วันว่างๆของแฮมแฮม

       ทันทีที่เด็กชายคนนั้นพาผมออกมาจากร้านขายสัตว์เลี้ยง ที่เปรียบเสมือนบ้านของผม ผมก็รู้สึกเหงามากอย่างประหลาด แต่ผมไม่ได้จมอยู่กับความคิดด้านลบนานนัก เพราะผมกำลังตื่นเต้นกับการมองสภาพแวดล้อมรอบๆตัวผม ที่เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก แม้ว่าตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินเต็มทีแล้วก็ตาม

      " ขอโทษครับ " เด็กชายคนนั้นพูดกับชายชราคนหนึ่ง ที่กำลังยืนจัดผลไม้อยู่หน้าร้านขายผลไม้

      " มีอะไรหรือ ? " ชายชราหันมาถามเด็กชาย ก่อนที่เขาจะทำหน้างง เพราะไม่บ่อยนักที่เขาจะเห็นเด็กอายุประมาณ 5 ขวบ มาเดินซื้อของที่นี่ตามลำพัง

       " ส้มขายยังไงครับ " 

       " กิโลละ 10 เดเรน จะเอากี่โลล่ะ " 

       " 2 โล ครับ " เด็กชายพูดกับชายชรา ก่อนที่เขาจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบเงินให้ชายชรา

        " ทำไมถึงมาซื้อของคนเดียวล่ะ " ชายชราถามขณะที่ส่งถุงส้มให้เด็กชาย 

         " ผู้ปกครองของผมรออยู่ที่รถครับ " เด็กชายพูดกับชายชรา ขณะที่เขาเอาถุงส้มใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางของเขา

        " ข้าวของเยอะแยะ แต่กลับให้เด็กตัวเล็กๆขนคนเดียว ไม่รู้ว่าเป็นผู้ปกครองแบบไหนกันแน่ " ชายชราพึมพำ เมื่อเห็นเด็กชายเดินผ่านหน้าร้านของเขาไป พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่

        ก๊อก ก๊อก  ก๊อก เด็กชายเคาะกระจกรถข้างคนขับ ก่อนที่เขาจะยืนรอให้คนในรถเปิดประตูออกมา ซึ่งผมคิดว่า คนในรถน่าจะกำลังหลับอยู่ เพราะเขาไม่ยอมลงมาจากรถ จนเด็กชายต้องเคาะกระจกรถอีกครั้ง ด้วยน้ำหนักที่มากกว่าเดิม ทำให้คนในรถเปิดประตูออกมาอย่างแรง แต่ยังดีที่เด็กชายหลบทัน ประตูรถจึงไม่กระแทกโดนตัวเขา แต่ผมมองว่าความสัมพันธ์ของเด็กชายกับผู้ปกครองไม่ค่อยดีนัก เพราะพวกเขาไม่พูดอะไรกันเลย

         ผู้ปกครองของเด็กชายทำเพียงแค่เอากระเป๋าของเด็กชายโยนเข้าไปในรถ แล้วเดินเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ส่วนเด็กชายก็เดินขึ้นมานั่งในรถ พร้อมกับผมที่อยู่ในกรง โดยตลอดเส้นทาง พวกเขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย จนบรรยากาศในรถเงียบมาก ทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะขุดขี้เลื่อยเสียงดัง เพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนคนในรถทั้งสองคน

         เมื่อรถจอดสนิท เด็กชายก็ลงจากรถพร้อมกับผม ส่วนกระเป๋าเดินทางของเด็กชาย ผู้ปกครองของเขาเป็นคนเอาลงมาให้ 

       " รถไฟจะออกตอนเที่ยงคืน ตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว พวกเราจะไปนั่งรอในรถไฟเลยไหม " เสียงยานคางที่เบามากดังมาจาก ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง ผิวขาวซีด ผมสีดำสนิท ดวงตาสีฟ้าอ่อน ซึ่งเป็นผู้ปกครองของเด็กชาย

       " ครับ " เด็กชายรับคำ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินเข้าไปในสถานีรถไฟที่ผู้คนบางตา 

       " ทางเข้าอยู่ที่ห้องน้ำชาย ห้องสุดท้าย " ผู้ปกครองพูด ก่อนที่เขาจะเดินนำเด็กชายเข้าไปในห้องน้ำชาย แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำห้องสุดท้าย ที่มีป้ายแขวนว่า ห้องน้ำชำรุด

        " เอาตั๋วใส่ลงไปในชักโครก แล้วกดน้ำ " ผู้ปกครองโยนตั๋วสองใบใส่ลงไปในชักโครก แล้วกดน้ำ ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความมืด

        " ตามมาสิ " ผู้ปกครองพูด เมื่อภาพที่เคยดำมืดสว่างอีกครั้ง ทำให้ผมเห็นว่า ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในรถไฟ ที่มีเสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องโดยสารที่พวกเราเดินผ่าน

       " เจอห้องว่างแล้ว " ผู้ปกครองพูดเมื่อเขาพบห้องว่าง แล้วพวกเราก็เข้าไปในนั้น

       " พวกเราต้องเดินทางอีกไกล ถ้าง่วงก็นอนพักได้ " ผู้ปกครองพูด ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนบนเตียงที่อยู่ในห้องโดยสาร ในขณะที่เด็กชายเอาแต่นั่งมองวิวนอกหน้าต่าง ที่มองไม่เห็นอะไรเลย ส่วนผมก็หาวอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่จะนอนมองเด็กชายจนหลับไป