Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

เช้าวันต่อมา
 
              หลังจากเมื่อคืนที่ร่างสูงแทบจะไม่ได้นอนพเราะมัวพะวักพะวงกับคุณพ่อจอมหวงอยู่อย่างระแวงทำเอาเขานอนไม่ค่อยจะลงเสียเท่าไหร่...วันนี้จึงตื่นสายผิดปกติ!
 
“พี่! จะนอนอยู่อย่างนี้ใช่ม่ะ?”เสียงปลุกของร่างบางไม่เป็นผล เมื่อเขา...ได้ยินเพียงแว่วๆเท่านั้น โสตประสาทไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว รู้อยู่อย่างเดียวคือ...ความง่วงมันครอบงำ ไม่อยากแม้จะลืมตา!
“ฮึ! ปล่อยมัน เราไปกันเถอะยัยแก้ว…..ไม่ได้เรื่อง!!!”คนเป็นพ่อเอ่ยประชดประชัน แน่นอน...ว่าเขาไม่ได้ยิน!
.
.
.
.
“งือ....กี่โมงแล้วว่ะ?”มือหนาควานหานาฬิกาเพื่อดูเวลา และเมื่อเห็นว่ามันยัง 6 โมงเช้า อยู่เขาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ล้มตัวลงนอนต่ออย่างสบาย~
“ขอนอนอีกหน่อยแล้วกัน”
.
.
“ฮึ! คนบ้า มันน่ามั๊ยเนี่ย? แล้วอย่างนี้นะเหรอที่พ่อจะไว้ใจ เชื่อใจได้ แค่นอนยังตื่นสายเล้ย เอากับเขาสิ!”ร่างบางท้าวสะเอวพลางบ่นพึมพำเมื่อเปิดประตูมาก็ยังเห็นว่าเขาหลับสบายดี ไม่รู้ร้อนรู้หนาว!
“พี่โทโมะ!...พี่!!....พี่โทโมะ!!!!!!!!”ร่างบางแผดเสียงลั่น แต่คนขี้เซาทำแค่เพียงยกมือปัดอากาศเป็นเชิงไล่
“จะนอนโว้ย!”
ตึง!!
“ขึ้นเสียงเหรอฮะ?...ฮึ  ได้!”เมื่อเห็นว่าใช้ไม่แข็งไม่ได้ผล ร่างบางเลยลองใช้ไม้อ่อนเพื่อยวนยั่วประสาทของอีกฝ่ายดู!
ฟึ่บ!
“ไม่ตื่นจริงๆเหรอค๊าบบบ^^ คงไม่อยากจะโดนลูกปืนใช่มั๊ย?><”ร่างบางโถมตัวนอนทับร่างสูงที่นอนคว่ำหน้าอยู่พร้อมเอ่ยเสียงหวานแต่แฝงด้วยความน่ากลัวอย่างพิลึก  นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มของอีกฝ่ายเล่นๆ
“อื้อ...แก้วเหรอ...ง่วงจังขอพี่นอนต่ออีกหน่อยน้า!”ร่าสูงพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ ทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ฮัลโหล!พี่พิชเหรอ แก้วอยากไปเที่ยวพาแก้วไปหน่อยสิ!”ร่างบางเลือกที่จะยั่วโมโหอีกฝ่ายด้วยการแกล้งโทรไปหาพิชชี่ แต่...ผิดคลาด อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมตื่นอีกตามเคย ด้วยนิสัยที่เคยชิน การตื่นเช้าๆถ้าไม่จำเป็นจริงๆเขาก็คงไม่ตื่น!
 
 
                            แต่ขอโทษ!นี่บ้านชั้นนะโว้ยยย! พ่อแม่ชั้นอยู่เยอะแยะ นิสัยเสียจริงๆ!
 
 
 
“ไอ้ขี้เซาตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”ด้วยความหมั่นเขี้ยวร่างบางจึงหยิกเข้าให้ที่แก้มทั้ง 2 ข้างของเขา ก่อนจะถูกมือหนาฉุดไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องลูก เดี๋ยวพ่อเอง!”คนเป็นพ่อกล่าวเสียงเหี้ยมพร้อมแค่นยิ้มอย่างนึกสนุก  แก้วแอบอมยิ้มอย่างสะใจ
 
 
 
           ดี!!!!  คราวนี้จะไม่ช่วยเลย.....
 
 
 
 
“แกจะตื่นมั๊ย?”
“ไม่!”และทันทีที่สิ้นเสียงของร่างสูง........
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!
“อ๊ากกกกกกกO o O!!!!!!!  สงครามๆ! ใครยิงกันว่ะ”ร่างสูงสะดุ้งตัวโก่ง ก่อนจะทำหน้าเหลอหรา เมื่อเห็นพ่อของแก้วยืนถือปืนค้ำหัวอยู่
 
 
                    อะไรกันว๊าTOT?
 
