ความรักของไรท์เตอร์

     อีก 3 วัน จะถึงวันปัจฉิม ฉันนั่งมองโทรศัพท์ในมือ ที่เปิดแชทเฟซบุ๊คพี่นิวค้างไว้ แต่ไม่เคยมีประวัติการแชทเลย เอายังไงดีนะ!!! ฉันกำลังจะไม่ได้เจอพี่เขาอีกแล้วนะ...

     'สวัสดีค่ะพี่นิว'

     ฉันตัดสินใจพิมพ์แล้วกดส่งไป ปิดหน้าจออย่างไว แล้วรอการตอบกลับ

     ..............

     ..........................

     .....................................

     ฉันมองเข็มนาฬิกาที่วิ่งวนไปมา ราวๆยี่สิบนาที ในใจของฉันเริ่มรู้สึกท้อ ทำไมถึงไม่ตอบกลับ ทั้งๆที่ก็ออนไลน์อยู่แท้ๆเลย ฉันตัดสินใจเปิดหน้าจอ จากนั้นฉันก็พบว่า....

     ตัวเองเผลอปิด Wi-fi

     โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

     พอฉันเปิดWi-fiอีกครั้ง แชทก็เด้งขึ้นมา ในตอนนั้นรู้สึกดีใจ จนน้ำตาเอ่อล้น หัวเราะและยิ้มพร้อมบิดตัวไปมา เหมือนคนบ้า -.-

     'ครับ'

     เฮลโหลว O_o ตอบกลับมาสั้นจังแฮะ

     วินาทีนี้ไม่ลีลา ไม่รอช้าอะไรแล้ว พิมพ์บรรยายความรู้สึกออกไป จนหมดเปลือก พิมพ์จนปวดนิ้ว พิมพ์วนซ้ำไปซ้ำมา ใช้เวลาพิมพ์ไปเกือบครึ่ง ชม. พี่เขาคงคิดว่า นังเด็กนี่อ่านแล้วตายเลย สินะ -_-^

     กดส่ง....

     รอการตอบกลับวนไป.......................

     ติ๊ง!O_o

     ฉันหยิบโทรศัพท์มาดูด้วยความเร็วแสง เดอะแฟลชก็เทียบไม่ได้ สีหน้าที่ยิ้มแย้ม ที่หัวเราะเหมือนกับคนบ้าเมื่อกี้นี้ ค่อยๆจาง ในที่สุดรอยยิ้มก็หายไป ฉันพิมพ์สารภาพไปยืดยาว พี่เขาก็พิมพ์มาแบบยืดยาวเช่นกัน...

     'พี่เข้าใจนะ แต่พี่จะจบแล้ว ไม่ต้องชอบพี่แล้ว พอขึ้น ม.ปลาย น้องก็จะลืมพี่ แล้วไปชอบคนอื่นนั่นแหละ เราคบกันไม่ได้หรอกพี่มีแฟนแล้ว'

     มีแฟนแล้ว...?

     ตั้งแต่เมื่อไหร่...ไม่เชื่อ.........เรื่องแบบนี้มัน ให้ตายเถอะ!! จะร้องก็ร้องไม่ออก T_T ฉันอยากจะร้องไห้ปลดปล่อยมันออกมา แต่อีกใจก็ไม่อยากเสียน้ำตาให้กับเรื่องบ้าบอ T_T

     กดบล็อคแx่ง!!!

     หึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!