จับใจนายเพลย์บอย
7.3
เขียนโดย lovefangfang
วันที่ 3 สิงหาคม พ.ศ. 2555 เวลา 17.31 น.
24 ตอน
165 วิจารณ์
51.88K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.13 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสุดท้ายฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี เขื่อนก็ไปส่งเฟย์กับแก้วที่โรงแรมแล้วเดี๋ยวสามทุ่มจะมารับฟาง
ที่ร้านแต่เดี๋ยวนะเขื่อนไม่รู้ว่าฉันทำงานที่ไหนแล้วเขาจะมารับฉันได้ไง หรือว่าจะเป็น…………………..ป๊อปปี้
“ สวัสดีครับไม่ทราบว่าคุณฟางอยู่ไม่ครับ ”
“ฟางหรอค่ะเชิญทางนี้เลยค่ะ”
“ นี่ฟางจะมีคนมาหาจ๊ะไม่รู้ว่าคนที่จะมารับเรารึป่าวลองออกไปดู ”
ฉันเดินออกไปกล้าๆกลัวๆและแล้วก็เจอกับผู้ชายวัยกลางคน อย่างน้อยก็ไม่ใช่เขา กล้าๆหน่อยสิยัยฟางเธอไม่
ใช่คนแบบนี้นะฉันพยายามบอกกับตัวเอง
“ สวัสดีครับคุณฟางใช่มั้ยครับ รถจอดอยู่ฝั่งทางนั้นครับ ”
“ ลุงค่ะ เขื่อนให้มารับหรอค่ะ ” ฉันต้องถามเพื่อความแน่ใจก่อนถ้าพาฉันไปขายฉันจะทำยังไง
“ ครับคุณหนูรออยู่บนรถครับ ”
คุณลงคนขับรถเปิดประตูให้ฉันสงสัยว่าบ้านเขื่อนคงรวยมากคนขับรถไม่ซ้ำคนเลยจริงๆ
“ เอ่อเขื่อนทำไมนายไม่ลงไปตามฉัน ” ทันทีที่รถมาฉันถามเขื่อนเพราะมันใช่ได้ที่ไหนให้ใครก็ไม่รู้ไปรับ
“ ถ้าฉันลงไปเธอคงจะมาด้วยแหละ ”. เสียงทุ้มๆพูดขึ้น
“ นาย………นายป๊อปปี้ ถ้าฉันรู้ฉันไม่มีทางขึ้นรถเด็ดขาด ฉันว่าแล้วทำไมมันแปลกๆ ”
“ สายไปแล้วแหละสาวน้อยยังไงเธอก็ต้องไปกับฉัน………ออกรถ ”
ทำไมเขื่อนถึงทำกับฉันแบบนี้ให้นายป๊อปปี้มารับได้ไง นี่ถ้าโทรมาบอกว่ามาไม่ถูกฉันนั่งรถเมย์ไปก็ได้
“ ทำไมไม่พูดเงียบอยู่ได้ ” ป๊อปปี้เริ่มบทสนทนา
“ ก็ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายไง ”
“ หรือว่าคุยตรงนี้ไม่สะดวก อยากจะคุยกับฉันสองต่อสองหรอ ”
“ หยาบคายคุณมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ ฉันเป็นผู้หญิงควรให้เกียดฉันบ้าง ” ฉันอดทนกับคำพูดเขานานแต่เขาพูดมากเกินไป
“ อ่อ ผมลืมไปว่าคุณคือผู้หญิงคนหนึ่ง ………….ที่ขึ้นชื่อว่าเมียของผม ”
ป๊อปปี้พูดประโยคสุดท้ายพร้อมจ้องหน้าฉัน เขาคงไม่รู้ว่าน้ำตาของฉันมันไหลออกมาพร้อมกับคำพูดที่น่ารังเกียด
นั้น ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ทั้งๆที่ฉันพยายามที่จะลืมเรื่องคืนนั้นแต่เขากลับมาพูดแทงใจดำกับฉัน
“ หยุดร้องไห้ซะทีน้ำตาของตามันไม่ทำให้ฉันรู้สึกผิดหรอ ลงมา ” ที่จริงผมก็รู้สึกผิดนะแต่ผมไม่เคยง้อใครอยู่แล้ว
“ ขอบคุณที่เตือนสติฉันค่ะ ” ฉันรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าโรงแรมทันทีน้ำตาที่เคยหยุดกลับไหลลงมาอีกครั้งและ
ยังมากกว่าครั้งที่แล้ว ผู้ชายคนนี้เขาไม่มีสำนึกจริงๆ
___tomo____
ผมมาโรงแรมตั้งแต่สองทุ่ม ทุกคนมากับครบคงมีแต่ป๊อปปี้และก็ฟาง ผมรอเธอนานมากเลยออกมาข้างนอกนี่ก็
