ซอมบี้ วันที่ 1

              เกาะภูเก็ต ทะเลอันดามัน สวรรค์เมืองท่องเที่ยว หาดทรายสีทอง ทะเลสีคราม ชาวต่างชาติเข้ามาในประเทศไทย เพื่อท่องเที่ยวที่เกาะแห่งนี้ เดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่า 5 - 10 ล้านคน และมีประชากรท้องถิ่นประมาณ 600,000 คน

              ผมชื่อ ปิติ เรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ชั้นปีที่ 1 ครอบครัวผมมี 3 คน คือ พ่อ แม่ และผม เราอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านชวนชื่น อำเภอถลาง จังหวัดภูเก็ต

              พ่อผมชื่อ ปัญญา อายุ 46 ปี เป็นพนักงานออฟฟิต แม่ผมชื่อ ฟางแก้ว อายุ 45 ปี เป็นเซลขายสินค้าประจำออฟฟิต ท่านทั้งสองคนทำงานคนละบริษัท แต่อยู่ในเขตอำเภอเมืองเหมือนกัน      

              ผมชอบเล่นเกมคอมพิวเตอร์ วันหนึ่งไม่ต่ำกว่า 3 ช.ม. วันหยุดผมจะเล่นเกมคอมพิวเตอร์แทบทั้งวัน พ่อแม่ผมก็ไม่ว่าอะไร เพียงแต่ให้ผมแบ่งเวลาเรียนหนังสือให้จบมหาวิทยาลัย เลี้ยงดูตัวเองได้ ท่านทั้งสองก็พอใจแล้ว 

              เกมที่ผมชอบเล่นมากที่สุดก็คือ ซอมบี้ เล่นแล้วมันสนุก ตื่นเต้น มีดราม่า ให้คนเล่นเป็นพระเอกอย่างเราได้ภูมิใจ 

              วันนั้น ผมเลิกเรียนที่มหาวิทยาลัยก็ขึ้นรถสองแถวหน้ามหาวิทยาลัยมาลงที่สี่แยกอนุเสาวรีย์สองวีรสตรี ผมลงจากรถสองแถวเดินอีกระยะหนึ่งก็ถึงปากซอยเข้าหมู่บ้าน พอผมมาถึงบ้านที่เป็นบ้านแฝดสองชั้นก็รีบเข้าห้อง เปิดคอมพิวเตอร์เล่นเกมคอมพิวเตอร์ทันที สักพักก็ได้ยินเสียงรถที่หน้าบ้าน พ่อกับแม่ผมกลับมาบ้านแล้ว

               " โก้ หยุดเล่นเกมคอมพิวเตอร์ ลงมากินข้าวได้แล้ว แม่ซื้อแกงเขียวหวานไก่ที่ลูกชอบมาด้วย " แม่ตะโกนเรียกผมที่กำลังฆ่าซอมบี้ในเกมคอมพิวเตอร์อย่างติดพันไม่สามารถวางคอนโทรลในมือในตอนนี้ 

               " ครับ แม่ " ผมตะโกนบอกแม่ที่อยู่ชั้นล่าง พอผมเซฟเกมแล้วก็ลงไปที่ชั้นล่าง พ่อกับแม่นั่งกินข้าวเย็นอยู่ที่โต๊ะอาหาร ผมเดินไปหยิบจานตักข้าวในหม้อหุงข้าวแล้วมานั่งที่โต๊ะกินข้าว เรานั่งกินข้าวกันก็ดูข่าวโทรทัศน์ไปด้วย 

              สามปีแล้วที่โรคโกวิคมียารักษาและถูกควบคุมการแพร่ระบาดได้ ไม่พบผู้ติดเชื้อโกวิคอีก โลกกลับมาสงบสุข และไม่มีผู้ก่อการร้าย แต่เกิดสงครามระหว่างประเทศแทน ซึ่งมีข่าวการใช้อาวุธชีวภาพที่ประเทศที่ไม่มีอาวุธต่อสู้กับประเทศตรงข้ามนำมาใช้ พื้นที่ที่ถูกอาชีวภาพกลายเป็นเขตกักกันเชื้อโรคให้องค์การอนามัยโรคเข้าไปดูแล ไม่มีทหารฝ่ายไหนใครชนะหรือแพ้ แต่ตายเพราะอาวุธชีวภาพทั้งสองฝ่าย 

