เพราะดื้อดึงถึงต้องเสียเธอ...

                                         วันรุ่งขึ้น
แก้ว:ฉันไปก่อนนะเด๊วเจอกันที่โรงเรียนนะ
แก้วมีสีหน้าที่ซีดเพราะไม่ค่อยสบายมากๆแต่อาการเบานิดหน่อยเพราะเมื่อวานเฟย์ดูอาการ
เฟย์ ฟาง:จ๊ะ
ในขณะที่แก้วกำลังข้ามถนนอยู่นั้น
หมับ!!
โทโมะ:แก้วฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ...
แก้ว:มีอะไรหรอ??
แก้วถามทั้งๆที่รู้ดี
โทโมะ:เราเลิกกันเถอะ....
เพี๊ยะ!!
แก้ว:นายเลือกฟางใช่ไหมโทโมะนายรักฟางหลอไง
แก้วถามด้วยสีหน้าที่เศร้าโศกน้ำตาที่ไหลออกมาโทโมะตกใจแต่โทโมะไม่อยากปิดบังอีกต่อไปแล้ว
โทโมะ:ใช่ฉันรักฟาง!!
แก้ว:โทโมะ...
แก้วเรียกเสียงโทโมะอ่อนๆร่างบางหมดแรงทรุดตัวนั่งกับพื้น
โทโมะ:แก้ว!!
โทโมะจะรีบมาช่วยแต่แก้วไม่ต้องการความช่วยเหลือแต่บังเอิญฟางกับเฟย์มาพอดี
ฟาง:โทโมะบอกเลิกกับยัยแก้วไปแล้วใช่ไหมคะ>O<
ฟางทักด้วยเสียงใสแก้วมองภาพเบลอๆที่เปลื้อนด้วยน้ำตา
เฟย์:แก้วลุกไหวไหม...
เฟย์ถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
แก้ว:อือ...
แก้วพยายามพยุงตัวสั่นๆของตัวเองออกไปกับเฟย์
ฟาง:โทโมะน่ารักที่สุดเลย>~<เราจะได้ไม่ต้องปิดบังอีกต่อไปเนอะ
โทโมะ:อืม
โทโมะบอกร่างบางๆที่เคยเมินใสกลายเป็นน้ำตา
เฟย์:อืมแกเป็นไรมากไหมแก้ว
แก้ว:ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้...
แก้วพูดแล้วพยายามปาดน้ำตาตัวเอง
เฟย์:แก้ว...
แก้ว:เฟย์...ฮือๆ
แก้วเข้าไปกอดเฟย์แน่นๆเพราะมันเจ็บทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแท้ๆเฟย์ก็อดที่อยากจะตบพี่สาวของตัวเองไม่ได้เสียเลย
---------------------------------------------------------------------------------------------