Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

16
‘ เกมพนันขโมยหัวใจ ’


         ฉันเดินขึ้นชั้นห้องเรียนโดยมีโทโมะคอยโอบไหล่ฉันไว้ตลอดเวลา จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนของฉัน เขาก็ยังเดินตามมานั่งข้างๆ ฉันด้วย

"กินข้าวก่อน เดี๋ยวอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง -__-" แล้วโทโมะก็เปิดกล่องอาหารออก ก่อนจะยื่นมาทางฉัน

"กริ๊ดดดดดด~ ยัยแก้ว แกไม่กินฉันกินเองก็ได้ >_< น่ากินชะมัดเลย" ยัยเฟย์ทำท่าทางกระดี๊กระด๊า เมื่อเห็นอาการเช้าที่โทโมะเตรียมมาให้ฉัน

"แต่ฉันจะให้แฟนฉันกินคนเดียว คนอื่นอย่ามายุ่ง -_-" โทโมะหันไปพูดใส่ยัยเฟย์ ก่อนจะยัดเยียดกล่องข้าวนั่นมาตรงหน้าฉัน

          ฉันเงยหน้ามองเขานิดหนึ่ง ซึ้งเขาก็ทำหน้าตาแป๋วแหวว แล้วพยักหน้าบอกให้ฉันกิน

"นายทำของอย่างนี้มาให้แก้วจังกินได้ยังไง มีแต่น้ำมันทั้งนั้น ดูสิไข่ดาวนี่นำหมันเยิ้มเชียว" เคนตะวิจารณ์ อาหารที่อยู่ภายในกล่องข้าวทันทีที่ฉันเปิดมันออก

"ก็ต้องได้รับไขมันมั่งดิ ยัยนี่ผอมแห้งแรงน้อยจนตัวจะปลิวอยู่แล้ว เพราะไอ้อาหารญี่ปุ่นชีวิจิตอะไรของนายนั่นแหละ" (ได้ข่าวว่านายก็เป็นคนญี่ปุ่น) โืทโมะเถียงกลับ

          ทั้งคู่หันมามองกันด้วยสายตา (  -_-) +++ (-_-  ) อาฆาตแค้นมาตั้งแต่ชาติปางก่อน และลุกขึ้นยืนเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
"แต่อาการของผมก็มีคุณประโยชน์ ไม่มีไขมันส่วนเกินและคอเลสเตอรอลสูงจนเกินความจำเป็นของร่างกายแก้วจังนะ แต่ของนายมันมีแต่น้ำมันเยิ้มแบบนี้มีหวีงแก้วจังได้พองเป็นปลาวาฬอืดแน่ๆ "
 
          เอ่อ...เคนตะ นายยกตัวอย่างมาซะฉันนึกถาพออกเลยอ่ะ -_-^ มันอุบาทว์มากจริงๆ
 
"แต่มันก็ต้องมีบ้างแหละน่า ไขมันในอาหารที่ฉันเนี่ย ฉันเผื่อไว้วันอื่นที่แก้วไม่ได้กินไขมันเฉยๆ เฟ้ย !!! -_-"
 
          เอ่อ...โทโมะ ไขมันนี่มันแบ่งไปเผื่อวันอื่นได้ด้วยเหรอ นี่ไขมันนะ ไม่ใช่น้ำในโหนกอูฐ จะได้กักเก็บเผื่อวันอื่นได้น่ะ -_-^
 
"แต่ถ้าได้รับไขมันเยอะไป มันก็จะไม่ดีต่อสุขภาพนะ บางทีแก้วจังอาจจะกลายเป็นโรคอ้วน แล้วตามมาด้วยโรคแทรกซ้อนอื่นๆ อีก เช่น โรคไขมันอุดตันในเส้นเลือด โรคไขข้ออักเสบ และหลายๆ โรค รวมทั้งโรคหัวใจด้วย -__-"
 