จะสามทุ่มและทำไมฟางมาช้าเขื่อนบอกผมว่าสงคนไปรับเธอ และเรื่องที่ผมสงสัยก็คือผมเห็นรถป๊อปปี้จอดอยู่
ข้างโรงแรมถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน ฟางนั่นฟางจริงๆด้วยทำไมไปนั่งตรงนั้นคนเดียวสงสัยไปไม่ถูกผม
รีบเดินไปหาเธอในสวนโรงแรมทันที
“ ฟาง ฟางครับ ” ผมหมั้นใจว่าผู้หญิงที่นั่งตรงนั่งตรงหน้าผมคือเธอแต่เธอไม่ยอหันหน้ามา ผมจึงเดินไปนั่ง
ลงข้างๆเธอ ภาพที่ผมเห็นคือใบหน้าที่เคยหวานสวย และ รอยยิ้มที่สดใสตอนนี้ไม่มีเลย พบน้ำใสๆที่ไหล
รินออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ
“ ฟางครับ ฟางเป็นอะไรบอกพี่ได้นะ’ ผมจับไหล่เธอทั้งสองข้างให้หันหน้ามาทางผม
“ ฟางเกียดตังเองค่ะ หือ หือ ” ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันต้องการที่ระบายบ้าง ฉันสวมกอดร่างของโทโมะ
ทันทีที่เห็นแววตาของเขาตอนนี้เขาคือที่พักพิงของฉัน โทโมะสวมกอดฉันกับเช่นกันอ้อมกอดของเขามันดู
อบอุ่นถ้าฉันได้รับอ้อมกอดแบบนี้เวลาฉันทุกข์คงจะเป็นยาที่ดีเหมือนกัน
“ ฟางเกียดอะไรตัวเองมีอะไรบอกพี่มาสิ หรือว่าฟางหาพวกเราไม่เจอ ”
“ ค่ะ ฟางหาพวกพี่ไม่เจอแล้วฟางก็ร้องไห้อยู่ตรงนี้ไงค่ะ พี่โมะจะว่าฟางเป็นเด็กไม่รู้จักโตก็ได้นะฟางไม่ว่า ”
ฉันจำเป็นต้องโกหกพี่โมะจะให้ฉันบอกความจริงได้ไง จะว่าไปก็ตลกดีนะร้องไห้เพราะหาเพื่อนไม่เจอพี่โมะเขาคิดได้ไงกัน
“ พี่ว่าเราเข้าไปในงานกันดีกว่า แก้วกับเฟย์คงรอฟางเย้แล้ว ”
“ ค่ะ ” ฉันยิ้มให้พี่โมะเขาดูเป็นคนที่อบอุ่นมากๆเลยแหละ
“ มาเดี๋ยวพี่เซ็ดน้ำตาให้คนสวยดีกว่า ดูสิไม่สวยแล้วเนี่ย 55555 ” ผมมีความสุขจังเลยใบหน้าหวานที่ขาวใส
ของเธอมันดึงดูดหัวใจของผมเป็นอย่างมาก
“ ขอบคุณค่ะ เราไปกันเถอะ ” ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาจึงรีบตัดบทไป
ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงแรมโดยมีมือของโทโมะที่กุมมือของฟาง เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีสายตาคมค่อย
เฝ้ามองการกระทำของทั้งคู่อยู่เสมอ
____poppy_____
ผมขับรถมาโรงแรมตั้งแต่หนึ่งทุ่มเพราะรู้ว่าไอ้เขื่อนมันจะส่งคนไปรับฟาง ผมจึงหาเหตุผมกับลุงคนขับรถว่า
ลืมของต้องกลับไปเอาที่บ้านและแอบติดรถไปโดยไม่มีใครรู้เพื่ออยากเจอหน้าเธอคนนั้น แต่เจอกันได้ไม่นาน
ผมก็ทะเลาะกับเธอจนได้ผมนี่มันเป็นผู้ชายที่เลวมาก ทั้งทีตัวเองทำเธอร้องไห้ยังไม่กล้าขอโทษ อยากจะเข้า
ไปหาแต่ก็ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆจนกระทั่งไอ้โมโมะเข้ามา แล้วมันก็กอดเธอมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย
แหละตรงหน้าอกข้างซ้าย แล้วผมจะไปคิดมากเรื่องยัยนั่นทำไมในเมื่อผมมีทุกอย่างแล้วผมอยากได้อะไรก็ต้อง
