ตามติด

สาวน้อยชื่อ นลิน ได้เข้าทำงานไกลบ้านจึงย้ายเข้าไปอยู่บ้านพักของบริษัท เธอจึงได้พักอยู่กับพี่พยาบาลคนหนึ่งทั้งสวยและใจดีชื่อนับดาว ทำให้เธอสนิทกับพี่นับดาวได้อย่างรวดเร็วไม่ว่านลินจะไปไหนจะต้องมีพี่นับดาวคนนี้ไปด้วยเสมอนอกเสียจากเวลาทำงานพวกเราต้องแยกกัน

"เย็นนี้ไปเดินเล่นกันไหมคะ" นลินเอ่ยชวนนับดาวที่กำลังนอนเหยียดตัวดูรายการโปรดของเธออยู่

"อืม เอาสิ" นับดาวขานรับแต่ตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าโทรทัศน์ 

"งั้นไปกันเลยไหม" ด้วยความอยากเดินเที่ยวสำรวจรอบที่พักอาศัยจึงเดินไปขวางหน้าจอโทรทัศน์ด้วยความตื่นเต้น

"ก็ได้ ขอดูเรื่องนี้จบก่อนนะ" นับดาวตามใจนลินแต่ยังอยากดูรายการโปรดอยู่จึงโบกมือให้นลินออกจากจุดที่บังเธอ

นลินค่อยๆ ถอยและทำหน้ายู่ที่ไม่ทันใจแต่เธอก็ยังนั่งรอ รอออกไปเดินเล่นด้วยกัน

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง รายการโปรดของนับดาวก็จบลงทั้งสองจึงออกจากที่พักเดินตามถนนเล็กเพื่อออกสู่ถนนใหญ่ เดินคุยกันไปจนเพลินโดยไม่สนใจว่าได้เดินมาไกลถึงขนาดไหน

"กลับกันเถอะลิน" นับดาวจับข้อมือเธอให้หยุดก้าวจึงทำให้นลินหันหลังเดินกลับตามนับดาว

"ทำไมรีบกลับล่ะคะ" นลินสงสัย ในเมื่อเดินไปอีกนิดจะถึงร้านอาหารติดถนนแล้วเชียว กะจะให้นับดาวเลี้ยงมื้อเย็นเสียหน่อย ไม่คิดว่าจะรีบกลับ

"ไม่มีอะไรหรอก พี่เห็นว่ามันใกล้มือแล้วนะสิ ขากลับเราจะเดินกลับลำบากนะ" นับดาวหันมายิ้มและกระชับมือนลินให้เดินตามเธอ

ตลอดทางนลินกับนับดาวไม่ได้พูดอะไรกัน ทั้งสองเดินกลับที่พักพร้อมกับความมืดที่มาเยือน

ก่อนนอนสิ่งที่พวกเธอไม่ลืมคือการดูละครหลังข่าว พวกเธอติดละครช่อง 3 

"อ้าวชมพู่หมด" นลินคลำๆ ชมพู่ในชามที่หั่นเรียงเก็บไว้ในตู้เย็นเพื่อเอาออกมาทานเล่นยามหิวแต่ตอนนี้เหลือแต่ชามอันว่างเปล่าและชิ้นสุดท้ายกำลังถูกนับดาวเคี้ยวแก้มตุ๋ยอย่างเอร็ดอร่อย

"เดี๋ยวลินไปล้างให้ใหม่นะคะ" นลินบอกนับดาวที่พยักหน้างึกๆ แต่สายตายังจับจ้องอยู่กับละครเรื่องโปรดไม่วางตา

ระหว่างที่นลินกำลังหยิบผลไม้ที่ซื้อมาในวันนี้ออกจากถุงเตรียมล้าง หางตาเธอกลับเห็นบางอย่างแวบๆ เป็นสีแดงลอยไปมาอย่างกับหน้าคน! เพียงแค่เลือนรางเท่านั้น เธอรีบหันไปมองทันทีแต่สิ่งที่เห็นกลับไม่มีหรือเธอจะตาฝาดไป

ส่ายหน้าเบาๆ แล้วยกผลไม้ที่ถูกจัดเรียงเรียบร้อยพร้อมหยิบทานมาให้นับดาวที่สนใจละครได้ช่วยกันทาน

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงละครหลังข่าวจบลงจึงได้เวลาแปรงฟันและแยกย้ายกันเข้านอน พวกเธอทั้งสองมีห้องส่วนตัวกันคนละห้องจึงเข้าสู่ช่วงเวลาส่วนตัวของแต่ละคน

"สบายจัง อิ่มแล้วก็ง่วงนอน" นลินบ่นไปบ่นมากับตัวเองแล้วหลับตา เวลาผ่านไปไม่กี่วินาทีเธอก็หลับสนิท

.