               แม่ผมดูภาพในโทรทัศน์ที่มีภาพเมืองที่เต็มไปด้วยไฟลุกไหม้และผู้ที่ตายเพราะถูกอาวุธชีวภาพ แม่บอกว่า " น่ากลัวมากเลยนะ พ่อ เชื้อชีวภาพมันแพร่ติดต่อกันได้ด้วย สัปดาห์ก่อนผู้ก่อการร้ายก็ยิงขีปนาวุธที่มีเชื้อชีวภาพพลาดข้ามเข้ามาแถวเขตชายแดนประเทศด้วยซิ ดีนะ ที่สามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้" 

               พ่อผมบอกว่า " ประเทศเราอยู่ติดกับประเทศคีสจาร์ชด้วยซิ หวังว่าไอ้เจ้าเชื้อชีวภาพนั้นคงไม่แพร่ระบาดเข้ามาในประเทศเรา ไม่งั้นคงโดนกักให้อยู่แต่ในบ้านแบบตอนเชื้อโกวิคระบาดอีกแน่"

               ผมดูภาพในโทรทัศน์ คนขององค์การอนามัยโรคที่ใส่ชุดสูทกันเชื้อโรคเดินลาดตระเวณเก็บศพผู้ที่ตายด้วยการติดเชื้อใส่ถุงเก็บศพ และตามด้วยข่าวยาเสพติดที่ทำให้คนขาดสติไล่ฆ่าคน

               พ่อบอกว่า " ยาเสพติดสมัยนี้มันแรงจริงๆ ยิ่งกว่ายาบ้าอีก กินแล้วขาดสติไล่ฆ่าคน สงสัยต้องเปลี่ยนชื่อยาบ้าเป็นยาฆ่าคน "

               แม่บอกผมว่า " โก้ ระวังตัวด้วยนะลูก ช่วงนี้มีคนเสพยาเสพติดแล้วคลั่งไล่ฆ่าคน บ่อยๆ มากขึ้น ยิ่งบ้านเราเป็นจังหวัดท่องเที่ยวด้วย "

                ผมบอกว่า " ครับ แม่ " แล้วเก็บจานข้าวที่กินเสร็จแล้วรีบล้างจานกลับห้องไปเล่นเกมคอมพิวเตอร์  พ่อบอกผมเสียงดุๆ ว่า " โก้ อย่าเล่นเกมจนดึกละ " พ่อจะเตือนผมแบบนี้เป็นประจำ และในตอนแรกๆ พ่อแม่ผมก็มีบ่นบ่อยครั้ง แต่ผมก็ได้พิสูจน์ให้พ่อกับแม่เห็นแล้วว่า ถีงผมจะเล่นเกมคอมพิวเตอร์ แต่ผลการเรียนผมไม่ตก พ่อแม่ก็เลยไม่ค่อยบ่นว่าอะไร         

               เช้าวันต่อมา พ่อขับรถไปส่งผมที่หน้ามหาวิทยาลัย ก่อนไปส่งแม่ที่ทำงาน แล้วไปที่ออฟฟิตที่ทำงานของพ่อ พอผมหมดคาบเรียนที่มหาวิทยาลัย ตอนบ่ายสามโมง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์  ผมใช้มือถือส่ง ไลน์ ไปบอกพ่อกับแม่ว่า ผมขอไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันสี่ห้าคนไปเดินเล่นที่ห้างกรีน กลับไม่เกินเที่ยงคืน  สักพัก พ่อแม่ผมก็ ไลน์ มาอนุญาต 

               เรานั่งรถของเพื่อนในกลุ่มไปเที่ยวห้างกรีนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด  พอห้างใกล้ปิด เพื่อนผมก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน ผมเข้าบ้านไปที่ห้องของตัวเอง พอผมจับลูกบิดจะเปิดประตูห้องนอน แม่ผมก็เปิดประตูออกมาจากห้องนอนฝั่งตรงข้าม พร้อมบอกว่า " โก้ อาบน้ำแล้วก่อนนอนอย่าลืมปิดไฟในบ้านนะลูก "