ได้แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งผมไม่สนใจหรอก
เม้นติเตือนด้วยนะว่าเป็นไงบ้าง ถ้าเม้นเยอะ 2 ทุ่มจะมาอัพอีก
ที่ร้านแต่เดี๋ยวนะเขื่อนไม่รู้ว่าฉันทำงานที่ไหนแล้วเขาจะมารับฉันได้ไง หรือว่าจะเป็น…………………..ป๊อปปี้
“ สวัสดีครับไม่ทราบว่าคุณฟางอยู่ไม่ครับ ”
“ฟางหรอค่ะเชิญทางนี้เลยค่ะ”
“ นี่ฟางจะมีคนมาหาจ๊ะไม่รู้ว่าคนที่จะมารับเรารึป่าวลองออกไปดู ”
ฉันเดินออกไปกล้าๆกลัวๆและแล้วก็เจอกับผู้ชายวัยกลางคน อย่างน้อยก็ไม่ใช่เขา กล้าๆหน่อยสิยัยฟางเธอไม่
ใช่คนแบบนี้นะฉันพยายามบอกกับตัวเอง
“ สวัสดีครับคุณฟางใช่มั้ยครับ รถจอดอยู่ฝั่งทางนั้นครับ ”
“ ลุงค่ะ เขื่อนให้มารับหรอค่ะ ” ฉันต้องถามเพื่อความแน่ใจก่อนถ้าพาฉันไปขายฉันจะทำยังไง
“ ครับคุณหนูรออยู่บนรถครับ ”
คุณลงคนขับรถเปิดประตูให้ฉันสงสัยว่าบ้านเขื่อนคงรวยมากคนขับรถไม่ซ้ำคนเลยจริงๆ
“ เอ่อเขื่อนทำไมนายไม่ลงไปตามฉัน ” ทันทีที่รถมาฉันถามเขื่อนเพราะมันใช่ได้ที่ไหนให้ใครก็ไม่รู้ไปรับ
“ ถ้าฉันลงไปเธอคงจะมาด้วยแหละ ”. เสียงทุ้มๆพูดขึ้น
“ นาย………นายป๊อปปี้ ถ้าฉันรู้ฉันไม่มีทางขึ้นรถเด็ดขาด ฉันว่าแล้วทำไมมันแปลกๆ ”
“ สายไปแล้วแหละสาวน้อยยังไงเธอก็ต้องไปกับฉัน………ออกรถ ”
ทำไมเขื่อนถึงทำกับฉันแบบนี้ให้นายป๊อปปี้มารับได้ไง นี่ถ้าโทรมาบอกว่ามาไม่ถูกฉันนั่งรถเมย์ไปก็ได้
“ ทำไมไม่พูดเงียบอยู่ได้ ” ป๊อปปี้เริ่มบทสนทนา
“ ก็ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายไง ”
“ หรือว่าคุยตรงนี้ไม่สะดวก อยากจะคุยกับฉันสองต่อสองหรอ ”
“ หยาบคายคุณมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ ฉันเป็นผู้หญิงควรให้เกียดฉันบ้าง ” ฉันอดทนกับคำพูดเขานานแต่เขาพูดมากเกินไป
“ อ่อ ผมลืมไปว่าคุณคือผู้หญิงคนหนึ่ง ………….ที่ขึ้นชื่อว่าเมียของผม ”
ป๊อปปี้พูดประโยคสุดท้ายพร้อมจ้องหน้าฉัน เขาคงไม่รู้ว่าน้ำตาของฉันมันไหลออกมาพร้อมกับคำพูดที่น่ารังเกียด
นั้น ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ทั้งๆที่ฉันพยายามที่จะลืมเรื่องคืนนั้นแต่เขากลับมาพูดแทงใจดำกับฉัน
“ หยุดร้องไห้ซะทีน้ำตาของตามันไม่ทำให้ฉันรู้สึกผิดหรอ ลงมา ” ที่จริงผมก็รู้สึกผิดนะแต่ผมไม่เคยง้อใครอยู่แล้ว
“ ขอบคุณที่เตือนสติฉันค่ะ ” ฉันรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าโรงแรมทันทีน้ำตาที่เคยหยุดกลับไหลลงมาอีกครั้งและ
ยังมากกว่าครั้งที่แล้ว ผู้ชายคนนี้เขาไม่มีสำนึกจริงๆ
___tomo____
ผมมาโรงแรมตั้งแต่สองทุ่ม ทุกคนมากับครบคงมีแต่ป๊อปปี้และก็ฟาง ผมรอเธอนานมากเลยออกมาข้างนอกนี่ก็
จะสามทุ่มและทำไมฟางมาช้าเขื่อนบอกผมว่าสงคนไปรับเธอ และเรื่องที่ผมสงสัยก็คือผมเห็นรถป๊อปปี้จอดอยู่
