แม่มดกับเด็กกำพร้า

"อุแง้...อุแง้...อุแง้" เสียงของเด็กทารกที่ถูกนำมาทิ้งไว้หน้าบ้านของแม่มด "ใครชั่งใจร้ายทิ้งเด็กน้อยได้ลงคอ ข้าจะดูแลเจ้าเองนะเจ้าหนู" เวลาที่แม่มดได้เก็บเด็กทารกมาเลี้ยงได้ล่วงเลยไปกว่า10ปีแล้ว "นี่ท่านแม่เมื่อไรท่านจะสอนเวทย์มนตร์ข้าซะทีละ มันยังไม่ถึงเวลาหรอกอาร์ตเจ้ายังไม่พร้อมที่จะเรียนมัน แต่ว่าท่านแม่ข้าอายุ10ขวบแล้วนะ ถึงเจ้าจะ10ขวบแล้วแต่เจ้าก็ยังไม่พร้อมหรอกนะ เมื่อถึงเวลาแม่จะสอนเจ้าเองนะ ท่านอย่าเอามือมาลูบหัวข้าซิข้าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ถึงเจ้าจะอายุ 10ปี 20ปี 50ปีหรือ100ปีเจ้าก็ยังเป็นเด็กสำหรับข้าอยู่ดีนั้นแหละ โถ่ ท่านแม่" อาร์ตได้วิ่งออกไปนอกบ้านพร้อมกับท่าทางที่เขิลอาย "แม่ขอโทษนะอาร์ตที่ไม่ได้บอกความจริงกับลูก แต่มนุษย์น่ะไม่สามารถใช้เวทย์มนตร์ได้หรอกนะต่อให้เวลาจะผ่านไปซักกี่ปีก็ตาม" แม่มดพูดด้วยสีน่าที่เศร้าสร้อยเหมือนจะร้องไห้ออกมา "ท่านแม่ข้ากลับมาแล้ว อาร์ตลูกไปทำอะไรมาถึงได้เนื้อตัวหม่อมแหม่มแบบนี้กัน เป็นความลับครับ" ในทุกๆเย็นของทุกๆวันอาร์ตมักจะหายไปแบบนี้เสมอ โดยที่แม่มดก็ไม่รู้ว่าอาร์ตไปที่ไหน "ท่านแม่ท่านจะสอนเวทย์มนตร์ให้ข้าได้รึยัง เจ้ายังไม่พร้อมอาร์ต แต่ตอนนี้ข้าอายุ25แล้วนะท่านแม่ เจ้าก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี ช่างมันเถอะข้าไปก่อนนะท่านแม่ เจ้าจะไปไหนกันอาร์ตใกล้ได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะ ข้าจะไปทำให้เวทมนตร์ของข้าสำเร็จยังไงล่ะ" หลังจากพูดจบอาร์ตก็วิ่งออกจากบ้านไปพร้อมกับทิ้งคำพูดที่ทำให้แม่มดสงสัย "ท่านแม่เเล้วตอนนี้ละท่านสอนเวทย์มนตร์ให้ข้าได้ไหม ตอนนี้ก็ยังไม่ได้หรอกอาร์ตเจ้ายังไม่พร้อม ยังงั้นหรอข้ารอเวลามา50ปีแล้วนะตอนนี้ข้าก็ยังไม่พร้อมซินะ"อาร์ตลุกออกจากเก้าอี้ไปที่ประตูหลังจากพูดจบ "อาร์ตเจ้าจะไปไหนอีกล่ะ ข้าจะออกไปทำเวทย์มนตร์ให้เป็นจริง มันใกล้จะสำเร็จแล้วหละท่านแม่" อาร์ตได้ทำแบบนี้ซ้ำๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนกระทั้ง "อาร์ตแม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกเจ้าเรื่องเวทย์มนตร์เรื่องที่เจ้าไม่ใช่ลูกแท้ๆของข้า" แม่มดได้เเต่พูดกับหลุมศพของลูกชายตัวเองพร้อมร้องไห้ออกมา มนุษย์กับแม่มดนั้นมีช่วงชีวิตที่ต่างกัน มนุษย์มีชีวิตได้ไม่กี่สิบปี ถ้าแข็งแรงหน่อยอาจจะเกิน100ปี แต่มันก็ยังสั้นมากอยู่ดีเมื่อเทียบกลับแม่มดที่มีชีวิตอยู่เป็นนิรันดร แม่มดได้แต่ร้องไห้และคิดกับตัวเองว่าถ้าไม่มีชีวิตเป็นนิรันดรก็คงดีกว่า "ทำไมกันนะทำไมข้าถึงต้องมีชีวิตที่ต้องมาทนเห็นคนที่รักจากไปกันนะ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แม่รักลูกนะอาร์ต" ในระหว่างที่แม่มดพูดกับหลุมศพของอาร์ตอยู่ ก็ได้มีลมพัดมาทำให้กลีบดอกไม้มากมายล่องลอยไป แม่มดได้มองตามกลีบดอกแล้วได้พบกับทุ่งดอกกุหลาบที่แม่มดนั้นชื่นชอบเพียงแต่ดอกกุหลาบจะไม่สามารถพบเห็นได้ในทวีปที่แม่มดอาศัยอยู่ตอนนี้ เมื่อแม่มดมองไปรอบๆทุ่งดอกกุหลาบหลากหลายสี ก็พบกับแผ่นหินสลักข้อความ "ท่านแม่ข้ารู้มานานแล้วว่าข้ากับท่านไม่ใช่แม่ลูกกันจริงๆรวมถึงเรื่องที่ข้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่ไม่สามารถใช้เวทย์มนตร์ได้ ตัวข้าที่เป็นมนุษย์ธรรมดาคงไม่อาจอยู่กับท่านที่เป็นแม่มดได้ตลอดไป ตัวข้านั้นคงจะต้องจากลาท่านไปก่อนข้าหวังว่าเวทย์มนตร์ชิ้นนี้ที่ข้าใช้เวลาทั้งชีวิตทำมันขึ้นมาคงจะเป็นของขวัญและตัวแทนของข้าได้ ข้ารักท่านนะท่านแม่" หลังจากอ่านข้อความจบแม่มดได้แต่นั่งร้องไห้พร้อมน้ำตากลางทุ่งดอกกุหลาบหลากหลายสี พร้อมกับความเจ็บปวดที่มนุษย์ธรรมดาที่มีอายุขัยเพียงน้อยนิด ไม่อาจสามารถเข้าใจมันได้