เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

ความใฝ่ฝันของผู้แต่งตอนอยูมัธยมที่สาม คิอ สัตวแพทย์

คุณคุกกี้ คุณไม่เหมาะที่จะเป็นสัตวแพทย์ ขอบคุณ ที่มาปรึกษาผม เนื้องจากใจคุณเปราะบางมากกับสิ่งที่จากคุณไป 

ทำไมไม่เหมาะกับสัตวแพทย์ <-- คุกกี้ไม่ได้คุยกับใครหรอกครับ แค่แต่่งขึ้นให้สอนใจตัวเอง

ผมไปดูอินเตอร์เน็ทในเว็บไซต์นึง เกี่ยวกับ การขายต่อ การเลี้ยงไม่ไหว เมื่อเป็นอย่างนี้ ผมเห็นรูปสัตว์เลี้ยงร้องไห้ ใจผมก็อดที่จะไม่คิดไม่ได้ เหมือนเป็นลูกในไส้ อยากดูแล อยากห่วงใยกว่าเจ้าของ 

ที่บ้านผมมีสัตว์เลี้ยงเป็นสุนัขพันธุ์ปอม+ชิสุ อายุถึงห้าปีแล้ว ผู้ที่อยากเลี้ยงคือ ผม กับ คุณพ่อ แต่ผู้ที่ดูแลมัน เล่นกับมัน คือ พ่อ แม่ และพี่ชายซึ่งเจ้าสุนัขติดเขามากที่สุด ไปเดินด้วยกัน สั่งสอนมันโดยการดุมันบ้างเมื่อมันซน แต่กับผมแล้ว ผมเล่นกับมันแบบง่ายๆ สบายแค่ลูบๆ

เอ่อ คุกกี้(ผม)จะกล่าวถึงตอนเด็กๆ สมัยเด็กๆ นิสัยแย่กว่านี้อีก เคยเป็นคนชอบทรมารแมว คางคก ตอนนั้นมันเป็นเด็กซนประสาเด็ก แต่สิ่งมีชีวิตทรมารและตายนี่ แย่ แย่ โตขึ้นมาแล้วความคิดเราเปลี่ยนไปเป็นผู้ใหญ่

ขอโทษครับ ที่ตอนเด็กผมเป็นแบบนั้น อโหสิกรรมให้ผมด้วย ผมรู้แล้วว่าบาปกรรม 

อย่าไปทำร้ายพวกเขานะครับ พวกเขามีคุณค่ากับพวกเราจริงๆ 

กลับมาเข้าสู่เรื่องใจเปราะบาง นอกจากสุนัขแล้ว แมวจรจัดแถวบ้านผม หางกุด สีขาวดำ เป็นเพศเมีย ตอนรู้จักกันแรกๆ มันเป็นแมวหากินแถวบ้านผม และวันหนึ่งที่มันกล้าเข้ามาใกล้ผม ผมลูบมัน จูบมัน จากแมวจรจัดกลายเป็นแมวที่ได้รับการเลี้ยงดู มันเลยรักผมมากเลย ทุกวันนี้มันก็ได้อยู่ที่บ้านผม เพียงแต่ไม่โผล่มาให้คนอื่นพบ ไม่โผล่มาให้เจ้าสุนัขไล่

ถ้าผมลองปรึกษาจิตแพทย์ได้ เขาจะแนะนำแบบไม่ใช่ให้กินยา เขาอาจจะบอกว่า คุณคุกกี้ คุณไม่เหมาะกับการให้ความรักค่อสิ่งมีชีวิต ไม่ใช่เพราะเป็นคนไม่ดี แต่คุณใจเปราะ 

อายุขัยของสุนัขคือ 20 ถ้ามันต้องจากไปสักวันหนึ่ง เจ้าของสุนัขอย่างผมอะ มันต้องร้องไห้โฮขี้มูกโป่งขึ้นมาหนักๆ อายุขัยแมวก็ 30 

ถ้าเกิดว่า เราได้เลี้ยง จิตใจผมก็จะพยายามที่สุดเลยว่า รักมันนะ ดูแลมันได้ ต้องทำให้ได้ ถ้ามันมีปริมาณพอสมควร ไม่มากมายเหมือนที่เป็นข่าวทางอินเตอร์เน็ทว่า ขายต่อ ผมเห็นเลยครับ มันยังผูกพันธุ์กับคนเดิมอยู่เลย เห็นนัยน์ตาของสุนัขที่กำลังจะขายต่อ มันเศร้าซึม ผมเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะเรียกว่า สงสารเหมือนลูกในไส้ มันอยู่ในกรงอย่างเศร้าๆ เหมือนบอกเราว่า หิวเหลือเกิน

ถ้าเจออุปสรรคอย่างนี้ ผมไม่อยากดูความโศกเศร้าของสุนัข แมว ฯลฯ ถ้าผมรู้ตัวแล้วว่าตัวเราคือเจ้าของ ตัวเราต้องยอมรับให้ได้กับอายุขัย ยอมให้ได้กับการดูแลให้เขามีความสุขที่สุด  แต่คุกกี้ไม่ใช่ มันจะร้องไห้ ชีวิตเหมือนจะไม่มีความสุขเหลืออีก 

ผมคงต้องหาทางที่เรียกว่า "ลืม" ไปเลย เพื่อไม่ให้ยึดติดกับสัตว์เลี้ยง บางที ถ้าหาหนทางไม่เศร้าจริงๆ ผมต้องมีบุคคลที่ผมได้ไว้วางใจว่า เขาดูแลได้ดี ดีที่สุด และสัตว์เลี้ยงนั้นได้ชินกับผู้เลี้ยงคนใหม่ ผมจึงไม่เศร้า 

ใครๆก็คงรักมันมากๆ แต่ถ้าใจมันไม่พร้อมแล้ว ผมควรที่จะไม่มีสัตว์เลี้ยงเสียดีกว่า

พวกคุณคิดยังไง เคยฝันเป็นสัตวแพทย์ไหมครับ แต่ผมก็อดเป็น 
แต่ผมคิดว่า พวกเขาก็มีหัวใจเหมือนกัน เห็นความเศร้าแล้ว ผมก็รู้สึกเศร้า
อยากให้สิง่มีชีวิตทุกชนิด ทุกประเภท สุขภาพดี แข็งแรง มีความสดใสร่าเริง แล้วพวกเราก็จะมีความสุขที่เห็นพวกเขามีความสุข