ยัยแก้วเพิ่ง21เองแต่ดูเราจะเรียบร้อยกว่ายัยแก้วเยอะนะทั้งๆที่เราเป็นผู้ชาย"

"แก้วว่าแต่แก้วอยู่ไหนล่ะครับ"

"มันไปอยู่ที่อื่นน่ะอยากเจอน้องหรอเดี๋ยวลุงรีบกลับมาให้ก็ได้"

"เอ่อครับผมอยากเจอ"พยักหน้าดวงตาคมมองที่รูปหญิงสาวที่ถ่ายกับครอบครัวอย่างจดจ้อง

"คุณพี่จะเรียกมัน...เอ่อลูกแก้วกลับมาหรอคะ"

"ทำไมล่ะไม่อยากให้แก้วกลับมาหรอ"

"อยากสิ่คะแพรวคิดถึงลูก"

"จากไปไม่กี่ชั่วโมงอย่าไปคิดถึงคนอย่างนั้นเลย"

"ทำไมล่ะครับน้องแก้วไปไหน"

"อาก็ไม่รู้ไปอยู่กับเพื่อนมันแล้วล่ะ"

"อ๋อครับงั้นผมขอตัวก่อนนะเอ่อแล้วห้องผม"

"นอนห้องยัยแก้วไปก่อนละกันตอนนี้ห้องยังไม่ได้ทำความสะอาดน่ะ"

"ครับ"ยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนห้องของหญิงสาวหาได้ง่ายเพราะดูจากป้ายสลักที่จะมีชื่อว่า'kaewjai'

"หึห้องนี้เองหรอ"ยิ้มให้กับรูปร่างบางที่ติดอยู่เต็มห้องเดินสำรวจไปเรื่อยๆรอบห้องก่อนสะดุดกับสร้อยคอที่เป็นจี้รูปหัวใจวางอยู่บนโต๊ะหัวนอน

"เก็บไว้ทำไม?"ขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนเก็บสร้อยใส่กระเป๋ากางเกงแล้วนอนลงบนเตียงสีครีม

"เฮ้อทำไมต้องออกจากบ้านไปด้วยเนี่ย"ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆหลับตาจนเผลอหลับไปเพราะความเพลียในที่สุด

***

"อ่า...อิ่มมากเลยยัยฟาง"ยิ้มหลังจากกินอาหารไปจนเกลี้ยง

"ให้ได้ยังงี้ดิ่แกอ่ะยัยแก้ว"

"ฮะ ฮะยัยเฟย์แกกินอิ่มยัง"

"ไม่อิ่มก็ต้องอิ่มก็มันไม่มีให้กินแล้วนี่"

"เออว่ะ"

~ผิดก็ตรงที่เผลอใจไปรักเธอ ผิดแค่คนที่รักเธอเขารักเธอก่อนนะ~

"ยัยแก้วโทรศัพท์"

"อืม"ลุกออกจากโต๊ะอาหารก่อนจะเดินมาที่ระเบียง

"ฮัลโหลว่านังไงคุณพ่อโดนนังมารมันหลอกจนหมดตัวแล้วหรอถึงได้โทรมาหาแก้ว"

(ยัยแก้วแกเคยพูดดีๆกับเค้าเป็นบ้างมั้ยชั้นพ่อแกนะส่วนที่แกพูดว่านังมารก็แม่แกนะ)

"อย่ามาหาเรื่องทะเลาะกับแก้วดีกว่ามีอะไรพูดมา"

(รีบนักรึไงหะ)

"ไม่ได้รีบแต่แก้วไม่อยากได้ยินเสียงผู้ชายที่หลงผู้หญิงจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างพ่อ"

(ยัยแก้ว)

"ตกลงมีอะไรถ้าไม่มีอะไรแก้วจะวางแล้ว"

(อย่างเพิ่งแกกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้)

"ทำไม?"

(ไม่ต้องถามกลับมา)

"แก้วไม่มีเหตุผลที่จะกลับไปที่นั่น"

(วันนี้โทโมะกลับมาจากอเมริกากลับมาหาพี่เค้าหน่อย)

"เรื่องของอีตานั่นสิ่เกี่ยวกับแก้วมั้ย"

(ถ้าแกไม่กลับชั้นจะไปตามแกจากคอนโดฟาง)

"ฮึ่ยงั้นก็รอแก้วอยู่กับพวกนั้นแหละเดี๋ยวแก้วไป"