บำเรอรัก...... Ver. TK
9.8
aeytomokaew
แชร์นิยายฟิคชั่น
16)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ แก้ว !!!!!”
ชายหนุ่มตะโกนลั่น เมื่อเห็นภาพคนที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวที่ตนรัก เค้าลืมคิดเรื่องนี้ไปได้ไง เค้าลืม
ได้ไงว่า แก้วนอนคนเดียวไม่ได้ ทุกครั้ง เธอต้องมีแม่นมคอยอยู่ด้วย แล้วนี่ นอกจากที่เค้าจะพาเธอ
มา เค้ากลับทิ้งเธอให้โดดเดี่ยวคนเดียว ชายหนุ่มหน้าเศร้า รีบก้าวเดินไปที่เตียง มือแกร่งช้อนร่าง
งามที่กำลังดิ้นละเมอฝันร้าย เหมือนคนกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่าง
ภายในใต้จิตสำนึกของเธอ
“ แก้ว!... เธอต้องสู้กับมันสิ แก้ว ”
โทโมะ เอ่ยร้องเรียกคนรักที่กำลังดิ้นพร่าน มือบางตบตีไปในอากาศ ดวงตางามที่กำลังปิดแน่นมีหยด
น้ำตาไหลออกมา เค้ามองอย่างเสียใจ ซบหน้าลงบนไหล่บางกระชับอ้อมกอดเธอแน่นขึ้น เหมือนจะ
เป็นที่พึ่งและแสงสว่างให้เธอ
“ ไม่เป็นไรน่ะ...พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวน่ะ....พี่จะไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียวอีกแล้ว ”
ชายหนุ่มต่อสู้ต่อกร กับเธออยู่พักใหญ่ ก่อนวางร่างบางจะสงบลง ดวงหน้างามแดงและซีด ซบลงบน
แผงอกของเค้า แม้เธอจะหยุดดิ้นลง แต่เค้าเชื่อว่าเธอกำลังที่จะต่อสู้ กับความทรงจำที่เลวร้าย ที่
ย้อนมาทำร้ายเธอทุกครั้ง โทโมะผละใบหน้าออกจากเธอ วางร่างในอ้อมกอดลงบนหมอนนุ่ม จัด
ให้นอนในท่าสบาย ก่อนที่เค้าจะล้มตัวนอนลงข้างๆ คว้าเอวบางให้หันหน้ามา และตระกองกอดร่าง
บางไว้ และเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ภาพของทั้งคู่ทำให้คนที่แอบมองอยู่ใจร่วงหล่นไปอยู่ตาตุ่ม มือเรียวค่อยๆปิดประตุกลับให้ตามเดิม
ร่างสูงเพรียวทรุดตัวลงนั่งชันเข่ากับผนังอย่างหมดแรง ใบหน้างามเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา พี่ชาย
เค้ารักผู้หญิงคนนั้นมากเหลือเกิน มากซะจนเธอรุ้สึกว่ามันเป็นความรักที่น่าอิจฉา ความรักที่ยิ่งใหญ่
จนเธอแพ้ทางตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ
“ ฮึก....ทำไมโชคชะตาต้องกลั่นแกล้งฉันด้วย...ฮือๆๆ ทำไมฉันต้องรักพี่ชายตนเอง ฮึก
ถ้าฉันไป...ฉันคงไม่ต้องมาเห็น...ฮึก...ภาพเจ็บปวดใช่มั้ย”
**
แสงแดดยามเช้าสาดส่อง ขนตายาวงอนค่อยๆเลื่อนไหวตามดวงตากลมโตที่กำลังกระพริบลืมตาขึ้น
