Grammar ใครว่ายาก!

หน้าที่ของคำ

แบ่งได้เป็น7กลุ่ม ได้แก่

                Noun(n.) คือ คำนาม ใช้เรียกคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ เช่น girl(เด็กหญิง), elephant(ช้าง), box(กล่อง),hospital(โรงพยาบาล) หรือ อาการนาม เช่น friendship(มิตรภาพ), swimming(การว่ายน้ำ)

                Pronoun(pro.) คือ คำสรรพนามใช้เรียกแทนนาม เมื่อกล่างถึงนามนั้นเป็นครั้งที่สอง เช่น I(ฉัน), we(พวกเรา), they(พวกเขา), he(เขาผู้ชาย), she(เธอผู้หญิง)

                Verb(v.) คือ คำกริยา ใช้แสดงการกระทำของประธาน เช่น walk(เดิน), eat(กิน), sit(นั่ง)

                Adjective(adj.) คือ คำคุณศัพท์ เป็นคำขยายเพื่อบอกสภาพของคำนาม เช่น fat(อ้วน), short(เตี้ย), rich(รวย), poor(จน), high(สูง), low(ต่ำ), black(ดำ), white(ขาว)

                Adverb(adv.) คือ คำวิเศษณ์ เป็นคำขยายคำกริยา หรือขยาย adjective เช่น she sings beautifully.(เธอร้องเพลงอย่างไพเราะ) beautifully เป็น adverb โดย adverb มักลงท้ายด้วย -ly

                Preposition(perp.) คือ คำบุพบท ใช้เชื่อมในประโยค โดยวางหน้านาม สรรพนาม เพื่อบอกตำแหน่ง ที่ตั้ง แสดงความสัมพันธ์ของคำนามนั้นกับประโยค เช่น in(ใน), on(บน), at(ณ จุดนั้น)

                Conjunction(conj.) คือ คำสันธาน ใช้เชื่อมระหว่างประโยค เช่น and(และ),but(แต่), or(หรือ), so(ดังนั้น)

ตัวอย่างต่างคำต่างหน้าที่

                พูดอย่างเดียวน้องๆคงไม่เห็นภาพ พี่นุ้ยขอยกตัวอย่างเลยแล้วกัน

respond และ response

respond มีความหมายว่า ตอบสนอง เป็น verb

                They responded to my e-mail yesterday.

                พวกเขาตอบอีเมลของฉันเมื่อวานนี้

                (เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต จึงผันกริยาเป็นช่องที่ 2 เติม -ed)

                I greeted him, but he did not respond.

                ฉันทักทายแต่เขากลับไม่ตอบสนอง

(ดึง verb to do เข้ามาช่วยในประโยคปฏิเสธ และเพราะเป็นอดีต จึงผัน verb to do เป็นช่องที่ 2 คือ did)

ส่วน response(ลงท้ายด้วย se) มีความหมายว่า การตอบสนอง เป็น noun

                His response(to the question) is negative.

                การตอบสนองของเขาเป็นไปในทางลบ

                ใช้ response เป็นประธาน ตรงนี้พี่นุ้ยเติมนิดหนึ่งว่า การตอบสนองต่อเรื่องอะไรใช้ response to+ เรื่องนั้นๆ

                จะเห็นว่า ความเข้าใจเรื่อง parts of speed เป็นตัวช่วยสำคัญสำหรับการสนทนา(conversation) และการเขียน(writing) เพราะพี่นุ้ยจะรู้ทันทีว่า คำคำนี้จะต้องวางไว้ส่วนใดของประโยค ดังนั้นอย่าจำแต่ความหมายอย่างเดียว ต้องดูเรื่องหน้าที่ของคำด้วย

  เราคิดว่ายากนะแกมม้า.  อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจ. ที่ทำข้อสอบได้เนีย ก็คิดว่าอันไหนยาวสุดอันนั้นแหละคำตอบ.  

 แล้วเวลาจะคุยกับเพื่อนต่างชาตินะ.  พวกมันคำได้ง่ายมาก. บางครั้งก็ไม่ได้เขียนพวก แกรมมา.  แถมเรียน

ก็ไม่ได้เรียนหนัก.  แต่เมืองไทย เรียนตั้งแต่ประถมยันมหาลัยหรือทำงานก็ไม่เก่งภาษาเหมือนต่างชาตื. ก็เพราะคำว่าอาย!!!