เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

ผม เด็กมัธยมปีที่สาม คลุกคลีอยู่กับหนังสือ ผลการเรียนเป็นหนึ่งในห้าสิบของระดับ นั่นคือผมอยู่ห้องคิงห้องต้นๆที่เป็นที่รวมคนขยัน ผมไม่ใช่หัวกะทิเพียงแต่พยายามอ่านหนังสือ และมีไอคิวพอที่จะทำข้อสอบได้คะแนนดี 

ผมไม่ยุ่งกับใครเลยนะ เพราะชีวิตผมไม่เหมือนใคร ถ้าใครเขารู้เรื่องชีวิตผม เขาจะไม่เอาไปนินทาหรือ

วันนี้ที่นั่งและโต๊ะของผม ไอ้เพื่อนคนหนึ่ง จู่ๆก็เอาหน้าเข้ามาใกล้หนังสือที่สองมือผมถืออ่าน 

"แสยะยิ้มทำไมวะ"ผมแอบสังเกตเพื่อนได้ เพราะลมหายใจสะกิดกระดาษหนังสือ

"แหม นายขยันซะ เอาที่หนึ่งไปเลยดีไหม"เพื่อนผมมันไม่ได้อิจฉาหรอก แต่มันคงเห็นผมไม่ยุ่งกับใคร มันก็จะมายุ่งกับผม

"ฉันพยายามแล้วนะ ฉันได้ 3.7 ถ้าเก่งจริง พวกหมอน่ะ 3.8 ล่ะวะ"ผมบอกมันไป ว่าผมไม่ถึงขั้นที่จะเรียกว่าเก่ง 

"้เราหัวทึบเราได้ 3.8 ว่ะ"

"เอ่อ เอ็งก็ยิ้มได้สินะ เพราะเกรด และ คะแนนถึงระดับนั้นแล้วหนิ"ผมพยายามจะบอกมันว่าผมกับมันไม่ใช่คู่ต่อสู้ในตอนนี้ "ผู้หญิงของเราน่ะ ที่หนึ่ง 3.96 ไม่ใช่ว่าพลาดวิชาพลานามัย เขาพลาดงานประดิษฐ์ไปสินะ"

"อะแฮ่ม"มันกระแอมแถมแสยะยิ้ม"ฉันจะฉุดเขาลงมาเป็นรองล่ะ" มันนึกคิดว่า การเรียนครั้งนี้ มันจะเป็นที่หนึ่ง 

"ทำเป็นคิดได้ ดูต่อไปนะ แกคงจะยิ้มไม่ออกนะ ไอ้ยอดคน"ผมกลับมาอ่านหนังสือเรียน ผมพยายามเรียนก็สงสัยตัวเองว่า 3.7 มานาน เมื่อไหร่จะ 3.8 3.9 ได้ สงสัยผมต้องขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์หน้าโรงเรียน 

และผมก็ได้ออกจากห้องในเวลาเลิกเรียนตอนบ่าย ผมมายังรูปปั้นพระพุทธรูปประจำโรงเรียนผม
"สาธุ ขอให้ผมสมองดี"

"การเรียนไม่เกี่ยวกับสมองดีหรอก"

ผมหันซ้ายหันขวา เสียงมาจากไหน

"เธอต้องนึกถึงหลัก คนเราเท่าเทียมกัน"

ผมรู้ตัวว่าเป็นคำพูดของรูปปั้นพระพุทธรูป เสียงนั้นสวรรค์บันดาลให้ผมได้ยิน

"ไปเกิดใหม่เถอะนะ"

โอ๊ะ

ไอ้เพื่อนผมมันแสยะยิ้มให้กับพรที่ผมได้ยิน 

"ยิ้มทำไมฟะ ไอ้คนเก่ง"ผมประชดประชัน คืนนี้ผมจะไม่ทำอะไรแล้วนอกจากอ่านหนังสือเรียน

ผมขอนอนพักผ่อนหลังจากสามทุ่ม ผมฝันถึงรอยยิ้มเพื่อนคนนั้น 

"อั๊วจะเป็นยอดคน"เพื่อนคนนั้นบอกผม มันแสยะยิ้มให้ผม"ลื้อจะต้องตกใจ"

กาลเวลาผ่านไปสี่ปี

ตอนนี้ผมเป็นนิสิตเกษตรศาสตร์คณะวิทยาการคอมพิวเตอร์ครับ

เหตุการณ์สอบเข้ามหาวิทยาลัยของเพื่อนผม ม้นบอกว่า สอบจุฬาสี่คณะแล้วไม่ติด

"ไหนนายบอกว่าจะเป็นยอดคน ทำไมอยู่เฉยๆ"

"ฉันกลัวรามคำแหง"

"อ๋อ ฉันมีคติ ความพยายามอยู่ที่ไหน ศิลาาจารึกอยู่ที่นั่น"

"แกอย่ามายิ้มเยาะฉันสิ ฉันหัวทึบที่ว่า 3.8 น่ะ แต่สอบจุฬาไม่ติด เลยต้องลำบาก"

"ไม่เป็นไรเพื่อน มหาลัยรามคำแหงมีชื่อในด้านความพยายามว่ะ เพราะรามคำแหงไม่ใช่ว่าจบง่ายๆนะเว้ย เขาเข้มงวดกับการสอบจริงๆ ว่างๆฉันจะสมัครให้นายก็ได้"

เพื่อนผมซึม ผมแสยะยิ้ม

=======================