รอเธอหันมา

"อือ~ พี่เป็นอะไรอ่ะ" ฉันตื่นขึ้นมาอีกตื่นบนเครื่อง ใกล้จะถึงแล้ว พอตื่นขึ้นมาฉันก็หันไปมองโทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆ

ทำไมพี่เขาหน้าเศร้าจังเลยอ่ะ เป็นอะไรรึเปล่าน๊า?

"เปล่าหรอก เรานอนเถอะเดี๋ยวเครื่องก็จะลงแล้ว" โทโมะหันมาตอบ แล้วก็หันหน้าไปทางอีก

"ฟังอะไร ฟังด้วยคนซิ" ฉันเห็นที่โทโมะสวมหูฟังอยู่ ฉันเลยไปแย่งมาข้างหนึ่งแล้วก็มาสวมหูตัวเอง

เดินจับมือกัน ทุกข์สุขด้วยกัน
หัวเราะร้องไห้ด้วยกันมานานเท่าไหร่ ฉันไม่เคยลืมจากใจ
วันที่เรายิ้ม วันที่ทะเลาะ
ภาพวันและคืนเหล่านั้น จะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป

ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน
อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ
แต่ต่างกันแค่เพียง ในตอนนี้

ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน
ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างมาด้วยกัน
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ
ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ

เพลงและของขวัญ ตั๋วจากโรงหนัง
จดหมายที่ส่งให้กันในวันที่ห่าง ฉันนั้นยังคงเก็บไว้
วันที่เหนื่อยล้า ถ้อยคำที่ปลอบใจ
ภาพวันและคืนเหล่านั้น จะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป

ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน
อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ
แต่ต่างกันแค่เพียง ในตอนนี้

ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน
ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างมาด้วยกัน
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ
แต่ก็เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ

ไม่รู้ว่าเธอ ไม่รู้ว่าจะได้ยินเพลงนี้รึยัง
อยากจะให้เธอช่วยมารับฟังว่าฉันนั้น คิดถึง...

ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน
ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างมาด้วยกัน
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ
ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ

ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน
ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างผ่านมาด้วยกัน
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ
แต่ก็เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ
ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง ได้ผ่านมาด้วยกัน
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ
แต่ก็เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ (เพราะเธอ)

(ช่วงที่ดีที่สุด - บอย ป๊อด)

พี่ฟังเพลงอะไรเนีั่ย เศร้าจัง TT

"เปลี่ยนเพลงได้เปล่าอ่ะ มันเศร้า" ฉันหยิบมือถือของพี่โมะมาดูเพลง แต่พอเงยหน้าขึ้น กลับเจอพี่โมะที่น้ำตา

ไหลออกมา จนฉันตกใจ

"พี่ร้องไห้ทำไม? เป็นอะัไรรึเปล่า? บอกแก้วได้นะ" ฉันหันไปจับไหล่ของพี่โทโมะไว้ ร้องไห้ทำไมอ่ะ

ร้องไห้ทำไมอ่ะ เป็นห่วงจังเลย

"ไม่ได้เป็นอะไรนะ เพลงมันเศร้าเกิน" พี่โมะพูดแล้วก็ปาดน้ำตาที่หน้าตัวเองออก โกหกเนียนจังเลยนะ แก้วไม่ได้

โง่ถึงจะไม่รู้ว่าพี่ร้องไห้อ่ะ แค่ยังไม่รู้ว่าพี่ร้องไห้ทำไมแค่นั้นเอง?

"ถึงไทยเราก็คงต้องทำเป็นไม่รู้จักกันเหมื่อนเดิมใช่ไหม?" ฉันพูดขึ้นมา

"..." พี่โทโมะไม่ได้ตอบ เพียงแต่จับมือฉันไว้ แต่ถึงพี่เขาไม่ตอบ ฉันก็รู้แล้วแหละ ว่าถึงไทยฉันต้องทำตัวยังไง

สนามบิน

          ตอนแรกก็คิดถึงประเทศไทยมากๆเลยนะ แต่พอคิดว่ามันถึงประเทศไทยปุ๊บ ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นที่อังกฤษ

คงต้องลืมมันไป คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น แต่จะทำไงได้จะให้ลืมว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันคงทำไม่ได้..

           พอเครื่องลงปุ๊บเราสองคนก็จับมือกันเดินลงมาจากเครื่อง แต่พอเหยียบพื้นแผ่นดินไทยปั๊บ พี่โมะก็ปล่อย

มือฉันแล้วก็เดินออกไปเลย เหมือนคนที่ไม่รู้กัน ฉันก็ได้แต่ตกใจแต่ก็ต้องยอมรับว่ายังไงเรื่องของเราก็เป็นไปไม่

ได้ ในเมื่อพี่เขามีคนที่รออยู่นั้นก็คือพิม แล้วพิมก็เป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่มีทางหักหลังเพื่อนของฉันแน่

"เศร้าจังแฮะ" บ่นงึมงำกับตัวเอง มือก็ลากกระเป๋า ตาก็มองหาพี่โมะที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้ว

"เฮ้อ~ กลับบ้านดีกว่้า" เมื่อมองหาพี่โมะแล้วไม่เจอก็เลยตัดใจกลับบ้านดีกว่า

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ เรื่องนี้นานโครตแบบว่า คิดไม่ออกอ่ะ ฮ่าๆ ช่วยเม้นโหวตหน่อยน๊า ไม่มีคนอ่านแล้วล่ะมั้ง ลืมกันไปแล้วสิ ขอโทษนะครับ รักรีดเดอร์ทุกคนน๊า