ตามสัญชาติญาณ ใบหน้าสวยมุ่ยลง รีบหันหนีแสงซบลงบนแผงอกกว้างของใครอีกคน ร่างสวย
ชะงักค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกความอึดอัดที่เอวของเธอ
“ นายโทโมะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด”
แก้วกรี๊ดลั่น เมื่อพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดรัดของผู้ชายที่เธอเกลียดที่สุด มือบางผลักร่างหนาออก
ไปสุดแรงเกิด รีบลุกขึ้นหนีทันที พร้อมมองสำรวจตนเอง ก่อนจะถอนหายใจ เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าตน
เองยังอยู่ครบ
“ ฮ้าวววว ตื่นแล้วหรอ แล้วนี่จะโวยวายทำไม ”
โทโมะเอ่ยด้วยความงัวเงีย ลุกขึ้นนั่งมองร่างระหงกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับแสง
“ นี่นาย...ฮึ่ย ฉันไม่คุยด้วยแล้ว ฉันจะกลับบ้าน ”
แก้วทำท่าฮึดฮัด เมื่อเห็นว่านี่คือห้องของเขา ไม่ใช่ห้องของเธอตามที่คิด ขาเรียวงามก้าวเดินไปที่
ประตู มือเรียวเอื้อมไปจับลูกบิด แต่มือขาวและใหญ่กว่าเอื้อมมาจับมือเธอและกระชากให้หันกลับ
ไป
“นี่นาย..ปล่อยฉันน่ะ ฉันจะกลับ ”
“ เธอยังไปไหนไม่ได้ ต้องมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ”
“ เหอะ คุยกันหรอ เราไม่มีอะไรที่ต้องคุยกันอีก ”
“ นี่แก้ว คุณหยุดหาเรื่องผมได้แล้ว หยุดทำตัวเป็นเด็กเสียที ”
โทโมะตะคอกใส่เธออย่างโมโห กระชากแขนเรียวเข้ามาในห้อง ก่อนจะจับเธอนั่งลงบนโซฟา
โดยเขานั่งกุมแขนเล็กไว้แน่นข้างๆเพื่อไม่ให้เธอหนี
“ทีนี้หยุดดิ้น แล้วตั้งใจฟังฉัน.....เรามาเริ่มต้นใหม่กันมั้ยแก้ว ที่ผ่านมันรู้ว่าฉันเลว ลำให้เธอเสียใจ
แต่แค่คำๆเดียว คำนี้มันพอจะทำให้เธอเปลี่ยนใจได้มั้ย แค่คำว่าฉันรักเธอแค่นี้พอมั้ย”
โทโมะเอ่ยเสียงเศร้าและจริงจัง แก้วทำหน้าเย็นชา ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอไม่อยากกับ
ไปเจ็บปวดอีกแล้ว พอเถอะ แค่นี้เธอก็บอบช้ำเกินพอแล้ว
“ เรารักกันไม่ได้หรอกโทโมะ...ทางที่เราเดินมันต่างเป็นเส้นขนาน ...ต่อให้ฉันยกโทษให้นาย
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่เกลียดนาย ฉันเกลียดคนอย่างนายที่สุด”
คำพูดที่เสียดแทงหัวใจของคนที่ตนรัก มันทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น มือหนาค่อยๆคลายมือที่
