ฉันรักนาย! Tell or Secret? [YAOI]

ปึก! ภัทรวางขวดเหล้าลงพื้นแล้วตวาดเขาด้วยความเมา

  "ที่ผ่านมานายไม่เคยรู้ตัวเลยรึไง!! ว่าทุกอย่างที่นายทำมันน่ารำคาญ!!" น..น่ารำคาญ.. ยังไม่ทันที่กิตจะหายอึ้งภัทรก็ผลักกิต จนเขาล้มลงไปที่พื้น แล้วภัทรก้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับตะโกนใส่อีกว่า

   "อย่ามายุ่งกับฉันอีก!!!"

   "ฉันทำไม่ได้!!" กิตรวบรวมเรี่ยวแรงตะโกนสวนอีกฝ่าย

   "อะไรนะ.." ภัทรชะงักไปบ้าง

   "ฉันบอกว่าฉันทำไม่ได้ไง!!! ฉันทนเห็นนายอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้หรอก!!!!"

   "งั้นก็ไปจากฉันซะ!!!"

    "ฉันไม่ไป!!" กิตพูดสวนไป ถึงอีกฝ่ายจะพูดจาทำร้ายจิตใจเขายังไง ถึงจะเจ็บแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางหรอกที่เขาจะไปง่ายๆ

    "ไม่ไปงั้นเหรอ!!" ภัทรคว้าขวดเหล้าตรงพื้นมาถือไว้

    "ฉันจะให้โอกาสนายเก็บข้าวของออกไปเดี๋ยวนี้!!!!" กิตเห็นแบบนั้นก็กลัวอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็คิดว่าเป็นไงเป็นกัน

    "ฉันไม่ไป!! จะฆ่าฉันด้วยขวดนั่นเหรอ เอาสิ!! ต่อให้นายทำฉันก็จะไม่เกลียดนาย!!!"

    "นายมันบ้า!!"

    "ใช่ ฉันมันทั้งบ้าทั้งโง่ทั้งหน้าด้าน!!!"

     "ฉันเกลียดคนแบบนายจริงๆ"

     "แต่ฉันไม่เคยเกลียดนาย!!" กิตพูดแล้วมองไปที่นัยน์ตาสีสนิม ถ่ายทอดความจริงใจทั้งหมดที่เขามีให้ แล้วเขาก็เห็นภัทรเงื้อขวดเหล้าในมือขึ้น จึงหลับตายอมรับชะตากรรม เขารักภัทรมาก รักแบบเพื่อน... แบบคู่แข่ง... รักแบบที่อีกฝ่ายไม่เคยคิดจะมอบให้เขา...

      เพล้ง! ขวดเหล้าในมือภัทรถูกเหวี่ยงใส่ผนังจนแตกกระจาย

     "ฉันทำไม่ลงว่ะ ฮะๆ ฉันมันก็แค่..." กิตมองอีกฝ่ายที่กำลังหัวเราะเยาะให้ตัวเองอย่างสมเพชด้วยแววตาปวดร้าว เขาคลานเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้ แต่ไม่พูดอะไรออกไป เขารู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้ายมากกว่าตอนที่ภัทรพูดทำร้ายจิตใจเขาเสียอีก.. แต่ไม่คิดเลยว่าภัทรจะกอดเขากลับ ทำให้กิตสะดุ้งและเผลอดันอีกฝ่ายออกเบาๆ

     "ฉ..ฉัน.." ภัทรไม่สนการกระทำของอีกฝ่าย เขากระชับแขนให้แน่นขึ้น

   "ขออยู่แบบนี้สักพักนะ.." เขาหันไปพูดกับอีกฝ่ายแล้วซบหน้าลงไปที่แผงอกของกิต เจ้าบ้าหน้าหวานคนนี้..ถึงบางทีเรื่องการเรียนเราจะแข่งกันบ้าง..แต่เจ้าบ้านี่คือคนที่เป็นฝ่ายเดินเข้ามาทักเขา มาด่าเขา และกลายมาเป็นเพื่อนกับเขาด้วยความจริงใจ

    ต่างกับคนอื่นๆ ทั้งหญิงและชายที่พยายามจะเข้าหาเขาเพราะฐานะและหน้าตา ทุกครั้งที่เขาอยู่กับกิตเขาจะรู้สึกสบายใจและเป็นตัวของตัวเอง แม้แต่ตอนที่เขาละเลยอีกฝ่ายไปกับเค้ก ก็เห็นอีกฝ่ายยังตามเขามาห่างๆด้วยความเป็นห่วง คิดว่าเขาไม่เห็นเหรอ เขาเห็นหมดล่ะคิดว่าแค่การปลอมตัวกากๆ นั่นจะตบตาเขาได้หรือไงฮะ และเขาก็เริ่มมองกิตเปลี่ยนไป

      ถ้าจะพูดให้ถูกล่ะก็เขาเริ่มสนใจกิตมาตั้งแต่แรกๆที่รู้จักกันแล้ว แต่เพราะอีกฝ่ายชอบพร่ำพูดแต่คำว่า'เพื่อนรัก' อะไรๆ ก็พวกเราน่ะเพื่อนรักกัน เจ้าบ้านี่คงไม่รู้ ..ว่าทุกครั้งที่มันเอ่ยคำว่าเพื่อนรักออกมา เขารู้สึกเหมือนมีเข็มพันๆเล่มมาแทงเข้าที่อกซ้าย แต่เขาก็ฝืนทำตัวให้เป็นปกติมาตลอด และเขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถห้ามความคิดตัวเองได้ จึงหันไปเล่น kakaol เพื่อหาใครซักคนมาทำให้เขาลืมความรู้สึกที่มีต่อกิต และนั่นก็ทำให้เขาเจอกับเค้ก

      เขาพยายามใช้เวลาและอารมณ์ไปกับเค้กมากขึ้น เริ่มเมินเฉยทุกการกระทำของกิต แต่ฝ่ายนั้นก็ยังตามดูแลเขาอยู่

       และเพิ่งได้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองเขาเป็นแค่เพื่อน แต่มันเป็นสิ่งที่เขาเคยหวังมานานแล้ว

      อา...สมเพชตัวเองชะมัด...

