คำแนะนำของคนแปลกหน้า

สวัสดีครับ ผมชื่ออิงค์ เรียนอยู่ม.6 โรงเรียนรัฐบาลมีชื่อของจังหวัดครับ...

ผมอยู่กับพ่อแค่สองคน พ่อของผมเป็นทนาย ที่ไม่ว่าลูกความจะผิดหรือถูก ขอแค่มีเงิน ท่านก็จะว่าความให้ชนะ 

บ้านเรามีฐานะ แต่นั่นไม่ใช่จากเงินของพ่อผม มันมาจากสมบัติของแม่ที่จากไปแล้วของผม เธอเป็นลูกเศรษฐีเก่ามีที่ดินมากมาย ที่แม่แต่งงานกับพ่อเพราะตาบังคับเพราะเห็นว่าพ่อเป็นคนมีอนาคต แต่นั่นกลับเป็นการถีบแม่ให้ตกนรกทั้งเป็น เหมือนกับคำโบราณที่ว่า มีผัวผิด คิดผิดจนตาย ยังดีที่แม่มีผมและผมมีท่าน แต่แม่ก็จากไปตอนผมแปดขวบ ท่านน่าสงสารจริงๆ ท่านตรอมใจ พ่อผม ท่านไม่ได้ซื่อสัตย์อะไร ไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยไปทั่ว สร้างหนี้สินอีกต่างหาก แต่ยายของผมท่านมองพ่อผมออกเลย แก้ลำโดยการแอบเขียนแก้พินัยกรรมหลังจากตาตายไปได้ไม่นานไว้ว่า ถ้าแม่ผมตายสมบัติทุกอย่างในส่วนของแม่จะตกเป็นของผม โดยที่พ่อไม่มีสิทธิ์ในสมบัติเลย ส่วนคนรับผิดชอบในพินัยกรรมคือลุงของผม ท่านเหมือนเป็นคนดุแต่จริงๆแล้วท่านใจดี เป็นอดีตทหารที่เกษียญแล้ว ท่านอยู่คนเดียวเพราะลูกเมียเสียไปนานด้วยอุบัติเหตุ นานๆทีท่านจะมาเยี่ยมผม ท่านไม่ชอบพ่อผม ก็เเหม...ใครจะไปชอบคนเห็นแก่ตัวแบบนั้นกันล่ะ มีแต่ตาเท่านั้นแหละ เพราะพ่อเคยว่าความให้ตาชนะคดีมาก่อนนี่นา

ผมชอบงานศิลปะ ชอบวาดรูป ชอบระบายสี ชอบออกแบบ ชอบถ่ายภาพ แต่ไม่ชอบกฏหมายเลยสักนิด

ผมกับพ่อทะเลาะกันหลายครั้งจนกระทั่ง...

ผมกำลังจะต่อมหาลัย ผมมีทางเลือกได้มากมาย แต่ผมเลือกด้านการออกแบบ นั่นทำให้พ่อโกรธที่สุด...

เราทะเลาะกันหนักมาก ผมพยายามอธิบายเหตุผลให้พ่อฟัง ว่าด้านศิลปะนั้นไม่ได้เลวร้าย งานศิลปะก็มั่นคงได้ ผมพยายามต่อรองกับท่านแต่พ่อก็ไม่ฟัง

'ไปตายที่ไหนก็ไป ชั้นไม่ได้มีแกเป็นลูกคนเดียวเว้ย!'

คำพูดนั้นทำให้ผมใจสลาย ผมพยายามอธิบาย พยายามแล้ว...ผมจะอยู่ไปทำไม วันนั้นผมกลับไปที่โรงเรียน สถานที่ ที่ผมตั้งใจจะตาย

ผมเลยเดินไปที่ห้องแสดงงานศิลปะ ดูสิ่งที่ผมชอบไปเรื่อยๆจนมาถึงรูปที่ผมวาด และเป็นรูปที่ได้รับรางวัลที่หนึ่ง แต่ที่ตรงนั้นไม่ได้มีผมคนเดียว 

เด็กผู้หญิง...เธอดูท่าจะเด็กกว่าผมสองสามปี 

เธอไม่ได้สวยนะ แต่หน้าตาดี รูปร่างสมส่วน ถ้าผอมล่ะก็ เป็นนางแบบได้สบายๆเพราตัวสูงเท่าๆผม เธอไว้ผมยาวปะบ่า เธอสวมชุดไปรเวทเเละสวมเสื้อช้อบแบบนักศึกษาอาชีวะ ทับอีกที เธอเหมาะกับสีดำดี

"สวยนะ แต่เศร้าจัง เป็นความเศร้าที่งดงาม"เธอพูด ก่อนจะหันมาหาผม "พี่คิดอย่างนั้นไหมคะ"

"คะ...ครับ"

