Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
“แก้วจะไปอาบน้ำ!”พูดแค่นั้นแก้วก็สะบัดตัวหนีไป ทิ้งความงุนงงไว้ให้คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างเขา ก่อนที่โทโมะจะปลีกตัวออกไปอาบน้ำเหมือนกัน
.
.
.
.
“ลุงผู้ใหญ่ครับ! แล้วเด็กๆที่นี่เค้าเรียนกันแค่อาคารหลังเดียวเหรอครับ?”จองเบเอ่ยถามด้วยความสนใจ
“อื้ม....ที่นี่นะมันกันดารจะตายไป ไม่มีครูที่ไหนเขาอยากมาสอนหรอก ลำพังแค่อาคารเรียนยังจะไม่มีเล้ย...”ลุงผู้ใหญ่ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยใจ
“น่าเห็นใจนะครับ! ที่พวกผมมาครั้งนี้ หวังว่า...คงจะช่วยอะไรได้บ้าง ไม่มากก็น้อยแหละครับ แฮ่ๆ”
“โฮะๆ ลุงต้องขอบคุณพวกคุณๆแทนเด็กๆด้วยแล้วกัน ดูท่าพวกเขามีความสุขกันใหญ่กับการมาของพวกคุณในครั้งนี้ ฮะๆ”จองเบกับลุงผู้ใหญ่นั่งคุยกันอย่างออกรส ก่อนที่พลอยจะเดินเข้ามา
“โทโมะอยู่ไหน?”
“อ้าว? แม่หนู หายดีแล้วเร๊อะ?”ลุงผู้ใหญ่ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง พลอยตอบกลับเสียงเรียบเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
“ค่ะ! แล้วนี่ ตกลงโทโมะอยู่ไหน?!”
“อยู่กับแก้ว! เธอมีธุระอะไรหรือเปล่า?”จองเบเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจนิดๆ
“ฉันว่า...ฉันมีธุระกับโทโมะ! ไม่ใช่นาย...!!”พลอยประชดเข้าให้ก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านพลางร้องเรียกโทโมะ จองเบส่ายหน้าอย่างระอา ส่วนลุงผู้ใหญ่ก็เริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไร!
“ผู้หญิงสมัยนี้นี่แย่จริงๆ!”
“สักวันนึงเขาก็จะรู้ตัวของเขาเองละพ่อประธาน ฮะๆ”จองเบพยักหน้ารับคำลุงผู้ใหญ่น้อยๆ
 
 
                                เกิดมาหล่อก็ต้องทำใจหน่อยนะ ไอ้โทโมะ!
.
.
.
.
“โทโมะ!”พลอยร้องเรียกเมื่อเห็นว่าโทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ร่างสูงรีบคว้าผ้ามาปิดแทบไม่ทัน
“พะ...พลอย! ออกไปก่อนนะ เราขอแต่งตัวก่อน!”พลอยยิ้มกริ่มก่อนจะเดินเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ โทโมะก็ยิ่งถอยหนี จนสุดทาง...ร่างสูงหงายหลังลงไปนอนกับเตียงตามด้วยพลอย!
“พลอย! ละ...ลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี!”มือหนาพยายามดันตัวพลอยออก แต่อีกฝ่ายกลับยื้อไว้สุดแรง   มือเรียวลูบไล้ไปตามแผงอกและใบหน้าหล่อเหลาของเขาพร้อมกับแววตาหวานเยิ้ม
“โทโมะ....รู้ใช่ไหม?ว่าพลอย...รักโทโมะ!....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?”
“พลอย!...รู้ตัวหรืเปล่า?ว่าพูดอะไรออกมา! เราว่าพลอยยังไม่หายดีแน่ๆ! กลับไปพักผ่อนเถอะนะ!”ร่างสูงพยายามเบี่ยงตัวลุกแต่กลับถูกพลอยโถมทับไว้
“ทำไมล่ะ? โทโมะเคยพูดเองจำได้ไหม? โทโมะบอกว่าโทโมะรักพลอย! พลอยเป็นรักแรกของโทโมะ ไม่ใช่หรือ?”
“จำได้สิ?!”
“เห็นไหมล่ะ?^^”
“แต่นั่น....มันเป็นอดีตไปแล้ว ขอโทษนะพลอย....ในเมื่อวันนั้นเราก็จากกันด้วยดีแล้ว นั่นหมายความว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้! เราเสียใจที่พลอยขอเลิก เพราะเรารักพลอย! แต่ตอนนี้...มันไม่ใช่ แก้วคือคนเดียว! ที่เรารัก ขอร้องล่ะ เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะ!”ร่างสูงยันกายขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินหนีไป ทิ้งความเจ็บใจให้พลอยอย่างมากล้น มือบางจิกกำที่นอนแน่นด้วยความแค้น!
 
