หากพรุ่งนี้ต้องตาย

     เช้าวันจันทร์วันปกติที่เขาต้องลุกจากเตียงด้วยความขี้เกียจเหมือนกับว่าต้องต่อสู้กับฟูกนุ่มๆและหมอนใบเดิมที่เปื้อนคราบน้ำลายที่พยายามจะเหนี่ยวรั้งไม่ให้เขาลุกไปไหนแต่อาวุธที่ดีที่สุดของเขาคือ ”ถ้านายมาสายอีกเป็นครั้งที่ 6 ฉันจะให้นายเป็นพนักงานทำความสะอาดแทน” นั่นคือคำพูดของหัวหน้าที่เตือนสติเขาอยู่เสมอจนทำให้เขาลุกออกจากเตียงแห่งความขี้เกียจได้ 

“ฉันเกลียดแกหวะ” ทามพูดกับตัวเองพร้อมกับลุกไปห้องน้ำ

“นี่เราทำงานมากี่ปีแล้วเนี้ยเมื่อไหร่ฉันจะรวยสักทีเบื่อจริง” ทามพูดกับตัวเองหน้ากระจก

     หลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทามก็ต้องตกใจเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาติดพนังที่เหมือนมันพยายามจะบอกว่า”อีก 30 นาทีจะถึงเวลางานแล้วนะ” พอเขาได้เห็นมันมันทำให้เขาแทนอยากจะกระโดดคอนโดจากชั้น 7 ที่เขาอยู่เพื่อให้ถึงลานจอดรถให้เร็วที่สุดติดก็แค่เขาอยู่บ้านชั้นเดียวเขาเลยทำแบบนั้นไม่ได้แต่ถ้าวันไหนดวงจะซวยมันก็ต้องซวยรถเจ้ากรรมที่ใช้อยู่ทุกวี่วันดันมาสตาร์ดไม่ติดซะงั้นสิ่งเดียวที่พอจะพึ่งได้ตอนนั้นก็มีเพียงแค่พี่วินมอเตอไซด์เท่านั้นเวลา 30 นาทีในตอนแรกตอนนี้เหลือแค่ 20 นาทีเท่านั้นมันเป็นแรงกระตุ้นอย่างดีที่ทำให้เขาวิ่งหน้าตั้งไปหาวินมอเตอไซด์แบบไม่คิดชีวิต

“พี่ๆไป GC ด่วนเลยพี่” ทามพูด

“โอเครน้องขึ้นมาเลย” วินมอเตอไซด์

     ด้วยความซิ้งของวินมอเตอไซด์ทำให้ทามถึงที่ทำงานได้ในเวลาเพียง 15 นาทีเท่านั้นแต่ก็อย่างว่าแหละครับดวงคนจะซวยมันต้องซวยเมื่อเขาลืมโน๊ตบุ๊คของเขาไว้ที่บ้านซะงั้นแล้วยังไงไม่มีโน๊ตบุ๊คก็ทำงานไม่ได้ในตอนนั้นทามไม่ค่อยมีทางเลือกเท่าไหร่นักในการแก้ปัญหาครั้งนี้แต่เขาคงไม่ทันคิดว่าทางด้านซ้ายมือของเขาคือ ”แป้ง” เพื่อนในที่ทำงานของเขาที่ตลอดหนึ่งมีที่ผ่านมาพูดกันแค่ประโยคทักทายทั่วไปแต่นั้นไม่สำคัญเท่ากับการคิดคำพูดยังไงให้ได้โน๊ตบุ๊คของแป้งมาใช้ทำงานแก้ขัดก่อนเขาจ้องที่โน๊ตบุ๊คของแป้งตาแทบถล่นในของทามหัวเอาแต่คิดว่าทำไงดีแต่ความคิดนี้มันคงดังไปหน่อยจนทำใ้ห้แป้งหันมาแล้วพูดกับทามว่า

“มองคอมเราขนาดนี้เป็นอะไรรึป่าว?” แป้งพูด

โปรดติดตามตอนต่อไป