มีมุมหนึ่งมันเตือนสติ

ตำรวจ : ระหว่างที่สอบสวนน่ะ อ้าวๆ ใบหน้ามึงน่ะ

เพียะ !  

ตำรวจ : อย่าฝ่าฝืนทำเมินเจ้าหน้าที่สิโว้ย ไอ้เชี่ยคุณคุกกี้

คุกกี้ : อีสัด ตบหน้ากูทำเหรี้ยไมวะ มึงจะมีปัญหากับกูหรือไงวะจ่า ก็ถ้าอาชีพกับชุดกากีนี่กูเห็นไม่รู้สึกดีด้วย กูก็ไม่มองหน้ามึงแล้วไงวะ กูเบื่อหน้ามึง หน้ามึงมันไม่สำคัญหนิ แต่กูก็ฟังอยู่แหละ

ตำรวจ : เถียงหรอ มึงเถียงตำรวจอย่างกูหรอ การที่มึงอยู่ในนี้มึงรู้สถานะมึงมั้ย เขาเรียกมึงว่าความผิด

คุกกี้ : กูรู้สึกว่าพวกมึงมันยัดข้อหากูเฉยเลย กูไม่มียาเสพติดกูมีบุหรี่

ตำรวจ : มึงผิด ไม่ใช่ยา มึงนอกใจเมีย

คุกกี้ : มึงกล้าบอกลักษณะเมียกูที่เจาะจงแล้วมาเล่าประวัติมั้ยไอ้เหรี้ย

ตำรวจ : กูไม่บอก

คุกกี้ : อ้าว แล้วเป็นเหรี้ยอะไรมีอำนาจหรือไง ยัดข้อหาแล้วกูมีอะไรไปทำกับพวกมึงวะ

ตำรวจ : มึงไม่มีสิทธิ์ ไม่มีสิทธิ์กับการเถียงกับพวกกู โว้ย อ๊าย อ๊ายสาดดด

คุกกี้ : เชี่ย อำนาจนี่มันทำให้มึงเป็นบ้านี่หว่า 

ตำรวจ : หนอย หนอย มึงแน่จริง มึงแน่จริง มึงต้อง ต้อง ตาย ตาย!!!!

คุกกี้ : กูว่ามึงบ้านะเนี้ย เชี้ย ตายคืออะไร คือความสุขมึงหรอ

ตำรวจร้อยพันนายจับกุมคุกกี้ไปสู่พิธีกรรมประหาร

เพฌฆาตฉีดยาพิษ : เตรียมตัวเลย เตรียมไว้เลยมึง แหกๆๆ มึงมันไม่สมควร แหก! แหก! ลาก่อนเถอะนะ ลากันเสียที แหก! แหก! เฮื้อะ ฮ่า ฮ่า

ฉีด....คุกกี้เสียชีวิต

ตำรวจ : ......ตายหาพ่อมึงหรอ แล้วเมียมึงไม่เสียใจเรอะ

คุกกี้เลยฟื้น : อ้าว แล้วพวกมึงก็นะ ตกลงกูว่าอะไรมันไม่แน่ชัดก็มาที่กูแล้วหรอ

ตำรวจ : จำไว้ มึง มึงนะมึง มึงจำพวกกูไว้เลย

คุกกี้ส่ายหน้าเดินออกส.น. : พวกบ้าอะไรไม่รู้ เมียกูก็ไม่ชัดเจน การกระทำปัจจุบันก็ไม่เข้าข่ายห่าไรเลย ค-ย

คุกกี้มาเจอ A

A : คุกกี้ มึงก็นะ นั่นสังคมอำนาจ แต่มึงก็อาจจะโดนกรรมอย่างอื่น 

คุกกี้ : โดนสิ บุหรี่หลายสิบปีนี่จะเกิดมะเร็ง สักวันฉันอาจจะไม่อยู่เพราะมะเร็งจริงๆก็ได้ 

A : มึงมันบ้าตังหาก ไม่ใช่ตำรวจ

คุกกี้ : อ้าว เดี๋ยว กูเพิ่งโดนเรื่องบ้าๆมานะ

A : กรณีเมียมึงน่ะไม่ใช่เรื่องบ้า แต่กรณีที่คนเคยกะเรกะราดแล้วส่งผลกะเรกะราดไม่โดนจับน่ะ

คุกกี้ : อะ ถ้ากูไม่เป็น และพวกที่เป็นและคิดเอายาเสพติดเอาบุหรี่ งั้นปล่อยตำรวจจับพวกมันไปเหอะ

