เสน่ห์ปลายจวัก #กันฟลุค

          อีกแล้วหรอ?...ช่วงนี้มักมีข้าวกล่องพร้อมกับกาแฟวางที่โต๊ะทำงานของผมในทุกๆเช้า ซึ่งปกติก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยมีมาก่อน ผมหยิบโพสอิทที่ติดอยู่บนกล่องข้าวขึ้นอ่านก่อนจะจะนำแปะไว้ที่บอร์ดข้างโต๊ะเหมือนทุกวัน “good morning อย่าลืมทานมื้อเช้านะ” ข้อความแบบนี้เกือบจะทุกวันบนกระดาษโพตอิทสีเหลืองแปะเรียงเต็มบอร์ด ลายมือดูไม่ออกจริงๆว่าเป็นใคร ช่างเหอะอย่างน้อยๆก็ไม่ได้มียาพิษหรอก “อะไรว่ะฟลุคได้ข้าวกล่องอีกแล้วหรอว่ะ” เสียงเพื่อนร่วมงานที่เดินเอาเอกสารมาให้ผมทักขึ้น “อือ...ทุกวันเลยช่วงนี้กูรู้สึกกูจะอ้วนแล้วเนี้ย” “แดกๆไปเหอะจะได้อ้วนซักทีผอมจะลมจะปลิวได้แล้วมึง” “มึงก็พูดเกินไป...แต่กูแม่งสงสัยว่ะ ใครเป็นคนทำมาให้กันแน่กูคิดเท่าไรก็เดาไม่ออก” “ก็คงเป็นสาวๆในออฟฟิตนี้แหล่ะ กูไปล่ะไว้ค่อยคุยกันงานอีกกองเลย” ผมพยักหน้าให้กับเพื่อนร่วมงานก่อนจะหันไปมองรับๆแต่ก็ไม่มีท่าทีจากใครเลยที่จะเป็นคนเอามาให้

          ผมค่อยๆขยับแว่นตาก่อนจะเดินหลบออกมาจากมุมประตูหลังจากที่เห็นว่าคนได้รับของยกกาแฟขึ้นดื่มแล้ว แค่นี้ก็ดีแค่ไหนตอนแรกที่ผมเริ่มเอามาวางยังกลัวว่าเขาจะเอาทิ้งเสียอีกแต่เขากับกินทุกอย่างที่ผมทำ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะชอบไหมเนี้ยซิเพราะเขากินทุกอย่างจนผมไม่แน่ใจว่าเขาชอบอันไหนเป็นพิเศษแน่ ในทุกๆเช้าผมจะตื่นมาทำอาหารสำหรับตัวเองและเขาก่อนจะรีบเข้าบริษัทก่อนที่คนอื่นๆจะมาเพื่อนำอาหารที่ทำไปวางไว้ที่โต๊ะในทุกๆวัน โน้ตที่แปะไว้มันไม่ได้มีคำอะไรมากมายนอกจาก ทักทายในยามเช้าและให้กำลังใจในการทำงานในบางวันบ้าง ผมรู้ว่าในแต่ละวันเขาทำงานหนักแค่ไหนพนักงานใหม่อย่างผมที่พึ่งเข้ามาเห็นเขาทำงานแล้วอดที่จะชื่นชมไม่ได้จริงๆ “กันเดี๋ยววันนี้เย็นๆหัวหน้าจะพาไปเลี้ยงนะ” “ครับ?...เลี้ยง?” “ก็เลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่ไงกันมาทำงานได้จะสองอาทิตย์แล้วอีกอย่างนี้ก็สิ้นเดือนด้วยหัวหน้าก็เลยจะพาไปเลี้ยง” “ขอบคุณมากครับ...เออแล้วมีใครไปบ้างครับ” “ก็ไปทั้งออฟฟิตแหล่ะโอเคไปทำงานเถอะ” ไปทั้งออฟฟิตหรองั้นก็หมายความว่า ฝ่ายศิลป์คนนั้นก็ไปด้วยใช่ไหม ทำงานๆกันเย็นนี้จะได้ไปเจอกับเขาแล้ว

          “ไอ้ฟลุคเย็นนี้ไปกินเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่เว้ย” “ห่ะ?...มีพนักงานใหม่หรอว่ะสวยไหม” “ไม่รู้เว้ยแต่ที่แน่ๆของฟรีงานี้กูไม่พลาดแน่” “เออ...แต่กูจะไปช้าหน่อยแล้วกันว่าจะเคลียร์งานให้เสร็จแล้วตามไป” แปลกมีพนักงานใหม่ด้วยหรอผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วมันแปลกตรงไหนว่ะในเมื่อผมเอาแต่ก้มหน้าทำงานงกๆทุกวันขนาดนี้แถมไม่ค่อยจะสนใจใครซ่ะด้วยไม่แปลกหรอก ทำงานผ่านไปนานแค่ไหนผมไม่รู้หรอกตอนนี้พนักงานหลายๆคนก็เริ่มทยอยออกไปเกือบจะหมดแล้วห้าโมงกว่าแล้วหรอว่ะเหลือเช็คงานอีกรอบก่อนจะรวมเรเยอร์แล้วเซฟ ทำไมตรงนี้มีปัญหาว่ะเนี้ย

