รู้ไว้ซะ...ฉันไม่เต็มใจรักนาย!!

ตอนที่ 31เหลืองานอีกตั้งหลายแผ่น นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย หิวข้าวT^T “ นี่นาย เมื่อไรจะลงไปกินข้าวสักที ฉันหิว!! ”“ หิวก็ลงไปก่อนสิ ฉันยังไม่หิว ” กวนๆ แล้วร้านอาหารมันอยู่ส่วนไหนของโรงแรมวะ ยัยพิมก็ลงไปแล้ว“ ไปก่อนก็ได้ ” เดินไปเรื่อยๆละกัน เสร็จช้าก็ไม่เป็นไร เพราะถึงยังไงนายโทโมะก็ต้องรอฉันอยู่ดี ลองทิ้งสิ ฮ่าๆๆตุ๊บ !! โครม !!ว้าก เดินชนใครล่ะเนี่ย “ เอ่อ ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมั้ยคะ ” ฉันรีบช่วยเก็บเอกสารของเค้า “ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ ” เขาพูดพร้อมลุกขึ้น“ คุณคะ ถามอะไรหน่อยค่ะ คือ ร้านอาหารอยู่ตรงไหนหรอคะ ” “ อ๋อ อยู่ชั้น 9 ครับ ใช่คุณแก้วหรือเปล่าครับ ” ห้องทำงานมันอยู่ชั้น10นะ “ ใช่ค่ะ ” รู้จักฉันด้วย คงเห็นตอนกินเลี้ยงงานแต่งมั้ง“ ผมชื่อกราฟนะครับ เป็นผู้จัดการที่นี่ ” กราฟ!! “ ค่ะ คุณรู้จักมั้ยเฟย์คะ ”“ เฟย์ เฟย์ ไหนครับ อืม ผมเคยมีแฟนชื่อเฟย์ ” ใช่ด้วย“ ค่ะๆ ใช่ค่ะ เฟย์ พรปวีณ์น่ะ ”“ คุณรู้จักเฟย์หรอครับ ”“ ฉันเป็นเพื่อนเฟย์ค่ะ ”“ ผมไม่ได้เจอเฟย์ตั้งหลายปีแล้ว 4 ปีสินะ ” ตั้งแต่นายกราฟย้ายไปเรียนที่ออสเตรเลียตอนปี2ก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเลยเฟย์มันทำใจไม่ได้ ช่วงนั้นเฟย์เศร้ามาก จากคนร่าเริงสดใส กลายเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร เป็นครึ่งปีถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม “ ฉันไปทานข้าวก่อนนะคะ ” “ ไปทานโต๊ะเดียวกับผมก็ได้ครับ มีเพื่อนอีก4คน ”“ ค่ะๆ ” ไม่เกรงใจแล้ว ก็ฉันไม่มีเพื่อนนี่ ได้โอกาสทำความรู้จัก “ เอ่อ นี่คุณแก้วนะ ภรรยาคุณโทโมะ ” กราฟแนะนำฉันให้เพื่อนๆรู้จัก“ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ” ฉันยิ้มมมมม ให้เพื่อนๆกราฟ“ สวัสดีค่ะ ฉันแจมค่ะ เป็นผู้จัดการฝ่ายการเงิน ” ผู้หญิงคนแรกพูด“ ฉันเนยค่ะ ฝาแฝดแจม เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด ” ผู้หญิงผมยาวอีกคนพูด เป็นแฝดกันนี่เอง ถึงว่าหน้าตาเหมือนๆกัน“ ผมทีเจครับ เป็นกรรมการผู้จัดการ ” คนนี้ผู้ชาย น่าจะอายุมากกว่าฉันไม่กี่ปี หรือเท่ากัน“ พิชชี่ครับ เป็นผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้า ” คนนี้ก็เหมือนกัน“ ไม่ทานอะไรกันเหรอ ” กราฟถามเพื่อนๆที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ“ ก็รอเธอไง ไปเนย ” แจมพูด แล้วเรียกเนยไปซื้อข้าว“ ไปพิชชี่ ” ทีเจเรียกพิชชี่ไปอีกคน“ ขอตัวก่อนนะคะ ” ฉันเอง อยากกินราดหน้า มีมั้ยน้าโอ้เย้ เจอแล้ว “ ราดหน้าทะเลที่นึงค่ะ ” “ ราดหน้าทะเล1ที่ค่ะ ”ใครบังอาจมาสั่งพร้อมฉัน ฉันค่อยๆหันไปดูก็พบกับ“ พิม ” “ อ้าว แก้ว ทานเหมือนกันเลยหรอจ๊ะ ” จ้ะ ทานเหมือนเธอนั่นแหละ แหม เสียงหวานเชียว“ อืม ”“ ได้แล้วค่ะ ” พนักงานวางราดหน้าไว้ให้2จาน“ นี่ค่ะ ” ฉันยื่นเงินไป40บาทแล้วรีบกลับไปโต๊ะ 