          หมายความว่า... ถ้าฉันกินอาหารกล่องนี้ ฉันจะตายใช่มั้ยเนี่ย T^T
 
"ก็แค่มื้อเดียว -__-"
 
"มื้อเดียวก็ส่งผลไปถึงอนาคตได้ อีกอย่างผมไม่อยากให้ลูกของผมที่เกิดกับแก้วจังเป็นโรคอ้วน -__-"
 
"ยัยนี่จะมีลูกกับนายได้ยังไง เขาต้องมีลูกกับฉันต่างหากเฟ้ย!!! ต่อให้ลูกฉันเกิดเป็นรคอ้วนฉันก็ไม่หวั่น เพราะเด็กตัวอ้วนตุ้ยนุ้ยน่ารักจะตาย -___-"
 
"ใครจะไปมีลูกกับพวกนาย หา!! =O="
 
"เธอไง!"
 
          ไอ้สองคนนั้นตอบออกมาพร้อมกัน เล่นเอาฉันต้องชะงักลงไปทันที
 
"ผมต่างหากที่เป็นสามีแก้วจัง -_-"
 
"ฉันเป็นแฟนแก้ว เดี๋ยวสักวันเขาก็ต้องหย่ากับนายแล้วมาแต่งงานกับฉัน"
 
"นี่ช่วยเงียบๆ กันหน่อยได้มั้ยเล่า ฉันจะอ่านหนังสือ =O=!!" ฉันตะโกนห้าม ศึกไอ้สองคนนั้นไปอีกครั้ง
 
"เธอนั้นแหละที่ต้องเงียบ นี่มันศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายหน้าตาดี -O-!!!!" ไอ้สองคนนั้นพูดพร้อมกันอีกครั้ง เล่นเอาฉันอึ้งไปอีกรอบ
 
          พร้อมกันและเหมือนกันแม้กระทั่ง ศักดิ์ศรีของผู้ชายหน้าตาดี -____-^
 
"นายแค่แฟน อย่ามาเทียบกับฉันที่เป็นสามีเลยดีกว่าน่า -___-"
 
"นายก็แค่สามีปลอมๆ มีหลักฐานอะไรที่มายืนยัน หา -_-!!"
 
"นายมันก็แค่ได้เป็นแฟนเพราะตำแหน่งบ้า ๆ บอ ๆ อะไรนั่นเหมือนกันแหละน่า ไม่ใช่แฟนที่เกิดจาดความรักซะหน่อย -___-"
 
"ไอ้สามีอะไรของนายมันก็แค่สิ่งที่นายสมมติขึ้นมาเองน่ะแหละ เคยถามยัยนี่มั้ยว่าเขารักนายหรือเปล่า นายมันก็แค่เพื่อนตอนเด็กๆ ของยัยนี่ด้เท่านั้นแหละ"
 
"แต่ผมก็ยังรักเขา แต่นายไม่ได้รักเขา และเขาก็ไม่ได้รักนายแม้แต่น้อยอย่างนี้นายจะพูดได้ยังไง ว่าแก้วเป็นแฟนนาย -_-"
 
"คนเราน่ะมีความรู้สึกตลอดเวลา ถ้าคบกันแล้วก็อยู่ร่วมกันไปเรื่อยๆ มันก็ต้องมีสักวันที่เราจะรักกันจริงๆ แล้วก็คบกันแบบแฟนจริงๆ -__-"
 
"เท่ากับว่า นายจะสารภาพว่านายไม่ได้รักแก้วอย่างนั้นเหรอ -___-"
 
"เปล่าเลย ฉันตกหลุกรักยัยนี่ตั้งแต่ประกวด Sassy Girl แล้ว -__-"
 
           และทันทีที่เขาโพล่งประโยคนี้ออกมาเสร็จ ทุกคนในห้องก็ต่างทำหน้าตาและเสียงที่ตกใจ โดยเฉพาะยัยเฟย์ที่นั่งช็อกไปกับคำพูดที่นายโทโมะเพิ่งพ่นออกมา
 