          พี่ๆและเพื่อนๆเริ่มสนุกกับการดื่มและพูดคุยแต่ผมกับมองหาคนที่อยากเจอไม่มี เขาไม่มาหรอกหรออยากจะถามหาแต่มันจะแปลกไปนะเพราะผมกับเขาไม่รู้จักกันมาก่อนน่าเบื่อเป็นบ้าเลย “เอาละทุกคนนี้น้องกันพนักงานใหม่ฝ่ายโฆษณาของเราปรบมือให้น้องหน่อยเร็ว” “ขอบคุณครับๆ” “มาทำงานได้ไม่ถึงเดือนลูกค้าชมกันเยอะแยะว่าทำโฆษณาออกมาได้ดีมาก ที่เหลือพวกเธอทุกคนก็คอยแนะนำเขาด้วยแล้วกัน เอาละกินต่อๆ” ผมยิ้มให้กับทุกคนก่อนจะขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำกี่โมงแล้วนะ เดี่ยว...โทรศัพท์ไปไหนว่ะ...อย่าบอกนะว่าลืมไว้ที่ออฟฟิต “พี่ออฟผมลืมมือถือไว้ที่ออฟฟิต” “อ้าว...มึงก็ไปเอาดิว่ะ” “มีอะไรว่ะไอ้ออฟ” “น้องมันลืมมือถือไว้ที่ออฟฟิต เนี้ยก็ให้มันกลับไปเอา แต่...รีบไปรีบมาห้ามชิ่ง” “ครับๆ” ดีนะร้านที่หัวหน้าพามาเลี้ยงอยู่ใกล้กับบริษัทเลยเดินกลับมาได้ ทันทีที่มาถึงผมก็รีบเข้าไปหยิบมือถือที่วางไว้บนโต๊ะก่อนจะปิดห้องแล้วเตรียมจะเดินออกจากออฟฟิต “ทำไมไฟเปิดอยู่ว่ะ” ผมค่อยๆเดินไปที่ฝ่ายศิลป์ภาพที่ปรากฏตรงหน้ากับเป็นใครบางคนที่ผมไม่เห็นเขาในงานเลี้ยง “แกรก...” “ใคร?” ซุ่มซ่ามทำเขาเห็นจนได้ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องฝ่ายศิลป์ “นายเป็นใครมาทำอะไรที่นี่” “เออคือ...ผะ ผะ ผมเป็นพนักงานใหม่ครับ” “พนักงานใหม่?...มีงานเลี้ยงไม่ใช่หรือไงแล้วมาทำไมที่ออฟฟิตตอนนี้” “พะ พะพอ ดีผมลืมมือถือครับเลยกลับมาเอา” “แล้วได้ยังละถ้าได้แล้วก็กลับไปดิงานเขาจัดให้นายออกมานานไม่ดีรู้ไหม” “ครับ...ว่าแต่ทำไมคุณไม่ไปหรอครับ” “ก็เคลียร์งานพึ่งเสร็จกำลังจะไป...งั้นรอฉันแปบเดี๋ยวปิดคอมก่อน” “คะครับ”

          “ชื่ออะไร” หลังจากเดินออกมาจากออฟฟิตผมก็หันไปถามพนักงานใหม่ที่ท่าทางมึนๆงงๆบุคลิกแปลกๆที่เดินตามผมมา “ชื่อกันครับ...แล้วคุณชื่อ” “ชื่อฟลุค...อยู่ฝ่ายศิลป์นายอยู่ฝ่ายไหน” “โฆษณาครับ” “มิหน้า...เออแล้วนี้เข้ามาทำงานตั้งแต่เมื่อไร มีพนักงานใหม่กี่คนที่เข้ามาพร้อมนาย” “เกือบเดือนแล้วครับมีผมคนเดียว” “หรอ...” แสดงว่าคงไม่ใช่ผู้ชายคนนี้แน่เจ้าของข้าวกล่องกับกาแฟในทุกๆเช้า แต่ถ้านับเวลาก็พอๆกับที่ผู้ชายคนนี้เข้ามาทำงานเลยนะ ไม่ใช่ๆ เป็นไปไม่ได้งั้นแสดงว่าคนที่ทำข้าวกล่องคงเป็นพนักงานในออฟฟิตซักคนแน่ๆ “ไอ้ฟลุค...กว่าจะมาหัวหน้าเมาจับไมค์ไม่ปล่อยแล้ว” “เสียงของไอ้เอิร์ทเพื่อนในฝ่ายกับผมที่เดินเข้ามาทักทาย  “แล้วนี่มากับพนักงานใหม่ได้ไงว่ะ” “พอดีเขาลืมมือถือไว้ที่ออฟฟิตแล้วกูกำลังจะมาเลยเจอกัน” “อ๋อ...อย่าพูดเยอะไปๆวันศุกร์ทั้งทีไม่เมาไม่กลับ” “กัน...ไปด้วยกันดิ” “ครับ” หลังจากเดินไปที่โต๊ะพวกผมกับเพื่อนและพนักงานใหม่ที่ผมลากมานั่งด้วยก็กอกเหล้าลงคออย่างต่อเนื่องอย่างไม่รู้ว่ามากน้อยเท่าไรที่กอกลงไปนั้น