"รูปนี้ มันแฝงความเจ็บปวดเอาไว้"

"มองออกด้วยเหรอ"

"รู้อะไรไหม กว่าจะเป็นชีวิตได้สักชีวิตหนึ่งได้ มันยากลำบากมากนะ ชั้นอาจจะพูดอะไรเยิ่นเย้อ แต่หนูขอแนะนำอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

ผมพุดอะไรไม่ออก เธอเข้ามาใกล้ สีหน้าของเธอยิ้มแย้ม

"เอาคัตเตอร์ที่เตรียมมาทิ้งไปแล้วลองมีชีวิตอยู่สักเจ็ดวันดูสิ ไม่เสียหายอะไรหรอก"

"รู้ได้ยังไงว่าชั้นจะฆ่าตัวตาย"ผมเตรียมคัตเตอร์มาจะเชือดข้อมือตายที่นี่ 

"ไม่สำคัญ พี่จะตายเพื่อคนที่ไม่เห็นค่าของพี่ทำไม หนูเชื่อว่าเค้าไม่เสียใจหรอก"

"ก็จริงนะ"ท่านแค่ให้เงินผมใช้ ไม่สนว่าผมจะเป็นตายร้ายดียังไง

"คนเป็นทนายไม่ได้แย่ไปซะทุกคนหรอกนะคะ ทนายก็มีทั้งดีและไม่ดี"

"รู้ได้ไงว่พ่อชั้นเป็นทนาย...."

เด็กคนนั้นยิ้ม"ไม่ขอตอบค่ะ"

ชั้นพยายามอธิบายแล้ว พยายามแล้ว...แต่พ่อชั้นไม่ฟัง ชั้นไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว"

"มันคุ้มแล้วเหรอ เอางี้พี่ลองมีชีวิตอยู่สักเจ็ดวันสิ มันไม่เสียหายอะไร ระหว่างนี้ ไปอยู่ที่ไหนก็ได้นะไม่ต้องกลับบ้านหรอก เงินน่าจะมี ลองหนีไปพักใจที่ไ"

 "ก็จริง..."เค้ายังมีเงินรางวัลที่ประกวดวาดภาพชนะตั้งสามหมื่น เงินยังอยู่ในกระเป๋าเค้าเลย

เด็กสาวเสื้อช้อบเข้าไปใกล้"พี่ลองมีชีวิตต่อไป เผื่อจะมีอะไรดีขึ้นนะ ทางที่ดี ขอคัตเตอร์ให้หนูด้วย"

ผมไม่รู้เป็นอะไร กลับยอมส่งคัตเตอร์ให้เธอ"จะเอาไปทำอะไร"

"พอหนูจำเป็นต้องใช้ อีกเจ็ดวัน หนูจะมาเอาคืนนะคะ ไว้เจอกัน..."

เมื่อเด็กคนนั้นไปแล้ว ผมเลยตัดสินใจไปหาลุงที่ต่างจังหวัด ก็พอจะจำที่อยู่ได้น่ะนะ

พอไปถึง ผมได้ปรับทุกข์กับลุง ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร ท่านบอกแค่ว่า พักให้สบายใจเถอะ แล้วท่านก็ชมรูปที่ผมวาดว่าสวยดี ผมวาดรูปเก่งเหมือนแม่...

ผมเผลอน้ำตาไหลออกมา ผมคิดถึงแม่โดยไม่รู้ตัว แม่ผมเป็นคนที่วาดภาพเก่งมาก 

คืนนั้นผมร้องไห้น้ำตาไหลคิดถึงแม่ทั้งคืน และคืนนั้นผมฝันถึงแม่ เราได้คุยอะไรหลายอย่างเลย ผมฝันดีมาก มากจนไม่อยากตื่น

....

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ที่ผมมาอยู่บ้านสวนกับลุง ชักชิน ผมก้ได้ข่าวว่า พ่อประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตแล้ว ท่านเสียเพราะตามหาผมเหรอไม่ ท่านไม่แม้จะติดต่อผมเลย จะหาผมทำไม ท่านแค่พาเมียน้อยไปเที่ยว ท่านตายแต่เมียน้อยรอด ผมไม่รู้สึกเสียใจ ไม่เลยสักนิด บรรดาลูกเมียของพ่อมีผม ที่มากับลุงเท่านั้นที่จัดงานศพให้ ส่วนพวกเมียน้อยไม่โผล่หัวมาซักคน เพราะไม่ได้ส่วนแบ่งมรดก มรดกนั้นผมได้ครับ เพราะผมเป็นลูกที่เค้าจดทะเบียนไว้เรียบร้อย และมรดกของพ่อก็แค่เงินประกันกับหนี้สิน ดีนะที่เงินประกันแกมีมากพอใช้หนี้และจัดงานศพ เรื่องเงินผมไม่เดือดร้อน เพราะมีมรดกของแม่อีกอย่าง ผมก็จะอายุ20 ผมตัดสินใจบวชหน้าไฟให้เพราะถึงยังไง คนๆนี้ก็คือพ่อ ผมเลยอยากจะทำอะไรสักอย่างให้ท่านเป็นครั้งสุดท้าย กลางดึกหลังจากงานศพคืนแรก ผมที่ตอนนี้บวชเณรหน้าไฟให้พ่อ ก็มาเดินจงกลมที่วัด 