30 นาทีผ่านไป หลังจากฉันและเพื่อนๆกินเสร็จ (สนิทกันไว 555)ฉันเห็นโทโมะเดินลงมาแล้ว คงหิว ดูทำหน้าตาสิ ฮ่าๆ ไม่ลงมาพร้อมฉันเอง สมน้ำหน้า แต่ก็ดีแล้วล่ะได้เจอเพื่อนใหม่“ แก้วทำงานอยู่ชั้นไหนเหรอ ” เนยถาม เนยนี่คุยเก่งมาก มากกว่าแจมน่ะ“ อยู่ชั้น 10 ห้องโทโมะน่ะ พวกเธอล่ะ ” (ชั้น 2 – 8 เป็นห้องพักนะ ชั้น9คือร้านอาหาร ชั้น10 เป็นห้องทำงานทั้งหมด)“ ชั้นเดียวกับแก้วจ๊ะ ” แจมตอบ“ งั้นแก้วไปทำงานต่อแล้วนะ บาย ” ฉันลาทุกคนเมื่อถึงห้อง“ สนิทกันไวจริงจริ๊ง เจอกันแปบเดียว ” เสียงแหลมมาแบบนี้ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยพิม“ ฉันเป็นคนที่มีอัธยาสัยดีอ่ะนะ ไม่เหมือนใครบางคน นั่งกินข้าวคนเดียวแทบทุกวัน ถามหน่อย เพื่อนไปไหนหมดอ่ะ ” ฉันได้ยินเนยพูดน่ะ ว่ายัยนี่ไม่ค่อยมีเพื่อน สงสัยไม่มีใครคบ ฮ่าๆๆ“ ฉันไม่ได้นั่งกินคนเดียวทุกวันหรอกบางวันโทโมะก็มานั่งด้วยน่ะ ^ ^ ” “ แล้วไง ไปทำงานต่อดีกว่า ” ฉันต้องรีบไปพิมพ์งานลงคอมต่อ จะได้เสร็จก่อนนายโทโมะ เสร็จแล้วก็เอาไปคำนวณ ทำไมไม่ให้คนที่อยู่แผนกบัญชีทำวะ มีแต่ตัวเลข ตาลาย เป็นผลทำให้ง่วงนอน ^^ผ่านไปครึ่งชั่วโมงตอนนี้ฉันกำลังรีบปั่นงานอยู่ เนื่องจากความง่วงเริ่มเข้าคลอบคลุม งานเสร็จแล้ว จะได้นอน เพราะนายโทโมะได้แค่ 4 แผ่นอยู่เลย ฉันไปดูที่โน๊ตบุ๊คมา“ นี่ เธอจะรีบไปไหนเนี่ย ! ” เสียงแหลมบาดแก้วหูมาอีกแล้ว มันรบกวนสมาธิฉัน รู้ไว้ด้วย “ ถามทำไมไม่ตอบยะ ” พิมเดินมาที่โต๊ะฉัน “ ยัยแก้ว !!! ” ไม่ไหวแล้วโว้ยยยย“ stop your mouth !!! ” ฉันชี้หน้าพิม“ ยัยแก้ว !! เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ ” “ ยัยพิม !!!! เธอใหญ่มาจากไหนหะ!! ทำไมฉันจะขึ้นเสียงกับเธอไม่ได้ ทีเธอยังทำได้เลย !!! แล้วอย่ายุ่งฉันรีบทำงาน อ้อ ห้ามรบกวนเวลาทำงานด้วยล่ะ ไม่มีมารยาท ” ฉันพูดประโยคสุดท้ายเบาๆ ส่วนยัยพิมยังคงยืนเอ๋ออยู่ ดีละ ฉันจะได้ปั่นงานต่อ “ พิม ฉันแนะนำให้เธอนั่งซะนะ ก่อนที่จะเป็นตะคริว ” ยัยพิมรีบเดินไปนั่งที่ตัวเองทันที 4โมงเย็นแล้วเย้ !! ในที่สุดฉันก็ทำงานเสร็จแล้วเว้ย ฮ่าๆๆ ในขณะที่นายโทโมะยังคงเหลืออีก2แผ่น ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งพิมพ์งาน ไปแล้วนะ บ๊ายบาย ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย“ อ้าวแก้ว ไม่กลับพร้อมโทโมะหรอจ๊ะ ” ยัยมารผจญ ทำไมมันขัดขวางฉันอยู่เรื่อยเลยวะ อุตส่าห์จะกลับบ้านก่อน “ ไม่อ่ะ ไปแล้วนะ ” “ หยุดเลย !! เธอต้องกลับบ้านกับฉัน ” หมดกัน โทโมะเก็บโน๊ตบุ๊คใส่กระเป๋า“ แล้วงานล่ะ ” ยังทำไม่เสร็จเลยนี่หว่า“ ค่อยทำต่อพรุ่งนี้ ” หะ!! ทำต่อพรุ่งนี้ แล้วฉันจะรีบทำเพื่อ“ ไม่ได้ใช้วันนี้ ”“ ใช่ ” ทำไมแกไม่บอกฉันก่อนเล่า“ งั้นพรุ่งนี้ฉันก็ไม่มีงานใช่มั้ย ” “ ใครบอก มีอีกเยอะ ” ห๊า!! ไอ้บ้านี่มันจะใช้แรงงานฉันไปถึงไหน “ กลับๆ ไปแล้วนะครับพิม ” “ ค่ะ ” สงสัยยัยพิมคงเคลียร์งานอีกนาน สมน้ำหน้า เป็นไงล่ะ วันๆเอาแต่นั่งแต่งหน้า