ใช่...เธอหลับสนิท แต่ปลายเตียงของเธอกลับมีบางอย่างยืนมองเธอหลับอยู่ แสงสีแดงรูปร่างคล้ายกับคนกำลังจับจ้องอยู่ที่นลินและอยู่ในท่ายืนแบบนั้นนานจนค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างเป็นคนที่อาบไปด้วยเลือดของตนเองและค่อยๆ ยื่นมือที่เปื้อนไปด้วยน้ำเลือดและน้ำหนองมาจับที่ข้อเท้าของนลิน

"หยุดนะ" เสียงของนับดาวดังห้ามเจ้าวิญญาณเร่ร่อนที่ตามนลินกลับบ้านมา วิญญาณอาบเลือดตาโปนสวมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่นหันกลับมามองนับดาวด้วยสายตาโกรธเคือง

นับดาวหลับตาและส่งบุญให้เจ้าวิญญาณเร่ร่อน และวิญญาณนั้นได้เปลี่ยนรูปร่างเป็นผู้หญิงที่สวมใส่เสื้อผ้าสะอาด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้บาดแผลและปล่อยมือจากข้อเท้าของนลินจากนั้นก็หายตัวไป

ภายในห้องที่เงียบสงบมีแต่เสียงพลิกตัวไปมาของนลิน อาจเป็นเพราะเธอไม่สบายตัวบางอย่างจึงทำให้นับดาวเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูข้อเท้าที่วิญญาณเร่ร่อนตนนั้นได้จับ สิ่งที่เห็นที่ข้อเท้าเป็นรอยมือที่ดำคล้ำเล็กน้อยแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับนับดาว 

นับดาวได้ลูบๆ บริเวณร่องรอยที่วิญญาณตนนั้นทิ้งไว้ เพียงไม่นานร่องรอยที่ปรากฏบนผิวของนลินค่อยๆ จางหายไปและมาพร้อมกับเสียงกรนของนลินบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับสบาย

"สบายเชียวนะ ไอ้ตัวแสบ" นับดาวยิ้มน้อยๆ และออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ 

เช้าวันใหม่มาถึง นลินตื่นตั้งแต่ตีห้ารู้สึกสบายตัวแปลกๆ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเหมือนกับฝันร้ายแต่เธอจำไม่ได้ว่าฝันว่าอะไร

"อ้าวพี่นับดาวยังไม่ตื่นอีกเหรอ" นลินขมวดคิ้วน้อยๆ เอียงคอไปมาอยู่หน้าห้องของนับดาว เธอแปลกใจว่าทำไมนับดาวยังไม่ตื่นเสียที ปกติแล้วเวลานี้ต้องเห็นนับดาวออกมาออกกำลังกายก่อนไปทำงานแทบทุกวันแต่วันนี้ไม่ มันน่าแปลก

"พี่ไม่สบายหรือเปล่านะ" อยากเคาะประตูเข้าไปดูแต่ไม่กล้าเพราะเกรงใจ ถึงยังไงเวลาทำงานของเราสองคนไม่ตรงกันอยู่แล้ว เธอต้องตอกบัตรก่อนเวลา 8.00 น. แต่พี่นับดาวไม่ใช่ 

"พี่ดาว หนูไปทำงานก่อนนะ มีอะไรโทรหานะคะ" ตะโกนหน้าประตูเพื่อคนในห้องจะได้ยินและรับรู้ว่าเธอไปทำงานแล้ว

หลังเลิกงาน นลินแวะเข้าโรงอาหารของบริษัทและสั่งเมนูที่นับดาวชอบแต่เธอกลับรู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของแม่ค้า

"หนูมาอยู่ใหม่ใช่ไหม ป้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน"

"ใช่ค่ะ มาอยู่ได้หลายอาทิตย์แล้วค่ะ"

"หนูพักที่ไหนคะ" 