"แต่ฉันเหนือกว่า เพราะฉันตกหลุกรักแก้วจังตั้งแต่ห้าขวบแล้ว -__-;"
 
          และหลังจากที่เคนตะพ่นประโยคนี้ออกมา ทุกคนในห้องก็พากันทำหน้ายิ่งกว่าตกใจ แล้วกระซิบกระซาบกันไปต่างๆ นานา แล้วก็ชี้มาทางฉันด้วย T^T'
 
          อ๊าาาาาาาาาา~~ นี่ทุกคนกำลังคิดอะไรกับฉันอยู่นะ TOT ไอ้พวกบ้านี่ก็กรุณาหยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้น้าาาาา...~
 
"งั้นเรามาพนันกันมั้ย -__-"
 
          คำพูดของโทโมะ ทำให้ทั้งห้องเงียบงันลงอีกครั้ง
 
"ได้เลย =__="
 
          คำตอบของเคนตะก็ยังทำให้ทุกคนเงียบกันอยู่เหมือนเดิม
 
"ใครทำให้แก้วบอกรักได้ก่อน คนนั้นชนะ!!"
 
         แล้วอีตาสองคนนั้นก็พูดขึ้นพร้อมกันดังลั่นห้อง
 
          ตอนนี้พวกเขากำลังจ้องหน้ากัน แล้วเริ่มมีเรดาร์เปรี๊ยะๆ (  -_-) +++ (-_-  ) ปรากฏขึ้นมาเป็นระยะๆ
 
          นี่พวกเขา...คิดจะทำอะไรกันล่ะเนี่ย พวกเขากำลีงจะท้าพนันกันอยู่ แถมเป็นพนันที่ดันมีฉันเป็นตัวตัวสินอีกต่างหาก จะปฏิเสธก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะตอนนี้มีสักขีพยานเป็นเพื่อนนักเรียนในห้องฉันและห้องข้างเคียงรวมๆแล้วก็เกือบๆ ร้อยเห็นจะได้
 
          ไม่น้าาาาา.... ฉันไม่อยากเป็นชนวนพนัน >O<~
 
 
.
.
 
          หลังจากที่พวกเขาท้าพนันกันเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับสักขีพยานเกือบร้อยๆ คนแล้ว โทโมะก็กลับห้องเรียนไป ส่วนเคนตะก็ยังนั่งอยู่กับฉันเหมือนเดิม
 
          ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ นี่เขาคือเด็กผู้ชายที่ฉันเคยชอบหรือไงกันนะ ฉันถึงได้ไม่กล้ามองหน้าเขาอ่ะ T^T แต่ถ้าเกิดใช่ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ (?)
 
"แก้วจัง รับข้อสอบซะทีสิ"
 
          เคนตะที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันเรียกสติฉันให้กลับคืนมา หลังจากที่ฉันนั่งเหม่ออยุ่นาน เขาก็ยื่นกระดาษข้อสอบ พร้อมกับกระดาษอะไรบางอย่างมาให้ฉัน
 
          ฉันวางกระดาษข้อสอบลง และหยิบกระดาษที่เคนตะยิ่นมาให้พร้อมกับข้อสอบ
 
‘เที่ยงนี้ ไปกินข้าวด้วยกันนะ ^^’
 
          ฉันอ่านข้อความในนั้นจบ ก็หันไปมองหน้าเจ้าของคำถามช้าๆ ก็พบว่าเขากำลังทำภาษามือบอกให้ฉันรู้ว่าไปกินข้าวกลางวันด้วยกันนะ ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งเลยพยักหน้าตอบเขาไป ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงไปทำข้อสอบที่เพิ่งได้รับมาอย่างตั้งใจ
 