           “ไอ้ฟลุค...พอได้แล้วเมาแล้วมึงอ่ะ” “ไม่มาววว...ใครมาว...” “เอาไงว่ะไอ้เอิร์ทใครจะพามันกลับละ” “ไม่ใช่ผมแน่พี่ออฟสภาพนี้พากลับไปบ้านแม่มันได้ฟาดกระบานแตกแน่” “บ้านกูก็ไม่ได้” “ห้องผมก็ไม่ได้พี่...เดี๋ยวแฟนผมด่า” “ไอ้กันเลย...” “ครับ?...” พี่ออฟและเอิร์ทพูดพร้อมกับชี้มาที่ผมที่นั่งมองคนเมาอย่างหมดสภาพอย่างตกใจ หมายความว่าไงอย่าบอกนะว่าจะให้ผมเอาคนเมาตรงหน้ากลับไปด้วย “จริง...ไอ้กันมึงอยู่กับใครมีรถมาใช่ไหม” “อยู่คนเดียวครับ” “แล้วมีรถมาใช่ไหม” “ครับพี่ออฟ” “งั้นมึงเอาไอ้ฟลุคกลับไปด้วยนะพวกกูไปละดึกแล้ว” “เฮ้ย...พี่...เอิร์ท” อ้าว...ผมค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะค่อยๆพยุงให้คนที่เมาฟูบกับโต๊ะขึ้นมาเดินออกจากร้านไปขึ้นรถ “กูไม่กลับ...ชน...” “ชนอะไรละครับเขากลับกันหมดแล้ว” “มึงเป็นใคร...” “ผมกันไงครับ...นั่งดีนะคาดเข็มขัดด้วย” “เข็มขัด?...ไม่เอาอึดอัดเอาออกดิ” ไม่พุดเปล่าคนเมากับเอามือลงไปปลดเข็มขัดกางเกงตัวเองซ่ะอย่างนั้น “เฮ้ย...ไม่ใช่ผมไม่ได้ให้คุณปลดเข็มขัดกางเกงแต่ผมให้คาดเข็มขัดนิรภัยนี้” คนเมาเอาแต่มองหน้าผม ก็ได้ๆท่าทางคงคุยกันไม่รู้เรื่องผมจึงหันไปดึงเข็มขัดมาคาดให้แทนคนเมาที่เอาแต่มองตามหน้าผมที่ผ่านเข้าไปใกล้ๆก่อนจะยกมือขึ้นจิ้มที่แก้มด้านขวาของผม “มีไฝด้วย...ฮาๆๆ..น่ารักอ่ะใส่แว่นด้วยไหนลองหน่อยดิ” “ฟลุคครับ...อย่าเล่นครับนั่งดีๆ” “หวงหรอว่ะ...” “เปล่า...แต่เอาแว่นไปผมมองทางไม่ถนัดเดี๋ยวขับรถไม่ได้ ขอแว่นคืนนะครับ” “อยากได้ก็ถอดเอาเอง” ใบหน้าที่หันมาเชิดใส่ใกล้ๆแบบนี้ริมฝีปากที่ยกมุมเหมือนแมวผมยาวมัดขึ้นบวกกับใบหน้าหวานๆที่แม้จะมีไรหนวดแต่ก็ไม่สามารถปิดบังความน่ารักของใบหน้าได้นั้น ไม่ๆกันเขาเมาอย่าฉวยโอกาส ผมค่อยๆหยิบเอาแว่นกลับมาก่อนจะสวมแล้วรีบขับรถกลับคอนโด

          แสงแดดในยามเช้ารอดผ่านม่านขาวบางๆปลุกให้ผมค่อยๆตื่นมามึนหัวเป็นบ้าเลยว่ะ อีกมือก็ค่อยๆควานหาโทรศัพท์ที่หัวเตียงแต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ “ไปไหนว่ะ...” ผมค่อยๆดันร่างตัวเองให้ลุกก่อนจะขยี้หัวตัวเองเรียกสติให้ตื่นแล้วมองไปรอบๆ ห้องใครว่ะ?... ไม่ใช่ห้องไอ้เอิร์ทแน่ไอ้เอิร์ทไม่เรียบร้อยขนาดนี้ พี่ออฟยิ่งเป็นไปไม่ได้ “ตื่นแล้วหรอครับ” ใครว่ะผมพยายามมองแต่ด้วยสายตาที่สั้นแต่เดี๋ยวนะคอนแทกเลนต์ผมใส่ไว้ไม่ใช่หรอแล้วมันหายไปได้ไง “ช่วยหยิบแว่นให้ฉันทีดิ” “แว่น?” “เอออยู่ในกระเป๋าฉัน” “ครับๆ” ไม่นานคนตรงหน้าก็เดินไปหยิบแว่นตามาให้ผมทันทีที่สวมแว่นผมก็เห็นคนตรงหน้าได้ชัดเจน ใช่แล้วนี้มันพนักงานใหม่ไม่ใช่หรอ แล้วผมมาอยู่ห้องมันได้ไงว่ะ “ฉันมาอยู่ห้องนายได้ไง” “คือว่าเมื่อคืนฟลุคเมามากพี่ออฟกับเอิร์ทกลัวว่าถ้าไปส่งที่บ้านแม่ของฟลุคจะว่าเอาเขาก็เลยให้ผมพาฟลุคมาที่นี้ครับ” “อ๋อ...แล้วคอนแทกเลนต์ฉันหายไปไหนว่ะ” “คือ...เมื่อคืนฟลุคเมาอ้วกเละเทะผมก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำให้ แล้วอยู่ๆฟลุคก็บอกว่าจะถอดคอนแทกแต่ผมไม่มีที่เก็บก็เลยทิ้งไปแล้ว” “มันไม่ใช่ถูกๆนะเว้ย...แล้วทิ้งเนี้ยนะ” “ขอโทษครับ...” “ช่างเหอะๆฉันมีแว่นเดี๋ยวใส่ไปก่อนก็ได้” “ฟลุคไปอาบน้ำก่อนก็ได้ครับผมทำข้าวต้มกุ้งไว้เดี๋ยวมากินข้าว” “อือ...แล้วนี้เสื้อผ้าฉันไปไหน” “ผมเอาไปซักครับเดี๋ยวคงแห้งฟลุคใส่ของผมไปก่อนก็ได้อยู่ในตู้หยิบเอาเลยนะครับ” “กางเกงในอ่ะ...” “เออคือ...” “ช่างเหอะฉันยืมของนายทั้งหมดนั้นแหล่ะ”