                 ผมบอกว่า " ครับ แม่ " แล้วแม่ก็ปิดประตูห้องนอน 

                วันเสาร์  พ่อแม่ผมไปทำงาน ผมอยู่บ้านคนเดียว เล่นเกมคอมพิวเตอร์ทั้งวัน พอหิวก็สั่งอาหารมากินที่บ้าน คืนนี้ บริษัทที่พ่อทำงานจัดงานเลี้ยง พ่อแม่ผมเลยกลับบ้านดึก ผมพึ่งซื้อเกมซอมบี้ที่ออกจำหน่ายวันนี้จากเวบ โหลดมาเสร็จก็เล่นอย่างเพลิดเพลินจนค่ำ พอรู้ตัวก็สามสี่ทุ่มแล้ว พ่อแม่ผมยังไม่กลับบ้าน  ปกติพอสามทุ่ม ผมก็ต้องหยุดเล่นเกมคอมพิวเตอร์ เพราะพ่อแม่ไม่ให้ผมเล่นเกมคอมพิวเตอร์เกินเวลาสามทุ่ม แต่คืนวันนี้ พ่อแม่ผมไปงานเลี้ยงยังไม่กลับ พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมเล่นเกมซอมบี้ใหม่กำลังสนุก ผมเลยปิดไฟในห้องแล้วใส่หูฟังเฮดโฟนครอบหูเล่นเกมคอมพิวเตอร์ พอพ่อกับแม่ผมกลับมาจะได้คิดว่าผมเข้านอนแล้ว

              ผมวางโทรศัพท์มือถือไว้ข้างๆ บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ พวกเพื่อนผมมันโทรมาหา มีสายเข้าหลายครั้งถี่ๆ แต่ผมใส่หูฟังและกำลังต่อสู้กับซอมบี้และมอนสเตอร์ในเกม ไม่สนใจรับสายโทรศัพท์

              ผมคิดในใจ เมื่อเย็นก็บอกพวกมันไปแล้วนี้หว่า ว่าวันหยุดนี้ขี้เกียจ ไม่ไปกินเหล้าด้วย   ได้เกมซอมบี้ใหม่จากเวบมาแบบนี้  ผมไม่สนใจไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนๆ ก็เลยไม่สนใจรับสายโทรศัพท์มือถือ ใช้สมาธิกับการจัดการซอมบี้ในเกม   

               พ่อแม่ผมก็โทรเข้ามาหลายครั้ง แต่ผมคิดว่าเป็นพวกเพื่อนโทรมา ผมเล่นเกมคอมพิวเตอร์กำลังสนุก ไม่ได้สังเกตสนใจ พอหันไปเห็นเบอร์ของพ่อที่ขึ้นหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ผมรีบเซฟเกมและกดรับสายมือถือ แต่พ่อผมก็วางสายไปก่อน ผมกดโทรติดต่อกลับไปหาพ่อแม่ผม แต่ท่านไม่รับสาย ผมคิดว่า พ่อแม่คงกำลังคุยธุระกับเพื่อนที่ทำงานในงานเลี้ยง เดี๋ยวคงโทรมาใหม่

              ผมเลยกลับไปใส่หูฟังแล้วเล่มเกมคอมพิวเตอร์ต่อ ไม่มีใครโทรเข้ามือถือผมอีก ผมคิดว่า พ่อแม่เข้าใจว่าผมนอนหลับไปแล้วเลยไม่โทรมา ส่วนผมก็กะว่าพอเที่ยงคืนจะเลิกเล่น แต่เกมมันก็สนุกมาก

              ตีหนึ่งกว่า โทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้า แต่แบตเตอรี่ที่เหลือน้อยเต็มทีก็หมดไฟ หน้าจอมือถือดับมืดไปโดยผมไม่ได้สังเกตสนใจ สักพักผมก็เซฟเกมด้วยความที่ง่วงและเพลียจากการใช้สมาธิจัดการซอมบี้ในเกมอย่างที่สุดแล้วผมก็นั่งฟุบหลับคาโต๊ะคอมพิวเตอร์

              ก่อนที่ผมจะหลับไปโดยที่ไม่ได้ถอดหูฟังออก ทั้งที่ผมปิดคอมพิวเตอร์ไปแล้ว  ผมยังได้ยิน เสียงไซเรน เสียงปืน เสียงคนร้องโวยวาย เสียงเห่าของสุนัขในเกมซอมบี้ จากรอบๆ ห้องนอนผมที่ปิดไฟมืด ราวกับเปิดเสียงดอล์บี้เสตอริโอระบบ 5.1 รอบทิศทาง 

              แสงแดดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน ผมตื่นขึ้นหน้าจอคอมพิวเตอร์ ตอนที่ผมตื่นนั้นมีเสียงไซเรนดังแววไกลๆ จากทางถนนสี่แยกอนุเสาวรีย์สองวีรสตรีที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านที่ผมอยู่ ประมาณ 5 กิโลเมตร คงเกิดอุบัติเหตุรถยนตร์ชนกันอีก เนื่องจากสี่แยกอนุเสาวรีย์อยู่กลางเกาะถนนกว้างและสามารถขับขี่พาหนะเดินทางไปได้ทั้ง 3 อำเภอบนเกาะ และเป็นถนนหลักสายเดียวใช้เป็นทางสัญจรเข้าออกในจังหวัดภูเก็ตไปสู่จังหวัดอื่นๆ จึงมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ตลอดทั้งวัน ไม่ว่าช่วงไหน ซึ่งผมจะได้ยินเสียงไซเรนดังแว่วมาให้ได้ยินบ่อยๆ จนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
              ผมหาวพลางนึกในใจว่า เมื่อคืนผมเล่นเกมจนนั่งหลับคาโต๊ะคอมพิวเตอร์ หวังว่าผมคงไม่ลืมเซฟเกมก่อนปิดคอมพิวเตอร์ 

             ผมหยิบมือถือที่วางไว้ข้างคอมพิวเตอร์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา แต่แบตเตอรี่มือถือหมด ผมถอดหูฟังที่ครอบหัวผมออกวางไว้ข้างคอมพิวเตอร์แล้ว ผมก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจพร้อมหันหน้าไปดูนาฬิกาที่ตั้งบนตู้ลิ้นชัก ตอนนี้เวลา 9 โมงกว่า เกือบๆ 10 โมงเช้าแล้ว
             ผมเอาโทรศัพท์มือถือเสียบสายปลั๊กชาร์จแบตเตอร์รี่แล้วอาบน้ำ ขณะที่ผมกำลังใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืด เสียงไซเรนรถฉุกเฉินกับรถตำรวจยังดังแว่วจากถนนสี่แยกอนุเสาวรีย์ให้ได้ยินไม่หยุด
              ผมคิดว่าคงจะเกิดอุบัติเหตุใหญ่ มีผู้บาดเจ็บหลายคน ตอนนี้ที่สี่แยกอนุเสาวรีย์รถคงติดหนักเลยทีเดียว และพ่อแม่ผมกลับมาบ้านเมื่อคืนคงเข้าใจว่าผมนอนหลับไปแล้ว ตอนนี้พ่อแม่ผมคงจะอยู่ที่ชั้นล่าง 
              ผมใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์เสร็จแล้วก็ไปลงบันไดไปข้างล่าง ผิดคาดพ่อกับแม่ผมไม่อยู่ที่ชั้นล่าง ผมคิดว่าท่านทั้งสองคนคงออกไปคุยกับเพื่อนบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ผมเดินไปเปิดม่านประตูกระจกหน้าบ้านข้างหนึ่งแล้วเลื่อนเปิดบานประตูกระจกหน้าบ้าน ผมไม่เห็นรถของพ่อผมจอดอยู่ที่บ้าน  ผมนึกในใจว่า วันหยุดเสาร์อาทิตย์ ถึงแม้ผมจะนอนตื่นสายพ่อแม่ก็ไม่มาปลุก พ่อแม่ผมคงไปช๊อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า ส่วนผมยังนอนไม่ตื่นก็เลยไม่ได้ชวนผมไปด้วย ตอนเที่ยงๆ คงกลับมาบ้าน

              ผมมองไปที่บ้านฝั่งตรงข้าม หมู่บ้านดูเงียบสงบไร้ผู้คน เพราะเป็นช่วงเช้าของวันอาทิตย์ ผู้คนจะนอนตื่นสาย เพราะเที่ยวกันในวันเสาร์  พอตกบ่ายๆ เย็นๆ ถึงจะออกจากบ้าน

              ผมเลื่อนประตูปิดแล้วเดินไปหาของกินที่ครัว ไม่พบอะไรที่กินได้  ผมเปิดตู้เย็นมองหาของกิน แล้วผมก็หยิบขนมปังใส้หมูแดงกับนมกล่องในตู้เย็นขึ้นบันไดไปกินที่ห้องนอน เสียงดังจากไซเรนที่สี่แยกอนุเสาวรีย์ยังดังมาถึงหมู่บ้านให้ได้ยินไม่หยุด ดูผิดไปจากปกติ  แต่อีกสักพักพอขนผู้ป่วยอุบัติเหตุที่สี่แยกอนุเสาวรีย์หมดแล้วเสียงไซเรนก็คงจะหยุดไปเอง