          เพื่อเกรด 4 เพื่อค่าขนม สู้ๆ v(-.,-)v
 
          ....ทำไปได้ยังไม่ถึงสามข้อ
 
"ยัยแก้วเธอนั่งไหน" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าห้อง ทำใหทุกคนหันไปมองจุดนั้นเป็นจุดเดียวรวมถึงฉันด้วย ก้เพราะว่าอีตานั่นมันเอ่ยชื่อฉันออกมาไง
 
          พอเงยหน้าไปมอง ก็เลยได้รู้ว่าเป็นใคร -.,-'
 
"ฉันนั่งอยู่นี่ ถ้าไม่ได้ตาบอดก็คงเห็น -_-"
 
"โทษที ฉันมองไม่เห็น เธอมันไม่มีอะไรหน้าจดจำ"
 
"ไอ้...ไอ้ผู้ชายปากเสีย นายจะว่าฉันไม่สวยก็พูดมาตามตรงเถอะ ไม่ต้องมาหลอกด่าฉันหรอก" ตอนนี้ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้ แล้วยืนด่าไอ้บ้าโทโมะนั่นทันที
 
          เหอะๆ สงสัยใช่มั้ย (?) ว่าทำไมอาจารย์คุมสอบไม่ด่า ก็ดูสิ Sassy Girl & Sassy Guy กำลังยืนด่ากันอยู่ ขืนเข้าไปห้ามมีหวังคนห้ามได้โดนด่าไปด้วยแน่ๆ เพราะงั้นอาจารย์ก็เลยไม่ค่อยอยากจะเสี่ยงสักเท่าไหร่ในการมาห้ามพวกฉัน
 
"อันนั้นน่ะมุก"
 
"..."
 
"ที่จริง...ฉันมองไม่เห็นเธอ เพราะฉันตาบอด"
 
"ตาบอดตงไหนไม่ทราบ นายสายตาดีกว่าฉันอีก -_-"
 
"เธอไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอ ว่าความรักมันทำให้คนตาบอดน่ะ ฉันน่ะ...รักเธอซะแล้ว ฉันก็เลยตาบอดจนมองไม่เห็นเธอ"เขาพูดพร้อมขยิบตาให้ฉันทีหนึ่ง ซึ่งอาการนั่นก้ทำให้นักเรียนในห้องพากันร้ิงโห่ร้องวี๊ดวิ้วใส่เป็นการใหญ่
 
          ส่วนฉันก็ยืนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศอยู่กับโต๊ะเรียนด้วยอาการ 'อึ้งๆ'
 
         เชื่อเถอะ ต่อให้ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ชายที่เราเกลียดเข้าไส้แค่ไหน (แต่ต้องหล่อ หน้าตาดี!!) แต่ถ้าเขามาพูดอย่างนี้ใส่เรา รายไหนรายนั้น ถ้าไม่หน้าแดงก็ต้องลองไปเช็กเพศตัวเองให้ดีๆ แล้วล่ะ -/ / /-
 
"มะ...มีอะไร -/ / /-"
 
"คอว่ากลางวันนี้ ฉันจะชวนเธอไปกินข้าวน่ะ ไปด้วยกันนะ -/ / /-" โทโมะถามฉันไป หน้าแดงไป
 
"ไม่ได้! ก็ฉันชวนแก้วจังก่อนแล้วนี่นา >O<" เคนตะลุกขึ้นยืนคัดค้านการไปกินข้าวกลางวันของฉันกับนายโทโมะ อย่างโจ่งแจ้ง จนเพื่อนทั้งห้องเริ่มจัลตามองมาที่เราสามคนเป็นจุดเดียว
 
"ไม่สนอ่ะ ก็ฉันมาชวนที่หลัง ยังไงแก้วก็ต้องไปกับฉันอ่ะ -_-^"
 
          เอ่อ... งงแฮะ คนที่มาทีหลัง แล้วทำไมได้กินข้าวกับฉันอ่ะ -__-^';
 