     "ฉันยอมแพ้..นายชนะ..ฉันขอโทษ.." ภัทรพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตากับกิต จนอีกฝ่ายเผลอหน้าขึ้นสี กิตรีบหันหน้าหนี

     "งั้น..ระหว่างเราก็ยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ใช่ไหม.."

     กิตถามด้วยน้ำเสียงดีใจปนไม่แน่ใจ

     "ไม่...." แต่เสียงแข็งของภัทรที่ตอบกลับมาทำให้ใจของเขาเคว้งคว้าง.. สุดท้าย ภัทรก็ไม่ต้องการเขา..

       ใบหน้าหวานดูหม่นลง แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร มือแกร่งของอีกฝ่ายก็จับเข้าที่ท้ายทอย ก่อนจะกดศีรษะลงมา ประทับริมฝีปากบนปากอันนุ่มนวลของกิต พร้อมกับอาศัยจังหวะที่เขากำลังตกใจสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวกับลิ้น ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก กิตที่ตื่นตกใจใช้มือทั้งสองข้างของตนดันไหล่อีกฝ่ายจนริมฝึปากแยกออกจากกัน หอบหายใจอย่างรุนแรง ใบหน้าเริ่มแดงและร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนมันจะระเบิดออกมา

      "น..นาย.."

      "ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย..." ภัทรเว้นช่วงแล้วพูดต่อ "เมื่อกี้มันชัดเจนพอแล้วใช่ไหม"

     กิตคิดว่าภัทรอาจจะทำด้วยความเมา จึงก้มหน้าตอบไปว่า "ฉันไม่เข้าใจ..อ๊ะ.." กิตตกใจเมื่ออีกฝ่ายเอามือมาประคองหน้าของเขาให้ขึ้นไปประจันหน้ากันตรงๆ เมื่อเห็นแววตาสับสนของอีกฝ่าย ภัทรก็ถอนหายใจด้วยความเซ็ง

    "..กิต..นายรักฉันไหม"

    กิตดูตกใจมากที่ถูกถามแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมองเห็นเรื่องนี้จากเขา ที่ผ่านมาเจาพยายามพูดคำว่าเพื่อนรักออกมาบ่อยๆ เพื่อกรอกหูตัวเองและไม่ให้ภัทรรู้ เพราะไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ดีๆ ของเขากับภัทรจบลง

     "....."

     กิตนิ่งไป ภายในหัวกำลังใช้ความคิดว่าเขาจะตอบอะไรไปดี เขาไม่อยากถูกภัทรเกลียด การที่แอบรักเพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว มันเป็นเรื่องที่น่าอายจะตาย

    "ฉันรักนายนะ" เจ้าของนัยน์ตาสีสนิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง ทำให้น้ำตาแห่งความสุขไหลออกมาจากดวงตากลมโตของกิต

    "ฉ..ฉันก็รักนาย.." กิตเอ่ยออกไปเสียงสั่น

    "ฉันก็รักนายภัทร!" เป็นคำตอบที่ทำให้ภัทรโล่งใจและหัวใจพองโตขึ้น รอยยิ้มอ่อนโยนที่ไม่ได้เห็นมานานถูกคลี่ออกมา ยิ่งทำให้หัวใจของกิตเต้นไม่เป็นจังหวะ...

     "เป็นแฟนกันนะ..."

****************

         พอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นแล้ว น้ำตามันก็เริ่มคลอเบ้า.. จนเจ้าตัวต้องเอานิ้วปาดออก รูปนี้ก็เกือบเจ็ดปีแล้วสินะ.. กิตมองไปที่นิ้วนางข้างซ้าย ซึ่งมีแหวนสีทองเรียบๆ ที่สลักชื่อ G&P ประดับอยู่

        "ทำไรอยู่น่ะ" เสียงของเจ้าของแหวนดังมาจากข้างหลัง ทำให้กิตสะดุ้ง ภัทรไม่ถามเปล่าแต่เดินเข้ามาดูของที่อยู่ในมือกิต

       "หือ..รูปนี้..มันก็นานมากแล้วนะ.." เขาพูดแล้วแย่งจากมือกิตไปเก็บใส่อัลบั้ม กิตยังไม่ทันจะพูดอะไรภัทรก็พูดต่อด้วยเสียงยียวน

      "จะเดินมาบอกว่าวันนี้ทำผัดบวบของโปรดของใครบางคนด้วยแหละ จะเดินไปกินเองหรือจะให้อุ้มไปครับ"

      "จะเดิน มีขา" กิตหันไปค้อนแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ดูไม่ทันใจภัทร เขาจึงเข้ามาช้อนตัวกิตไว้ในอ้อมแขน

       "มัวชักช้าอยู่ได้ เดี๋ยวกับข้าวก็เย็นหมดพอดี" กิตหน้าแดงด้วยความเขินอาย เจอแบบนี้กี่รอบ ก็ยังไม่ชินสักที แต่เอาจริงๆ คือรู้สึกดีต่อใจมากมาย เดินไปได้สักพัก ภัทรก็ยื่นหน้าลงมาใกล้ แสยะยิ้มพูดเบาๆว่า

    "ตอนแรกว่าจะมาถามด้วยว่าอยากกินของหวานอะไรมั้ย แต่ไม่ต้องแล้วล่ะ มีของหวานอยู่แล้วนี่นา"....