จับใจนายเพลย์บอย

7.3

เขียนโดย lovefangfang

วันที่ 3 สิงหาคม พ.ศ. 2555 เวลา 17.31 น.

  24 ตอน
  165 วิจารณ์
  51.88K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.13 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

14)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
สุดท้ายฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี  เขื่อนก็ไปส่งเฟย์กับแก้วที่โรงแรมแล้วเดี๋ยวสามทุ่มจะมารับฟาง
ที่ร้านแต่เดี๋ยวนะเขื่อนไม่รู้ว่าฉันทำงานที่ไหนแล้วเขาจะมารับฉันได้ไง หรือว่าจะเป็น…………………..ป๊อปปี้
 

 
 
“ สวัสดีครับไม่ทราบว่าคุณฟางอยู่ไม่ครับ ”
 
“ฟางหรอค่ะเชิญทางนี้เลยค่ะ”
 
“ นี่ฟางจะมีคนมาหาจ๊ะไม่รู้ว่าคนที่จะมารับเรารึป่าวลองออกไปดู ”
 
  ฉันเดินออกไปกล้าๆกลัวๆและแล้วก็เจอกับผู้ชายวัยกลางคน  อย่างน้อยก็ไม่ใช่เขา กล้าๆหน่อยสิยัยฟางเธอไม่
ใช่คนแบบนี้นะฉันพยายามบอกกับตัวเอง
 
“ สวัสดีครับคุณฟางใช่มั้ยครับ  รถจอดอยู่ฝั่งทางนั้นครับ ”
 
“ ลุงค่ะ เขื่อนให้มารับหรอค่ะ ”   ฉันต้องถามเพื่อความแน่ใจก่อนถ้าพาฉันไปขายฉันจะทำยังไง
 
“ ครับคุณหนูรออยู่บนรถครับ ”
 
คุณลงคนขับรถเปิดประตูให้ฉันสงสัยว่าบ้านเขื่อนคงรวยมากคนขับรถไม่ซ้ำคนเลยจริงๆ
 
“ เอ่อเขื่อนทำไมนายไม่ลงไปตามฉัน ”  ทันทีที่รถมาฉันถามเขื่อนเพราะมันใช่ได้ที่ไหนให้ใครก็ไม่รู้ไปรับ
 
“ ถ้าฉันลงไปเธอคงจะมาด้วยแหละ ”.  เสียงทุ้มๆพูดขึ้น
 
“ นาย………นายป๊อปปี้  ถ้าฉันรู้ฉันไม่มีทางขึ้นรถเด็ดขาด ฉันว่าแล้วทำไมมันแปลกๆ ”
 
“ สายไปแล้วแหละสาวน้อยยังไงเธอก็ต้องไปกับฉัน………ออกรถ ” 
 
ทำไมเขื่อนถึงทำกับฉันแบบนี้ให้นายป๊อปปี้มารับได้ไง นี่ถ้าโทรมาบอกว่ามาไม่ถูกฉันนั่งรถเมย์ไปก็ได้
 
“ ทำไมไม่พูดเงียบอยู่ได้ ” ป๊อปปี้เริ่มบทสนทนา  
 
“ ก็ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายไง ”
 
“ หรือว่าคุยตรงนี้ไม่สะดวก  อยากจะคุยกับฉันสองต่อสองหรอ ” 
 
“ หยาบคายคุณมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ  ฉันเป็นผู้หญิงควรให้เกียดฉันบ้าง ”  ฉันอดทนกับคำพูดเขานานแต่เขาพูดมากเกินไป
 
“ อ่อ  ผมลืมไปว่าคุณคือผู้หญิงคนหนึ่ง  ………….ที่ขึ้นชื่อว่าเมียของผม ” 
 
ป๊อปปี้พูดประโยคสุดท้ายพร้อมจ้องหน้าฉัน เขาคงไม่รู้ว่าน้ำตาของฉันมันไหลออกมาพร้อมกับคำพูดที่น่ารังเกียด
นั้น  ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ทั้งๆที่ฉันพยายามที่จะลืมเรื่องคืนนั้นแต่เขากลับมาพูดแทงใจดำกับฉัน 
 
“ หยุดร้องไห้ซะทีน้ำตาของตามันไม่ทำให้ฉันรู้สึกผิดหรอ  ลงมา ”   ที่จริงผมก็รู้สึกผิดนะแต่ผมไม่เคยง้อใครอยู่แล้ว
 
“ ขอบคุณที่เตือนสติฉันค่ะ ”  ฉันรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าโรงแรมทันทีน้ำตาที่เคยหยุดกลับไหลลงมาอีกครั้งและ
ยังมากกว่าครั้งที่แล้ว  ผู้ชายคนนี้เขาไม่มีสำนึกจริงๆ
 
