ซอมบี้ วันที่ 1

Another People part 1

           21.39 น. คืนวันเสาร์ หมู่บ้านชวนชื่น หมู่บ้านบ้านแฝดสองชั้นห่างจากถนนสี่แยกอนุเสาวร์วีรสตรีศรีถลางประมาณ 5-6 กิโลเมตร 
           อินทร หรือ อ่ำ ชวนเพื่อนที่ทำงานมาตั้งวงเหล้าที่บ้าน โทรทัศน์และเครื่องเล่นคาราโอเกะถูกนำออกจากหัองรับแขกมาตั้งไว้ที่ลานหน้าบ้าน 
           ครรชิตกับอรอุมาที่เป็นแฟนสาวกำลังถือไมล์คนละอันร้องเพลงคาราโอเกะคู่กัน ภาวิตาหรือมดที่เป็นภรรยาของอ่ำหยิบโซดาผสมกับเหล้าใส่แก้วให้อ่ำและเพื่อนๆ
          "พี่อ่ำ โซดาหมดแล้ว" มดบอกขณะรินโซดาขวดสุดท้ายผสมกับเหล้าใส่แก้วให้สมหวังหรือหวัง

            อ่ำบอกว่า "พี่จะโทรสั่งที่ร้านมาส่งให้ที่บ้าน ใครเอาอะไรเพิ่มไหมจะได้สั่งทีเดียว" อ่ำพูดพลางเอามือถือออกมาเตรียมกดเบอร์สั่งของ พอทุกคนบอกว่าอยากได้อะไรเพิ่มแล้ว เขากดโทรสั่งผ่านแอป internet แต่ไม่สามารถสั่งสินค้าได้ อ่ำทดลองอยู่อีกหลายที

            อ่ำบอกว่า "สงสัย มือถือกูมีปัญหา กดสั่งของแล้ว เหมือนมันไม่รับคำสั่งของ" 

            มดเอามือถือของตัวเองมากดเบอร์ บอกว่า "ลองใช้มือถือของมดสั่งดูนะ"  ปรากฏว่าไม่สามารถสั่งของไม่ได้เหมือนกัน

           มดบอกว่า "มันมีข้อความบอกว่า ระบบมีปัญหา ประมาณว่ากำลังแก้ไขข้อผิดพลาด" 

           หวังเอามือถือออกมาลองสั่งของผ่าแอปใน internet  สักพัก เขาก็บอกว่า "สงสัยต้นทางแอปใน internet  มีปัญหา ถ้างั้นก็โทรสั่งที่ร้านโดยตรงเลยละกัน กูโทรสั่งให้เลยนะ "

           หวังกดเบอร์โทรตรงหาร้านค้า แต่สายไม่ว่าง รออยู่สักพัก หวังก็บอกว่า  " สายไม่ว่างเลย สงสัยคนสั่งของกันเยอะ" 

           ธเนศหรือเทพบอกหวังว่าให้โทรสั่งกับร้านอื่น หวังลองโทรไปที่ร้านค้าอื่น อ่ำก็ลองโทรติดต่อร้านค้าอื่นเช่นกัน แต่สายของร้านค้าต่างๆ ก็ไม่ว่างเลยสักร้าน 

            เทพบอกว่า "มันเกี่ยวกับขีปนาวุธชีวภาพชนิดใหม่ที่ผู้ก่อการร้ายมันยิงพลาดข้ามเข้ามาในประเทศเรา เมื่อวานหรือเปล่า" 

            อ่ำฟังเสียงโทรมือถือที่ข้างหู พลางบอกว่า "ไม่เกี่ยวมั้ง จังหวัดทางภาคตะวันตกห่างจากบ้านเราตั้ง 1,000 กว่ากิโล เชื้อชีวภาพมันคงแพร่มาไม่ถึงที่นี้ แล้วเขาก็ประกาสปิดเป็นเขตกักกันเชื้อโรคไปไม่กี่จังหวัดเอง" 

            หวังบอกว่า "มึงคิดมากไอ้เทพ คนติดเชื้อชีวภาพถูกจับไปกักขังในเขตกักกันเชื้อโรคหมดแล้ว" 

            เทพบอกว่า "ผู้ติดเชื้อมันเล็ดลอดขี่รถหรือนั่งเครื่องบินมาถึงบ้านเราได้น่า แล้วอาวุธขีปนาวุธชีวภาพของผู้ก่อการร้ายนี้ ในข่าวว่ามันสามารถยิงข้ามทวีปได้ด้วย ไอ้ชิตเลิกร้องเพลง เปิดดูข่าว TV ก่อน "

