เพื่อนกัน.....วันตาย

          “นายๆ ตามมา” เสียงกระซิบเบาๆดังขึ้น

          กาย หันหน้าไปทางเสียงที่ดังเบาๆอยู่ข้างตัวเขา เป็นชายวัยรุ่นคนนั้น คนที่ช่วยดึงอิฐขึ้นมา สายตาเขาดูไม่มีพิษมีภัยมันให้ความรู้สึกปลอดภัย

          “เพื่อนผมเป็นงัยบ้างครับ” อิฐ พูดขึ้นหลังจากกลุ่มชายเหล่านั้นนำร่างอายขึ้นมา

          ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา อิฐเดินไปยังกลุ่มคนเหล่านั้น เรียกชื่ออายอยู่ตลอด เขาดูอาการแล้ว อายคงแค่ช็อกและหมดสติไป โชคดีที่เนินเขาไม่ชันและลึกมากจนเกินไป ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครรอด อิฐมองลงไปที่รถมันยังติดอยู่กับต้นไม้ต้นใหญ่และมองไกลออกไปเห็นแสงไฟเหมือนกับแสงไฟในบ้านอยู่ลึกลงไปในเขา

          “อายฟื้นแล้ว ไอ้กาย” เสียงอิฐตะโกนเรียกกาย ทันทีที่อายได้สติ

          “เป็นงัยบ้าง เจ็บตรงไหนมัย” อิฐถามอาการ แล้วจับไปตามร่างกายของอาย

          “อืม ไม่เป็นรัยมาก” อายตอบ แล้วมองไปรอบๆที่เต็มไปด้วยผู้ชายหลายคน

          กายที่ ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก มองไปทางอายแล้วยิ้ม แต่สายตายังคอยจ้องมองพวกคนเหล่านั้น เขาหันมามองวัยรุ่นคนที่อยู่ใกล้ๆเขาอีกครั้ง

          "เอาละ เดินจากตรงนี้ลงไปอีกนิดหน่อยก็ถึงหมู่บ้านแล้ว” ผู้ชายวัยกลางคืนพูดขึ้น

          “เรารอรถพยาบาล ไม่ดีกว่าหรอครับ” กาย พูดตอบทันที

          “ตรงจุดนี้ไม่มีสัญญาณ ตามใครมาไม่ได้หรอก” ชายวัยรุ่นมองหน้ากายแล้วตอบ

          “เพื่อนผมเจ็บอยู่นะครับ” อิฐที่ดูอาการอายอยู่ เป็นห่วงว่าอายจะเดินไปม่ไหว

          “ไหวๆ” อายพยายามลุกขึ้น เธออยากออกไปจากตรงนี้ที่มีแต่ความมืดสักที

          กาย เดินเข้ามาช่วยพยุงตัวอาย เขามองหน้าอิฐแล้วส่งสายตาเหมือนพยายามสื่อให้อิฐรู้ว่ามันดูไม่ชอบมาพากล แต่อิฐไม่เข้าใจความหมายทั้งสองช่าวยกันพยุงตัวอายไว้แล้วค่อยๆเดินตามกลุ่มชายพวกนั้น โดยมีชายวัยรุ่นอีกคนเดินประกบหลังพวกเขาอยู่

          ตลอดทางตั้งแต่ปั๊มน้ำมันเก่ามันมีแต่ความมืดไม่มีแสงไฟ ปิ่นที่เห็นแสงไฟอยู่ข้างสะกิดแนนให้มอง แสงไฟใกล้เข้ามาทุกทีเริ่มมีคว่มสว่างบ้างแล้ว แนนมองดูรอบๆบริเวณนั้นลักษณะเหมือนหมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ตามเขา มีหลอดไฟตามทางแค่ไม่กี่ดวง รถที่พวกเธอนั่งมาค่อยๆขับช้าลงแล้วเลี้ยวเข้าซอยตรงไปบ้านหลังหนึ่ง

          “ถึงแล้ว ลงได้” ผู้หญิงข้างคนขับพูดขึ้น

          “อย่าคิดทำอะรัย ไม่งั้นจบไม่สวยแน่” เสียงผู้ชายคนขับพูดขู่ขึ้น

          “ที่นี่ ที่ไหน” ปิ่นถามเสียงแข็งด้วยความสงสัย

          ไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมา คนแปลกหน้าทั้งสองเปิดประตูแล้วลงจากรถ สองสาวมองหน้ากันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกเธอ

          “ปะ ลงจากรถ” ปิ่น จับมือแนนไว้แน่นในใจเธอเองก็กลัวมากเช่นกัน

          “จะดีหรอ” แนน มองตาปิ่น ตัวสั่น เสียงสั่น

          “ถ้ามันจะทำอะรัยเรา คงไม่พามาถึงนี่หรอก” ปิ่นพูดปลอบขวัญ

          “ถึงซักที” เสียงชายวัยรุ่นคนหลังดังขึ้น

          ทั้งสามเงยหน้ามองไปข้างหน้าเริ่มเห็นแสงไฟ อายมองหน้ากายแล้วยิ้มด้วยความดีใจ อิฐสังเกตเห็น ผู้ชายคนข้างหน้าเขามีโทรศัพท์ของเขาและเพื่อนๆไว้อยู่กับตัว แต่ไม่พูดขึ้นมาตอนนี้ เขาคิดว่ายังไงมันก็ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์พอถึงหมู่บ้านคงได้คืนพอใกล้ถึงหมู่บ้านคนที่เดินนำทางอยู่ข้างหน้าก็เริ่มแยกออกไปทีละคนสองคน เหลือชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนเป็นแก่นนำกับชายวัยรุ่นอีกสองคนที่ตอนนี้เดินตามหลังพวกเขาอยู่

          “ชิต พาพวกนี้ไปหาที่พักก่อนไป” ชายแก่นนำคนนั้นพูดขึ้น

          “ครับ” ชายวัยรุ่นที่ช่วยกาย เขาชื่อชิต

          “แล้วผู้หญิงละครับ” วัยรุ่นอีกคนพูดขึ้น

          อิฐ มองไปทางเสียงที่ได้ยินเขาทำหน้าสงสัยกายกับอิฐเข้ามาถึงที่พักแล้วลักษณะเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวสภาพดูเก่า ชิตบอกกับพวกเขาให้ไปอาบน้ำและชี้ไปทางห้องน้ำ สภาพห้องน้ำดูเก่ามีฝาผนังเป็นไม้เก่าๆ

          “เห้ย!” เสียงกายดังขึ้นจากห้องน้ำ

          “จะอาบน้ำเหมือนกัน” สภาพชิตที่เปลือยทั่งตัวอาบน้ำอยู่

          “พี่อาบก่อนเลย” กายรีบออกจากห้องน้ำเขามองหาอิฐที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ไม่พบ

          กายอยู่นอกห้องน้ำกวาดสายตาไปรอบๆ เห็นศาลาเหมือนเป็นศาลากลางหมู่บ้านแต่ตอนนี้ปิดไฟมืดไปหมด แล้วก็มองไปทางบ้านหลังที่ชายแก่นนำคนนั้นบอกว่าจะพาอายไปหาหมอของหมู่บ้านเพื่อดูอาการก่อน และดูโล่งใจมากขึ้นที่เห็นอิฐที่ใส่ชุดเหมือนชุดของคนในหมู่บ้านนี้กำลังเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น อย่างน้อยถ้ามีอิฐอยู่กับอายด้วยก็คงปลอดภัย

ตอนต่อไป.....................