 
“แก้วจ๋าๆเกิดอะไรขึ้นกับพี่?”ร่างสูงเขยิบตัวเข้าหาแก้วพร้อมถามเสียงสั่น
“ก็บอกให้ตื่นตั้งนานแล้วไม่เชื่อ  ให้เกียรติผู้ใหญ่หน่อยสิ! ไม่ใช่ทำอะไรไม่รู้จักกาลเทศะ! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊า? รู้มั๊ย วันนี้พ่อแม่แล้วก็พี่ฟางจะกลับแล้ว ชัดมั๊ย!!!ไอ้ขี้เซา!!!”แก้วร่ายยาวพลางบิดหูทั้ง 2 ข้างของเขาอย่างแรง
“พี่ขอโทษ คือ โอ๊ย!....ไปล่อยเหรอจ๊ะ^O^ แฮ่ๆ....ขอโทษครับคุณพ่อ คือผมไม่ค่อยได้นอนนะครับเมื่อคืน!”
“อย่าให้เห็นนิสัยเสียๆของแกอีกนะ ไม่งั้น....!!!!”
“ค๊าบบบTOT!!”
.
.
.
            หลังจากนั้นสักพักครอบครัวของแก้วก็เดินทางกลับทันทีเนื่องจากมีธุระกับกิจการทางบ้านที่ยังไม่เคลียอีกหลายอย่าง
“เสียงปืนลั่นซะขนาดนั้น!ถ้านายไม่ตื่น ก็คงหูหนวกแล้วล่ะ!”ฟางเอ่ยประชดประชันเล็กน้อย แล้วเบ้ใส่หน้าว่าที่น้องเขยอย่างหมั่นไส้
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจTOT”
“เอาล่ะๆไปได้แล้ว พิรี้พิไรอยู่นั่น  ชั้นอยากกลับบ้านใจจะขาดแล้ว! ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆเหม็นหน้าคนบ้างคนโว้ยย!”คนเป็นพ่อเอ่ยขึ้น ทำเอาร่างสูงสะดุ้งสุดตัว
“แม่กับพ่อแล้วก็ยัยฟางไปก่อนนะลูก แล้วเดี๋ยวแม่จะมาเยี่ยมใหม่น้า รักลูกจ้ะ^^”คนเป็นแม่ยิ้มให้บางๆพลางดึงลูกสาวมากอด
“แก้วก็คิดถึงทุกคนค่ะ^^”
“เอ่อ....ผมก็คิดถึงทุกคนนะคร้าบบ ^^ สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่ คุณพี่!!!ที่เคารพรัก><(จริงๆนะ)”
“พี่!!”ร่างบางปรามเบาๆกับการทะเล้น....ไม่ดูกาลเทศะ!
“ไม่ต้องคิดถึงชั้น! เพราะชั้นไม่คิดถึงแกอยู่แล้ว เฮอะ! ดูและลูกสาวชั้นดีๆนะ ไม่งั้น.....”
“แกตายใช่มั๊ย?ครับ ไม่ต้องห่วงครับคุณพ่อ ไม่มีวันที่คุณพ่อจะได้ฆ่าผมหรอกครับ เพราะผมนะดูแก้วอย่างดีอยู่แล้ว ชนิดที่ว่า! ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยก็ได้นะครับ!!!ร่างสูงเอ่ยดักคออย่างรู้ทัน จนอีกฝ่ายนึกหมั่นไส้
 
 
 
                    กวนนักนะไอ้นี่! ชั้นไม่ยกลูกสาวให้แล้วจะรู้สึก!!!  ฮึ่ย! ไอ้ญี่ปุ่นชื่อประหลาดเอ๊ย!!!
 
 
 
“แกนี่มัน......”คนเป็นพ่อชี้หน้าอย่างอาฆาตก่อนที่แม่ของแก้วจะรีบห้ามไว้เพราะกลัวจะตกเครื่อง
“เอาเถอะพ่อ! อย่าทะเลาะกันเลย เราก็เหมือนกันฝากยัยแก้วด้วยนะลูกนะ^^~”
“โธ่! แก้วดูแลตัวเองจะดีกว่ามั๊ยค่ะ”
“ฮ่าๆ นี่ซาบะๆ! นายควรจะสำนึกได้แล้วนะ !!นี่ๆยัยแก้วพี่ว่าแทนที่แกจะดูแลตัวเอง...หาแฟนใหม่ไปเลยจะดีกว่าฮ่าๆ”ฟางหัวเราะอย่างชอบใจในขณะที่อีกฝ่ายหน้าบูดบึ้งเสียเต็มประดา!
“ผมชื่อโทโมะคร้าบบYOY และทางที่ดีคุณพี่ช่วยเลิกยุยงจะดีกว่า!!นะผมว่า”ร่างสูงย้อนกลับอย่างเจ็บแสบ จนฟางเริ่มขึ้น
“เดี๋ยวเถอะ ไอ้บ้านี่!-*-“
“แฮ่ๆล้อเล่นครับพี่สาว บ๊าย บายคร้าบบบ^^”ร่างสูงโบกมือหยอยๆให้ ฟางมองตามด้วยความโมโห ก่อนจะเดินขึ้นรถไป...
.
.
“กวนประสาท!!!”ร่างบางเดินฟึดฟัดออกไป เพื่อจะกลับคอนโดนเช่นเดียวกัน   จริงอยู่ว่านี่คือบ้านของเธอ.....แจ่ไอ้ที่ไม่ชอบนะ คือการอยู่คนเดียว!มันน่ากลัวชอบกล
 