             พอผมกินเสร็จแล้วผมก็เล่นเกมคอมพิวเตอร์ต่อทันที ผมเปิดคอมพิวเตอร์ เชื่อมต่อ internet online game แต่เหมือนระบบมันล่ม ผมลองตรวจสอบระบบ internet ในคอมพิวเตอร์ มันก็ปกติ  วันอาทิตย์นี้คงมีคนเล่น game online เยอะมาก ไม่ก็เกิดระบบขัดข้องที่สายข้างนอกหรือที่ศูนย์บริการ หรือหยุดปรับปรุงระบบ เลยเป็นสาเหตุให่ใช้ internet ไม่ได้  ซึ่งพรุ่งนี้พอแก้ไขระบบเสร็จก็ใช้ได้เหมือนเดิมตามปกติ ผมเอาหูฟังคาดครอบหู แล้วเริ่มเล่นเกมซอมบี้ต่อจากที่เซฟไว้เมื่อคืน แบบ off line  เสียงไซเรนจากสี่แยกอนุเสาวรีย์ดังเข้าในหูของผม แม้ผมจะสวมใส่หูฟัง ผมหมุนเสียงสปีกเกอร์เพิ่มเสียงให้กลบเสียงไซเรนที่ดังแว่ว 

              ขณะที่ผมเล่นเกมก็เหมือนมีเสียงปืนดัง เฮลิคอปเตอร์ และเสียงระเบิดแทรกปะปนกับเสียงเอฟเฟ็กซ์ในเกมซอมบี้ที่กำลังเล่นในหูฟัง จนแทบแยกไม่ออกว่าเสียงไหนเป็นเสียงจากเกมคอมพิวเตอร์
              ผมไม่ใส่ใจมากนัก เพราะเฮลิคอปเตอร์และเครื่องบินบนเกาะสวรรค์แห่งนี้มีให้ได้ยินและเห็นได้บ่อยๆ โดยเฉพาะบริเวณพื้นที่ท่องเที่ยวแถวชายหาดและสนามบินนานาชาติ จะเห็นเครื่องบินขึ้นลงทุกวัน บางครั้งจะเห็นเครื่องบินโดรนบินออกตรวจสภาพอากาส ร่วมทั้งเครื่องบินเล็กของเศรษฐีที่อยู่บนเกาะ
              ผมเล่นเกมซอมบี้อย่างสนุกเพลิดเพลิน จนรู้สึกหิวข้าว ผมกด purse หยุดเกม แล้วดูเวลาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เวลา 13.44 น.
              พ่อแม่ผมน่าจะกลับมาแล้ว พร้อมอาหารเที่ยงและของที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้า ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจที่พ่อกับแม่ไม่มาเคาะประตูห้องเรียก มีอยู่สาเหตุเดียวคือพ่อแม่ผมยังไม่กลับมาที่บ้าน
             ผมถอดหูฟังที่ครอบหูออก ผมก็ยังได้ยินเสียงดังของไซเรนที่ดังแว่วมาจากสี่แยกอนุเสาวรีย์ตั้งแต่ผมตื่นจนถึงตอนนี้  ผมเริ่มสงสัยว่ามีเหตุการณ์ที่มันผิดปกติเกิดขึ้นต่างไปจากอุบัติเหตที่เกิดขึ้นตามปกติที่สี่แยกอนุเสาวรีย์  ผมเซฟเกมและปิดคอมพิวเตอร์แล้วเอามือถือที่ชาร์จแบตเตอรี่เต็มแล้ว  เปิดมือถือ หน้าจอปรากฏรายการแจ้งรายชื่อสายโทรเข้าบนหน้าจอเป็นสิบสาย และมีข้อความ SMS ส่งมาเป็นสิบข้อความเช่นกัน

              ผมกดโทรหาพ่อกับแม่  ท่านไม่รับสาย ผมเริ่มรู้สึกกังวล เสียงไซเรนที่ดังแว่วมาจากถนนแยกอนุเสาวรีย์ทำให้ผมเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ เช่นว่า พ่อแม่ผมอยู่ในกลุ่มผู้ประสบอุบัติเหตุ่ถนนอนุเสาวรีย์ด้วยหรือเปล่า             