          รูปร่างที่ดูบางแต่กับสมส่วนมีก้ามเนื้อพอสวยงามที่ใส่เพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวค่อยๆลุกออกจากเตียงนอนเดินผ่านหน้าผมไปหยิบผ้าเช็ดตัว ผมได้แต่กลืนน้ำลายตัวเองเบาๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะได้รู้จักเขาจริงๆ ยิ่งอยู่ใกล้ๆแบบนี้ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอกแล้ว พอๆกันไปอุ่นข้าวต้มดีกว่า

          อะไรเนี้ยสะอาดเรียบร้อยทุกอย่าง หื้อ?...ผมมองไปที่อ่างหน้ากระจกก็เห็นว่ามีแปลงสีฟันที่บีบยาสีฟันวางไว้ให้แล้ว ทำตัวน่ารักไปได้นะ ผมค่อยๆหยิบแปลงสีฟันขึ้นมาก่อนจะแปลงฟันไปยิ้มไปคนเดียวอะไรของผมเนี้ยดันไปมองว่าผู้ชายบื้อๆคนหนึ่งดูน่ารักไปได้

          “มานั่งตรงนี้ซิครับฟลุคเดี๋ยวผมยกข้าวต้มมาให้” ผมยิ้มให้กับผู้ชายที่เดินออกมาจากห้องนอนก่อนจะมานั่งมองผมที่โต๊ะในครัว “ทำอาหารเป็นด้วยหรอ” “ครับ..ปกติผมทำกินเองทุกวัน” “หรอ?...” “นี้ครับข้าวต้มกุ้ง” “แล้วนายไม่กินหรือไงไปตักมากินด้วยกันดิ” “ครับ” อาหารเช้ามื้อแรกที่ได้กินด้วยกันทำไมมันตื่นเต้นขนาดนี้ว่ะ ยิ่งเวลาเห็นเขาตักอาหารที่เราตั้งใจทำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยยิ่งมีความสุข “อร่อยนะเนี้ย...เก่งว่ะทำอาหารเป็นด้วย” “ขอบคุณครับ...แล้วปกติฟลุคชอบกินอะไรหรอครับ” “ก็ไม่มีอะไรพิเศษนะกินได้หมด ถ้าจะพิเศษก็มีกาแฟแหล่ะต้องกินตอนเช้าทุกวัน” “จริงด้วย...ผมลืมไปเลยเดี่ยวผมชงให้นะครับ” พอนึกขึ้นได้ผมก็ตั้งท่าจะลุกออกจากเก้าอี้แต่มือของคนที่นั่งข้างๆคว้าผมให้กลับมานั่งก่อน  “ไม่ต้อง...กินข้าวเสร็จค่อยชงก็ได้นายนี่แปลกคน” “ครับ..” “แล้วจะไปชงนะรู้หรอว่าฉันกินแบบไหน” “ก็กิน..” เกือบหลุดปากไปแล้วว่าตัวเองรู้ว่าคนตรงหน้านี้กินอะไร “นั้นไง...เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้นายไม่รู้หรอกว่าฉันกินแบบไหน” “ครับ” ไม่รู้ได้ไงละส่งให้ทุกวันแท้ๆแต่ถ้าบอกว่ากินแบบไหนได้มีพิรุธพอดี ผมได้แต่ยิ้มให้ก่อนจะนั่งตักข้าวต้มเข้าปากเช่นเดิม