 
                             ถ้าเขาไม่เจอแก! เขาก็คงจะยังรักฉัน...นังแก้ว!!!
.
.
.
.
                 ร่างสูงแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะมองหาแก้วที่หายไปนานพอสมควร ในขณะที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว พลอยก็คงกลับไปแล้วเหมือนกัน
 
 
                                 พลอยนี่...น่ากลัวเหมือนกันแฮะ?!
 
 
ทางด้านแก้ว
              ร่างบางนั่งปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ไม่แปลกหรอกที่จะต้องร้อง เป็นใครๆจะทนไหวเมื่อแฟนตัวเองกับผู้หญิงคนเก่ายังรักกันอยู่!
“แล้วพี่จะมีแก้วเพื่ออะไร...ฮึก?!”
.
.
.
“ทำไมล่ะ? โทโมะเคยพูดเองจำได้ไหม? โทโมะบอกว่าโทโมะรักพลอย! พลอยเป็นรักแรกของโทโมะ ไม่ใช่หรือ?”
“จำได้สิ?!”
“เห็นไหมล่ะ?^^”
“แต่นั่น....มันเป็นอดีตไปแล้ว ขอโทษนะพลอย....ในเมื่อวันนั้นเราก็จากกันด้วยดีแล้ว นั่นหมายความว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้! เราเสียใจที่พลอยขอเลิก เพราะเรารักพลอย!”
.
.
.
             ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ แก้วเห็น ได้ยิน และรับรู้หมดทุกอย่าง ได้ยินอย่างชัดเจนว่าเขาบอกว่า รัก! กันอยู่!
ดูท่าร่างบางจะเข้าใจผิดเข้าเสียแล้ว....
“หลอกแก้วทำไม?”ร่างบางนั่งตบตีกับความคิดของตัวเองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเดินเข้าไปนอนอย่างง่วงเต็มประดา
หมับ!
           มือหนาฉวยคว้าแก้วเข้าหาตัวพลางกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะดีดดิ้นขัดขืนเพียงใด
“พี่หลอกอะไร? เรื่องอะไรแก้ว?!”
“แก้วอึดอัด! ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้.....บอกให้ปล่อยไง?!”
“ไม่ปล่อย! ถ้าแก้วไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้นเราถึงได้โกรธพี่ พี่ก็ไม่ปล่อย!”
“อย่ามางี่เง่า! พี่ทำอะไรก็รู้อยู่แก้วใจ ยังจะต้องให้แก้วพูดอีกหรือ?”แก้วต่อว่าพลางจ้องหน้าเขาตาเขม็ง ยิ่งเพิ่มความขุ่นข้องหมองใจให้กับโทโมะเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ เขาไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าตัวเองไปทำอะไรไว้!!
“เรื่องพลอยหรือเปล่า?”
“........”ได้ผลแก้วเงียบไปชั่วขณะ ไม่กล้าที่จะสบตาเขา
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นพี่ขอโทษ แต่พลอยไม่สบายพี่ต้องดูและในฐานะเพื่อน แก้วเองก็เข้าใจแล้วใช่เหรอ?”
“.......”
“คนดี...งอนพี่เรื่องนี้ใช่ไหม?”ร่างสูงลูบผมแก้วเบาๆเป็นเชิงถามด้วยความใจเย็น แต่แก้วกลับนิ่งเงียบไม่ตอบเขา
“........”
“อย่าเงียบแบบนี้สิที่รัก พูดออกมาเลย ว่าแก้วต้องการอะไร?พี่ยินดีทำให้ทุกอย่างเลยนะ ๆ พูดกับพี่หน่อย?!”ร่างสูงพยายามเว้าวอนเพื่อให้คนตัวเล็กเห็นอกเห็นใจ
“เพื่อนกัน? เขาต้องจูบกัน เขาบอกรักกัน อย่างนั้นหรือค่ะ?!!”แก้วกลั้นใจถามออกไปทั้งน้ำตา มันทำให้โทโมะนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด!
“แก้วเห็น....?”
“ใช่! แก้วเดินไปตามพี่ไปทานข้าว แก้วเห็น! ขอโทษที่ขัดจังหวะแล้วกัน อ้อ..แล้วเมื่อกี๊ที่พี่บอกว่ายังรักพี่พลอยอยู่แก้วก็เห็น เพราะฉะนั้น ถ้าพี่จะกลับไปคืนดีกับเขา...แก้วจะเป็นฝ่ายเดินออกไปเอง!”ร่างสูงมองแก้วอย่างอึ้งๆอย่างคิดไม่ถึงว่าคนขี้งอนจะคิดเป็นตุเป็นตะไปได้ขนาดนี้ นึกแล้วอยากจะขำแต่...ก็เห็นว่ามันคงยังไงก็ไม่ควร!
 
 
 
                              แล้วเราอยู่จนพี่พูดจบหรือเปล่าล่ะ?ยัยเด็กบ้า!
 