A : หลุดปากทั้งๆที่ลองเชิง เชี่ยมึงนี่อะนะ กูว่ามึงเคยมีอดีตแล้ว มึงมันบ้าอำนาจในการมีชีวิตแล้วล่ะ แถมมึงเผลอๆมึงใช้ตำรวจได้อีก มึงทำอะไรดีๆต่อไปแล้วกัน กูกลัวมึงเป็นโรคร้ายคร่าชีวิต

คุกกี้ : เอ่อธิบายอีกหน่อยคือยังไม่เข้าใจว่ากูเป็นอำนาจหรือต้องบ้าจริง

A พยายามองหน้า : มึงไม่ใช่สังคมหัวเรียนสูงแบบตำรวจ แต่มึงน่ะ กูไม่ค่อยอยากคบแล้ว ถ้ามึงอยู่ๆเจอกะเรกะราดทั่วไปจะมีปัญหาด้วย มึงกำลังมองอดีตมึง ถ้าไม่ดีต่อมึง มึงเก็บเขาไม่เก็บเขา เขาโดนตำรวจกุมให้มึงมีความสุขใช่มั้ย...

คุกกี้ : แกคิดว่า..

A : เออ ด้านที่มึงไม่พอใจ ยาเสพติดมึงไม่เคยลองน่ะมันดีแล้ว แต่กะเรกะราดนั่นเพื่อนมึงหรือเปล่า อย่างน้อยมันสังคมบุหรี่ อย่าเอาเขาถูกสั่งเก็บไปเลยถ้ามึงยังรู้สึกว่าไม่มีปัญหากัน

คุกกี้ : ....... ฉันขอโทษ แต่ว่าฉันทุกวันนี้ ดีขึ้นมาก เรื่องผู้หญิงมันโดยรวมเป็นต้นเหตุปัญหาต่างๆแหละ เฮ้อ พูดดีๆกับฉันเถอะไอ้ A ฉันไม่ได้ดีไปกว่าตำรวจหรอก มันก็แค่มีคนเอาไปแจ้งเรื่องบางเรื่อง คนๆนั้นก็แหละไม่ปกติ จะกลายเป็นคนโดนข้อหาแทน

A : ข้อหาของคนนั้น?

คุกกี้ : มีข้อหาสิวะ อิจฉาชีวิตกูมันหล่อกว่ามันไง

A : เออๆ ไปๆเลย ไปไกลๆก่อน ฉันจะอ้วก แหวะ แหวะ

จบ

===============

"ส่วนเพิ่มเติม"

คุกกี้ : ฮะๆๆ ส้นตีนเหอะ อะไรวะกูไม่รู้เมียกูให้ชัด 100 % แต่เขาว่ากูมี ก็นั่นแหละวะไอ้กะเรกะราดแบบกูเนี่ยมันฟ้องตำรวจแหละ สมควรเอากะเรกะราดนั่นโดนจับไปแล้ว กูไม่โดนหรอกแล้วไง และทีพวกมึงเสือกเข้ามานะ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ค-ย กะเรกะราดมันต้องดีต่อกูสิค-ย ต่อไปมึงพูดจาดีๆกับกูเหอะไอ้ A มึงไม่เข้าใจกูจริงนี่หว่า

A : เอ๊า ในอดีตมึงเป็นไงไม่ต่างจากพวกกะเรกะราดหนิ กูต้องใช้คำดีๆกับมึงด้วยเหรอ

คุกกี้ไปชี้หน้า A สายตาโมโห : กับสังคมด้วย พูดจาสุภาพเดี๋ยวนี้ไอ้สัด เพราะพวกมึงคิดว่ากูเป็นงั้น อดีตของกูแค่ซุกซนไปวันๆ ไม่ได้เกี่ยวกับผิดกฏหมายใดๆเลย อะไรกันวะ

A : มึงนะมึง เหมือนอะไรครอบงำแล้ว

คุกกี้ : เพราะหล่อใช่มั้ยต้นเหตุ

A : นั่นก็ไม่เกี่ยวเลย อ้วก อ้วก

===============================

นักอ่าน : เรื่องเล่าที่เป็นข้อคิดแฝงของคุกกี้ในบริบทคุกกี้แสดงนำ อืม

ลูกสาวของนักอ่าน : คุณพ่อคะ รู้สึกว่าชีวิตพี่คนแต่งเรื่องนี้ดูท่าจะสอนตัวเองนะคะ