"เป็นไงคะ ทนมีชีวิตอยู่อาทิตย์หนึ่ง ไม่ได้แย่ใช่ไหมคะ"เสียงนี้คุ้นๆ

"เธอ..."เด็กสาวคนนั้น มาได้ไง แถมสวมชุดเสื้อผ้าสบายๆ เสื้อยืด กางเกงวอม ไม่ใส่รองเท้า

"อย่ากลัวค่ะ หนูไม่ใช่ผี แต่หนูถอดจิตได้เลยแวะมาหา พอดีหาจังหวะมาเจอไม่ได้ คงไม่ว่ากันนะคะ"

"แล้วโยมเอาคัตเตอร์ไปทำอะไรล่ะ"

"ไปทำงานค่ะ พอดีมีโปรเจคทำโมเดล เลยต้องใช้คัตเตอร์"

ผมรู้สึกว่าเธอคนนี้ ต้องมีอะไรพิเศษ "โยมรู้ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอาตมาเหรอ"

"ไม่รู้สิคะ แล้วแต่จะคิด ท่านได้เจอกับคนที่ท่านอยากเจอไหม"

"ได้สิ โยมถอดจิตได้ โยมต้องมองเห็นสินะ"

"ค่ะ ไม่นึกว่าท่านจะเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วย"

"อาตมาเรียนศิลปะ อาตมาก็ต้องมีเชื่อบ้างน่ะนะ อาตมาอยากจะบอกกับโยมว่า...ขอบคุณ ขอบคุณที่เตือนสติอาตมา อาตมาขอทราบได้ไหม"

"ค่ะ หนูชื่ออารียา ถ้ามีโอกาสเราคงจะได้พบกันอีก ลาก่อน คัตเตอร์หนูขอนะ"

"ยินดี..."

ร่างของเด็กคนนั้นก็หายไป 

หลังจากบวชให้พ่อสามวัน ผมก็ขอบวชต่อให้ครบอาทิตย์หลังจากนั้นผมก็กลับมาเรียน โดยที่คุณลุงเป็นคนส่งเสียและคอยดูแลมรดกให้ ผมนั้นไม่ได้หาคนชื่อารียา แต่ผมเชื่อว่าสักวัน เราคงจะได้เจอกันที่ไหนสักแห่ง

...................

................

.............

........

....

...

..

.

บทส่งท้าย

"หวังว่าคุณน้าคงจะพอใจนะคะ คุณน้า"เด็กสาววัยสิบสี่ ร่างสมส่วนดูสูงผมปะบ่าในชุดสบายๆเสื้อยืดและกางเกงวอม เอ่ยกับร่างโปร่งแสงของหญิงวัยกลางคนร่างบอบบางคนหนึ่ง

"จ้ะ อย่างน้อยเค้าก็มีชีวิตอยู่ต่อไป"

"ถือว่าไม่ฝืนกฏนะคะ เพราะพี่เค้ายังไม่ถึงฆาต ชีวิตต่อจากนี้ก็สวยหรูพอดู"

ร่างโปร่งแสงก็เลือนหายไป

"ชีวิตก็ต้องมีอุปรรคบ้างน่ะนะ"

สวัสดีค่ะ ชั้นชื่ออารียา พอดีมีเรื่องตอบแทน วิญญาณคุณน้าคนนั้น ที่ช่วยหากระเป๋าใส่สมุดวาดภาพสำคัญ ที่ต้อง่งประกวด แกเลยขอให้ชั้นช่วยห้ามลูกชายไม่ให้ฆ่าตัวตาย ค่ะ ชั้นมองเห็นผี มีสัมผัสที่หกค่ะ และเจ๋งกว่าชั้นมีญาณหยั่งรู้ ถอดวิญญาณได้ และมองเห็นแล้วว่า ลูกชายคุณน้ายังไม่ถึงฆาต โอเค จัดไป แค่ไปกล่อมนิดๆหน่อยๆ ก็ได้แล้ว ไม่ได้ฝืนกฏอะไร ถ้าอยากรู้จักชั้น เอาไว้ติดตามได้ในนิยาย เรื่อง คู่หู มือปราบ (ป่วน)วิญญาณ ได้นะคะ เดี๋ยวไรท์เตอร์คงเอาจะมาลงในอนาคตอันใกล้?(หรือไกล)นะคะ ขอบคุณค่า