กุมออก ก่อนจะเบือนหน้าหนีเธอไปอีกทางเช่นกัน
“ เมื่อเธอไม่เชื่อฟังฉัน...ฉันก็จะไม่อ่อนโยนกับเธอแล้วเหมือนกัน...นับแต่นี้เธอไม่ต้องไปทำงานที่
บริษัทแล้ว ฉันไล่เธอออก ”
“ ว่าไงน่ะ..นายมันบ้าไปแล้ว บริษัทนั่นเป็นของพ่อฉันน่ะ นายมีมีสิทธิ์ไล่ฉันออก ”
“หึหึ ใครว่าไม่ได้ เพราะฉันถือหุ้นใหญ่ที่สุดในบริษัทพ่อของเธอ ..ถ้าเธออยากได้มันกลับมาล่ะ
ก็ ..เธอต้อง ”
“ ฉันอะไร ....”แก้วเอ่ยเสียงเย็น พยายามข่มอารมณ์โกรธไว้ มองดวงตาเรียวคุ่นั้นที่จ้องเขม่งมาที่
เธอ
“ เธอต้องหาเงินมาซื้อหุ้นเธอคืน”
“หึหึ..ก็แค่เงิน เท่าไรกัน นายซื้อหุ้นของพ่อฉันไปเท่าไร ฉันจะให้นายเป็น 2 เท่า ”
“55+ ใจเด็ดจัง ...อืม ฉันซื้อหุ้นของพ่อเธอมาก็ ทั้งหมด 1000 ล้านบ้าน ถ้า 2 เท่าก็ 2000 ล้านใช่
มั้ย งั้นก็เอาเงินมาให้ฉันสิ ”
“ 2000 ล้าน...ทำไมแพงแบบนี้นายโกงฉันใช่มั้ย ”
“ เปล่าโกง..ฉันพูดจริง ฉันให้เวลาเธอ24 ชั่วโมง ไปเอาเงินมาสิ ”
โทโมะเอ่ยเหมือนมีชัยเหนือกว่า หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างเจ็บใจ คว้าคอเสื้อคนตรง
หน้าเข้ามาหา อย่างเอาเรื่อง
“ เงินมากมายขนาดนั้น ..ฉันหาให้นายไม่ได้หรอก ”
“ หึหึ..งั้นมาลองทำตามข้อสนอฉันเอามั้ย ”
“ ข้อเสนออะไรของนาย ไอ้ผีดิบ ”
แก้วผลักร่างสูงออกไป แต่เธอกลับถูกแขนแกร่งคว้าเอวเล็กเธอไปกอดแนบชิดแทน ใบหน้าหล่อใส
ก้มลงประชิดใบหน้างาม
“ อยากได้หุ้นพ่อของเธอคืนใช่มั้ย..อืม ฉันยกให้ ถ้าหากเธอนอนกับฉันแทนเงินนั้นหมดนั่น ฉันคิด
ไม่แพงหรอก เธอนอนกับฉันครั้งหนึ่ง ฉันคิด 1 ล้านก็พอ พูดง่ายๆ ขายตัวแลกหุ้น ”
เผียะ ! เผียะ !มือเล็กฟาดไปที่ใบหน้าใสอย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าสวยขึ้นสี ด้วยความโกรธ
โทโมะยิ้มเยาะ หันหน้ากลับมา มองเธอ จมูกเขาแตะอยุ่ที่แก้มสวยสีระเรื่อ
“ ฮึก..คนเลว นายมันทั้งเลวทั้งโรคจิต ไอ้โทโมะบ้า ”
“ เธอไม่มีทางเลือกแก้ว....เธอเลือกเอา ระหว่างจะมาเป็นเมียฉันอย่างถูกกฎหมาย หรือเป็นแค่นาง
บำเรอ ที่ฉันเรียกมานอนเมื่อไหร่ก็ได้ ”
แก้วปล่อยโฮออกมา จ้องหน้าโทโมะอย่างโกรธแค้น โดยอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะอ่อนโยนหรือยอมให้
เธอเหมือนทุกครั้ง น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าหลั่งไหลออกมาจากดวงตากลมโต
“ ฮึกฮือๆ..ฉัน........”
“ว่าไง.....”