 
                แก้วกลัวผีนี่นา<<<แต่ก็ไม่ต่างกันนักหรอก อยู่กับอีกคน ....เหมือนอยู่กับผีทะเลยังไงไม่รู้! ชิ-*-
 
 
 
“กลับวิมานของเราเถอะสาวน้อย^O^”
“พูดให้มันดีๆ-*-“
“ค๊าบบบ  ^^ป่ะๆ”ร่างสูงเดินโอบเอวแก้วตรงไปทีรถทันที   
 
                     ระหว่างทางกลับบ้าน....เสียงข้อความเข้าจากมือถือของแก้วดังขึ้น จนต้องเปิดออกดู
 
 
       “รักกันให้พอนะ! ก่อนที่ชั้นจะทำให้เกลียดกันไปจนวันตาย!!!”
 
         ข้อความปริศนาจากเบอร์ไม่คุ้นทำเอาใบหน้าสวยตีกันยุ่ง  ก็พอจะเข้าใจความหมายและตัวคนส่งเพียงแต่!...ยังไม่อย่างปรักปรำก็เท่านั้น     ร่างบางพยายามนึกถึงเรื่องที่จะทำให้เธอกับเขาแตกแยกกัน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก........
 
 
เจ้าชู้.....ก็ไม่นิ
วันๆเราทะเลากันเรื่องอะไรบ้างนะ?....จะมีก็แต่ความหึงโอเวอร์ของเขาก็เท่านั้น  แต่ถึงกระนั้นแก้วก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมาย ไม่มากพอที่จะทำให้เกลียดเขา....
ไปทำใครท้องหรือเปล่านะ!!!!......ไม่ม้างงงง  ปกติพี่เขาก็ตัวติดกับเราตลอดเวลาอยู่แล้วนี่  จะเอาเวลาที่ไหนไปทำผู้หญิงท้องได้!!!-*- วู้ๆๆๆไม่คิดแล้ว...ถามเลยดีกว่า!
 
 
“พี่!”
“มีอะไรเหรอครับ^^”ร่างสูงผิวปากอย่างอารมณ์ดีขณะที่สายตายังมองที่ถนน
“พี่ว่า.....เราจะเลิกกันมั๊ย?”
เอี๊ยดดดด!!!!
ร่างสูงเบรกรถกะทันหัน จนแก้วหัวกระแทกกับคอนโซลรถ
“โอ๊ย!”ร่างบางยกมือกุมหัวด้วยความเจ็บพลางต่อว่าเขา
“ทำอะไรของพี่เนี่ย?”
“เจ็บหรือเปล่า ไหนๆพี่ดูหน่อย....แล้วทำถึงถามพี่แบบนั้น รู้ไว้นะ พี่ขำไม่ออกเลย.....”ร่างสูงเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผากของร่างบางออกแล้วเป่าๆแผลให้อย่างแผ่วเบา พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงงงัน   ร่างบางมองนิ่งๆ....ยิ่งคิดยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้!
“เอ่อ....เปล่า แก้วแค่ถามดู....แล้วพี่จะเกลียดแก้วมั๊ย? พี่จะทำให้แก้วโกรธหรือเสียใจบ้างเหรอเปล่า...ตอบมาเร็วๆสิ!”ร่างบางเร่งเร้าพลางเขย่าแขนของร่างสูงเป็นการเร่ง ในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้างงงๆก่อนจะเออ ออตอบไป
“ไม่ๆ....ไหรอกแก้วก็รู้ว่าพี่รักเราแค่ไหน...ว่าแต่ทำไมถามพี่แบบนี้ มีอะไรหรือเปล่า?”เมื่อถูกถามกลับคนที่เป็นฝ่ายอึ้งก็คือแก้ว  ไม่รู้จะตอบยังไง?
“เอ่อ....ปะ..เปล่าหรอก แค่ถามเล่นๆ^^ไปกันต่อเถอะ!”
“อื้ม^^ค๊าบบบ”มือหนาขยี้หัวแก้วเบาๆพร้อมส่งยิ้มหวาน.....ยิ้มที่แฝงไปด้วยความฉงนใจ?แต่ก็ยังคงทำนิ่งเฉยต่อไป...........
 
 
             แก้วมีอะไรปิดบังเราหรือเปล่านะ?
 
               แม้ปากจะบอกว่าไม่มีอะไรแล้ว แต่ในใจลึกๆแก้วก็ยังกังวลกับข้อความบ้าๆนั่นไม่น้อย..........
 
 
                ใครจะมาทำให้เราแตกกันนะ! พี่พลอย!!!! เฮอะ!ไม่มีทางซะหรอก....แก้วนะ...รักพี่จะตาย><
 
...............................................................................................................................
ไม่หนุกขออภัยอย่างแรง<<ถ้าหนุกก็เม้นกันหน่อยน้า^O^/ เฮ้!!!