            แต่ครรชิตกับอรก็ร้องเพลงคาราโอเกะคู่กันโดยไม่สนใจที่เทพบอก อ่ำเอามือถือออกจากข้างหู บอกว่า "พวกมึงอย่าสนใจมากนัก แค่ระบบแอปเสียก็มั่วไปถึงเรื่องขีปนาวุธชีวภาพเชื้อโรค มดไปที่มินิมาร์ทหน้าหมู่บ้าน ซื้อโซดาสักโหลกับน้ำแข็งมา สองถุง" พูดจบอ่ำก็ล้วงกระเป้าจากกางเกงขาสั้นสามส่วนออกมาควักแบงค์ 1,000 บาทให้ภรรยา
            หวังบอกว่า "อ่ำ กูไปช่วยถือของให้เมียมึงนะ" 
            อ่ำ บอกว่า "ดี เมียกูแต่งตัวเซ็กส์ซี่แบบนี้ กลัวคนข่มขืนเหมือนกัย"
            เพื่อนๆ พอฟังอ่ำพูดแล้วก็หัวเราะ มดบอกว่า "ไปซื้อของที่หน้าปากซอยจะมีใครมาข่มขืนกัน" 
            "เกดไปด้วยนะ จะไปซื้อลูกชิ้นกับเลือกขนมที่มินิมาร์ท"  เกศราหรือเกดแฟนสาวของหวังขอไปด้วย เธอไม่ไว้ใจแฟนหนุ่มที่จะไปช่วยถือของให้มดที่เป็นภรรยาของอ่ำ
            มดที่ใส่เสื้อกล้ามไม่ใส่ยกทรงกับกางเกงยีนส์เสมอหูลุกขึ้นใส่รองเท้า บอกว่า "เกดไปซิ้อของที่มิมาร์ทกันเถอะ "
           หวังกับเกดที่ใส่เสื้อยืดกางเกงกับยีนส์ขายาวลุกขึ้นใส่รองเท้า สุนัขขนปุยสีขาวที่นอนหมอบอยู่บนพื้นไม่ไกลจากวงเหล้าก็ลุกขึ้นส่งเสียงเห่า มดบอกว่า "เค็ม อยากไปด้วยเหรอ ถ้าอยากไปก็ตามมาเลย แต่พอถึงมินิมาร์ทรออยู่ที่ด้านนอกหน้ามินิมาร์ทนะ" 

          "โฮ่ง" เค็ม สุนัขขนปุยสีขาวส่งเสียงเห่ารับ เค็ม เป็นสุนัขที่มดซื้อมาเลี้ยงเมื่อ 2 ปี ตั้งแต่มันอายุไม่กี่เดือนจนตอนนี้เป็นสุนัขโตเต็มวัยและฉลาดเฉลียว

           มด เกด และหวังทั้งสามคนเลื่อนประตูเหล็กรั้วกำแพงหน้าบ้านออกจากบ้าน เค็ม สุนัขขนปุยสีขาวที่เลี้ยงไว้ติดตามออกไป ก่อนที่หวังจะเลื่อนประตูรั้วบ้านปิดแล้วพากันเดินออกไปจากซอย

           พิธานหรือปิ๊กที่นั่งย่างปลาอยู่ก็เอาปลาบนตะแกรงบนเตาอิฐที่มีถ่านไฟสีแดงที่มีควันขาวลอยส่งกลิ่นหอมลงใส่จานเอาปลาในชามอีกตัววางบนตะแกรงยางที่มีกุ้งและหมึกย่างบนตะแกร่ง  ปิ๊กเอาจานใส่ปลาย่างไปตั้งกลางวงเหล้า บอกว่า "กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ มึงดูหมึกกับกุ้งย่างด้วยใกล้สุกแล้ว"
           ปิ๊กหยิบแก้วเหล้าดื่มแล้วเปิดประตูบ้านไปที่ห้องน้ำ ชิตบอกว่า "กูปวดท้องขอไปห้องน้ำก่อน"
           ชิตลุกขึ้นเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เทพกำลังหาข่าวทีวีล่าสุดที่เกี่ยวกับเชื้อชีวภาพในมือถือ "อ่ำ มีคนติดเชื้อชีวภาพหลุดออกจากเขตจังหวัดที่กักกันเชื้อ เป็นอย่างที่กูคิดเลย"  เทพยื่นมือถือในมือำให้อ่ำดูข่าวใน internet มือถือ 

