นักเขียนตาบอด

         สายลมพัดผ่านดวงหน้า เปลสีเข้มส่ายไปมาช้าๆ ล้อลม เสียงเพลงกล่อมคนในเปลเรื่อยๆ จนกว่าใครจะสั่งให้มันหยุด แม้ดนตรีดังกลบเสียงคลื่นแทบสนิท แต่พระพายก็พัดกลิ่นทะเลสะกิดเขาให้สนใจว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน อย่าลืมไปทักทายทะเลด้วย เพราะเขาไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ

         พอถูกธรรมชาติรบเร้าหนักข้อขึ้น พลวัฒน์ก็เดินกลับเข้าไปในบ้านพัก

         " อ้าวพล ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะลูก ยัยพรรษไปไหน ทำไมไม่มาดูแลน้อง" แพรทอง ผู้เป็นแม่ของพลวัฒน์และพรรษชลเอ็ดลูกสาวคนโต

         "อ้าวพล กลับมาเร็วจัง"

         "ผมเพิ่งนึกได้ว่าเขียนงานค้างไว้เลยกลับมาปั่นงาน"

         "มาแล้วหรอยัยตัวดี ทำไมปล่อยให้น้องเดินดุ่มๆ คนเดียวฮึ"

         "โธ่แม่ ก็พรรษลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องนี่คะ พลแหละผิด ชิงกลับมาก่อน ไม่รอเลย"

         "แน่ะ พาลน้องอีก"

         "อย่าทะเลาะกันเรื่องผมเลยนะครับ"       

         "ถ้าพลกลับมาแล้ว พรรษไปเล่นเจ็ตสกีนะแม่"

         "ไปสิ"

         เสียงสนทนาของแม่กับพี่สาวค่อยๆ เงียบลง เมื่อเขาขึ้นมาถึงห้องนอนตัวเอง เขานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ซึ่งเขาใช้ความพยายามในการแอบเคลื่อนย้ายไปตั้งไว้โดยพลการ กะจะนั่งพิมพ์งานไปรับลมไป เขาเปิดโน้ตบุ๊กและเปิดเอกสารเก่าที่พิมพ์ยังไม่เสร็จ แล้วเจออีเมลใหม่เข้ามาเร็วๆ นี้ เปิดอ่านทันที เพราะอยากรู้ว่าใครส่งอะไรมาให้เขา

         พลวัฒน์ แพรทอง และพรรษชลเดินทางกลับบ้านในวันเสาร์ หลังจากดื่มด่ำกับทะเล และพักผ่อนหย่อนใจกับครอบครัวได้สามสี่วัน

         วันนี้วันจันทร์ วันเริ่มต้นการทำงานแท้ๆ จำได้ว่าเขาเพิ่งสอนหนังสือไปไม่กี่ชั่วโมง แต่เข็มนาฬิการ่วมกับดวงอาทิตย์เปลี่ยนทิศที่อยู่อีกแล้ว ชายหนุ่มเดินถือไม้มุ่งตรงไปนังร้านหนังสือร้านประจำ สมพร เจ้าของร้านสังเกตเห็นคนคุ้นเคย จึงบอกให้สราลี หลานสาวออกไปต้อนรับและให้ความช่วยเหลือ

         "สวัสดีครับลุงสมพร"

         "บุญรักษาจ้ะ หายหน้าหายตาไปเลยนะ"

         "โรงเรียนปิดน่ะครับ ผมเลยไม่ได้แวะมา"

         "อ้อ แล้ววันนี้จะซื้ออะไรไปอ่านล่ะ หนังสือใหม่มีแต่หนังสือที่คนปกติเค้าอ่านกัน อักษรเบรลล์ก็ยังไม่มา มีแต่เล่มเก่า"

         "เรื่องสั้นครับ"

         "โอเค ลี่ พาพี่เค้าไปดูหนังสือซิ หมวดเรื่องสั้นนะ"

         สราลีรับคำประคองพลวัฒน์ไปยังชั้นหนังสือหมวดเรื่องสั้น-บทความ เธอถามถึงหนังสือที่เขาต้องการซื้อ ก่อนทำหน้าที่เป็นดวงตาให้เขา ถือหนังสือเล่มนั้น แล้วจูงเขาไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน เธอวางหนังสือบนเคาน์เตอร์ และกลับมาประจำที่เดิม

         "ผมเอาเล่มนี้ครับ"

         'หนังสือรวมเรื่องสั้นชุด โลกสีดำ ของ เจ้าชายกบ'

         ลุงสมพรมองหนังสือเล่มนั้น ขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย พลางคิดเงิน "ซื้อไปให้ใครอ่านหรอ"

         "ผมเองครับ"

         เขารู้ดีว่าเขาอ่านมันไม่ได้ แต่ก็รู้ว่าเขาถอยมันมาทำไม