Oh!!! Darling ที่รักครับ! ผมไม่ใช่มาเฟีย

 
แอ๊ด~
 
ฉันเปิดประตูห้อง 172 เข้ามาก็เห็นมายด์นอนหลับอยู่
 
( -_-)(-_- )
 
ไม่มีใครเลยแฮะ สงสัยคกลับบ้านกันหมดแล้ว
 
ฉันเลยเดินเอาของฝากไปวางไว้ที่โต๊ะ
 
ปึก~
 
"อื้อ.."อ้าว ตื่นซะแล้ว
 
"เอ่อ...ขอโทษนะคะที่ทำให้ตื่น"
 
"...อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ คุณคงเป็นคุณแก้วซินะคะ"
 
"คุณรู้ได้ยังไง?"
 
"เมื่อวานพี่โทโมะมาเยี่ยมค่ะ แล้วเค้าก็บอกว่าคุณเป็นคนที่ช่วยฉัน ขอบคุณมากๆนะคะ^A^"
 
"อุ๊ย! ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"มายด์ยกมือฉัน ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยทีเดียว"แล้วไม่มีใครมาเฝ้าเหรอ"
 
"มีค่ะ แต่กลับไปเอาของเดี๋ยวก็คงมา^^"มายด์ยิ้มน้อยๆ"คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหรอกค่ะ เรียกมายด์ก็พอ 
 
เพราะเดี๋ยวก็เป็นพี่สะใภ้แล้ว"
 
"อะไรนะ?"
 
"เปล่าๆค่ะ"
 
"จ้ะๆ"
 
"ตกลงเรียกมายด์นะคะ"
 
"ตกลงจ้ะ แต่มายด์ก็ต้องเรียกพี่ว่าพี่แก้วเหมืนอกันนะ"
 
"OK ค้าาาา"
 
"ฮ่าาาาๆ"เราทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน
 
แอ๊ด~
 
"สงสัยมาแล้ว"
 
"???"โทโมะ!!!
 
"งั้นพี่กลับก่อนนะ"
 
"ค่ะ"
 
"เดี๋ยวสิแก้ว!"
 
ฉันเดินออกมาโดยไม่สนใจเสียงเขา ฉันกลัว ฉันกลัวถ้าหันหลังกลับไปฉันอาจจะ ตัดใจ...ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
ฉันเดินออกมาจากตึกคนไข้แล้วแต่ยังไม่อยากกลับบ้าน เลยไปที่สวนสาธารณะของโรงพยาบาล
 
ฉันนั่งลงตรงไม้หินอ่อนตัวนึง ข้างหน้ามีสระน้ำและน้ำพุ
 
หันไปรอบๆ ไม่มีคนเลย แต่ก็ดีจะได้อยู่แบบเงียบๆ
 
..
...
....
 
จ๋อม!
 
ใครปาหินลงน้ำ?
 
ขวับ!
 
.....
 
ก็ไม่มีใครหนิ
 
จ๋อม!
 
"ใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"
 
ฉันหันไปมองข้างหลังแต่ก็พบกับความว่างเปล่า
 
หมับ!
 
"ปะ...ปล่อยฉันนะ ไอ้โรคจิต!! ปละ...อื้อ~"
 
"เงียบๆสิ เดี๋ยวคนไข้ก็แตกตื่นกันหมด"???
 
ขวับ
 
"โทโมะ!"
 
"..."
 
หมับ!
 
โทโมะจับแขนฉันไว้ แล้วดึงตัวฉันเข้ามากอด
 
"ปล่อย..."
 
"ทำไมต้องหนีฉัน"
 
"เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"ฉันพูดไปน้ำตาก็จะไหล
 
"..."
 
โทโมะผละออกจากฉัน
 
"คุณปล่อยฉัน...อุ๊ปส์OxO"
 
อีกแล้ว นี้เป็นครั้งที่ 2 ที่เขาจูบฉัน ทำไปทำไม เขารักฉันเหรอ ไม่หรอกเขาไม่เคยรักฉัน เขาไม่เคยบอกรักฉัน
 
แม้แต่น้อย...
 
พลั่ก
 
ฉันใช้แรงทั้งหมดพลักโทโมะออก
 
"ขอโทษ..."
 
"....ลาก่อน...."
 
เราคงได้พบกันใหม่...
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
 
เม้นหายเรื่อยๆเลยนะ ไรเตอร์เสียจายยยยยTTOTT