            เทพบอกว่า "กูว่าไม่เกินเดือน เชื้อชีวภาพแพร่ทั่วประเทศ"

            อ่ำบอกว่า "มึงอย่าไปคิดมาก แล้วข่าวว่าเชื้อมันแพร่ไปถึงไหนแล้วละ"  

            เทพบอกว่า "เดี๋ยวขอกูดูรายงานข่าวให้จบก่อน" 

           ชิตกับอรร้องเพลงคาราโอเกะจบพอดี ชิตก็ลุกไปห้องน้ำปล่อยเกดให้ร้องเพลงคาราโอเกะคนเดียว เทพก็เลิกสนใจข่าวผู้ติดเชื้อชีวภาพ จาก internet ในมือถือ เทพบอกกับอรว่า

            "ไอ้ชิตไปห้องน้ำ พี่ขอร้องคาราโอเกะเพลงคู่กับอรสักเพลงนะ"
            อรบอกว่า "ได้สิ พี่เทพ เอาเพลงไหนละ"
            เทพหยิบไมล์ขึ้นมาร้องคาราโอเกะเพลงคู่กับอร อ่ำนั่งดื่มเหล้าฟังทั้งคู่ร้องคาราโอเกะ
           "ไอ้ปิ๊ก มึงเข้าไปทำไรในห้องน้ำ นานจังว๊ะ ออกมาได้แล้ว กูเจ็บขี้ตายห่าแล้ว" ชิตยืนหน้าประตูห้องน้ำใต้บันไดบอกเพื่อน
          "กูยังไม่เสร็จเลย มึงรีบก็ไปห้องน้ำชั้นบนสิว๊ะ " ปิ๊กบอก ชิตจึงรีบขึ้นบันไดไปห้องน้ำชั้นบน
           มด เกด และหวังเดินไปตามฟุตบาทถนนของหมู่บ้านเพื่อไปที่มินิมาร์ที่หน้าหมู่บ้าน เสาไฟในหมู่บ้านบ้างอยู่ห่างๆ กันทำให้บรรยากาสมืด แต่ก็มีแสงไฟจากหน้าบ้านคนในหมู่บ้านและเสียงคนในหมู่บ้านในซอยอื่นๆ ที่ตั้งวงเหล้ากันในคืนวันเสาร์เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์  ทั้งสามคนก็ได้ยินเสียงไซเรนดังขึ้นแว่วมาจากสี่แยกถนนอนุเสาว์รีซึ่งมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นบ่อยครั้งทำให้มีเสียงไซเรนรถพยาบาลและรถตำรวจให้ได้ยินเป็นประจำ
          ขณะเดียวกันนั้น หวัง มดและเกดก็มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งคนไกลๆ เดินอยู่กลางถนนในซอย ดูท่าทางเหมือนคนเมาเหล้า  เค็ม สุนัขขนปุยสีขาวหยุดแยกเขี้ยวทำเสียงขู่  ผู้ชายคนนั้นใส่ชุดทำงานแต่สวมรองเท้าแตะ เสื้อเชิ๊ตแขนยาวชายเสื้อหลุดอกจากขอบกางเกงขายาวเล็กน้อยเดินกระย่องกระแย่งแบบคนเมาเดินตรงมาช้าๆ 

           แต่พอผู้ชายคนนั้นได้ยินเสียงไซเรนฉุกเฉิน เขาก็หยุดชะงักยืนนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนหันหลังเดินย้อนกลับไปแบบคนเมาเดินโซเซๆ ไปช้าๆ 