              ผมกดโทรติดต่อหาเพื่อนไปทีละเบอร์ตามที่มีข้อความที่แจ้งเตือนว่าติดต่อมาและผมไม่ได้รับสายจนหมด แต่ก็ไม่มีใครรับสาย ผมเปิด intertnet เพื่อเข้า Line แต่ก็ไม่สามารถเชื่อมต่อระบบ  ผมคิดในใจ ระบบโทรศัพท์ล่ม internet ก็ล่ม วันนี้มันเป็นยังไงกันแน่ หรือมีซอมบี้ไล่ทำร้ายคนจริงๆ มันไม่น่าจะเป็นไม่ได้ แต่พ่อแม่ผมคงไม่ส่งข้อความมาล้อผมเล่น

                ผมคิดว่าอาจเกิดเหตุการณ์คนคลั่งยาทำร้ายคน เพราะเห็นในโทรทัศน์บ่อยๆ  ไม่แน่ว่าเมื่อคืนพ่อแม่ผมคงบังเอิญอยู่ในเหตุการณ์เลยถูกตำรวจขอตัวหรือกักตัวไว้เรียกสอบปากคำก่อน และส่งข้อความมาให้ผมแบบติดตลกว่ามีเหตุการณ์ซอมบี้ทำร้ายคน ให้ผมอยู่ในบ้านรอท่านกลับมา เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของผม          

             ผมกดดูข้อความ SMS ที่ส่งมานับสิบข้อความ ซึ่งมีข้อความส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนและช่วงเช้าของวันนี้ หลัง 8.00 am. ก็ไม่มีใครส่งข้อความมาอีก
             วันที่ XX/XX/20XX
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.13 pm. ]
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.14 pm. ]
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.15 pm. ]
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.19 pm. ]
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.19 pm. ]
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.23 pm. ]
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.30 pm. ]
             [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.35 pm. ]
              [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 10.42 pm. ]
              [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 11.11 pm. ]
              [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ไม่สามารถติดต่อคุณได้ จำนวน X ครั้ง  เมื่อเวลา XX : XX  SMS 01.33 am. ]

               ......ยาวอีกหลายข้อความแจ้งว่าผมไม่ได้รับสาย มีข้อความ SMS ที่พ่อผมส่งมา และจากศูนย์บริการ internet 
               [ เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ส่งข้อความ อย่าออกนอกบ้านจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับ มีเหตุการณ์คนติดเชื้อซอมบี้ไล่ทำร้ายคน เมื่อเวลา XX : XX  SMS 02.22 am. ]
               [ ทาง ****** ขอปิดบริการระบบ internet ชั่วคราว เนื่องจากมีเหตุฉุกเฉิน ระบบ internet เปิดให้บริการได้เมื่อไร ทาง ****** จะส่งข้อความแจ้งให้ทราบ SMS 4.00 am. ]

               [เบอร์ 0XX-XXXXXXX  ส่งข้อความ หน่วยความมั่นคงรัฐบาลไทย แจ้งเหตุฉุกเฉิน ขณะนี้ เกิดเหตุการณ์ร้ายผู้ก่อการร้ายก่อการร้ายพร้อมกันในทุกจังหวัดทั่วประเทศ มีการใช้อาวุธชีวภาพ ขอให้ประชาชนทุกคนอยู่ในบ้านพักอาศัยติดตามรับฟังข่าว จนกว่าเหตุการณ์จะกลับมาเป็นปกติ เมื่อเวลา XX : XX  SMS  5.00 am. ]            

                ผมดูข้อความที่พ่อผมส่งมา " อย่าออกนอกบ้านจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับ มีเหตุการณ์คนติดเชื้อซอมบี้ไล่ทำร้ายคน  " และดูข้อความต่อมา " หน่วยความมั่นคงของรัฐบาลไทย แจ้งเหตุฉุกเฉิน... " 
              ผมดูเลขเบอร์โทรศัพท์และอ่านทวนข้อความทั้งของที่พ่อผมและหน่วยความมั่นคงรัฐบาลส่งมาที่หน้าจอมือถืออีกครั้ง พลางคิดในใจ "ซอมบี้" พ่อกับแม่ผมคงไม่ได้ล้อผมเล่น ผมดูเลขเบอร์โทรที่ส่งข้อความมาอีกครั้งให้แน่ใจว่าเป็นเบอร์โทรของพ่อผม 
               ทันใด ผมก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น 2-3 นัด จากนอกบ้าน ซึ่งห่างจากหมู่บ้านไม่ไกล

To be continue บทที่ 2 ซอมบี้ วันที่ 1 ตอนที่ 2