ในบางมุม

เคยรู้สึกไหมว่าความว่างเปล่านั้นว่างเปล่าจริงไหม​

ตลอดเวลาที่เดินทาง​ จนมาถึงตอนนี้หลายอย่างว่างเปล่าจนน่ารังเกียจ​ เหมือนจุดเริ่มต้นเกาะเอวคุณตลอดเวลาไม่ง่าจะพยายามทำสักเท่าไหร่  สิ่งที่ได้คือรอยยับย่นบนหน้า

อีกปีและอีกปี​ความหวังสูงๆสนิมค่อยๆกัดกิน​ สมองแม่งไม่ยอมสนโลก​ ยังหลอกว่ามันยังมีหวัง​ 

แล้วไงล่ะ​ กูจะให้เวลามึงอีกปีนะ​ ส่งความสำเร็จตามที่มึงวาดฝันมาซะ​ 

อย่าหลอกให้กูเน่าสลายตามฝันมึงไม่เลิก  

ไม่อยากว่างเปล่าอีกแล้ว