ความรักทั้ง 8 ของเจตน์

กลางคืนนั้น ขณะที่เจตน์หลับตาอยู่ เจตน์ก็ต้องตกใจเมื่อปริมซึ่งนอนอยู่ข้างๆ หันมาระดมจูบเค้าอย่างบ้าคลั่ง เจตน์ยังไม่ได้ทันตั้งตัวใดใด 

แต่ก็ยอมตามไปกับบทรักในครั้งนี้ ปริมพยายามรุกหนักขึ้น ทำให้เจตน์เกิดความสับสนในใจขณะนั้น เขาบอกตัวเองว่า เขาไม่ได้คิดถึงสิ่งนี้

ว่ามันจะเกิดขึ้น เค้าไม่ได้เตรียมใจไว้แต่แรก หลังจากคิดเช่นนั้น ความสับสนบวกกับความกลัวในจิตใจ ลึกๆแล้วเจตน์ไม่ชอบเป็นฝ่ายรับเท่าไหร่ 

เจตน์จึงผันตัวเองเป็นฝ่ายรุกแทน ปริมร้องครางด้วยความเสียวซ่านในขณะที่เจตน์สอดมือเข้าไปในกางเกงในตัวจิ๋ว เจตน์สอดนิ้วของเขาเข้าไป

ในรูที่คับแน่นของปริม ซึ่งน่าจะยังไม่เคยผ่านการใช้งาน ปริมครางเสียงกระเซ้าในลำคอ เจตน์รัวนิ้วเข้าไปแบบไม่ให้ปริมหายใจ ในขณะที่ปากของเจตน์

ยังซุกไซร์อยู๋ที่เนินอกของปริม บดขยี้ตุ่มเล็ก จนปริมครางไม่ได้จังหวะ

ผ่านไปเวลาไม่นาน ปริมร้องเฮือกสุดท้าย พร้อมกะเจตน์ที่ล้มตัวไปนอนข้างๆ เจตน์นอนคิดเรื่องนี้ไปยันเช้าด้วยความสับสนในจิตใจ

เจตน์ไม่เคยแน่ใจว่าปริมคิดยังไงกับเขา เจตน์เหมือนคนแอบรักข้างเดียวมาตลอด แม้ว่าปริมจะไม่เคยปฏิเสธเวลาที่เขาชวนไปไหน หรือกระทั่งการเชียน

จดหมายโต้ตอบกัน  ปริมมาส่งเจตน์ขึ้นรถตู้เพื่อกลับกรุงเทพฯ ระหว่างทางเราคุยกันเรื่องทั่วไป และไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อคืน เจตน์กลับมาถึงกรุงเทพฯ

เจตน์ยังไม่รู้ว่าควรจะมีความสุขหรือจะมีอารมณ์แบบไหนดี แต่เขาก็ยังติดต่อปริมตลอดไม่ได้หายไปไหน จนวันหนึ่งเค้าก็พบว่า ปริมทำร้ายความรักที่เขา

มีให้เธอมาตลอด เจตน์ส่งข้อความไปหาปริมว่า คิดถึง ตามความรู้สึกนึกคิดที่เจตน์อยากจะบอก แต่เมื่อเจตน์ได้รับข้อความตอบกลับเจตน์ก็เริ่มเสียใจ

เพราะปริมบอกว่า ให้เจตน์คิดถึงความตาย ตอนเลือดไหลออกจากร่าง ชีวิตมันก็แค่นั้นแหละ นี่คือข้อความตอบกลับแห่งความคิดถึงหรือ

เจตน์ถามตัวเอง แล้วเจตน์ก็เงียบไปด้วยความน้อยใจ และโกรธ

จนเวลาผ่านไปหลายอาทิตย์ ปริมโทรศัพท์มา เนื้อหาใจความว่า เราขอโทษเจตน์นะ สำหรับเรื่องคืนนั้น เราไม้ได้ตั้งใจจริงๆ หวังว่าเจตน์จะเข้าใจเรา

เจตน์ฟังและไม่พูดอะไรสักคำ ความรักที่เค้าบ่มเพาะมาตลอดเวลาหลายปี พังทลายลงด้วยความไม่ตั้งใจจากคนที่เขารัก จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยเข้าใจปริม

ในบางครั้ง เวลาที่เจตน์มีเรื่องไม่เข้าใจที่ทำให้น้อยใจ ปริมมักจะไม่อธิบายอะไร ปริมจะจับมือแล้วพาเจตน์วิ่ง พอเขาเริ่มเหนื่อย เขาก็จะหยุด แล้วอธิบาย

ว่ามันไม่มีอะไรนะ นั่นนี่ เจตน์ถามในใจเสมอว่า ทำไมไม่อธิบายเลย จะได้เข้าใจไม่ต้องมาเสียใจนานๆ เจตน์รู็สึกเสียใจพร้อมกับความรักที่มันจางลงด้วย

เจตน์ไม่ติดต่อปริมเลย แต่ถ้าปริมโทรศัพท์มา เขาก็จะคุยบ้างเป็นครั้งคราว ใจเขามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เราคุยกันนานๆครั้ง 

จนวันหนึ่งเมื่อเดือนก่อน ผ่านเรื่องราวคืนนั้นมาสิบเอ็ดปี ปริมโทรมาร้องไห้ และน่าจะดื่มมาด้วย เขาพูดกับเจตน์ว่า เขารู้นะ ว่าเขาทำผิดกับเจตน์ 

เจตน์โกรธเขา เรื่องคืนนั้นพอเค้ากลับมาคิดดูอีกที เขาคิดว่าเจตน์ไม่ใช่ในตอนนั้น แต่เขาไม่รู้จะบอกเจตน์ยังไง เขาคิดว่าเจตน์มาหาเขาเพราะอยาก

มีอะไรด้วยกับเขา ด้วยความเครียดจากการทำงานประกอบกับภาวะหลายอย่าง เขาจึงทำเรื่องคืนนั้นไปโดยไม่ได้คิดว่าเจตน์จะตกใจ พอเขาทำเขาก็รู้

ว่าเป็นครั้งแรกของเจตน์ เค้ารู้สึกผิดมาก เขาร้องไห้ เจตน์คิดว่ามันผ่านมานานแล้ว อย่าคิดมากเลยนะ เจตน์ให้อภัย นี่แหละปริมผู้มาล่าช้าเสมอ ...

ต่อไปนี้เจตน์คงหากำแพงเตี้ยๆที่ข้ามได้ง่ายๆ เข้าใจง่ายๆ รู้สึกอะไรก็พูด โกรธก็บอกกัน เจตน์ไม่ได้ชอบชีวิตที่ยากๆหรอก