           มด เกดและหวังทั้งสามคนก็เดินไปเรื่อยโดยมีเค็มสุนัขที่เลี้ยงตามอยู่ด้านข้างจนระยะเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยห่างจากหลังผู้ชายคนนั้นไม่ไกลนัก สักพักเสียงไซเรนฉุกเฉินจากรถตำรวจและพยาบาลก็เงียบหายไป  ผู้ชายที่ท่าทางเมาเหล้าคนนั้นหยุดยืนนิ่งอยู่บนถนน เหมือนกำลังนึกว่าจะไปทางไหน
           เกดบอกมดว่า "พี่มด เดินเลี่ยงถนนไปอีกฟาก ห่างๆ คนเมาเหล้าที่อยู่ข้างหน้าดีกว่า"
           มดก็คิดแบบเดียวกับเกด ทั้งสองคนเดินนำหวังเดินเลี่ยงข้ามถนนไปอีกฟาก เค็มสุนัขที่เลี้ยงไว้เดินตามเจ้านายของมันไป หวังเดินตามมดกับเกดช้ามถนนไปที่ฟุตบาทอีกข้าง พลางหันมองดูผู้ชายที่เมาเหล้าคนนั้นที่ยืนนิ่งหันหลังหยุดนิ่งอยู่บนถนนอีกด้าน พอหวังหันหน้ากลับมาเดินตามมดกับเกดที่กำลังเดินข้ามถนน ผู้ชายคนนั้นหันกลับมาส่งเสียงโหยหวนประหลาด "แฮรว แฮรว แฮรว อารว ...."  พร้อมเดินเข้ามาหามดและเกดทั้งสองคนทันที

           ผู้ชายคนนั้นสองลูกตาขาวกลมกลืนไปกับเปลือกตาขาว บนเสื้อเชิ๊ตแขนยาวเปื้อนเลือดสีแดงสด มดกับเกดพอเห็นสภาพผู้ชายขี้เมาที่เดินตรงเข้ามาหา ทั้งคู่ก็พากันร้องกรี๊ดเสียงดัง