 
___tomo____
 
ผมมาโรงแรมตั้งแต่สองทุ่ม ทุกคนมากับครบคงมีแต่ป๊อปปี้และก็ฟาง  ผมรอเธอนานมากเลยออกมาข้างนอกนี่ก็
จะสามทุ่มและทำไมฟางมาช้าเขื่อนบอกผมว่าสงคนไปรับเธอ  และเรื่องที่ผมสงสัยก็คือผมเห็นรถป๊อปปี้จอดอยู่
ข้างโรงแรมถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน  ฟางนั่นฟางจริงๆด้วยทำไมไปนั่งตรงนั้นคนเดียวสงสัยไปไม่ถูกผม
รีบเดินไปหาเธอในสวนโรงแรมทันที
 
 
“ ฟาง  ฟางครับ ”  ผมหมั้นใจว่าผู้หญิงที่นั่งตรงนั่งตรงหน้าผมคือเธอแต่เธอไม่ยอหันหน้ามา  ผมจึงเดินไปนั่ง
ลงข้างๆเธอ ภาพที่ผมเห็นคือใบหน้าที่เคยหวานสวย  และ รอยยิ้มที่สดใสตอนนี้ไม่มีเลย  พบน้ำใสๆที่ไหล
รินออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ
 
 
“ ฟางครับ ฟางเป็นอะไรบอกพี่ได้นะ’   ผมจับไหล่เธอทั้งสองข้างให้หันหน้ามาทางผม
 
“  ฟางเกียดตังเองค่ะ  หือ  หือ ”   ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันต้องการที่ระบายบ้าง  ฉันสวมกอดร่างของโทโมะ
ทันทีที่เห็นแววตาของเขาตอนนี้เขาคือที่พักพิงของฉัน  โทโมะสวมกอดฉันกับเช่นกันอ้อมกอดของเขามันดู
อบอุ่นถ้าฉันได้รับอ้อมกอดแบบนี้เวลาฉันทุกข์คงจะเป็นยาที่ดีเหมือนกัน
 
 
“ ฟางเกียดอะไรตัวเองมีอะไรบอกพี่มาสิ  หรือว่าฟางหาพวกเราไม่เจอ ”
 
“ ค่ะ ฟางหาพวกพี่ไม่เจอแล้วฟางก็ร้องไห้อยู่ตรงนี้ไงค่ะ พี่โมะจะว่าฟางเป็นเด็กไม่รู้จักโตก็ได้นะฟางไม่ว่า ”
 
ฉันจำเป็นต้องโกหกพี่โมะจะให้ฉันบอกความจริงได้ไง  จะว่าไปก็ตลกดีนะร้องไห้เพราะหาเพื่อนไม่เจอพี่โมะเขาคิดได้ไงกัน
 
“ พี่ว่าเราเข้าไปในงานกันดีกว่า แก้วกับเฟย์คงรอฟางเย้แล้ว ”
 
“ ค่ะ  ”   ฉันยิ้มให้พี่โมะเขาดูเป็นคนที่อบอุ่นมากๆเลยแหละ
 
“ มาเดี๋ยวพี่เซ็ดน้ำตาให้คนสวยดีกว่า  ดูสิไม่สวยแล้วเนี่ย 55555 ”  ผมมีความสุขจังเลยใบหน้าหวานที่ขาวใส
ของเธอมันดึงดูดหัวใจของผมเป็นอย่างมาก
 
“ ขอบคุณค่ะ  เราไปกันเถอะ ”  ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาจึงรีบตัดบทไป
 
ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงแรมโดยมีมือของโทโมะที่กุมมือของฟาง  เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีสายตาคมค่อย
เฝ้ามองการกระทำของทั้งคู่อยู่เสมอ
 
 
____poppy_____
    ผมขับรถมาโรงแรมตั้งแต่หนึ่งทุ่มเพราะรู้ว่าไอ้เขื่อนมันจะส่งคนไปรับฟาง ผมจึงหาเหตุผมกับลุงคนขับรถว่า
ลืมของต้องกลับไปเอาที่บ้านและแอบติดรถไปโดยไม่มีใครรู้เพื่ออยากเจอหน้าเธอคนนั้น  แต่เจอกันได้ไม่นาน
ผมก็ทะเลาะกับเธอจนได้ผมนี่มันเป็นผู้ชายที่เลวมาก  ทั้งทีตัวเองทำเธอร้องไห้ยังไม่กล้าขอโทษ อยากจะเข้า
ไปหาแต่ก็ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆจนกระทั่งไอ้โมโมะเข้ามา  แล้วมันก็กอดเธอมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย
แหละตรงหน้าอกข้างซ้าย  แล้วผมจะไปคิดมากเรื่องยัยนั่นทำไมในเมื่อผมมีทุกอย่างแล้วผมอยากได้อะไรก็ต้อง
ได้แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งผมไม่สนใจหรอก
 
 

เม้นติเตือนด้วยนะว่าเป็นไงบ้าง ถ้าเม้นเยอะ 2 ทุ่มจะมาอัพอีก
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา