summer in love ฤดูร้อนนี้มีรัก

          แสงตะวันยามตกดินอาบพื้นทราย ชายหาดสีทองสวยดูระยิบระยับงามตา ชายหนุ่มกลับมาที่นี่อีกครั้งหลังจากที่จากไปแสนนาน จากที่ที่เขาเคยเรียกว่าบ้าน จากอดีตที่เคยเลวร้าย 

          "แม่ .. ผมกลับมาแล้วนะครับ" เขากระซิบเบาๆผ่านสายลม ให้ช่วยบอกผู้เป็นแม่ที่จากไปได้รับรู้ว่าเขาเข้มแข็งพอที่จะกลับมาทวงในทุกๆสิ่งที่เป็นของเขาคืน เขาเดินผ่านซุ้มดอกลั่นทมที่เบ่งบานอวดดอกสวยน้อยใหญ่เพื่อเข้าไปยัง 'บ้าน' ของเขา

          "โถ่เอ้ย .. แล้วเมื่อไหร่ฉันจะแต่งเรื่อนี้จบกัน" 

          เสียงสบถเล็กๆดังออกมาจากห้องนั่งเล่นของตัวบ้าน เขาชะงักไปครู่หนึ่งเพราะเขาให้คนสืบดูแล้วว่าบ้านหลังนี้ไม่มีคนอยู่มานานมาก เขาจึงกลับมา แล้วเสียงนั่นมันเสียงใครกัน? ไม่รอช้าเขาพลักประตูกระจกหน้าบ้านเข้าไปทันที

          "มาแล้วหรอแอล ฉันกำลังหิวพอดีเลย"หญิงสาวที่นั่งก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานในแล็ปท็อปเครื่องเล็กเอ่ยทักโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่น้อย

          "คุณเป็นใครครับ"ชายหนุ่มเอ่ยถามแบบงงๆ บ้านหลังนี้เปลี่ยนไปมาก จากเฟอร์นิเจอร์ที่ดูหรูหรากลับกลายเป็นเฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาลขาวแบบคลุมโทนแทน หญิงสาวถึงเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจเพราะคนที่เข้ามาในบ้านของเธอกลับไม่ใช่เพื่อนชายคนสนิท

          "คุณนั้นแหล่ะเป็นใคร คุณเข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไง" เธอถามพร้อมลุกพวดขึ้นจากเก้าอี้

          "ผมพิรุณ อัคราเดชากุล เป็นผู้มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ทุกอย่าง แล้วคุณ?"เขากล่าวแนะนำตัวแบบเรียบๆ ทำให้หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ

          "ฉันมานิตา จันทรโชติค่ะ เป็นคนเช่าบ้านหลังนี้จากคุณหญิงลลิตตา"

          "ลลิตตา" เขาเอ่ยเบาๆพลางนึกถึงน้องสาวแม่ผู้มีศักดิ์เป็นน้าของเขา

          "ใช่ค่ะ คุณพิรุณมีธุระอะไรคะ" มานิตาเอ่ยเบาหากแต่เชิดหน้าขึ้นมองเขาอย่างพิจรา หุ่นสูงโปร่งอย่างสมส่วนบ่ากว้างภายใต้สูทตัวเนียบี่แทบไม่มีรอยยัยลำคอตั้งตรงและผิวที่เรียบเนียน โครงหน้าคมเข้มแต่หากดูอบ่นมากกว่าหน้ากลัว คิ้วเรียงเส้นสวยจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากที่ดูอิ่มน่าหลงไหล นี่มันพระเอกนิยายชัดๆ เธอคิดในใจ

          "น้าลลิตา เอ่อคุณหญิงลลิตตาให้คุณมาเช่าที่นี่อยู่งั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้"

          "งั้นคุณลองโทรไปถามดูไหมคะ หรือจะให้ฉันโทรให้ก็ได้นะ" เธอกล่าวพร้อมเดินอ้อมไปหยิบโทรศัพท์หาคุณหญิงลลิตตาที่เธอพูดถึง ไม่นานเธอก็ยื่นโทรศัพท์มาให้เขา

          "ฉันต่อสายให้แล้วค่ะ ตามสบาย"

          "สวัสดีครับน้าตา ผมเฟ่ยนะครับ"เขากล่าวสวัสดีผู้เป็นน้าหลังจากที่ไม่ได้คุยกันเป็นเวลานาน

          "เฟ่ยไปที่นั่นอีกทำไมลูก"

          "ผมจะกลับมาอยู่ที่นี่ครับ"

          "คิดดีแล้วใช่ไหมลูก" ลลิตตาเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

          "ครับ ที่นี่คือบ้านของผม" เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

          "น้าจะไม่ห้ามหรอกนะลูก แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เฟ่ยอยู่แล้วเฟ่ยอึกอัดหรือไม่สบายใจ เฟ่ยก็อย่าฝืนอยู่เลยนะลูก เดี๋ยวน้าจะคุยกับคุณมิวให้ ขอให้เธอย้ายออก เฟ่ยจะได้อยู่สะดวกๆ"

          "ไม่เป็นไรครับน้า ไม่ต้องให้เธอย้ายหรอกครับ ผมคงไม่ได้เเวะมาบ่อยๆ" เขามีงานที่ต้องทำมากมายเกินกว่าที่จะขับรถไปกลับไกลๆได้

          "จะเอาอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวน้าคุยกับคุณมิวให้นะ" เขาปล่อยให้น้าตกลงกับมานิตาแล้วเดินสำรวจบ้านเงียบๆ ที่นี่แทบไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว เขาคไม่เจ็บปวดมากเท่าเมื่อก่อน หลังจากที่หญิงสาววางสายจากลลิตตาไปเธอมีอาการหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็พาเขาไปดูห้องอย่างที่เขาต้องการ ห้องของเขาเป็นห้องใหญ่ของที่พ่อกับแม่ของเขาเคยอยู่ดวยด้วยกัน ส่วนห้องของเธอก็อยู่ติดกับห้องของเขา ห่างกันเพียงผนังห้องกั้น หลังจากที่ดูห้องแล้วเธอก็ลงไปหาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาให้เขาจัดการเอง และตัวธอก็ลงไปรอเพื่อนชายที่จะนำอาหารเย็นมาส่งเธอ

         เสียงหัวเราะของชายหญิงดังแว่วมาจากห้องนั่งเล่นหลังจากที่เขากำลังก้าวลงบันได ไหนเธอบอกว่าเธออยู่คนเดียว? หลังจากก้าวพ้นบันไดมาก็พบมานิตากับชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งดูหนังคอมเมดี้อยู่ตรงมุมห้อง ชายคนนั้นจัดว่าหน้าตาดูดีมีเอกลักษณ์มากทีเดียว แล้วเธอก็หันมาเจอเขาที่ยืนมองอยู่

          "เอ่อ ทำความสะอาดเสร็จแล้วหรอค่ะ" เธอเอ่ยถามขึ้น

          "ครับ" เขาตอบยิ้มๆ นั่นคงเป็นแฟนหนุ่มของเธอเขาคิด

          "คุณค่ะนี่แอลเพื่อนฉันค่ะ เออแอลนั่นคุณพิรุณหลานชายคุณหญิง" เธอเอ่ยแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแบบรวดเร็วเพราะกลัวจะโดนเข้าใจผิดจากทั้งสองฝ่าย

          "ยินดีที่ได้รูปจักครับ" แอลเอ่ยยิ้มๆ พลางเดินมาจับมือเขา

          "ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" เหมือนหวงเลยแหะ เขาคิดในใจแต่ก็จับมือตอบไป

          "พอดีผมอยากไดเฟอร์เพิ่มสักหน่อย แถวนี้มีที่ไหนพอจะสั่งได้ไหมครับ" 

          "งั้นพรุ่งนี้ไปพร้อมฉันไหมค่ะ ฉันจะออกไปซื้แขแงเข้าครัว" เธอเอ่ยอย่างใจดี

          "อ่า เอางั้นก็ได้ครับ แต่ว่าผมคงกลับมาที่นี่ประมาณบ่ายโมงพอีดผมมีประชุม คุณช่วยรอหน่อยได้ไหมครับ" เขาเอ่ยหลังจากดูนาฬิกาเพื่อกะเวลาการประชุมหุ้นส่วนบริษัทวันพรุ่งนี้

          "ได้ค่ะ เดี๋ยวฉํนนั่งทำงานรอที่บ้าน" 

          "งั้นผมขอตัวนะครับ แล้วก็ราตรีสวัสดิ์ครับ" เขาคงต้องไปทำงานต่อแล้วหล่ะ ก่อนที่เขาจะไม่เหลือเวลา

          "เช่นกันนะครับ" แอลบอก หลังจากนั้นเขาก็เดินหายไป

          "แล้วนี่แกจะกลับยังดึกละนะ ไม่ทำงานหรือไงคะพรุ่งนี้ ไหนบอกมีรับกรุ๊ปเขาโฮเทล" หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนที่ยืนนิ่งมองชายหนุ่มที่เดินลับไป

          "อื่อ งั้นฉันกลับละ แกระวังตัวด้วยนะ เขาไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่เลย" เขาเอ่ยตัวความเป็นห่วงเพื่อนที่สนิทกันมานาน

          "อย่าคิดมากสิ นั่นหลานคุณหญิงเลยนะ"

          "เอาหน่า ฉันเป็นห่วง กลับนะ ไว้เจอกัน" เขาเอ่ยลาพลางเอามือยีหัวเธอเบาๆ

          "อื่อ ขับรถดีๆนะ ไว้เจอกัน" เธอยิ้มให้เขา หลังจากนั้นเขาห็เดินลับหายไปกับต้นลั่นทมในความมืด