          วันทำงานก็เหมือนเดิมๆทุกวันแต่ที่ยังคาใจก็อีกล่องข้าวและกาแฟนี่แหล่ะ ผมนั่งพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับมองที่กล่องข้าวและหยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม “มีทุกวันเลยนะ” “อือ...” “สาวสวยคนไหนหนอ” ถ้าไม่ติดว่ากันที่เป็นพนักงานใหม่เป็นผู้ชายบางทีผมก็อาจจะคิดว่าเป็นเขาแน่ๆทำอาหารเป็นชงกาแฟอร่อย แต่ไม่ใช่หรอก “เออไอ้ฟลุคเห็นพี่ออฟบอกว่างานโฆษณารอบนี้จะให้ฝ่ายศิลป์เราทำทั้งหมดเลย เหมือนเขาจะเขียนคอนเซปมาแล้วว่าจะทำประมาณไหน” “หรอว่ะ...” “อือ...มึงลองไปถามพี่ออฟดูดิเห็นว่าเสร็จแล้วนะจะได้รู้คอนเซปแล้วก็เอามาทำเลยด้วยช่วงนี้ฝ่ายเรางานไม่เยอะ” “เอองั้นเดี๋ยวกูไปหาพี่ออฟเอง” พูดจบผมก็ตักอาหารในกล่องกินพร้อมกับอ่านโพตอิทแล้วแปะไว้ที่บอร์ดข้างๆเหมือนเคย “ตั้งใจทำงานนะสู้ๆ” หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยผมก็รีบเดินไปที่ฝ่ายโฆษณาเพื่อคุยเรื่องงานก่อนจะเอามาทำ “พี่ออฟผมมาเอางานที่จะให้ทำ” “เออ...นั่งรอแปบนะเดี๋ยวไปหยิบมาให้พึ่งคิดเสร็จเลยนะเนี้ย” “ครับ...” “เอานี้...ลองอ่านดูไม่เข้าใจหรือคิดว่าไงบอกนะจะได้ทำออกมาไม่ผิด” “ครับพี่” ผมค่อยๆเปิดอ่านคอนเซปงานไปเรื่อยๆจนมาถึงส่วนหนึ่งที่มีการแก้บางส่วนโดยเขียนไว้ ลายมือเหมือนกับ.... “พี่ออฟ” “ว่าไงว่ะ” ผมลากพี่ออฟออกจากห้องที่มีพนักงานมองมาก่อนจะหยิบกระดาษที่ถือออกมาด้วยแล้วถามพี่ออฟ “อันนี้พี่เป็นคนคิดหรอ” “งานดีขนาดนี้ด้วยความสามารถแล้ว...ไม่ใช่กูแน่นอน” “ไม่ใช่พี่?...แล้วใครเป็นคนคิดคอนเซปนี้” “ไอ้กันไง...ทำไมว่ะมึงมีอะไรหรือเปล่า” “เปล่าพี่...ก็แค่ถามดูพอดีผมเห็นมีเขียนแก้เขียนเติมด้วย” “อ๋อ...บางส่วนที่หัวหน้าให้ปรับไอ้กันมันก็เลยมาร์คแล้วก็แก้แล้วไม่มีปัญหาตามที่เขียนนั้นแหล่ะ มึงก็ลองไปออกแบบมาให้เข้ากับคอนเซปแล้วกัน” “ครับพี่” ผมพยักหน้าก่อนจะถือกระดาษเอกสารนั้นกลับฝ่ายทันที ด้วยใจที่เต้นแทบจะหลุดออกมาจากอกเสียให้ได้ อย่าบอกนะว่าคนที่ส่งข้าวกล่องผมทุกวันคือกัน

          “เมื่อกี้ผมเห็นฟลุคมามีอะไรหรอพี่ออฟ” “อ๋อมาเอางานไปออกแบบน่ะ” “ครับ” จริงซิผมว่าจะไปหาซื้อคอนแทกเลนให้เขาหน่อยแต่ไม่รู้ว่าฟลุคเขาสายตาสั้นเท่าไรนี้ซิ “นานแล้วเหมือนกันนะไม่เห็นไอ้ฟลุคใส่แว่นแปลกอยู่ๆก็กลับมาใส่” ผมหันไปมองพวกพี่ในฝ่ายที่พูดกันก่อนจะค่อยๆทำทีเข้าไปคุยบ้าง “ทำไมหรอครับปกติฟลุคไม่ใส่แว่นหรอ” “ก็ฟลุคมันใส่คอนแทกมาตลอดช่วงนี้สายตาสั้นนะรู้สึกจะสองร้อยกว่าๆ” “ครับ” เอาละเย็นนี้ก่อนกลับคอนโดไปหาซื้อคอนแทกเลนต์ให้ฟลุคดีกว่า อย่างน้อยๆก็ต้องเอาไปคืนเพราะผมเป็นคนทิ้งคอนแทกของเขาไป แต่พอคิดถึงคอนแทกเลนต์วันนั้นแล้วเกือบเผลอทำอะไรลงไปเหมือนกันนะเรา

           ‘เฮ้ย...คอนแทกหาย’ เสียงคนเมาที่นั่งในอ่างอาบน้ำโวยวยก่อนจะพยายามจะลุกขึ้น ‘อยู่เฉยๆครับฟลุคเดี๋ยวล้ม’‘ถอดคอนแทกออกให้หน่อยดิเร็วแสบตาเนี้ยยยย’‘ครับๆ’ ใบหน้าคนเมาค่อยๆเชิดใส่ให้ผมใกล้ๆเพื่อให้ช่วยเอาคอนแทกเลนต์ออกให้กลิ่นเหล้าอ่อนที่ผ่านลมหายใจออกมาห่างไม่ถึงคืบทำเอาใจผมแทบหยุดเต้นมือค่อยแต่เพื่อเอาคอนแทกออกให้ก่อนจะเอาออกมาได้แต่ ผมไม่มีที่เก็บด้วยน้ำตาเทียมอะไรก็ไม่มีเอาไว้แบบนี้ก็เสียทิ้งไปก็ได้มั่ง พูดจบผมก็เอาคอนแทกทิ้งลงถังขยะทันทีก่อนจะจัดการอาบน้ำให้คนเมาที่อ้วกเละจนเรียบร้อย