“โธ่! เรื่องเมื่อกลางวันนะ พี่ไม่ได้เป็นคนจูบพลอยนะ..เขา...เขาละเมอต่างหากล่ะ ไม่เชื่อถามจองเบดูก็ได้!”
“.....”
“แล้วเรื่องเมื่อกี๊นะ ฟังพี่พูดจบแล้วหรือยังไงฮะ? พี่บอกว่า “แต่นั่น....มันเป็นอดีตไปแล้ว ขอโทษนะพลอย....ในเมื่อวันนั้นเราก็จากกันด้วยดีแล้ว นั่นหมายความว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้! เราเสียใจที่พลอยขอเลิก เพราะเรารักพลอย! แต่ตอนนี้...มันไม่ใช่ แก้วคือคนเดียว! ที่เรารัก ขอร้องล่ะ เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะ!””
“ทีนี้เข้าใจหรือยัง?”
“ข้ออ้างมากกว่า แก้วไม่เชื่อพี่หรอก!”ร่างบางเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย ที่ตัวเองคิดเองไปฝ่ายได้จึงแกล้งโมโหกลบเกลื่อนไปอย่างเสียมิได้! แล้วมีหรือที่ร่างสูงจะดูไม่ออก!
“ฮื่อ...ตามใจไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ!เสียเวลาจะพูดกับเด็กงี่ง่า”
“พี่ว่าแก้วเหรอ?!!!”ร่างบางหันมาแว้ดใส่ด้วยความไม่พอใจทันที
“ฮะๆ โอ๋ๆพี่ล้อเล่นน่า...ไหนๆหันหน้ามาพี่หน่อยสิ?”ร่างสูงพลิกตัวแก้วเข้าหาตัว เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงมันอดไม่ได้ที่จะขำทุกที!
 
 
                                   ยิ่งขี้งอน...ยิ่งน่ารัก><~
 
 
“ทีหลังมีอะไรถามพี่ตรงๆรู้ไหม?อย่าคิดเองเออเองแล้วก็ต้องมานั่งร้องไห้เองแบบนี้นี้..อีกกกก”มือหนาบีบจมูกรั้นๆของแก้วด้วยความหมั่นไส้จนเจ้าตัวร้องโอยเพราะเขาบีบแรงไปหน่อย
“งือ! เจ็บนะ!”
“อ่า...ขอโทษๆเดี๋ยวพี่เป่าให้.....”มือหนาล็อกใบหน้าแก้วเข้าหาก่อนจะเป่าฟู่เบาๆให้เหมือนกับเด็ก! พลางนึกในใจว่าตั้งแต่มีแก้ว...เขาก็เหมือนมีลูกสาวอย่างไงอย่างนั้น!
 
                                    ก็เป็นซะแบบเนี้ย! ไม่ให้พ่อรักได้ยังไง>///<
 
 
                ร่างบางหลับตาพริ้มเมื่อลมหายใจอุ่นรินรดใบหน้าท่ามกลางอากาศหนาว มันรู้สึกอบอุ่นเสียเหลือเกิน ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะทาบทับกริมฝีปากบางอย่างหลงใหล แก้วทำได้เพียงตอบสนอง ไม่ขัดขืน โวยวายแต่อย่างใด ทำไงได้ หัวใจ....มันเรียกร้องเองนี่นา.....
^
^
^
คิดต่อเอานะเค๊อะ>/////<
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา!
        แก้วตื่นแต่เช้าด้วยความสบายใจโดยไม่ปลุกคนข้างๆที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง.....ร่างบางเดินมาหามีนกับแบมที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอุปกรณ์ อาหารเช้า-กลางวันให้กับเด็กๆส่วนพวกผู้ชายก็กำลังเตรียมจะก่อสร้างอาคารเรียนเช่นกัน
“อ้าว?ยัยแก้ว พี่โทโมะอ่ะ?”
“ยังไม่ตื่นมั้ง?^^”
“หายงอนพี่เขาแล้วเหรอ? แล้วนี่เมื่อวานงอนเขาเรื่องอะไรอ่ะ?”แบมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ แก้วทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆ พลางหัวเราะคิกๆอย่างอารมณ์ดีจนทั้งมีนและแบมแปลกใจ!
“ยัยมีน! ชั้นว่ายัยแก้วท่าจะเพี้ยนไปล่ะนะ!”แบมบ่นออกมา มีนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย
“สงสัยจะเพี้ยนจริงๆ!”
 
....................................................................................................................................
สวัสดีนะคั๊บบบบ>O<~ ตอนนี้นางเอกแลดูงี่เง่า...หรือเปล่า?<<ไม่หรอกๆๆคนแต่งเองแหละ(_ _) (- -)(_ _)
เรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปรู้ไหม?....ไรเตอร์ก็ยังไม่รู้ ฮี่ๆ^+++^
หวังว่าจะสนุกกันนะ((หรือเปล่า?))><~