"ไม่เอา แก้วจังรับปากกับฉันแล้วนี่นา ว่าจะไปกินกับฉันอ่ะ T-T" เคนตะหันหน้ามามองฉันแบบอ้อนวอนฉันด้วยสีหน้าที่เหมือนคนที่กำลังร้องไห้
 
          อย่าทำหน้าอย่างน้านนนนนน~...มันทำให้ฉันใจอ่อนนน... TOT~
 
"ไม่สนอ่ะ ยัยปีศาจาจเธอต้องไปกินข้าวกับฉัน ไม่งั้นคืนนี้ฉันฉุดเธอเข้าห้องนอนแน่"
 
          อ๊าาาา...นายพูดอะไรออกมา ไอ้ผูเชายปากอย่างกับปลิงลูกครึ่งน้ำจืดกับน้ำเต็ม
 
"วี้ดวิ้ว~ ฉุดเข้าห้องนอนอ่ะ ฉุดไปทำอะไร" เสียงโห่แซวออกจากไอ้แข่ว -__-^ เพื่อนนักเรียนชายของฉันคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้โทโมะหันไปมองทันที

"ฉุดไปฆ่าแกมั้ง ไอ้หัวขี้ -__- ถามจริงเถอะ ตอนเช้าก่อนมาโรงเรียน ใช่เวลาเอาหัวจุมโถส้วมที่อุดมไปด้วยอึเหลืองอร่ามนานเท่าไหร่ หา!! อ้อ! เผอิญว่าฉันไม่ชอบสีเหลือง ถ้าพรุ่งนี้แกยังไม่เปลี่ยนสีผม ฉันจะตามไปยัดแกลงโถส้วมที่บ้าน ไอ้หัวขี้"

          ทันทีที่ไอ้บ้าโทโมะด่าเสร็จ สถานการณ์ภายในห้องก็เงียบลงอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ทุกคนกำลังดูอาการของไอ้แข่ว -__-^ ฉันล่ะเอือมกับชื่อมันจริงๆ อยู่โรงเรียนนานาชาติหน้าตาก็ออกจะไฮโซดันชื่อแข่ว แต่ก็เอาเถอะ...

          เพราะตอนี้ทุกคนกำลังเงียบสนิท เพื่อดูอาการของไอ้แข่ว -__-^

"-_-"
 
"=_="
 
"T-T"
 
"TT-TT"
 
"TTOTT แง้~ ผมจะไปเปลี่ยนสีผมเดี๋ยวนี้ล่ะคร้าบบบ~ ฮือๆๆๆ TOT" จู่ๆ มันก็ปล่อยโฮออกมา แล้ววิ่งหนีออกนอกห้องเรียนไปทันที
 
          โทโมะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมาคุยกับฉันต่อ
 
"ไปกินข้าวกลางวันกับฉันเถอะ -_-"
 
"ฉันไม่ให้ไป -_-"
 
"ฉันถามแก้วไม่ได้ถามนาย -_-"
 
"แต่ฉันจะตอบแทนอ่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า >O<"
 
"มี!! เพราะแก้วต้องไปกับฉัน -_-"
 
"ก็ไม่ให้ไปอ่ะ"
 
"ก้จะให้ไปอ่ะ "
 
"โว้ยยยย...>O< หุบปากกันซะทีเซ่...ไปกันทั้งคู่นี่แหละ จะได้จบๆ กันไปซะที >O<!!"
 
 
 
          ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในโรงอาหาร โดยมีผู้ชายสองคนกำลังนั่งจ้องหน้ากันราวกับจะกินเลือกกันอยู่               (  -_-)+++(-_-  ) ตรงหน้าฉัน ซึ่งนั่นก็ทำให้โรงอาหารเงียบยิ่งกว่าป่าช้าวัดไผ่อีก (วัดไผ่ = ละไว้ในฐานเข้าใจ)
 
          ทั้งๆ ที่มีอาหารวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าฉัน ทำไมฉันกินไม่ลงเลยสักคำเดียวนะ มันแปลกประหลาดมาก ใช่! เพราะฉันต้องคอยระวังรักษาการณ์ไม่ให้พวเขาฆาตกรรมกันในโรงอาหารแห่งนี้ไง =_=
 
