เพราะดื้อดึงถึงต้องเสียเธอ...

แก้วนอนสลบที่โรงพยาบาลหลายวัน
แก้ว:หิวน้ำ...
แก้วพูดลอยๆ
เฟย์:แก้วฟื้นแล้วหลอ^^
เฟย์รีบถามแล้วปาดน้ำตา
แก้ว:ร้องไห้ทำไมยัยเฟย์ฟางเขาทำอะไรเธอรึป่าว...
เฟย์:ฮือๆ ยัยแก้วตัวเองยังไม่รอดยังห่วงคนอื่นอีกฮือๆ
เฟย์เข้ามากอดแก้วเพราะความเสียใจเช่นเดียวกัน
เปาะ...เสียหยาดน้ำตาที่ตกลงใส่หัวเฟย์
แก้ว:^^อย่าร้องไห้นะอย่าอ่อนแอเหมือนฉันแล้วฟางกับโทโมะเป็นไงบ้างจ๊ะเฟย์
ฟาง:ก็สบายดีนะ^^
แก้ว:ฟาง...
ฟาง:ฉันนึกว่าพวกแกตายแล้วซะอีก^^
เฟย์:หืมแก๊
เพี๊ยพะ!!
เฟย์ล้มหันไปตามแรงที่ฟางตบ
ฟาง:อย่ามาลองดีหน่อยเลยยัยเฟย์แกน้องฉันแต่แกเข้าข้างคนที่ทำให้เจ็บรึไง!!
เฟย์:ก็ดีกว่าคนใจร้ายแล้วกันวะ
เฟย์พูดแล้วพยายามพยุงตัวเอง
ฟาง:ไงไม่ได้เจอกันหลายวันเลยหน้าซีดเชียว
ฟางมองใบหน้าที่ซีดเซียวน้ำตาที่เริ่มอ่อนล้นออกมาอย่างมีความสุข
แก้ว:โทโมะละ...
แก้วยังถามถึงคนชื่อนั้นคนที่แก้วชอบเรียกบ่อยๆกับฟางอยู่เสมอ...
เพี๊ยะ!!มุมปากของแก้วมเลือดซึม
ฟาง:จนป่านี้ยังปากดีอีกนะแก!!
แก้ว:ฉันคิดถึงเขานี่ให้ฉันเจอเขาสักครั้งเถอะนะฟาง...
แก้วบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆดวงตาที่เสียใจ
เพี๊ยะ!!
ฟาง:อย่าเลยนะแกน่ะไว้หายดีก่อนเถอะนะค่อยผ่านด่านฉันไปหาโทโมะน่ะ5555
แก้ว:ฟางเรายังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ใช่ไหม
เพี๊ยะ!!
เฟย์:ยัยฟางทำไมแก๊แก๊มันเร็วแบบนี้!!
เพี๊ยะ!!เฟย์เข้าไปตบฟางโดยไม่ยั้ง
ฟาง:ฮึ่มงั้นฉันจะตบนังแก้วให้ดู
เพี๊ยะ!!โทโมะเข้ามาที่มุมประตูมองด้วยสายแซะยิ้มแก้วมองโทโมะด้วยน้ำตาเขาไม่เคยจะเป็นห่วงบ้างรึไงนะ
แก้ว:ฉันมันอ่อนแอซินะ...นายถึงไม่รัก
โทโมะ:รู้ตัวนี่...
โทโมะพูดแล้วจากไป