           หวังปราดเข้าไปยืนขวางเบื้องหน้า บอกเสียงดัง "เฮ้ย มึงถอยไปห่างๆ " 
           แต่ผู้ชายคนนั้นเดินตรงเข้าหาไม่หยุด หวังจึงยกตีนถีบยันร่างผู้ชายคนนั้นเซถอยไป เจ้าเค็ม สุนัขส่งเสียงเห่าคำรามดัง สุนัขที่อยู่ในหมู่บ้านพากันส่งเสียงเห่าตามเมื่อได้ยินเสียงเจ้าเค็มเห่า
          หวังสบถด่า "ไอ้ห่า อะไรของมึงว๊ะ เลือดเปื้อนเสื้อมึง มึงเมายาเปล่า"
          ผู้ชายคนนั้นใช้ดวงตาขาวที่มีจุดลูกตาดำเล็กๆ มองมาที่หวัง ส่งเสียงแปลกๆ และเดินช้าๆ เข้ามาหาหวัง           
           "สงสัยพูดไม่รู้เรื่อง มด อร กลับบ้านก่อนดีกว่า แล้วโทรแจ้งตำรวจ" หวังบอก
           "หวัง ระวัง" มดกับอรร้องบอก ผู้ชายเสื้อเปื้อนเลือดที่ก้าวเดินช้าๆ แบบคนเมาเหล้าเข้ามาหาหวัง จู่ๆ ก็ขยับพุ่งก้าวเท้าอย่างรวดเร็วกระโจนโถมเข้าหาหวังอย่างรวดเร็ว
          หวังรีบใช้เท้าถีบยันแต่ผู้ชายคนนั้นใช้มือเอื้อมจับร่างหวังเอาไว้ก่อน สองมือของชายคนนั้นจับยึดดึงเสื้อและร่างของหวังไว้แน่น เท้าของหวังที่ถีบยันใส่ช่วงท้องของชายคนนั้นจึงไม่สามารถยันร่างออกไปห่างตัวได้ หวังรีบใช้หมัดขวาต่อยไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น เขาสบถด่า "แม่งห่าเอ้ย"
          เหมือนหมัดขวาของหวังที่ต่อยใส่ใบหน้าไม่สามารถทำให้ผู้ชายคนนั้นถอยออกไป สองมือของชายคนจับยึดดึงเสื้อของหวังไว้และพยายามโถมหน้ายื่นเข้าใกล้ พลางอ้าปากส่งเสียงประหลาด
          หวังได้กลิ่นเหม็นจากปากของชายคนนั้น เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ บอกว่า "ไอ้ห่าปากเหม็นฉิบหายเลย มึง"
           เขาจึงระดมต่อยหมัดซ้ายและหมัดขวาต่อยใบหน้าของชายคนนั้น ปากพร่ำว่า "มึงกวนเหรอ ๆ ๆ ๆ "
           มดล้วงมือถือจากกระเป้ากางเกงขึ้นมากดเบอร์โทรแจ้งตำรวจ แต่เสียงสัญญาณสายโทรศัพท์สถานีตำรวจไม่ว่าง เธอเลยถือสายรอ เจ้าเค็มสุนัขที่เธอเลี้ยงไว้ก็ส่งเสียงเห่าไม่หยุด    
          "โทรฉุกเฉิน 191 ก็ยังสายไม่ว่างอีกเหรอ บ้าบอ" มดบ่นว่า        
           หวังต่อยหมัดใส่ใบหน้าของชายคนนั้นจนปากแตกเลือดกลบปากและฟันหักหลุดออกมาหนึ่งซี่ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ใช้สองมือฉุดดึงเสื้อของหวังไม่ยอมปล่อย 
          "พี่หวังพอแล้ว เขาเมายา เดี๋ยวเราจะกลายเป็นเป็นฝ่ายผิด" เกดบอก
           หวังเลยหยุดต่อยหมัดใส่ใบหน้าของชายคนนั้น แต่พอหยุดต่อย ชายคนนั้นก็ยิ่นหน้าเข้าหาหวังทันที หวังรีบใช้สองมือจับสองแขนของชายคนนั้นดึงออกจากตัว เท้าก็ยกถีบยันใส่ร่างที่ท้องน้อยของชายคนนั้น       
            ชายคนนั้นยื่นหน้าเข้าหาหวังไม่ได้ จึงหันใบหน้าที่แขนของหวัง อ้าปากกัดที่เปื้อนเลือดกัดไปที่แขนของหวัง เนื้อที่แขนของหวังหลุดติดปากชายคนนั้นไป เลือดใหลอาบแผลที่แขน
            "โอ๊ยย " หวังร้องด้วยความเจ็บ
            "ว๊าย กรี๊ด " เกดร้องเสียงดัง
            มดถือโทรศัพท์มือถือสายรอตำรวจรับสายแต่ก็ไม่มีตำรวจรับสายของเธอ พอมดเห็นหวังโดนกัดก็กดเลิกสายแล้วกดเบอร์โทรหาอ่ำที่เป็นสามี
             หวังยกเท้าถีบร่างของชายคนนั้นออกไปห่างตัว เขาดูแผลที่ถูกกัดจนเนื้อที่แขนหลุดเลือดใหลอาบแขนซ้าย ผู้ชายคนนั้นขยับปากเคี้ยวเนื้อที่กัดเข้าปากไปแล้วเดินตรงเข้าหาหวังอีก เค็มสุนัขขนปุยสีขาวที่ติดตามมาด้วยกระโดดเข้ากัดขาของผู้ช่ายคนนั้นไว้ไม่ปล่อย ทำให้ผู้ชายคนนั้นก้าวเท้าเดินเข้าหาหวังไม่ได้
             เกดรีบไปดูแผลที่แขนแฟนหนุ่ม มดกำลังใช้มือถือโทรคุยกับอ่ำบอกเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้คนที่อยู่ในบ้านบริเวณถนนใหญ่ในหมู่บ้านหลายหลัง ต่างออกมาที่หน้าบ้านดูเหตุการณ์ ทุกผู้คนมองไปดูผู้ชายที่ท่าทางเหมือนคนเมาเหล้าที่ถูกสุนัขกำลังกัดขาบนถนน ที่เสื้อและปากของผู้ชายคนนั้นมีเลือดสีแดงสดกับผู้ชายหนึ่งคนที่และหญิงสาวสองคนที่อยู่บริเวณริมถนน

            "มันกัดซะเนื้อหลุดเลย เจ็บฉิบหาย " หวังสบถด่า

            "มันเป็นคนโรคจิตแน่ๆ มันกินเนื้อที่กัดจากแขนพี่หวังด้วย"  เกดบอกด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว 

             มดที่คุยมือถือกับอ่ำ อ่ำก็บอกจะรีบพาเพื่อนออกไปช่วย มดกดเลิกสายสนทนา บอกว่า "เกด หวัง พี่อ่ำจะพาคนมาช่วยจัดการคนโรคจิต ไปที่หน้าปากซอยหาพี่อ่ำกับพวก"

            "เค็ม เค็ม หยุดกัดได้แล้ว "