"นี่ พวกนายกินข้าวกันซะทีเซ่ ฉันหิวข้าว (~O~)"
 
"เธอหิวก็กินไปก่อนดิ กระเพาะเธอไม่ใช่กระเพาะฉัน (  -_-)++" โทโมะตอบฉันในขณะที่ยังจ้องตากับเคนตะอยู่
 
"แก้วจังกินก่อนเถอะ ฉันยังไม่หิว ++(-_-  )" เคนตะตอบขึ้นบ้าง
 
"แต่ฉันมากินข้าวกับพวกนาย ไม่ได้มานั่งกูพวกนายฆ่ากันตายกลางโรงอาหารนะ TTOTT"
 
"มันก็เรื่องของเธอ (  -_-)++++(-_-  )!!" ทั้งสองคนกำลังจ้องตาเพื่อจะสูบชีวิตอีกฝ่ายอยู่ตอบพร้อมกันเสียงดัง เล่นซะฉันแทบบ้านไปเลยทีเดียว T-T
 
          ฉันนั่งมองอยู่สักครู่หนึ่ง
 
"ถ้าพวกนายไม่ยอมกินข้าวกันนะ ฉันจะให้พวกนายทำแบบนั้นกลางโรงอาหารนี่แหละ -O-!!" ทันทีที่พูดจบ มือของทั้งคู่ก็จับช้อนแล้วตักอาหารขึ้นมาทันที แต่สายตาของพวกเขาก็ยังจ้องกันอยู่ดี -_-^^;;
 
          นี่ถ้ามันจะเลิกจ้องกันสักห้าวิ มันจะตายหรือเปล่าเนี่ย -_-^
 
          พวกเขากำลังอ้าปากเอาข้าวเข้าปาก แล้วเคี้ยวช้าๆ แต่หนักแน่น ราวกับกำลังเคี้ยวม้ามของอีกฝ่ายอยู่ T-T ดูมันน่ากลัวยังไงชอบกลอ่ะ
 
          นักเรียนที่อยู่ภายในโรงอาหารต่างจ้องมาที่โต๊ะฉันเป็นหนึ่งเดียว จนแทบจะไม่กินข้าวกันเลยด้วยซ้ำ ฉันเลยกระซิบบอกสองคนนั้นทันที
 
"นี่พวกนายเลิกจ้องตาเหมือนจะฆ่ากันตายซะทีเถอะ คนอื่นเขามองหมดแล้ว รู้ตัวหรือเปล่า ฉันอายเขา T-T"
 
          ทั้สองคนได้ยินสิ่งที่ฉันพูดก็ลุกขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะหันหน้าไปคนล่ะทิศละทาง และตะโกนนออกมาอย่างดังลั่นโรงอาหารว่า...
 
"ใครไม่อยากตาย ก็กินข้าวกันไป นี่มันเรื่องของหัวใจ คนอื่นไม่เกี่ยว!!!" พอพูดจบ ทั้งคู่ก็ลงมาจ้องหน้ากันเหมือนเดิม -[ ]-
 
          โอยยยย~ ...ฉันอยากจะบ้าตาย เมื่อไหร่ช่วงพักกลางวันจะหมดเวลาซะทีเนี่ย ฉันไม่อยากดูศึกนองเลือก กระเทยควายยิม TOT
 
------------------------------------------------------
 
สวัสดีตอนบ่ายเจ้าาาาาา ~ >[]< '
เอามาฝากอีกสักตอนเพื่อจะมีคนลืมอ่ะน่ะ  .,,,,
...เอาล่ะไม่มีอะไรล่ะ >.,<'
ขอตัวกลับไปอ่านนิยายของคนอื่นก่อนนะเจ๊ะ :PP
 
Date : 05-12-2012
Time : 13:50 P.M. '