          เอาว่ะเป็นไงเป็นกันยังไงวันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าคนที่ส่งข้าวกล่องให้ฉันใช้กันไหม แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเทไปทางไอ้กันหมดแล้วทำอาหารก็เป็น กาแฟก็ชงอร่อย แล้วไหนจะลายมือในใบคอนเซปงานกับโพตอิทอีกมันลายมือเดียวกันชัดๆเป็นใครไม่ได้แน่ๆ แล้วมันทำแบบนี้กับผมหมายความว่าไง หลังจากเลิกงานผมก็รีบขับรถตรงไปที่คอนโดไอ้กันทันที “ออกจากออฟฟิตข้าจนได้นะไอ้ฟลุค” เมื่อมาถึงผมก็กดกริ่งหน้าห้องแต่ก็ไม่มีใครเปิดไอ้กันยังไม่กลับห้องหรอว่ะ เบอร์ก็ไม่มีจะโทรหาก็ไม่ได้ โทรไปขอเบอร์จากพี่ออฟจะดีไหมว่ะ ไม่ได้ๆขืนโทรไปเดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยดิว่ะว่ามีอะไรกัน อ้างเรื่องงานก็ได้นี่หว่าไม่เอาๆ ไปไหนของมันว่ะ ยิ่งคิดยิ่งไม่รู้เพราะอะไร แล้วทำไมกูต้องตื่นเต้นด้วยว่ะไปหาซื้อเบียร์ก่อนดีกว่าอย่างน้อยๆจะได้ทำใจก่อนด้วย เพราะถ้าเป็นไอ้กันจริงๆผมก็อยากรู้เหตุผลที่มันทำแบบนี้ พอๆลงไปซื้อเบียร์ที่ร้านใต้คอนโดก่อนแล้วกัน

          พอซื้อคอนแทกเลนต์เสร็จผมก็แวะหาซื้อพวกของไว้ทำอาหารเหมือนเคยเพราะในตู้เย็นตอนนี้ของเหลือน้อยแล้ว อีกอย่างไปหาอะไรที่ทำให้ฟลุคพรุ่งนี้ด้วยกว่าจะกลับมาถึงห้องก็ทุ่มกว่าแล้วผมจอดรถเสร็จก็หยิบเอาของที่ซื้อทั้งหมดเดินขึ้นห้อง แต่ทันทีที่มาถึงหน้าห้องสิ่งที่ผมเห็นทำเอาผมตกใจจนแทบจะทำของในมือล่วง ก็คนที่นั่งกับพื้นพิงประตูพร้อมกับกระป๋องเบียร์ที่เปิดกินไปแล้ววางอยู่ข้างอีกสองกระป๋องและกำลังกระดกเข้าปากอีกกระป๋องค่อยๆหันมามองที่ผม “ไปไหนมาว่ะกลับเอาป่านนี้” “พอดีผมไปซื้อของมาครับ” “อือ...เปิดประตูดิจะคุยหน้าห้องนี้หรือไง” “คะ คะ ครับ” “ซื้ออะไรมาเยอะแยะว่ะ” พวกของเอาไว้ทำอาหารครับ” “อ๋อ...งั้นทำอะไรให้กินหน่อยดินั่งรอตั้งนานหิวว่ะ” “ได้ครับ...แล้วฟลุคอยากกินอะไรอ่ะ” “อะไรก็ได้ทำมาเหอะ” “ครับ”  ผมเอาของไปวางก่อนจะจัดการเตรียมวัตถุดิบต่างๆที่จะทำอาหารแล้วลงมือทำทันที “มีไรให้ช่วยป่ะ” “ไม่เป็นไรฟลุคไปนั่งรอเถอะ” “อือ...แล้วนี้จะทำอะไรอ่ะ” “นี้หรอผมจะทำสปาเก็ทตี้ให้ฟลุคกินครับ” “สปาเก็ทตี้?...” “ฟลุคไม่ชอบกินหรอ” “เปล่าๆ...แค่พอดีนึกขึ้นมาได้ ความจริงช่วงนี้มีคนทำอาหารใส่กล่องมาให้ฉันทุกวันเลยกล่องแรกที่ได้ก็สปาเก็ทตี้นี้แหล่ะ” “โอ้ย....” “เฮ้ยเป็นไร”

          ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นถ้าไม่ใช่เพราะมันคือคนทำอาหารให้ผม พอพูดเรื่องข้าวกล่องก็ตกใจจนมีดบาดมือตัวเองซ่ะอย่างนั้น “เป็นไรมากป่ะเนี้ย” “มะ ไม่เป็นไรครับ” “กล่องยาอยู่ไหน” “คือ..” “ฉันถามว่ากล่องยาอยู่ไหน” “อยู่ที่โต๊ะคอมในห้องนอนครับ” “เออรอเดี๋ยวจะทำแผลให้” “ไม่ต้องก็ได้ครับฟลุค” “เออน่ะ” พูดจบผมก็เดินเข้าห้องนอนก่อนจะตรงไปที่โต๊ะที่มีกล่องยาวางอยู่แล้วสิ่งที่เห็นก็คือ กระดาษโพตอิทแบบเดียวกับที่เขียนข้อความให้เลย ช่างเหอะก็คงไม่ผิดตัวแน่แล้วแต่สิ่งที่อยากรู้คือเหตุผลต่างหากว่าเพราะอะไร “มานี้เดี๋ยวทำแผลก่อนค่อยทำต่อ” ผมจับข้อมือคนยืนงงให้เดินมานั่งลงข้างๆก่อนจะหยิบอุปกรณ์และยาทำแผลมาทำความสะอาดให้ “แสบไหม” “ครับ” ผมค่อยๆเป่าที่แผลก่อนจะหยิบพลาสเตอร์ยามาปิดแผลให้เรียบร้อย “เสร็จแล้ว...” “ขอบคุณครับ” “หน้าแดงทำไม” “ปะ เปล่าครับ” “เดี๋ยวฉันเอากล่องยาไปเก็บนายก็ไปทำกับข้าวต่อเถอะ ออ...แล้วก็ผ้ากันเปื้อนเหมาะกับนายดีนะน่ารักดี”

          “น่ารักดี” คำพูดธรรมดาแท้ๆแต่ทำเอาใบหน้าของผมร้อนไปทั้งหน้าก่อนจะรีบเดินไปทำสปาเก็ทตี้ไม่ไหวจริงๆการได้อยู่ใกล้คนที่แอบชอบแบบนี้ ผมชอบสายตาของเขาเวลาที่มองแล้วยิ้มแบบเมื่อกี้จัง มันเป็นสายตาแรกที่ทำให้ผมรู้สึกโดนสะกดให้ตกหลุมรักตั้งแต่วันนั้นที่เจอกันครั้งแรก ผู้ชายที่วิ่งไปอุ้มลูกแมวหลบรถที่ข้างถนนจนเกือบจะโดนรถชนแล้วเอามาแมวมาส่งให้แม่บ้านที่ออฟฟิตพร้อมกับยิ้มด้วยสายตาแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกประทับใจตั้งแต่แรกเห็น “เสร็จแล้วครับ” “หื้อ...หอมว่ะน่ากินมากฉันกินเลยนะ” “ครับ”

          ทันทีที่สปาเก็ทตี้เข้าปากทุกอย่างมันใช่เลยนี้มันรสชาติที่ผมเคยกินมาและมันคือรสชาติเดียวกับที่ส่งให้ผม ไม่ผิดแน่นอน “ปกติทำอาหารทุกวันไหม” “ครับ?...ฟลุคว่าไงนะครับ” “ฉันถามว่าปกตินายทำอาหารทุกวันไหม” “ครับทุกวัน” “มิหน้าละ” “ครับ?...หมายความว่าไง” “ก็มิหน้านายถึงทำเผื่อฉันทุกเช้าที่เอาไปวางให้ที่โต๊ะทุกวันไม่ใช่หรือไง” “ฟลุค รู้?” “เออไม่รู้ซิแปลกทั้งอาหาร กาแฟ ลายมือแล้วก็นี้โพตอิทหลักฐานมัดตัวทุกอย่าง” “เออคือว่า...” “นายทำแบบนี้ให้ฉันทำไม” “คือ..คือว่า..” “ฉันถามนายตรงๆช่วยตอบตรงๆด้วยว่าเพราะอะไร” “คือ..ผม ผม...ผมชอบฟลุคครับ” “ห่ะ?...” เหมือนกับโดนไฟดูดก็ไม่ต่างผมรู้สึกชาไปกับคำตอบที่คนตรงหน้าพูดพร้อมกับไอ้ท่าทางเขินอายของคนตรงหน้านั้นอีกอะไรของมันว่ะก้มหน้าขยับแว่นหน้าแดงจนไปถึงใบหูนั้น โอ้ย....ทำไมมันดูน่ารักไปได้ว่ะ “นายชอบฉัน?...ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ” “ตั้งแต่วันแรกที่ผมเริ่มไปทำงานแล้วครับ” “แล้วมาเห็นฉันตอนไหนทำไมฉันไม่รู้จักนาย” “คือผมเห็นที่ฟลุควิ่งไปอุ้มลูกแมวหลบรถตรงถนนแล้วยิ้มให้ป้าแม่บ้านที่ฟลุคส่งแมวให้ผมก็เลยตกหลุมรักครับ” โอ้ย...ทำไมผู้ชายคนนี้มันทำให้โกรธไม่ลงว่ะแล้วท่าทางแบบนั้นอีก “ฟลุคโกรธผมไหมครับ” “เฮ้อ...นั้นซิฉันต้องโกรธนายไหม...แต่ทำไมฉันไม่โกรธว่ะ” “งั้นผมชอบฟลุคได้ไหมครับ” “ก็ชอบฉันไปแล้วไหมล่ะจะถามทำไม” “งั้นผมถามใหม่...ฟลุคจะชอบผมได้ไหมครับ” “ไอ้กัน...นี่นาย” “ขอโทษครับ...ผมแค่อยากรู้แต่ว่า...ฟลุคจะชอบผมบ้างไหมแค่นั้นเองครับ” “ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะไม่แต่ท่าทางนายมันทำให้ฉันปฏิเสธไม่ได้โว้ย” “หมายความว่าฟลุคก็...” “เออฉันคงชอบนายไปนานแล้วละก็อาหารทุกอย่างมัดใจหมดเลยนี่หว่า” “ฟลุคพูดจริงๆนะครับ ไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม” เบื่อจะตอบคำถามกับไอ้ผู้ชายตรงหน้านี้จริงๆผมค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะดึงไหล่ของคนที่นั่งตรงหน้าให้โน้นเข้ามาก่อนจะจูบไปทีหน้าผากเบาๆ “โอเคนะคำตอบ” “โอเคมากๆเลยครับ” “เฮ้อ...นี้ซินะเสน่ห์ปลายจวัก” “ครับ...” “พรุ่งนี้ก็อย่าลืมทำไปให้ด้วยละ” “ครับ” “วันต่อๆไปด้วยล่ะ” “ครับ...ผมจะทำให้ทุกๆวันเลยครับ” “ดีมาก...คุณแฟน” “ห่ะ?...คะ คะ คุณแฟน” “เออเป็นแฟนกันนะ” “ครับ...จริงด้วยผมไปซื้อนี้มาให้ฟลุคด้วยครับไม่รู้จะใช่ได้ไหม” “คอนแทกเลนต์หรอรู้ได้ไงว่าฉันสายตาสั้นเท่าไร” “พอดีพวกพี่ออฟกับพี่ๆในฝ่ายบอกมาครับ” “อ๋อ...ขอบใจนะ”