“ คุณเฟย์ไม่ยอมให้นายทำกับฉันแบบนี้หรอก ”
“ หึหึ ...ก็ได้ ฉันจะไม่บังคับเธอ ทุกอย่างของเธอขึ้นอยู่กับคุณเฟย์ใช่มั้ย งั้นฉันจะไปคุยเรื่องแต่ง
งานของเรากับคุณเฟย์เอง”
โทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงชัดเจน ก่อนจะปล่อยร่างบางของแก้วออกลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป
“ อย่าน่ะ...นายจะไปไหนน่ะ ไปหาคุณเฟย์หรอ ”
“ ใช่....ทำไมหรือเธอเปลี่ยนใจ อยากเป็นนางบำเรอฉันแทน ”
แก้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างไม่มีทางเลือก ทำไมชีวิตเธอต้องขึ้นอยุ่กับคุณเฟย์ด้วย ไม่เลย
ไม่จำเป็นสักนิด ชีวิตฉันฉันเลือกเอง
“ ถ้าฉันนอนกับนาย ฉันจะได้หุ้นของพ่อฉัน...ฮึก..คืนใช่มั้ย ”
“ใช่ ”
“ อย่างงั้นหรอ...ฮึก....นางบำเรองั้นหรอ เหอะๆ นางฟ้าจริญญา ของชาวไทย เป็นได้แค่นางบำเรอ
ของวิศว ตระกูลผู้ต่ำต้อย ”
“.......”
โทโมะนิ่งอึ้ง มองดูการกระทำของเธอ ร่างงามตรงหน้ากำลังปลดกระดุมชุดนอนช้าๆ ดวงตางามที่
ปริ่มไปด้วยน้ำตากำลังจ้องมาที่เขานิ่ง
“ ครั้งละ 1 ล้าน มันไม่มีค่าสำหรับฉัน..ฮึก....คุณเฟย์งั้นหรอ ฉันต้องเอาบริษัทพ่อฉันคืนมาโดยไม่
ต้องพึ่งคนแบบนั้น ”
“.......”
ชุดนอนที่เขาสวมให้ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งไปอีกทาง ขาเรียวงามค่อยๆก้าวมาหาเขา มือเล็กยก
ขึ้นแกะกระดุมเสื้อเขาออกทีละเม็ด โทโมะมองดูอย่างเงียบๆ ทำไมเขารุ้สึกไม่ดีใจกับการกระทำ
แบบนี้น่ะ ทั้งที่เขาควรดีใจไม่ใช่หรือไง ที่ได้คนที่ตนรักคืนมา แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเกลียดตน
เองอย่างบอกไม่ถูก
แก้วคว้าใบหน้าเขาให้ก้มลงจูบริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม ลิ้นเล็กแทรกซอนเข้ามาในโพรงปากชาย
หนุ่มอย่างไร้เดียงสา มือเล็กบางลูบไล้ไปตามแผงอกขาวของเขาเพื่อปลุกอารมณ์ มือหนาของ
โทโมะยกขึ้นกอดแผ่นหลังบางนวลเนียนมาแนบชิดร่างเขามากขึ้น แผ่นหลังของเขากระทบกับฝา
ผนังเหมือนหาที่ตั้งหลักกับการจู่โจมของคนตรงหน้า โทโมะจูบแลกลิ้นคนตรงหน้ากลับไปอย่างเร่า
ร้อน สติที่เขาเคยคิดว่าจะควบคุมแตกกระเจิง และเขาก็รอคอยโอกาสแบบนี้มาเกือบ4 ปี
“ อื้ม.....”
แก้วครางออกมา เมื่อมือสากยกขึ้นกอบกุมทรวงอกคุ่สวยของเธอ และบีบเคล้นมันอย่างหนักหน่วง
และรุนแรง จนเธอรุ้สึกเจ็บ โทโมะยังไม่ละจากการดูดเอาความหอมหวานจากปากเธอ มืออีกข้าง
คว้าเอวบางมาแนบชิดก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นให้ร่างเธอติดผนังและตนเป็นฝ่ายรุกแทน นิ้วเรียวลากไล้
ไปตามเรียวขางามก่อนจะจับมันขึ้นตั้งชัน และโถมร่างตนเองทับไว้ ก่อนจะเลื่อนมือตนเองขึ้นมากอบ
กุมทรวงอก บีบเคล้นมันอย่างแรง
“ อ๊า.....โทโมะ ฉันเจ็บ ”
NC จัดเต็มต่อตอนหน้าน่ะจ้ะ
อยากอ่านก็เม้น+โหวต
ตอนหน้า NC18+ ทั้งหน้าเลยค่า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