ข้างโรงแรมถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน ฟางนั่นฟางจริงๆด้วยทำไมไปนั่งตรงนั้นคนเดียวสงสัยไปไม่ถูกผม
รีบเดินไปหาเธอในสวนโรงแรมทันที
“ ฟาง ฟางครับ ” ผมหมั้นใจว่าผู้หญิงที่นั่งตรงนั่งตรงหน้าผมคือเธอแต่เธอไม่ยอหันหน้ามา ผมจึงเดินไปนั่ง
ลงข้างๆเธอ ภาพที่ผมเห็นคือใบหน้าที่เคยหวานสวย และ รอยยิ้มที่สดใสตอนนี้ไม่มีเลย พบน้ำใสๆที่ไหล
รินออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ
“ ฟางครับ ฟางเป็นอะไรบอกพี่ได้นะ’ ผมจับไหล่เธอทั้งสองข้างให้หันหน้ามาทางผม
“ ฟางเกียดตังเองค่ะ หือ หือ ” ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันต้องการที่ระบายบ้าง ฉันสวมกอดร่างของโทโมะ
ทันทีที่เห็นแววตาของเขาตอนนี้เขาคือที่พักพิงของฉัน โทโมะสวมกอดฉันกับเช่นกันอ้อมกอดของเขามันดู
อบอุ่นถ้าฉันได้รับอ้อมกอดแบบนี้เวลาฉันทุกข์คงจะเป็นยาที่ดีเหมือนกัน
“ ฟางเกียดอะไรตัวเองมีอะไรบอกพี่มาสิ หรือว่าฟางหาพวกเราไม่เจอ ”
“ ค่ะ ฟางหาพวกพี่ไม่เจอแล้วฟางก็ร้องไห้อยู่ตรงนี้ไงค่ะ พี่โมะจะว่าฟางเป็นเด็กไม่รู้จักโตก็ได้นะฟางไม่ว่า ”
ฉันจำเป็นต้องโกหกพี่โมะจะให้ฉันบอกความจริงได้ไง จะว่าไปก็ตลกดีนะร้องไห้เพราะหาเพื่อนไม่เจอพี่โมะเขาคิดได้ไงกัน
“ พี่ว่าเราเข้าไปในงานกันดีกว่า แก้วกับเฟย์คงรอฟางเย้แล้ว ”
“ ค่ะ ” ฉันยิ้มให้พี่โมะเขาดูเป็นคนที่อบอุ่นมากๆเลยแหละ
“ มาเดี๋ยวพี่เซ็ดน้ำตาให้คนสวยดีกว่า ดูสิไม่สวยแล้วเนี่ย 55555 ” ผมมีความสุขจังเลยใบหน้าหวานที่ขาวใส
ของเธอมันดึงดูดหัวใจของผมเป็นอย่างมาก
“ ขอบคุณค่ะ เราไปกันเถอะ ” ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาจึงรีบตัดบทไป
ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงแรมโดยมีมือของโทโมะที่กุมมือของฟาง เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีสายตาคมค่อย
เฝ้ามองการกระทำของทั้งคู่อยู่เสมอ
____poppy_____
ผมขับรถมาโรงแรมตั้งแต่หนึ่งทุ่มเพราะรู้ว่าไอ้เขื่อนมันจะส่งคนไปรับฟาง ผมจึงหาเหตุผมกับลุงคนขับรถว่า
ลืมของต้องกลับไปเอาที่บ้านและแอบติดรถไปโดยไม่มีใครรู้เพื่ออยากเจอหน้าเธอคนนั้น แต่เจอกันได้ไม่นาน
ผมก็ทะเลาะกับเธอจนได้ผมนี่มันเป็นผู้ชายที่เลวมาก ทั้งทีตัวเองทำเธอร้องไห้ยังไม่กล้าขอโทษ อยากจะเข้า
ไปหาแต่ก็ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆจนกระทั่งไอ้โมโมะเข้ามา แล้วมันก็กอดเธอมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย
แหละตรงหน้าอกข้างซ้าย แล้วผมจะไปคิดมากเรื่องยัยนั่นทำไมในเมื่อผมมีทุกอย่างแล้วผมอยากได้อะไรก็ต้อง
ได้แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งผมไม่สนใจหรอก
เม้นติเตือนด้วยนะว่าเป็นไงบ้าง ถ้าเม้นเยอะ 2 ทุ่มจะมาอัพอีก
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