             มดร้องบอกเค็มสุนัขของเธอให้เลิกกัดขาชายขี้เมา แต่เค็มยังคงกัดขาของชายที่เมาเหล้าไม่ปล่อย ชายขี้เมาก้มตัวย่อร่างลงพร้อมยื่นสองมือไปเหมือนจะโอบตัวสุนัขที่กัดขาของเขา หวังพอเห็นแบบนั้นก็ได้ทีเข้าไปยกเท้าถีบเข้าใส่ใบหน้าของชายขี้เมาคนนั้นจนหน้าแหงนหงายหลังล้มลงไปด้านหลังนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้นถนน  เค็มสุนัขขนปุยก็เลิกกัดขาของชายขี้เมาแล้วมาอยู่ใกล้กับมดที่เป็นคนเลี้ยงมัน แล้วเจ้าเค็มก็แยกเขี้ยวที่มีเลือดสีแดงสดติดอยู่ส่งเสียงเห่าใส่ผู้ชายที่เมายา  และด้วยความที่หวังโมโหผู้ชายที่เมายาคนนั้นที่กัดแขนจนเนื้อหลุดเหวอะ หวังตามเข้าไปยกเท้ากระทืบใส่ร่างของชายขี้เมาที่ถูกถีบใบหน้าจนนั่งกับพื้นทันที

            มด เกด ร้องห้ามหวังให้หยุดทำร้ายชายขี้เมา หวังก็เลยหยุดแล้วถุยน้ำลายใส่ แต่ไม่ทันทีหวังจะขยับออกห่าง ผู้ชายขี้เมาคนนั้นก็ใช้สองแขนโอบขาข้างหนึ่งของหวังไว้พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ากัดใส่ขาของหวังที่ใส่กางเกงยีนส์ หวังรีบขยับขาสะบัดให้ร่างชายขี้เมาที่โอบกอดกัดขาของเขา   

            อ่ำพอรับมือถือจากมดว่ามีคนเมายาหาเรื่องอยู่ที่ถนนทางใกล้ถึงหน้าหมู่บ้าน อ่ำก็รีบพาชิต ปิ๊ก และเทพไปหาพวกมด โดยให้อรรออยู่ที่บ้าน  ทั้งสี่คนวิ่งออกจากซอยไปตามถนนสายหลักของหมู่บ้านก็เห็นหวังยืนกระทืบคนเมายานอนอยู่บนถนนแต่ไกล พอทั้งสี่คนวิ่งมาถึงก็รีบเข้าไปช่วยกันแยกหวังกับคนเมายาที่ใบหน้าและเสื้อเปื้อนเลือดออกจากกัน

            เทพและปิ๊กเข้าไปดึงหวังให้หลุดจากคนเมายาที่กอดรัดกัดขาของหวัง และนำหวังถอยห่างออกไป เทพบอกว่า "เฮ้ย ไอ้หวังพอได้แล้ว มึงกระทืบมันจนเลือดอาบแล้ว"            
            อ่ำและชิตเข้าไปยืนคุยกับมดและเกดสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น  มดบอกด้วยความอารมณ์เสียว่า

            "มันเมายาเดินเข้ามาหามดกับเกด หวังก็เลยไล่ให้ไปห่างๆ แต่มันไม่ยอมไป แล้วกัดแขนหวัง หวังก็เลยต่อยแล้วก็ถูกหวังกระทืบอย่างที่พี่อ่ำเห็นนี่แหละ"
            หวังก้มหน้าลงมองดูขากางเกงยีนส์ข้างที่ถูกผู้ชายคนนั้นกัด บอกว่า  "ไอ้ห่า มันกัดซะขากางเกงยีนส์ขาดเลย "

            แล้วทุกคนก็จับจ้องมองดูคนติดยาที่กำลังค่อยๆลุกยืนขึ้น ชิตบอกว่า "หวัง มึงทำเกินไปแล้ว หน้าแหกเลือดกลบปากเปื้อนเสื้อเลย"

            ใบหน้าของหวังเศร้าขึ้นมานิดๆ เขารู้สึกว่าตัวเองทำรุนแรงเกินไปจริงๆ  เกดบอกว่า " เสื้อเขาเปื้อนเลือดตั้งแต่ก่อนมีเรื่องกับพี่หวังแล้วพี่ชิต ไม่เกี่ยวกับพี่หวังสักหน่อย" 

             อ่ำ ชิต ปิ๊ก เทพ หวัง มด และเกด มองดูชายเมายาคนนั้นลุกขึ้นยืนที่เบื้องหน้า ดวงตาขาวใสที่มีตาดำจุดเล็กๆมองมาที่พวกเขา ใบหน้าและเสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือดดูน่าสังเวชและน่ากลัว 

To be continue....Another people part 2