ไม่ใช่ผู้วิเศษ

เธอ..คนนั้น ผมยังจำรอยยิ้มนั้นที่เธอส่งให้ผมเมื่อปีที่แล้วได้เป็นอย่างดี มันยังตรึงในใจของผมตลอดมา..

เมื่อปีที่แล้ว ผู้หญิงผมยาวตรงสีดำ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน สีผิวอมชมพู แก้มสีแดงอ่อนนั้น เธอนั่งจิบกาแฟอยู่ริมหน้าต่างโต๊ะขวามือที่มีดอกกุหลาบสีขาวอยู่ในแจกันของร้านกาแฟแห่งหนึ่งและนั่นเป็นที่ประจำของเธอ เวลาแปดนาฬิกาเศษๆผมเดินเข้ามาในร้าน พร้อมกับสั่งลาเต้ที่ผมชอบดื่มเป็นประจำ ผมเดินผ่านโต๊ะที่เธอนั่งเพื่อจะหาที่นั่งที่เหมาะกับการทำงานของผม เมื่อผมเดินผ่านผมได้กลิ่นดอกไม้อ่อนๆมาจากตัวเธอ ทำให้ผมถึงกับหยุดชะงัก ผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งนั้น ทุกๆวันเวลาเดิมๆ ผมจะมาที่ร้านนี้เพื่อมาเจอเธอ และก็เจอเธอนั่งอยู่ที่ร้านมุมเดิมๆทุกๆวัน ผมแอบมองเธอแบบนี้อยู่เรื่อยๆจนวันหนึ่งผมเอาดอกกุหลาบสีขาวฝากพนักงานไปให้เธอ เธอหันมาหาผมดวงตาของเธอแวววับเหมือนลูกกวาด เธอส่งยิ้มอ่อนๆนั้นมาให้ผม ทำให้ผมเกือบหยุดหายใจ เหตุการณ์นั้นทำให้ผมได้รู้จักกับเธอมากขึ้นไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น เธอก็เหมือนสนใจในตัวผม ทุกครั้งที่เธออยู่กับผม เธอชอบบอกกับผมว่าเธอรู้สึกสบายใจตลอด สองเดือนที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้สึกดีใจมากที่วันนั้นตัดสินใจให้ดอกกุหลาบเธอไป และแล้ววันที่ผมตัดสินใจอีกครั้งผมตัดสินใจจะเซอร์ไพร์ขอเธอเป็นแฟน ผมเตรียมดอกกุหลาบสีขาวที่เธอชอบมาหนึ่งดอกกับการ์ดใบเล็กๆ เวลาแปดโมงเศษๆผมเข้าไปหาเธอที่ร้าน สิ่งที่ผมเห็นคือ..ผู้ชายผิวขาว ผมดำ เขาถือช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ คุกเข่าในมือของเขาถือแหวน พร้อมขอเธอแต่งงาน นั่นแหละครับ...สองเดือนที่ผ่านมานั้นผมก็เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งสำหรับเธอ ผมควรยินดีกับเธอสินะครับ ตอนนั้นน้ำตาของผมเริ่มตก ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองเธออยู่ตรงนี้ ผมยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของเธอแบบนี้ตลอดไป