"พักที่บ้านพักข้างหลังคลินิกของบริษัทค่ะ บ้านหลังท้ายสุด สุดซอย B ค่ะ" 

"ห๊ะ...หนูพักที่บ้านหลังนั้น"

"ค่ะ"

"แล้ว...แล้วอยู่ได้ไหม"

"อยู่สบายค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ" นลินงงกับคำถาม

"งั้นเหรอ...อืมๆ ดีแล้วหนู" แม่ค้าก้มหน้ารีบตักอาหารยื่นไปให้นลินแล้วหันกลับไปทำงานของเธอต่อ ยิ่งทำให้นลินยิ่งงงหนักกว่าเดิม

นลินเดินกลับบ้านพักตลอดทางเธอก็คิดสงสัยกับท่าทางและคำถามของแม่ค้า แต่เธอก็สลัดทุกอย่างทิ้งไปหมดเมื่อเห็นนับดาวยืนกวักมือเรียกให้เธอเข้าไปหา

"พี่ดาว วันนี้ลินซื้อกับข้าวของโปรดพี่ มากินกันเถอะ" นลินฉีกยิ้มกว้างและดีใจที่นับดาวดูปกติไม่ได้ป่วยอย่างที่เธอคิด สงสัยเมื่อเช้าคงนอนตื่นสาย

เวลาผ่านไปหลายเดือนนลินกับนับดาวก็ได้ใช้ชีวิตตามปกติ อาจจะมีบ้างที่นลินแปลกใจกับท่าทางแปลกๆ ของคนในบริษัทหรือท่าทางของคนที่เดินผ่านหน้าบ้านพักของเธอ แต่เธอก็ไม่อยากคิดอะไรมากจนกระทั่งทุกอย่างก็ถูกเปิดเผย

ในห้องน้ำหญิงของบริษัทมีเด็กฝึกงานใหม่และพนักงานเก่าแก่กำลังพูดคุยกันขณะที่เธออยู่ในห้องน้ำ 

"พี่คะ หนูเห็นบ้านพักท้ายซอย B แปลกๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ อธิบายไม่ถูก" 

"เราเห็นอะไร"

"ก็ตอนกลางคืนจะมีนางพยาบาลมานั่งที่ม้าหินรอใครสักคน หนูจะไม่แปลกใจถ้าตอนนั้นมันหัวค่ำแต่นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะคะ ใครบ้าที่ไหนจะมานั่งกลางคืนดึกๆ แถมใส่ชุดพยาบาลด้วยนะ"

"กลัวผีไหม"

"อะไรกันค่ะ"

"พี่ถามว่าเรากลัวผีไหม"

"กลัวสิคะ"

"ถ้ากลัวก็อย่าไปสนใจบ้านหลังนั้น ไปทำงานได้แล้ว"

การสนทนาสิ้นสุดลงแต่หัวใจที่เต้นตึกตักของนลินกับเหงื่อที่เริ่มผุดออกมาตามหน้าผาก เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากคนที่เห็นทำให้นลินนึกถึงพี่นับดาวขึ้นมาทันที เธอรู้สึกกลัวและไม่อยากจะเชื่อถ้าไม่ได้พิสูจน์ด้วยตัวของเธอเอง

หลังเลิกงานวันนั้นเธอตรงดิ่งกลับบ้านพักเพื่อพิสูจน์ว่านับดาวเป็นผีอย่างที่เธอเข้าใจหรือไม่ แต่ทว่ากลับบ้านมาคราวนี้นับดาวไม่อยู่ที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว ไม่ว่าข้าวของของนับดาวที่เธอมักจะเห็นนับดาวใช้ทุกวันก็ไม่มี อย่างกับไม่มีใครอยู่ในบ้านหลังนี้นอกจากเธอ

นลินรีบเก็บข้าวของทั้งหมดและโทรขอไปพักกับเพื่อนที่แผนกเพื่อไปตั้งหลักก่อนหาที่อยู่ใหม่ เมื่อเธอก้าวขาออกจากบ้านและไม่กล้าหันกลับมามองเพราะความกลัวแต่ทว่านับดาวในชุดพยาบาลได้ปรากฏตัวขึ้นในบ้านและกำลังมองนลินเดินหายลับสายตาด้วยสีหน้าที่แสนเศร้า

"ขอบคุณนะลิน เธอทำให้ฉันเหมือนมีชีวิตใหม่อีกครั้ง"