          ผมเก็บจานไปล้างก่อนจะเดินออกมานั่งที่โซฟาหน้าทีวีกับอีกคนที่ยกเบียร์ขึ้นกระดก “กินไหม” “ไม่ครับ” “อือ...ดีมากมานั่งใกล้ๆก็ได้ไปนั่งไรอย่างนั้น” ผมค่อยๆขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆฟลุคก่อนที่อีกคนจะกระดกเบียร์จนหมดกระป๋องแล้ววางลงก่อนจะนอนราบลงหนุนตักผมทันที “ขอนอนแปบนะ” “ครับ” “นายเป็นเกย์หรอ ถามได้ไหม” “ได้ครับ...แต่ผมไม่ใช่เกย์นะ” “ไม่ใช่เกย์แล้วคือนาย...มาชอบผู้ชายแบบฉันเนี้ยนะ” “ก็ผมชอบแค่ฟลุคคนเดียวครับแต่ไม่ได้ชอบคนอื่น” “อ๋อ” ทำไมอยู่ๆใบหน้าที่หนุนตักกับแดงขึ้นมาแบบนั้นละไม่ไหวแล้วผมค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆไม่ทันที่จะทำอะไรคนที่นอนหลับตาก็ลืมตาขึ้นมา “เออคือว่า...” “จะขโมยจูบฉันหรอ” “ครับ” “ฮาๆๆ...ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะ” คนหนุนตักยกแขนขึ้นรั้งท้ายทอยผมลงมาก่อนจะประกบจูบที่ริมฝีปากเบาๆแล้วผละออก “พอใจยัง” “ครับ” “ฉันกลับดีกว่าดึกแล้วพรุ่งนี้ทำงานอีก” “คือว่า...ที่จริงฟลุคนอนค้างก็ได้นะครับ” “ไม่ได้ฉันมีงานต้องไปออกแบบ” “แต่ว่า...งานที่ทำก็รับคอนเซปจากผมไม่ใช่หรอครับ แล้วถ้าฟลุคทำที่นี้เผื่อสงสัยจะได้ถามได้” “ไม่เป็นไรฉันกลับดีกว่าถ้าอยู่กับนายเกรงว่าฉันจะทำงานไม่ได้” “อ้าว...ผมทำฟลุคยุ่งหรอครับ” “เปล่า..แต่นายจะทำฉันเสียสมาธิ” “ครับ?...” “ก็นายชอบทำตัวน่ารักแบบนี้อยู่กับนายไม่ควรใช่เรื่องงาน” “หมายความว่าไงครับ” “ก็หมายความว่า...” ผมค่อยๆกระซิบที่ข้างหูแต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเป่าลมใส่เบาๆจนทำให้อีกคนตกใจจนหน้าแดงไปทั่วใบหน้า “กลับนะไว้เจอกันพรุ่งนี้” “ครับ” “อ๋อ...แล้วก็...” ผมดึงกันเข้ามาก่อนจะประกบริมฝีปากเบาๆอีกครั้ง “goodnight kiss” “ทำแบบนี้ผมก็หลงรักฟลุคหัวปักหัวปำพอดีซิครับ” “ดีแล้วรักฉันมากๆนะคุณแฟน บ๊ายบาย”

v

v

v

v

ฟิคสั้น1ตอนจบคะ ^___^ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